Oud

Iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn. Kent u die uitdrukking? Want wat doe je eigenlijk de hele dag, als je stokoud bent? Met het rangschikken van geraniums en begonia’s ben je zo klaar.

Wat ik nogal eens waarneem, is dat mensen zich geen raad weten met verandering als ze ouder worden. Ikzelf ben daarvan ook niet vrijgesteld, valt me op.

Het is alsof ik dan de tijd wil stilzetten om alle veranderingen tegen te houden. Want hoe meer er verandert, des te meer ga je je een vreemde in een onherkenbare tijd voelen. Een tijd die steeds minder de mijne is. En ik ben geeneens stokoud. In augustus bereikte ik de gezegende leeftijd van 65 jaar. Vroeger kreeg je dan je AOW, wellicht met een pensioen daar bovenop en moest je stoppen met werken. Dat is nu wel even anders.

Ik hoor van veel ouderen dat ze het gevoel hebben er steeds minder bij te horen, er steeds minder toe te doen. En mede daarom steeds minder om handen te hebben. Dan duurt een dag lang en moet de avond inhalen wat de dag gemist heeft. Helaas grijpt dan menige oudere naar de fles. Ook dat zie ik veel gebeuren.

De depressie is voor steeds meer ouderen de laatste reisgezel in het leven. Het perspectief op een leuke toekomst valt immers weg. De toekomst is niet leuk. De toekomst is juist kommer en kwel. Steeds meer mensen raken daardoor depressief. Om de feestvreugde te vergroten gaat zorgverzekeraar Menzis behandelingen tegen depressie voortaan alleen vergoeden bij gebleken resultaat. Dat is sadistisch!

Deze maatschappij maakt dat mensen depressief raken, mensen staan er machteloos tegenover. En dan resultaatgerichte behandeling van depressies eisen, echt wel! Eerder maakte Menzis het voor hartoperaties al moeilijk. Ziekenhuizen worden afgerekend op het aantal complicaties na de operaties van hartpatiënten. Teveel is straf. En nu de oudjes: moeten wij ‘genezen’ door net te doen alsof het allemaal ‘holladiejee’ is op onze oude dag?

Column door: Henri Haenen