Zweepslag

Kent u dat? Een zweepslag. Nou, ik sinds kort dus wel. Het gebeurde zomaar. Opeens. Ik was met de hond aan het wandelen. Het was nog vroeg, niet veel volk op de been, weinig andere honden. Ik genoot van het gekwetter van de vogels in de bomen. Ik herinner me dat ik een straat overstak en midden op die weg opeens stilstond. Een hevige pijnscheut ging door de kuit van mijn linkerbeen. Ik kon geen pas meer verzetten. Maar moest. Ik kon daar slechts blijven staan. En moest nog naar huis terug. Dat doorlopen maakte het natuurlijk nog erger. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn nu vier weken verder, ik heb net een terugval achter de rug, ben te hard van stapel gelopen, waardoor de pijn opnieuw in mijn kuit schoot.

De ene ellende veroorzaakt de andere, zo lijkt het wel. Ik werd dikker en dikker door gebrek aan beweging. De dosis metformine die mijn suiker in bedwang moet houden, moest daarom worden verhoogd. Een ongeluk komt nooit alleen.

Wat ik dan meemaak is dat mijn omgeving gaat zoeken naar verklaringen. Hoe komt dat? Wat deed je toen het gebeurde? Inmiddels heb ik al heel wat verklaringen gehoord, die allemaal geen echt antwoord geven.

En daar gaat het me even om in dit betoog: mij interesseert de verklaring maar matig. Veel belangrijker vind ik wat dit voor mij betekent. Zo maar even brainstormend: ik moet (letterlijk) pas op de plaats maken. Kalmpjes aan doen. Niet te hard van stapel lopen. Afremmen.

Wat me overkomt heeft een functie in mijn leven. Wil me iets duidelijk maken. Dat vind ik talloze malen belangrijker dan het zoeken naar allerlei verklaringen. Want je gooit er een schep pijnstillers tegenaan, een stel oefeningen, en hupsakee, we kunnen weer doorgaan op de oude voet. Letterlijk en figuurlijk. Maar iets in me zegt dat dit nou net niet de bedoeling is. Ik kan fysiek niet op de oude voet doorgaan. En dus ook figuurlijk niet.

Luisteren naar mijn lichaam leert me veel meer dan allerlei opgelepelde verklaringen. Mijn lichaam stelt de grenzen, en daar heb ik me bij neer te leggen. Iets in mij vraagt om aandacht, en het lijkt me zinvol aan dat iets te gehoorzamen. Ik kan ook eigenwijs zijn, zo snel mogelijk weer op de been willen om voort te gaan op de oude voet. Maar daarmee kom ik geen stap verder. Om in de beeldspraak te blijven.

Column door: Henri Haenen