Name and shame

Ik had het zo benauwd, dat ik de 1ste hulp van het OLVG belde en die lieten me de volgende ochtend komen. Ze hielden me daar een kleine week vast op de hartafdeling, maar stuurden me in feite onverrichterzake weer naar huis (wel met een daar opgelopen flebitis, een aderontsteking). De huisarts besloot de volgende dag dat ik in te slechte staat was om thuis te blijven en liet me weer opnemen. Weer op de hartafdeling, waar men er ten onrechte van uitging dat ik te veel vocht vasthield, wat de reden voor mijn benauwdheid zou zijn. Mijn protesten (DE HIK!) haalden niets uit. Er werd heftig met vochtverdrijvers ingegrepen. Dat werkte natuurlijk niet, maar wel werden daardoor mijn nieren aangetast, waarna men me weer vocht ging toevoegen. Inmiddels had men ontdekt dat ik ook nog de gevaarlijke ziekenhuisbacterie Stafylococcus aureus (MRSA) had opgelopen en kwam ik op de Intensive Care terecht, opgetuigd als een kerstboom.

Verdere details zal ik u besparen. Ik moest op de Interne afdeling blijven om die nieren weer op orde te krijgen en de bacterie te verdrijven met heftige antibiotica – terwijl de hik gewoon doorging. Daar weten artsen niets aan te doen, dus negeren ze het gewoon. Je kunt er aan doodgaan!
Twee dagen voor mijn ontslag (dwz aan het einde van de antibioticakuur) genas ik mezelf, als bij toeval, van de hik, nl door de inwerking van slecht gekauwde, scherpe kruimels van Bolletje wafeltjes achter in mijn keel. U begrijpt, die heb ik nu altijd klaar liggen.

Ik verliet het ziekenhuis 15 kilo lichter (waarvan veel spierweefsel), dus ernstig verzwakt en wat illusies armer. Langzaam begin ik nu weer op sterkte te komen. In feite is alles langzamerhand weer bij het oude.

Zo, nu weet u het ook. De publicatie in Het Parool had o.a. tot gevolg dat andere ex-patiënten hun onvrede met dit ziekenhuis en vooral de afdeling cardiologie uitten. Ik was daar nog meer door geschokt.

Maar wat denk ik met deze publicatie te bereiken?

Ik was niet vergeten hoe ik in 2007 al eens een dergelijk verslag had gemaakt, vol van door het ziekenhuis gemaakte fouten, en dat dat min of meer in de doofpot terechtkwam. Net zoals trouwens mijn adviezen over beter eten.

Ik besloot dat ik een uitgebreid verslag in eerste instantie naar alle afdelingen van het OLVG zou sturen, incl. directie en klachtencommissie. Maar daar wil ik het niet bij laten. Als men, zoals gebleken is, zo weinig gemotiveerd is om e.e.a. te verbeteren, moet ik ze daartoe dwingen. Daartoe stuur ik een kopie naar de Gezondheids Inspectie en naar de Ziekenfondsen, die de onnodig sterk opgedikte rekening immers hebben moeten betalen.

En tenslotte schakel ik een advocaat in, die me kan helpen de geleden schade (gezondheid, geestesgesteldheid en inkomsten) te laten compenseren. Ook zo’n zich in het openbaar afspelend proces, waarin het falen van een heel systeem, een cultuur binnen een groot ziekenhuis aan de kaak wordt gesteld en tevens duidelijk wordt waar bezuinigingen binnen de gezondheidszorg toe kunnen leiden, zal m.i. uiteindelijk de patiënten ten goede komen. Je wenst een dergelijke behandeling je ergste vijanden immers nog niet toe.

© 2010 Johannes van Dam