Overgave

Na mijn ongeluk op paaszondag, schreef ik een column over dankbaarheid en overgave. Maar wat is overgave nu en hoe past dat bij spiritualiteit? Het klinkt zo passief en we moeten toch hard werken om iets te bereiken?

Lange tijd heb ik gedacht dat ‘acceptatie van al wat is’ de ultieme stap was voor spirituele groei. Inmiddels zie ik dat als een tussenstap naar  ‘totale overgave’.

Waar zit hem dan het verschil in, want acceptatie van al wat is, is natuurlijk al best een grote stap. Voor mij zit het grootste verschil in het één zijn, in de non-dualiteit.

Als je iets accepteert, houdt dat in dat je je denken gebruikt. Je ervaart een situatie die je niet fijn vindt, of je ontmoet iemand die bepaalde eigenschappen heeft, die je niet zo aan staan. Hier gaat altijd (ver)oordelen vooraf aan het verstand dat we achteraf gebruiken om te accepteren dat we geen invloed hebben op de situatie of de persoon. We zeggen dan bijvoorbeeld: ‘het is zoals het is’ en misschien denken of zeggen we er achteraan ‘en dat is goed’. Dit is dus een heel actief proces, waarbij we een verschil zien (dualiteit), er een oordeel over hebben en dan ons zelf corrigeren en vinden dat het goed is zoals het is.

Overgave is een ander proces, ten minste zoals ik het bedoel. Overgave heeft meerdere nuances, beginnend bij ‘ik geef me over’, wat meestal betekent dat we hebben ingeschat dat onze tegenstander sterker is dan wij, ofwel fysiek, of misschien wel omdat hij of zij gewapend is. Hierbij is overgave afhankelijk van de situatie en geef je je over aan een persoon. Aan de andere kant van het spectrum zit de ‘totale overgave’. Deze is onafhankelijk van situaties of personen. Denken speelt daarbij ook geen rol. Zoals we gezien hebben is denken sterk verbonden met het ego, vooral als je je met het denken identificeert.

Bij totale overgave speelt het ego geen rol meer. Je ziet nog wel verschil in verschijningsvormen, maar weet dat alles een uiting is van één en dezelfde Bron. Ook jijzelf bent afkomstig van die bron en op die manier is alles één. Totale overgave betekent dat je jezelf totaal verbindt met de Bron, het Absolute of God. Je wilt zelf niets meer creëren, maar hebt er vrede mee een co-creator te worden samen met het Goddelijke. Het kleine zelf bestaat dan niet meer, maar is opgenomen in het Grote Zelf dat allesomvattend is. Je bent opgegaan in ‘Al wat is’.

Soms kan men via meditaties een dergelijke staat van eenheid ervaren, en soms ook als er sprake is van een ernstige situatie waarbij je je leven in de handen legt van het Hogere. Er kan dan, ondanks de ernst van de situatie, een weldadige rust over je heen komen. Dit is de situatie waarover ik schreef in de column ‘Overgave en Dankbaarheid in de praktijk’. Daarmee is de staat van ‘Totale Overgave’ (nog lang?) niet bereikt. Er is wel een ervaring geweest, waardoor je weet dat het bestaat, een herinnering, maar regelmatig zal de les van ‘acceptatie van al wat is’ opnieuw toegepast moeten worden. We hebben nu eenmaal een ego, en het is verrekte lastig om daar van af te komen, zodat we steeds weer het dualisme voor onszelf creëren.

Een Cursus in Wonderen leert ons dat we wereld, zoals we hem zien, zelf gecreëerd hebben. Die creatiekracht hebben we dus. Aan ons de taak om deze kracht ten goede te gebruiken en de eenheid te willen zien. Hoe meer mensen deze wens hebben, des te minder verdeeldheid (dualisme) in de wereld, wat ten gunste is van de vrede.

Column door: Jan Chin