Vergeving 2.0

(bekeken door een non-dualistische bril)

Ik heb al eens eerder een column geschreven over vergeving, om duidelijk te maken dat je vergeving voor jezelf doet en niet voor een ander, dat vergeving ervoor zorgt dat je de effecten van negatieve gedachten kwijtraakt. Bekeken vanuit het non-dualisme, krijgt vergeving nog een diepere betekenis. Het non-dualisme gaat ervan uit dat wij allen één zijn en dat er één Bewustzijn is waar wij deel van uitmaken.

De wereld, objecten, gedachten en ons lichaam maken deel uit van dat oneindige Bewustzijn. Er is niets anders dan dat éne Bewustzijn. Dus in feite is er geen vergeving nodig, want er is geen “ander” die we vergeven kunnen. Die ander ben ik. Er bestaat in feite geen jij en ik, want alles is één. Om te kunnen vergeven moet iemand schuldig zijn, ofwel de zogenaamde ander, of ikzelf. Bewustzijn kent geen schuld of schaamte, Bewustzijn oordeelt niet. Bewustzijn kent alleen Zichzelf. Bewustzijn is.

De manifestatie van ons mensen zorgt voor het ontstaan van dualisme als gevolg van ons denkbeeldige ego. Dit ego bestaat niet echt, het hoort bij de rol die wij spelen in het toneelstuk getiteld “Het leven”. Nou is ons probleem dat we geloven dat we de personage in dat toneelstuk zijn. We gaan volledig in die rol op en vergeten wie we werkelijk zijn.

Zo gaan we geloven dat er een ik en vele anderen bestaan en dat sommige van die anderen doen wat ze, in onze ogen, horen te doen. Dat vinden we oké, maar eigenlijk doen ze vaker iets wat ons raakt, ons pijn doet. Het raakt ons, omdat we zo in onze rollen geloven. Er ontstaan zo “schuldigen” in ons toneelspel, waarbij we vinden dat excuses en vergeving op hun plaats zijn.

Feit is dat er in werkelijkheid geen schuldigen en gekwetsten zijn. Om in iemand schuld te zien moeten we oordelen en veroordelen. Wie we werkelijk zijn, namelijk Bewustzijn, kent, zoals eerder gezegd, geen schuld, want het kent geen ander.

Echter…. We zijn vergeten wie we zijn en zijn gaan geloven in schuld en onschuld. Vanuit dat uitgangspunt heeft vergeving wel degelijk een functie, maar een andere dan we zouden denken. In een toneelstuk lijkt immers alles anders dan de werkelijkheid. Rusten of verblijven in bewustzijn zorgt voor het ultieme geluk, maar zou een ontzettend saai toneelstuk zijn.

In ons toneelstuk hebben we een schuldige en een gekwetste aangewezen. Als de gekwetste persoon de schuldige maar zou vergeven, dan zou alles toch weer goed komen? De gekwetste persoon zou alle wrok en pijn kwijt zijn en weer liefde voelen stromen, de schuldige is verlost van zijn schuld en ze leefden nog lang en gelukkig. Helaas, zo werkt het niet! We geloven namelijk nog steeds in het ego dat tegen de ene zegt: “wat goed van jou, zeg! Ondanks de pijn die de ander jou bezorgd heeft, heb je het die zondaar toch wel mooi vergeven. Dat maakt jou toch wel tot de sterkste van jullie tweeën”!

Het ego van de ander zegt misschien: ”Hoezo heb je het mij vergeven, ik was niet fout, ik zou jou moeten vergeven” of “ Je kunt mij helemaal niet vergeven, wat ik heb gedaan is onvergeeflijk”. Let wel, het ego is een genie in het bedenken van allerlei scripts. Nee, eigenlijk kun je alleen jezelf vergeven. Niet omdat jij schuldig bent, maar omdat je even vergeten bent wie jij en de ander werkelijk zijn en dat geleid heeft tot oordelen!

Vergeven maakt je vrij, want het kan je weer laten zien wie je werkelijk bent.

HARTegroet,

Jan Chin

Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine.