Op de bussen van HartbrugReizen: mannen met hart voor hun vak

We kunnen en willen niet zonder ze op reis. De buschauffeurs die voor HartbrugReizen werken, doen meer dan alleen het stuur vasthouden. Ze hebben leuke weetjes over de reisbestemmingen, maar vooral ook oog en gevoel voor hun passagiers. Wim Godding is zo’n man. Nu hij na 63 busreizen met vervroegd pensioen gaat, valt het afscheid vele vaste reizigers zwaar. Gelukkig zijn Roland van Helden en Peter Keijsers waardige opvolgers. We spraken ze alle drie over de passie voor hun werk.

‘Chauffeur, hoe laat zijn we volgende week zondag thuis?’ Wim Godding (61) grinnikt. ‘Het was een vraag die ik ge-regeld bij aanvang van de reis kreeg. Dan vertelde ik altijd het verhaal over die reis naar de Costa Brava toen we vroeg in het seizoen, na een dagexcursie, door plotse sneeuwval kwamen vast te zitten. De elektriciteitskabels lagen over de weg en ons hotel konden we niet meer bereiken. Dat werd met zijn allen overnachten in de bus. De volgende dag zouden we naar huis rijden, maar dat ging ook niet. De reis duurde uiteindelijk een dag langer.’ Ondanks het ongemak koestert Wim warme herinneringen aan de gebeurtenis: ‘Er was geen avondeten en de volgende ochtend waren we niet op tijd voor het ontbijt. Toch mopperde niemand. Bananen en koekjes werden met zijn allen gedeeld. De saamhorigheid was geweldig.’ Het persoonlijke contact dat je dan maakt, daar gaat het Wim om. En dat contact is tijdens elke reis belangrijk. ‘In mijn introductiepraatje op de bus stelde ik altijd aan de mensen voor om open naar iedereen in de groep te zijn. Op die manier valt er niemand buiten. Dat werkte goed, daar deden de mensen iets mee. Ikzelf ook. Als je ziet dat een mevrouw niet helemaal op haar gemak is, omdat zij voor de eerste keer zonder partner reist, dan is even een praatje maken belangrijk. Heel simpel wat tijd nemen voor een kop koffie samen zodat ze zich niet langer alleen voelt. Met zijn allen zorgden we op die manier steeds snel voor een familiegevoel.’

Niets meer moeten

Wims betrokkenheid maakte hem geliefd bij de Hartbrug-reizigers. Met een aantal heeft hij zelfs nog altijd contact. Maar sinds zijn reis naar Berlijn afgelopen december is hij weg. Moet dat nou? ‘Bij Munckhof (het touringcarbedrijf waarmee HartbrugReizen samenwerkt) werkte ik fulltime  en was ik ook erg actief in de belangenbehartiging voor chauffeurs. Niet altijd een makkelijke combinatie en toen het financieel kon, besloot ik toch voor mezelf te kiezen. En ja, door mijn vertrek daar, ben ik helaas ook bij HartbrugReizen weg.’ Wat gaat Wim nu doen? ‘Vooral dingen die niet moeten. Ik houd van fotograferen, dat weten de Hartbrug-reizigers wel, omdat ik belangstellenden altijd een CD met mijn foto’s stuurde. Verder eindelijk ook wat langere reizen maken met mijn vrouw, fietsen en wandelen. Fijn samen genieten. Vervelen ga ik me zeker niet.’ Wim heeft alle vertrouwen in zijn opvolgers Roland en Peter. ‘Ze werken ook voor Munckhof en we hebben elkaar natuurlijk al over de HartbrugReizen gesproken.’ Maar wie zijn die nieuwe mannen precies?

Fonkelende oogjes

Na 21 jaar als allround medewerker bij een bekende  champignonconservenfabriek belandde Roland van Helden (46) op de touringcar. ‘Vanwege een reorganisatie liep dat zo, maar achteraf gezien had ik veel eer-der internationaal buschauffeur moeten worden. Na acht jaar bevalt het werk nog steeds uitstekend.’ Roland maakt graag van elke reis een feestje. Niet zo verwonderlijk misschien voor een man die erg actief is in het lokale verenigingsleven en duidelijk voor gezellig gaat. ‘Ja, ik ben ceremoniemeester van de carnavalsvereniging van Horst. Maar alles met groot verantwoordelijkheidsgevoel en beleid hoor. Ook op de bus bereid ik alles goed voor. Mocht er zich toch onverwacht een probleem voordoen, dan probeer ik dat op te lossen. Zoals tijdens een concertreis naar Tirol, toen de airconditioning uitviel, terwijl het boven de 30 graden Celsius was. Ik ben zelf een monteur gaan zoeken. Als dank kreeg ik een zwembroek in lederhosenstijl van de groep. Wel moest ik er later nog een keer mee op de foto. Dat heb ik gedaan, met mijn gezin, mijn vrouw en drie dochters, onder de palmbomen. De foto stuurde ik na. Zo grappig. Ik doe het werk voor de fonkelende oogjes.’

Klik in het Louvre

Net als Roland maakte ook Peter Keijsers (54) een latere carrièrreswitch. ‘Ik was adviseur in de agrarische bedrijfssector. Denk aan het inrichten van stallen. Toen dat werk steeds commerciëler werd, ben ik iets anders gaan zoeken. Lange tijd was ik secretaris van de lokale manege-vereniging. Ik organiseerde van alles. Tegenwoordig ben ik accordeonist in een shantygroep. Dat sociale aspect vond ik ook in mijn werk als buschauffeur. Ik help en ondersteun de mensen graag, dus bij voorkeur pendel ik niet alleen van A naar B. Mijn vriendin is eraan gewend dat ik regelmatig van huis ben. Nooit spijt gehad van mijn ommekeer. Vaak houd ik ook bijzondere herinneringen aan reizen over. Eén keer had ik een extra goede klik met een verlamde man van zo’n 40 jaar. Samen gingen we naar het Louvre in Parijs. Hij genoot enorm van de schilderijen daar. We maakten er later een fotoboek van. Hij had ook zo’n humor. Voor het afscheidsdiner had hij een gedichtje gemaakt. Spreken ging bijna niet dus daar hielpen de verzorgers en ik mee. Het was ongelofelijk ontroerend. Die meerwaarde leveren, daar gaat het me om. Ook bij HartbrugReizen.’