Sylvia reanimeerde haar echtgenoot Frans

Nee, ze liet haar man op die hete zomerdag in 2019 niet alleen nordic walken rond hun woonplaats Eys. “Misschien was het een voorgevoel”, zegt Sylvia Bloemsma nu. “Zij is mijn engelbewaarder”, zegt Frans sindsdien. Toen hij een hartstilstand kreeg op een holle weg, reanimeerde zij haar man tot de ambulance ter plaatse was. Zodoende kunnen ze het nu samen navertellen.

Het grootste deel van zijn werkzame leven was de 70-jarige Frans beroepsmilitair. Toen hij op zijn 53e vervroegd uit dienst kon, begon hij nog een tweede carrière, als vertegenwoordiger van een bepaalde Beierse kaassoort. Pas onlangs, in december, hing hij ook die pet aan de wilgen. Sylvia was jarenlang trainer bij een atletiekvereniging, waar ze twee keer per jaar een reanimatiecursus volgde. Het sportieve stel organiseert dansavonden, geeft dansles en staat actief middenin het leven. “We voelen ons eerder vijftig dan zeventig”, zegt Sylvia. Ook al werd bij Frans een aantal jaren geleden boezemfibrilleren geconstateerd; bij het nordic walken ging hij meestal sneller dan tien kilometer per uur. Tot die dag in augustus 2019.

De reanimatie

Sylvia: “Hij maakte een klein extra lusje en toen ik hem weer zag, in de holle weg, voelde hij zich niet goed.” Niet veel later zakte hij in elkaar. “Ik kreeg hem niet meer bij met tikken in zijn gezicht en ik zag op zijn hartslagmeter die hij altijd droeg, dat het hart stilstond.” Ze begon met reanimeren, terwijl ze om hulp riep, die na een poosje ook kwam. Iemand hielp met reanimeren, een ander belde de ambulance. Hij herinnert zich even bij te zijn gekomen onderweg naar het ziekenhuis, maar echt aanspreekbaar was hij pas weer op de Spoedeisende Hulp. “Ik zag zwart voor mijn ogen, letterlijk. Uiteindelijk duurde het een dag of zes voor ik mijn zicht weer grotendeels terug had, maar het moment dat een oogarts in die dagen tegen me zei dat ik blind zou blijven, was afschuwelijk.”

Alles opnieuw leren

Het bleek om een ‘cortale blindheid’ te gaan. Door de hartstilstand is een deel van Frans’ hersenen tijdelijk niet van bloed voorzien, wat tot een kleine beschadiging heeft geleid. Nu, 3,5 jaar later, kan hij praktisch alles weer, maar hij moest opnieuw leren lezen en schrijven, veters strikken, omgaan met apparatuur enzovoort. “Eigenlijk alles heb ik zo’n beetje opnieuw moeten leren.” Daarnaast had hij aan de reanimatie en daarop volgende elektroshock zes gebroken en twee gekneusde ribben overgehouden. Hij verbleef vijf weken in Adelante om te revalideren en mocht toen naar huis, óók van Sylvia. “Hij wilde aanvankelijk geen ICD-kastje laten plaatsen, net als vóórdat dit allemaal gebeurde. De cardioloog adviseerde het toen al, vanwege het boezemfibrilleren, maar omdat de kans zo klein was dat er echt iets zou gebeuren, wilde Frans er toen niet aan. Ik heb gezegd: ‘Je mag pas naar huis als je een ICD laat plaatsen.” En zo geschiede.

Kleine stapjes

Zo vindt Sylvia het tot nu toe ook geen goed idee dat hij weer gaat fietsen en nordic walken in de heuvelachtige omgeving van Eys. Frans: “Dat begrijp ik wel, dus ik doe het niet. Ik moet een beetje afgeremd worden, anders ga ik maar door.” Het stel is soms nog wat zoekend naar een nieuw evenwicht in het leven, maar wordt gedreven door een sterke wil om vooruit te komen. “Dat, in combinatie met een goede conditie maakt dat ik nog steeds kleine stapjes maak.”

Ze zijn heel blij met alle hulp die ze hebben gekregen en hopen dat hun verhaal anderen kan inspireren om na het overleven van een hartstilstand de schouders eronder te blijven zetten. Ook op een ander vlak heeft het geïnspireerd: Rotary Gulpen-Heuvelland, waar Frans al jaren lid van is, besloot langdurig reanimatielessen op middelbare scholen door Maastrichtse studenten te sponsoren, waarvoor ook het Hart en Vaat Onderzoeksfonds Limburg fondsen werft.

Dit interview is eerder gepubliceerd in het magazine Hartsvrienden van Hart en vaat onderzoekfonds Limburg. Voor meer informatie: www.hartenvaatonderzoekfondslimburg.nl

Foto: Frans & Sylvia Bloemsma

Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine