Onze reis naar Zuid-Frankrijk

Beste hartgenoten,
Onze reis naar Zuid-Frankrijk zullen we niet gauw vergeten, het was de 10-daagse reis met de bus naar Cote `d Azur, we hadden ons na 1 1/2 jaar geen vakantie gehad te hebben door allerlei ziekenhuisopnames enz. er erg op verheugd.

Beste hartgenoten,
Onze reis naar Zuid-Frankrijk zullen we niet gauw vergeten, het was de 10-daagse reis met de bus naar Cote `d Azur, we hadden ons na 1 1/2  jaar geen vakantie gehad te hebben door allerlei ziekenhuisopnames enz. er erg op verheugd. 

We reden van huis uit naar Horst (Limburg), waar de bus zou vertrekken, en konden onze auto daar op het terrein van de busmaatschappij binnen de hekken parkeren.

We gingen op weg met een volle bus, en we werden voorgesteld aan onze chauffeur Wim, aan het verpleegkundig team Toos en Piet, die tevens uitstekend zorgde voor ons natje en droogje.

Via Luik en de Ardennen reden we Frankrijk binnen, het weer was prachtig en na diverse stops onderweg kwamen we tegen de avond aan bij ons overnachtingsadres in de Bourgognestreek in de stad Dijon.

De volgende dag reden we steeds dieper Frankrijk in via prachtige landschappen en steden en werd het steeds meer subtropisch, en kwamen eind van de middag aan bij ons Van der Valk hotel aan de Cote `d Azur in het dorpje St.Aygulf, de ligging van het hotel was fantastisch.

De volgende dag gingen we met de bus naar het dichtbijgelegen Frejus, waar we de boulevard en de stad bekeken, het weer was prachtig met 27 graden, `s avonds terug in het hotel werden we getrakteerd op een heerlijk diner en daarna konden we nog even genieten van een heerlijke wandeling langs zee.

De maandag zijn we (weer met de bus) naar de stad Nice geweest, we werden op de boulevard afgezet, waar al een treintje klaarstond waarmee we een rondrit door oud Nice maakten en naar een hooggelegen punt, waar men een prachtig uitzicht had over de stad Nice, na de treinrit hadden we nog uren de tijd om de boulevard en de  vele pleintjes  van Nice te verkennen.

Dinsdag stond in het teken van een tocht naar de Grand Canyon van Europa, Gorges du Verdon, via een smalle weg en duizelingwekkende dieptes en prachtige vergezichten, kregen we boven in de bergen een lekke band, die op vakkundige wijze door een passagier (Lammert) en onze chauffeur Wim werd gewisseld voor de reserveband, via de prachtige Provence reden we verder naar een heel klein Frans dorpje in de bergen,
St.Marie geheten.

In dit dorpje begon voor mij de ellende, ik kreeg hoge koorts en kon moeilijk naar het toilet, maar werd zeer goed opgevangen door onze verpleegkundige Toos die mij een pilletje gaf, terug in het hotel voelde ik mij steeds slechter, Toos en Piet erbij gehaald, die daarna een dokter belden.

Na onderzocht te zijn was zijn mening, naar het ziekenhuis, en daar gingen we in een taxi met Toos, Wim en mijn vrouw, chauffeur Wim die een aardig mondje Frans spreekt loodste ons naar accute opvang, ik werd op een soort brancard gelegd, en toen was het wachten, wachten, wachten het duurde uren voor er iets gebeurde, ja de koorts werd opgenomen (bijna 40), en eindelijk werd ik naar een kamertje gebracht waar ik alleen lag. Toos, Wim en mijn vrouw waren pas `s nachts 3.30 uur terug in het hotel.

De volgende dag werd ik naar de afdeling Urologie gebracht, waar ik `s middags pas onderzocht werd, de grootste ellende was en is, ik spreek geen woord Frans en de zusters en doktoren (zelfs jonge) spreken geen woord Engels, dus alles gebeurde met handgebaren.

Ondertussen werd via mijn mobiel regelmatig gebeld door Toos, Piet en Wim en door de voorzitter van Hartbrugreizen Jan van Overveld (die vloeiend Frans spreekt), hulde voor deze mensen, wat die allemaal niet voor mij gedaan hebben.

Donderdagmiddag kwam de uitslag, en via een bezoekster die vloeiend Engels sprak, werd via de dokter en zusters mij meegedeeld dat ik een ontsteking aan de prostaat had en een anti biotica kuur kreeg en pijnstillers, ik zou de volgende dag (vrijdag) weer naar het hotel mogen, ondertussen had Jan van Overveld voor mij al de reisverzekering, de zorgverzekering, en eventueel via de Anwb alarmcentrale een vliegtuig of auto met chauffeur geregeld, ik hoefde mij om de papierwinkel geen zorgen te maken, fantastisch.

Affijn, vrijdag `smorgens werd ik wakker, ging naar toilet, en (ik draag een ICD) ging mijn ICD af, een flinke schrik (schok) moest ik naar de afd. cardiologie, waar ik eindelijk een dokter trof die engels sprak, mijn ICD werd uitgelezen, en het bleek dat ik een hartslag boven de 200 gehad had, het bleek een ophoping van stress, vermoeidheid en koorts geweest te zijn (volgens de Franse arts) ik zou nog 1 dag op cardiologie moeten blijven, ik heb hem duidelijk kunnen maken dat ik dit niet wilde, omdat de bus de volgende zou vertrekken.

Toen hij hoorde dat dat in 2 dagen zou gebeuren en met de nodige medicijnen kon ik (wat slapjes op de benen) gelukkig de thuisreis aanvaarden, het gaat nu gelukkig weer goed met mij, maar mijn dank gaat uit naar de zeer goede begeleiding in de bus, en Jan van Overveld. Een zeer bewogen reis, maar wel een heel mooie.

Luuk en Truus Muntz
Epse