Muziek

Muziek is de taal van ons hart. Zelfs al zijn we dement, muziek herkennen we altijd. Muziek brengt ons terug naar de tijden van weleer, toen alles nog goed was, en het leven nog voor ons lag.

Muziek is de taal van ons hart. Zelfs al zijn we dement, muziek herkennen we altijd. Muziek brengt ons terug naar de tijden van weleer, toen alles nog goed was, en het leven nog voor ons lag. Toen we nog vol plannen en verwachtingen waren. Vol hoop, vol enthousiasme. Toen we nog jong waren. Toen we onze eerste geliefde kusten. De muziek die deze eerste liefdesbetuiging omhelsde, blijft ons eeuwig bij. De muziek die ons diepste verlangen begeleidde, krijgen we nooit meer uit ons geheugen gewist. Het ritme van de hoop, de liefde, het verlangen, de passie van weleer. Het ritme van ons hart.

De Griekse filosoof Pythagoras noemde de muziek de basis van alle leven. Ja, zelfs van het bestaan van de kosmos, het heelal. Het ritme van de muziek veroorzaakt trillingen, die ook ten grondslag liggen aan de wiskunde, en in cijfers kan worden uitgedrukt, in getallen en wiskundige formules. Ook kleuren hebben ritmische trillingen, en kunnen daarom door ons worden waargenomen. Alles om ons heen is eigenlijk één grote dans. Een kosmische dans.

We ervaren geluk, als we in ons eigen ritme zitten. Want iedereen heeft zijn eigen ritme. Ook in ons leven van alledag, onze dagindeling of de manier waarop we ons werk doen: we doen dat het liefst in ons eigen ritme. Moeten we te lang meegaan in een ritme dat ons niet eigen is, dan raken we vermoeid en uitgeput, en moeten we onze batterij weer opladen door ons terug te trekken in ons eigen wereldje, ons eigen ritme.

Helaas legt deze jachtige maatschappij ons een ritme op dat volledig in strijd is met ons ritme. Dat opjagen leidt tot ritmestoornissen, hartritmestoornissen – want het is het ritme van ons hart dat ons aangeeft welke weg wij moeten bewandelen. Als we tijdens die weg worden opgejaagd, raken we uitgeput, en overwerkt. Stress en depressies vallen ons ten deel, waarbij de maatschappij ons verplicht om ons te verdoven via medicijnen, waarmee de farmaceutische industrie ons gevoel voor ons eigen ritme definitief wegvaagt. Zo raken we de weg kwijt, ónze weg, en verdwalen we in verwarring en wanhoop. 

Iedereen heeft zijn eigen ritme. We ontmoeten liefst mensen die eenzelfde ritme hebben. Die van dezelfde muziek houden. Bij wie we ons welkom en geborgen, veilig voelen. Thuis. Maatjes.