Zeg me nou eens eerlijk…

Aan de ene kant wil ik gezien worden als Ashley. Als partner. Als bonusmoeder. Als vriendin. Als zus. Als Tante. Als juf.

En op al die momenten wil ik die rol vervullen. Met alle aandacht en alle liefde. Voor mij is er dan niet altijd ruimte om te praten over mijn gezondheid. Op dat moment draait het namelijk niet om mij. Op dat moment wil ik onbezorgd genieten en bezig zijn met wat ik doe.

Als ik dan ’s avonds alleen op de bank zit, in bed lig of terug rij uit de sportschool, baal ik wel eens. Ik baal dan omdat veel mensen om mij heen niet hebben gevraagd hoe het met me gaat. Hoe het écht met me gaat. De vraag ‘Hé, hoe is het?’ wordt zo vaak gesteld, maar zit die ander dan echt te wachten op het echte antwoord? Of zijn we allemaal geneigd het gewenste antwoord te geven en niet het achterste van je tong te laten zien?

Maar kan ik eigenlijk al die liefdevolle mensen om me heen daarvan de schuld geven? Of ik moet die verantwoordelijkheid bij mijzelf zoeken dat zij niet altijd weten hoe het echt met me gaat? Zou het soms kunnen liggen aan de rol die ik op dat moment wil uitdragen? Zou het kunnen dat ik altijd degene ben die doorga? Zou het kunnen zijn dat het ligt aan mijn glimlach op mijn gezicht? Van de week zei iemand nog ‘Jij straalt ook altijd he’. Natuurlijk een prachtig compliment.

Want ja, hoe zwaar het soms ook is, hoe erg het tegen kan zitten, hoe moe ik ook ben; er zijn zoveel mooie momenten op een dag om die glimlach om mijn gezicht te toveren. Zoveel nieuwe dagen die mij zijn gegeven die ik met beide armen wil omarmen.

De antwoorden op de vraag hoe het met me gaat, zit vaak in mijn hoofd. Ze komen niet uit mijn mond. Maar wat zou bij die liefdevolle mensen om me heen in hun hoofd zitten en komt er niet uit hun mond? Misschien moeten we toch meer woorden geven aan onze gedachten en gevoelens. Ik ga er vandaag mee beginnen. Jij ook?

Ashley Verkerk

Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine.