Persoonlijk verantwoordelijke verpleegkundige goed voor patiënt

Houtlosser beschrijft hoe het gangbare teamdenken verhindert dat verpleegkundigen optreden als echte belangenbehartigers van patiënten, zoals ze dat wél graag willen zijn. Verpleegkundigen laten de technische dimensie van hun beroep en de instellingsregels vaak zwaarder wegen dan de intermenselijke kant. Daardoor krijgt de patiënt geen optimale zorg. Er zou meer aandacht moeten zijn voor de relatie met de patiënt en diens zorgbehoefte. De beste manier om dat te bereiken is het persoonlijk verantwoordelijk maken van een verpleegkundige voor één of meer patiënten. Deze persoonlijke verantwoordelijkheid is geen kwestie van persoonlijke stijl of voorkeur, het vormt de kern van het beroep van verpleegkundige.

In het proefschrift behandelt Houtlosser drie gevallen, gebaseerd op ware gebeurtenissen. In twee daarvan schoot de verpleegkundige zorg duidelijk tekort. Naar aanleiding van die gevallen probeert Houtlosser antwoord te geven op drie vragen: in hoeverre spelen verpleegkundigen de rol van belangenbehartiger goed, wat is de typisch verpleegkundige inbreng in het multidisciplinair overleg en waaruit kan een verpleegkundige in individuele gevallen richtlijnen halen voor goede zorg? Ze komt tot de conclusie dat juist het verbinden van een eigen rol, een eigen domein en een eigen ethiek de verpleegkundige kunnen helpen bij het verlenen van goede zorg.

Bron: LUMC