![](https://www.hartpatienten.nl/wp-content/uploads/2025/01/Foto-Shokoufeh-Cheheili-Sobbi-2-e1738057288194.jpg)
Rons hart stopte na foute diagnose huisarts: 8 minuten geen zuurstof
Een zonnesteek. Dat was de simpele diagnose van de waarnemend huisarts toen Ron van den Bosch zich ruim tien jaar geleden bij hem meldde met pijn, misselijkheid en vermoeidheid. Ron moest maar even rustig aan doen. Enkele weken later zakte Ron tijdens een voetbalwedstrijd in elkaar. Hartstilstand. Na acht minuten bewusteloos op de grond gelegen te hebben vond iemand hem. Ron was inmiddels helemaal blauw aangelopen.
“Als de waarnemend huisarts eind juli 2014 voor de zekerheid bloed laten prikken, dan was aan het licht gekomen dat ik een licht hartinfarct had en dat dit door drie vernauwingen was ontstaan. Dan had ik gedotterd kunnen worden en was ik klaar geweest met drie medicijnen. Dan had ik vervolgens op 11 oktober waarschijnlijk geen zwaar hartinfarct en hartstilstand hoeven krijgen; en zou op 26 november 2014 ook geen ICD hoeven te worden geïmplanteerd. Nu slik ik mijn hele leven lang negen soorten medicijnen en kreeg ik op 12 september al de 2e ICD. En doordat ik bij het reanimeren op het sportveld braaksel in mijn longen had gekregen, had ik een zogenoemde chemische longontsteking, en zat er vocht tussen mijn hart en de longen in.”
Desastreus
Ron vat op deze manier samen wat voor desastreuze gevolgen de handelwijze van de huisarts had, in juli, na een eerste hartinfarct, die als zonnesteek werd afgedaan. Drie maanden later, op 11 oktober, ging bij Ron tijdens een voetbalwedstrijd in Schinnen het licht uit.
Rons hart stond al acht minuten lang stil, toen iemand hem zag liggen bij de kleedkamers. Gelukkig voetbalde bij de tegenpartij IC-medewerker Rob Lardinois van Zuyderland in Heerlen, die samen met een fysiotherapeut van revalidatieoord Adelante in Heerlen begon met reanimeren. Beide reddende engelen voetbalden voor RKSV Bekkerveld uit Heerlen tegen de club waarin Ron speelde, FC Schinnen.
Maastricht
“Op weg naar Maastricht ben ik in de ambulance nog eens weggevallen. Ik had hoge hartritmestoornissen. De derde nacht in het ziekenhuis kreeg ik zevenmaal een elektrische schok toegediend. Ook had ik trombose in het rechteronderbeen waarvoor ik een jaar lang nog een extra bloedverdunner moest slikken en iedere vrijdagochtend bloed moest laten prikken. Ik moest opnieuw leren slikken. De eerste dagen dat ik weer bij was, kreeg ik alleen kleine stukjes boterham, bouillon of vla te eten. Ik heb zelfs opnieuw moeten leren lopen. Op twee dagen na lag ik zeven weken in het ziekenhuis, bijna vijf weken in Maastricht en daarna nog twee in Sittard.”
Litteken
“Dat ik eind juli waarschijnlijk al een licht hartinfarct heb gehad, bleek uit een klein litteken op mijn hart. Door de acht minuten die ik vervolgens van de wereld af ben geweest, zit er een groot litteken op mijn hart. Daardoor is de linkerboezemkamer beschadigd. Door de linkerboezemkamer wordt bij een gezond mens 55 tot 60 procent zuurstofrijk bloed door het lichaam gepompt. Bij mij is dat nog maar voor 30 procent. Actief voetballen kan niet meer. Ik slik nu dagelijks negen soorten medicijnen, moet om het half jaar op controle bij de cardioloog en de ICD laten uitlezen.“
Coma
“Het ziekenhuis hield me twee weken in slaapcoma vanwege mijn hartritmestoornissen. Ze hebben drie stents geplaatst. Mijn vader waakte vier nachten bij me en vertelde achteraf, dat ze me zeven keer elektrische shocks moesten geven al die tijd. Na het slaapcoma hebben ze me 2,5 week met medicijnen in slaap gehouden. Toen ik wakker werd was ik 8,5 kilo afgevallen en had ik een baard als een Arabier.
Ik kreeg tijdens mijn coma zuurstof via een buis die door een gaatje in mijn keel mijn longen in ging. Ik heb er nog een litteken van. Ik was heel kritiek, kreeg ook nog trombose in mijn been.”
Vogelnestje
“Eenmaal wakker kon ik nog geen pen vastpakken, laat staan lopen. Zo moest ik ’s nachts dringend naar het toilet en probeerde naar de wc te lopen. Maar ik zakte onmiddellijk door mijn benen en viel met mijn hoofd tegen het nachtkastje. De verpleging heeft toen een “vogelnestje” rond mijn bed gezet, stangen rondom, zodat ik er niet meer uit kon.”
Kasplantjes
“Na vijf weken werd ik overgeplaatst naar Zuyderland in Sittard, waar de dienstdoende cardioloog me vertelde dat ik veel geluk had gehad. Een hartstilstand van acht minuten is niet iets wat veel mensen kunnen navertellen, zei hij. De limiet ligt ergens rond de zes minuten, de meeste mensen die acht minuten zonder zuurstof overleven worden kasplantjes of raken verlamd. Van de tien komen er maar twee door bovendien, aldus die cardioloog. Het feit dat ik al vanaf mijn zesde voetbalde en zwaar werk deed in de groenvoorziening, had gezorgd voor een goede conditie. Dat was mijn redding geweest.”
ICD
Ron kreeg een ICD en begon met het opbouwen van zijn conditie. Tien jaar later sloeg die ICD meermaals alarm, hoewel hij nooit een schok kreeg al die tijd. “Waarschijnlijk zat er een breuk in de kabel”, vertelt Ron. “Ik moest dus een nieuwe ICD. Die werd op 12 september geïmplanteerd in Maastricht.”
Door alles wat hij heeft doorgemaakt inclusief een echtscheiding en meerdere vergeefse pogingen van zijn werkgever hem te lozen na zijn hartstilstand, kijkt Ron nu anders tegen het leven aan als vroeger. “Ik maak me niet meer zo druk over van alles zoals vroeger”, zegt hij. “Ik geniet van de kleine dingen in het leven!”
Tekst: Henri Haenen
Foto: Ron van den Bosch
Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine.
Geef een reactie