Second opinion

Sinds mijn man hartpatiënt is, heeft hij ieder jaar een aantal controles. Hij gaat langs bij de hartfalenverpleegkundige die altijd uitgebreid de tijd neemt, zijn ICD wordt gecontroleerd en hij heeft een kort gesprek met zijn cardioloog. Hij is al jaren stabiel, soms wisselt er een medicijn, maar nooit is er iets bijzonders. Tot de laatste keer.

We kregen een belletje na een standaardcontrole. Het percentage van de pompfunctie viel opeens lager uit dan verwacht. We hoefden ons geen zorgen te maken, al deden we dat natuurlijk wel. Tijdens het gesprek kwam een second opinion ter sprake, maar het verdween ook weer naar de achtergrond. Bij ons niet. Was het juist niet heel slim om eens bij een ander door de medische molen te gaan? Om te kijken wat een ander ervan vindt? De cardioloog hielp ons aan een verwijzing en zo waren we laatst in een ander ziekenhuis.

Onze eerste afspraak was om half negen ’s ochtends. En toen begon de marathon. Ene kamertje in, andere kamertje uit: een scan, een fietstest, een looptest, een gesprek met een cardioloog en als laatste met een hartfalenverpleegkundige. Om half twee ’s middags stonden we buiten. Met een overload aan informatie.

We hadden over de toekomst gesproken. Er waren termen als steunhart en harttransplantatie voorbijgekomen. Allemaal zaken die we nog niet wisten. Of beter gezegd, die we niet wilden weten. ‘Dat is ook logisch. Jullie zijn hartstikke jong’, zei de ‘nieuwe’ cardioloog.

Er werd eerlijk verteld dat de situatie van mijn man nog jaren stabiel kan blijven. Hij kan langzaam achteruitgaan, maar ook opeens heel snel. Aan dat laatste scenario hadden wij nog nooit gedacht.

Het percentage van de pompkracht van zijn hart viel tegen, maar de uitslagen van de sporttesten waren juist weer heel goed. ‘Laat alle percentages los en kijk vooral naar hoe je je voelt. Je bent stabiel en je voelt je goed. Daar gaat het om’, benadrukte de cardioloog.

Uiteindelijk stapten we met een voldaan gevoel de auto in. We hadden nieuwe dingen geleerd, keken weer met een frisse blik naar  een aantal zaken en waren opgelucht. De behandeling in ons ‘eigen ziekenhuis’ is goed. Ook hebben we voortaan controles in twee ziekenhuizen. En dat voelt heel fijn.

Column door: Cilla Schot