Ver-van-mijn-bedshow

Angst is een slechte raadgever. Je leeft maar één keer. Die clichés zeggen wij over dingen die tricky zijn voor een hartpatiënt. Met de camper toeren door de middle of nowhere in Amerika of reizen naar een Afrikaans land waar de ICD van mijn man niet bekend is. Doen we. ‘Ik kan ook m’n nek breken als ik van de stoep val’, zegt mijn man altijd nuchter.

En toen was daar opeens het coronavirus. Met in de agenda een reis naar Rome. Onze eerste trip zonder ons tweejarig kindje. De tranen biggelden al over mijn wangen bij het idee dat ik afscheid van hem moest nemen, maar we zouden gaan. Tijd met zijn tweeën doorbrengen is belangrijk, vinden wij.

Toch twijfelde ik. Ik vond het spannend. Mijn man niet. Rome was geen gevarenzone. In Nederland was het virus ook opgedoken. De kans om besmet te raken was hier veel groter dan daar. Bovendien lag Rome niet in de buurt van Noord-Italië. Na lang wikken en wegen gingen we.

Het was heerlijk om in Rome te zijn. Het is zo’n bijzondere stad.

Vanwege het virus golden er wat maatregelen. Uit onszelf vermeden we grote groepen en de metro. We namen elke keer de fiets. We maakten unieke foto’s van een stad die niet zo druk was.

Na een aantal dagen veranderde de sfeer. Het nieuws over het virus nam steeds meer de overhand, ook in Nederland. Het begon spannend te worden. Op de dag van vertrek zaten we in een lege trein naar het vliegveld. Het voelde alsof we voor een tornado uitreden. Op het moment dat we op Schiphol waren geland, kwam het nieuws dat Italië op slot ging. Wat hadden we een geluk gehad.

Enkele dagen later leerde iedereen in Nederland het begrip ‘social distance’ kennen. Sindsdien is alles anders. De cijfers liegen er niet om. Mijn man is niet meer zo onbezorgd als in Rome. We weten nu ook veel meer over de gevaren voor hartpatiënten. We doen er alles aan om te zorgen dat hij niet ziek wordt. Hij vermijdt winkels, spreekt niet met vrienden af en gaat alleen naar buiten om te fietsen of wandelen. Thuis maken we het leuk. Eén ding is zeker: het is geen ver-van-mijn-bedshow meer.

Column door: Cilla Schot