Stilstaan is achteruitgaan

Klachten heeft hij nooit ervaren en tóch kreeg Jean-Pierre Sanders (51) afgelopen juli uit het niets een hartinfarct. Een week later belandde hij vervolgens nogmaals in het ziekenhuis. “Ik heb een week lang ellende meegemaakt.”

Het was die bewuste vrijdagmiddag twintig over vier en Jean-Pierre was net klaar met werken. Plotseling voelde hij een druk op zijn borst. In eerste instantie dacht hij dat het spierpijn was van het werk dat hij die dag had verricht, maar vervolgens voelde hij trillingen in zijn arm en begon hij te zweten. “Ik vertrouwde het niet”, zegt hij. “Daarom belde ik toch even naar de huisartsenpost. Nadat me wat vragen werden gesteld, kreeg ik te horen dat het klonk als een hartinfarct. Ik dacht: waar heb jij het nu over? Er moest even worden overlegd en ik moest aan de lijn blijven. Vervolgens werd me gevraagd of ik een aantal minuten later rechtstreeks naar het ziekenhuis kon bellen, omdat de huisartsenpost ging sluiten en het ziekenhuis het dan zou overnemen. Ik wist niet goed wat nu de bedoeling was, dus stapte ik in de auto en reed ik naar het ziekenhuis.”

Dotteren

Vijf minuten later stond hij voor de slagboom en belde hij netjes aan. “Er werd me gevraagd waar ik was, want de ambulance stond voor me klaar. Toen ik vertelde dat ik al bij het ziekenhuis stond, kreeg ik te horen dat dat absoluut niet de bedoeling was. Ze vonden het knap dat ik daar gekomen was, want ik had eigenlijk niet zelf mogen rijden.” Jean-Pierre werd naar binnen gebracht, de kamer op gereden en er werden plakkers op zijn lichaam bevestigd. Een hartfilmpje wees uit dat hij inderdaad een hartinfarct had gehad. “Even later lag ik op de operatiekamer. Er bleek een verstopping in één van mijn aderen te zitten, maar op een moeilijke plek. Een stent plaatsen zou erg ingewikkeld worden. Daarom ben ik gedotterd.”

Druk op de borst

Alles ging gelukkig goed. Vier dagen later werd Jean-Pierre ontslagen uit het ziekenhuis en mocht hij naar huis. “Ik had op het moment van vertrek nog allerlei vragen, die niemand echt kon beantwoorden. Ik werd naar huis gestuurd met een batterij aan medicijnen en daar moest ik het mee doen. Een week later dronk ik een kop koffie bij mijn moeder en voelde ik ineens wéér een druk op mijn borst. Ik herkende het meteen. Daar gaan we, dacht ik. Ik had vanuit het ziekenhuis een spray meegekregen die ik op zo’n moment twee keer onder mijn tong moest spuiten. Verdwenen de klachten niet, moest ik opnieuw het alarmnummer bellen.”

Maagbeschermer

De druk op zijn borst trok niet weg en dus belde Jean-Pierre 112. Met sirenes en al werd hij opnieuw naar het ziekenhuis in Maastricht gebracht. “Ik ben rechtstreeks vanuit de ambulance de operatiekamer binnengereden en daar opnieuw gecheckt. In eerste instantie werd gedacht dat een andere ader was dichtgeslibt en ik opnieuw gedotterd moest worden, maar het bleek allemaal in orde te zijn. Waarom ik dan tóch een afwijking had, was toen nog een raadsel.” Hij wist niet goed wat hij ervan moest denken, maar uiteindelijk kwam na diverse onderzoeken toch de oorzaak bovendrijven: hij had geen maagbeschermer gehad. “Men bleek te zijn vergeten dat ik ook een maagbeschermer had moeten krijgen. Deze had ik de hele week nog niet geslikt, terwijl dat wel nodig was. Meerdere keren kreeg ik vervolgens een maagbeschermer en inderdaad, in een paar uur tijd ging mijn functie ineens omhoog. Mijn hartkloppingen werden minder en ik begon me weer normaal te voelen. Na vijf dagen mocht ik uiteindelijk naar huis, maar nog steeds was mij veel onduidelijk. Als je een gebroken been hebt, weet je precies wat er van je verwacht wordt, maar ik wist niet waar al die pillen voor waren en wat ik nu eigenlijk wel en niet mocht. Kon ik aan het werk gaan? Mocht ik autorijden? Wat vertelde ik mijn familie? Dat vond ik verwarrend.”

Focus op herstel

Met name via online lotgenotencontact is Jean-Pierre een stuk wijzer geworden en kreeg hij antwoorden op zijn vragen. Met ziekenhuisafspraken is hij even klaar. Hij wil zich nu vooral focussen op zijn herstel, geeft hij aan. “Ik wil rust, mijn leven normaal opbouwen. Focussen op mijn eetpatroon, regelmatig eten en zeven- tot achtduizend stappen per dag lopen. Ik ben nu ook onderdeel van een voedselprogramma bij een diëtist om aan te sterken. Mentaal voel ik me gelukkig sterk, maar lichamelijk merk ik dat ik er een paar jaar ouder op ben geworden. Ook qua kracht, al komt het wel steeds meer terug. Ik merk het met name als ik een dag te veel inspanning heb geleverd. Ik heb dan last van vermoeidheid. Verder is de bloedtoevoer naar mijn voeten niet meer zo goed. Toch voel ik me, ondanks deze klachten, geen hartpatiënt.”

Rustiger aan

Tot slot deelt Jean-Pierre graag nog wat tips. “Zorg voor een gezonde leefstijl, ook al wordt gezond leven je in de maatschappij niet makkelijk gemaakt. Breng minder tijd door op je telefoon en geniet meer met familie. Praat ook over wat je is overkomen. Ik merk dat veel mensen er niet over durven te praten, maar je moet het op een gegeven moment ook een plekje kunnen geven. Zelf ben ik niet iemand die stilstaat. Stilstaan is achteruitgaan. Ik heb mijn leven weer opgepakt en ben volop aan het werk in mijn eigen bedrijf. Niet alleen mijn vrouw en kinderen, maar ook mijn klanten weten hoe het ervoor staat. Niemand vindt het erg als ik wat rustiger aan doe. Ik neem nu vaker pauzes en ga tussendoor even rustig zitten. Kom ik thuis van mijn werk, zet ik mijn telefoon op stil. Morgen ben je de eerste, denk ik dan. Als je dat kan, heb je de helft al overwonnen. Uiteindelijk heb je tenslotte maar twee handen.”

Tekst: Laura van Horik
Foto: Jean-Pierre Sanders

Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine