Nu meer behoefte aan samen zijn

Al jaren had Wil (48) last van druk op zijn borst, maar nooit ging hij hiermee naar een arts. Echter kwam hij afgelopen maart door een hartinfarct onverwachts in het ziekenhuis terecht. Dat had niet alleen impact op hemzelf, maar ook op zijn partner Fiona (36) en hun relatie.

Fiona: “Die bewuste dag in maart voelde Wil ’s ochtends druk op zijn borst, zoals hij dat al eerder had ervaren. Ik was ondertussen gewoon op mijn werk. Hij dacht dat hij misschien even wat moest eten en is vervolgens ook nog gaan sporten. Eenmaal thuis ging hij douchen, maar na het douchen zat hij op de bank en voelde hij het nog steeds. Toen besloot hij toch even met de huisarts te gaan bellen. Of er misschien een hartfilmpje gemaakt kon worden, vroeg hij. Maar na het horen van zijn klachten, zei de huisarts meteen dat er een ambulance naar hem toe zou komen.”

Ernstig

“Wil belde mij daarna op mijn werk. Eerst privé, maar ik zat in een overleg en kon niet opnemen. Toen hij me daarna op mijn werktelefoon belde, wist ik dat het haast had. Hij vertelde wat er aan de hand was en dat hij naar het ziekenhuis moest. Toen ik ophing, drong het nog helemaal niet tot me door. Mijn collega zei dat het, aan mijn gezicht te zien, ernstig was. Ik vertelde dat het zijn hart was en zij zei vervolgens: moet je dan niet naar hem toe? O ja, dacht ik. Ik besefte helemaal niet dat er iets serieus aan de hand was, mede doordat hij aan de telefoon zo rustig klonk.”

Hartinfarct

“Pas in het ziekenhuis, toen ik hem met al die toeters en bellen zag liggen, begon het ook bij mij door te dringen. Wil had een hartinfarct gehad. Eén van zijn bloedvaten bleek bijna verstopt en de andere helemaal verstopt te zijn. Echter was er op dat moment geen ruimte om hem direct te dotteren. We zaten nog in de coronatijd, waardoor ik ook vrijwel nergens bij mocht zijn. Na twee nachten mocht Wil weer naar huis, met een hele batterij aan pillen. Ergens in de twee weken erna zou hij gedotterd worden. Voor mij waren dit de zwaarste weken. Ik heb bijna niet geslapen, omdat ik steeds dacht: ademt hij nog wel? Er was natuurlijk nog niets opgelost, want hij was nog niet behandeld. Dat gaf me veel stress. Wil heeft zelf nooit het idee gehad dat hij dood zou gaan, maar ik heb dat wel gedacht in die twee weken dat hij thuis was. Hij is zelfs nog een keer afgevoerd met de ambulance omdat hij zich niet goed voelde. Dat was echt niet prettig.”

Dotteren

“Twee weken en een dag later werd hij uiteindelijk gedotterd. Het zou een uur tot anderhalf uur duren, maar er was een kleine complicatie waardoor het een half uur langer duurde voordat hij weer op de kamer was. Gelukkig is alles goed gegaan. Dat gaf me wel wat rust. Toch had de gebeurtenis mij veranderd. Eenmaal thuis vroeg ik elke vijf minuten hoe hij zich voelde. De eerste tijd mocht hij nog niet autorijden en deden we veel samen, want ik had op dat moment ook verlof. Maar de allereerste keer dat hij alleen op pad ging, had ik gevraagd of hij het mij even wilde laten weten als hij op plaats van bestemming was. Twintig minuten later had ik nog niks gehoord en heb ik hem meteen gebeld. Ik voelde me echt een overbezorgde vrouw en daar werd ik zelf helemaal gek van, maar ik kon er niets aan doen. Ik kon het ook meteen aan hem zien als er iets aan de hand was. Ik ken hem goed genoeg om dat te weten, maar hij gaf het dan niet altijd toe.

Inmiddels ben ik gelukkig een stuk minder bezorgd, mede doordat Wil meer is gaan praten. Ik heb ook aangegeven dat het zou helpen als hij eerder zou zeggen hoe hij zich voelt, zodat ik daar rekening mee kan houden. Dat is beter dan wanneer ik er telkens naar moet vragen. Nu is hij open over hoe hij zich voelt, zegt hij het gewoon als hij even niet lekker in zijn vel zit en we bijvoorbeeld niet op pad kunnen gaan. Dat werkt ook voor mij een stuk beter.”

Frozen shoulder

“Op dit moment heeft Wil nog een frozen shoulder. Door zijn hartmedicatie kan hij hier niets voor krijgen. Hij heeft wel pijnmedicatie, maar ondanks dat heeft hij er nog steeds veel last van. Die frozen shoulder schijnt uit zichzelf te verdwijnen, maar dit kan wel een jaar tot anderhalf jaar duren. Werken is hij door de maanden heen weer rustig aan gaan opbouwen, maar sporten is door zijn schouder momenteel dus erg lastig.”

Praten

“Buiten beter communiceren met Wil, heeft het mij de afgelopen periode ook erg geholpen om er met iemand anders over te praten. In het begin zat ik heel erg in de regelmodus, maar op een gegeven moment begon ik te beseffen wat er allemaal is gebeurd. Dan is het fijn om het er met iemand over te hebben. Iemand die niet per se met tips komt of zegt dat je dit of dat moet doen, maar gewoon luistert. Ik vond het namelijk ook erg vervelend dat ik in het ziekenhuis vanwege corona nergens bij kon zijn. Ik heb geen arts gezien of gesproken. Hierdoor waren er nauwelijks momenten waarop ik vragen kon stellen. Dat was niet altijd makkelijk.”

Trouwen

“Onze liefde voor elkaar is overigens alleen maar sterker geworden. We zijn op een andere manier met elkaar gaan praten. Ook hielden we altijd erg van ons eigen ding doen, maar nu doen we meer samen. Daar hebben we behoefte aan. En waar we voorheen zeiden dat trouwen voor ons niet hoefde, hebben we nu besloten dat wél te doen. Onlangs zijn we dan ook met elkaar getrouwd. Stiekem, want we wilden dat dat iets van ons samen zou zijn. Door zijn hartinfarct zijn we echt anders over trouwen gaan denken. We beseften dat we niet meer zonder elkaar willen. Trouwen is voor ons dan ook een mooie bevestiging van onze liefde.”

Waarom interviewen wij Fiona?

We hebben allemaal onze verhalen. Over wat we hebben meegemaakt en hoe we de dingen die ons of onze partner overkwamen, beleefden. En hoe we ons door deze situatie heen worstelden. Juist deze verhalen kunnen ook anderen helpen.

Tekst: Laura van Horik
Beeld: Fiona Spit

Opzoek naar lotgenotencontact? Check ons forum of onze besloten FB-groep.

Dit artikel verscheen eerder in het HPNLmagazine.