Vrijheid, blijheid bij HartbrugReizen

Direct op de eerste reis met HartbrugReizen werd Nel Veen-Tijburg (82) fan. Ze is zo enthousiast dat we haar geen vragen hoeven te stellen. Ze vertelt aan één stuk door over haar reiservaringen.

“Ja, als ik eenmaal aanga, kan ik niet meer stoppen! Terwijl één woord volstaat: fantastisch!” Nel lacht. “Ik ben inmiddels drie keer met HartbrugReizen op stap geweest en de twee volgende reizen, naar Cesenatico en Duitsland, volgen later dit jaar. De eerste reis ging naar Sauerland. Een vriendin had al geboekt. Ze vroeg me waarom ik niet meeging. ‘Bij HartbrugReizen moet je iets mankeren toch?’ Zo reageerde ik. ‘Nee joh’, zei die vriendin, iedereen mag mee.’ Dus ik belde naar het kantoor ik Roermond waar ik een vriendelijke dame aan de telefoon kreeg. Er was nog één plaats over en een eenpersoonskamer. Die reserveerde ik dus maar.”

Limburgse vlaai

“Wonend in Amsterdam was het wel voor dag en dauw opstaan. In Roermond begint de busreis pas echt. Het is dan wel meteen ‘wauw!’ Zo geweldig. In Duitsland zaten we snel aan de koffie. Er waren vlaaien mee uit Limburg, verschillende overheerlijke smaken waaruit je kon kiezen. Op die reis naar Sauerland waren reisbegeleider Marly en medisch begeleider Marja mee. Maria trof ik op een latere reis. Ze kwamen beiden langs in de bus om kennis te maken en te informeren hoe het ging. Dat deed heel leuk aan. Je wordt zo goed verwend aan alle kanten. Die twee dames staan altijd klaar. Als ze bezig zijn met iets of iemand zeggen ze ‘ogenblikje’ en komen dan later ook echt naar je toe. Daarbij zijn ze altijd zo vrolijk. Ze hebben plezier in wat ze doen, dat zie je zo.”

Professionele rol

“Hoe fijn die medische begeleiding is, ondervonden we midden in de week in Duitsland. We hadden een feestavond met een zangeres en een muzikant. Mijn vriendin stond op van de bar, deed een stap, maar bleef achter haar wijde broek hangen. Met haar hoofd viel ze tegen zo’n Duitse eikenhouten tafel. Ze had een hoofdwond die behoorlijk bloedde. Ze slikt bloedverdunners en op haar witte truitje zag dat rood er meteen heel heftig uit. Marja was gezellig aan het meezingen geweest op het feestje, maar toen dit gebeurde, was ze meteen in haar professionele rol: ‘Dit en dat moet er gebeuren.’ Ze hielp mijn vriendin onder de douche in haar kamer boven. De wond op haar hoofd was meegevallen. Na een half uur kwamen ze alweer naar beneden. ‘Zal ik vannacht bij haar slapen, voor alle zekerheid?’, vroeg ik. Nou, dat hoefde helemaal niet. Marja zou om 2 uur aan de kamerdeur kloppen of alles goed was. In de ochtend hielp ze die vriendin weer met douchen en aankleden. Zo geweldig. Dat maakte echt indruk. Als je echt iets hebt, bijvoorbeeld een zware hartoperatie hebt gehad, kun je echt met een gerust hart met HartbrugReizen mee.”

Niets moet, alles mag

“Dit allemaal los van de rest van de reis. De hotels waren fijn, de excursies verrassend en goed. Onverwachte veranderingen in het programma worden uitstekend opgevangen. Op de tweede reis naar Cinque Terre begin dit jaar ging een boottocht op zee niet door, omdat er te veel wind stond. Er was toen een treinreis naar de volgende plaatsjes geregeld. We moesten ‘hup’ in de trein met z’n allen. Die Italianen hadden zoiets van: wat gebeurt hier? Een aantal rollators op het perron, waaronder die van mijn vriendin. De begeleiders en de chauffeur laadden ze altijd overal in en uit, geen enkel probleem. We hebben zó gelachen!” Afgelopen mei voerde de derde reis naar Slovenië, Kroatië en Italië. Het is prettig dat je steeds alle ruimte krijgt. De stadswandelingen zijn vaak met gids. Die vertelt dan over gebouwen die in 1800 gebouwd zijn of zo. Dat gaat bij mij het ene oor in en het andere oor uit. Ik dwaal liever zelf wat door de steegjes van een plaats. Vrijheid, blijheid bij HartbrugReizen. Je hoeft niet met de gids mee. Zo hadden we in Triëst simpelweg met Marly afgesproken dat we om 15 uur op een bepaald punt elkaar weer zouden treffen. We deden wat we wilden.”

Dan, peinzend: “Mijn man is twee jaar geleden overleden. Ik ben zestig jaar getrouwd geweest. Dat is een prachtige herinnering, maar het leven gaat verder. Met huilen op de bank komt mijn man niet terug. Ik geniet echt weer van het leven. Er zijn momenten op reis dat ik denk ‘was hij er maar bij geweest, dit had hij leuk gevonden’. Hij kijkt vast mee en zegt van boven: “Dat doe je goed hoor meissie!”

Tekst: Mariëtte van Beek
Beeld: Nel Veen-Tijburg

Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine