default-header
HomeNieuwsTaboe

Taboe

dinsdag 25 juli 2017, door Hartpatiënten Nederland

‘Psst… Even tussen jou en mij,’ zegt een vrouwelijke kennis van begin vijftig, ‘maar die opvliegers zijn echt het ergste niet aan de overgang.

‘Psst… Even tussen jou en mij,’ zegt een vrouwelijke kennis van begin vijftig, ‘maar die opvliegers zijn echt het ergste niet aan de overgang. De laatste maanden heb ik geen libido meer over. Ik doe ’s nachts liever andere dingen, zoals slapen. Al lukt me dat óók niet meer tegenwoordig, waardoor ik me overdag weer slecht kan concentreren op mijn werk.’ ‘Moet je niet eens een weekje vrij?’, opper ik. ‘Of kun je niet aan je baas vragen of je voortaan een uurtje later mag beginnen?’ Ze wuift mijn adviezen weg. ‘Nee joh, straks denken ze nog dat ik te oud ben voor dit werk.’

Uit onderzoek blijkt dat 34% van het ziekteverzuim onder werkende vrouwen tussen de 44 en 60 jaar het gevolg is van overgangsklachten. Toch hoor je dat zelden iemand eerlijk toegeven. ‘Ik heb een buikgriepje’ klinkt toch nét wat minder gênant dan: ‘Mijn hormonen zijn weer eens op hol geslagen’. Bovendien: hoeveel werkgevers zouden begripvol reageren in zo’n situatie?  De kans is groter dat u getrakteerd wordt op lollig bedoelde opmerking over opvliegers.
Onderzoekers zijn ervan overtuigd dat dit probleem meer aandacht moet krijgen, bijvoorbeeld door cursussen voor HR-medewerkers en voorlichting onder managers. 
 
Toch gebeurt dat niet. Misschien mede om dezelfde reden als waarom er in Nederland nog geen menstruatieverlof bestaat, zoals in een aantal Aziatische landen. We hebben immers jarenlang gevochten voor meer gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Na de pil, abortus en stemrecht komen we anno 2017 steeds dichterbij gelijke lonen. Door het vermogen om te werken te koppelen aan ‘vrouwelijke ongemakken’, sla je een flinke deuk in dat gelijkheidsprincipe. ‘We kunnen heus wel wat hebben’, zeggen de meeste vrouwen daarom. En als het tóch even niet gaat, kun je dat beter verdoezelen met een kwaal die mannen ook (her)kennen.
 
Dat is inderdaad beter voor de gelijkwaardigheid, maar lost helaas het probleem niet op. Wat dan wel? Waar specialisten het unaniem over eens zijn, is dat bewustwording en openheid het verschil kunnen maken. Natuurlijk hoeven we niet iedere overgangsklacht van de daken te schreeuwen. Maar voor jezelf én anderen durven toegeven dat die migraine, depressie of oververmoeidheid gevolg is van hormoonschommelingen, leidt al snel tot meer begrip. En soms is alleen dát al genoeg om een zware dag door te komen. 
 
Cilla Schot
 
Deze column verscheen eerder in Hartbrug-Magazine nr. 3-2017
 

 

Terug naar nieuws

Geef een reactie

Meer nieuws