Minder zout, minder hartziekten

De resultaten staan in The New England Journal of Medicine (2010;362:590-9).
De gemiddelde Amerikaan – maar ook de Nederlander – krijgt dagelijks teveel zout binnen, voornamelijk door het eten van bewerkte voedingsmiddelen en niet zozeer door het zelf toevoegen van zout aan maaltijden.

Om de impact van een zoutreductie op de volksgezondheid te analyseren, maakten de onderzoekers gebruik van het ‘Coronary Heart Disease Policy Model’, een computersimulatie van hartziekten bij Amerikaanse volwassenen.

Een reductie van de zoutinname van 3 gram per dag zorgt voor jaarlijks 60.000 tot 120.000 minder nieuwe gevallen van hart- en vaatziekten, 32.000 tot 66.000 minder beroerten, 54.000 tot 99.000 minder myocardinfarcten en jaarlijks 44.000 tot 92.000 minder sterfgevallen. Dit voordeel geldt de hele bevolking en voornamelijk de zwarte bevolking. Vrouwen hebben vooral minder beroertes, oudere mensen minder cardiovasculaire episoden en voor jongvolwassenen daalt het sterftecijfer. 3 gram minder zout per dag bespaart 194.000 tot 392.000 QALY’s en 10 tot 24 miljard dollar aan gezondheidszorgkosten. Zelfs een geleidelijke reductie van 1 gram zout per dag tussen 2010 en 2019 zou kostenbesparend zijn en kosteneffectiever dan bijvoorbeeld het gebruik van bloeddrukverlagende medicatie door alle hypertensiepatiënten.

De auteurs concluderen dat verlaging van de dagelijkse zoutinname het aantal cardiovasculaire gebeurtenissen en medische kosten substantieel vermindert en dus een volksgezondheiddoel op zich moet zijn.

In een begeleidend commentaar (N Engl J Med. 2010;362:650-2) schrijft Lawrence Appel, internist in Baltimore (VS), dat de resultaten van Bibbins-Domingo et al. zelfs een onderschatting representeren. Kinderen die minder zout eten hebben nu en later ook een kleiner risico op hypertensie, een gegeven dat de onderzoekers niet meenamen in hun analyse. Appel besluit zijn verhaal met de oproep aan beleidsmakers deze effectieve interventie niet te negeren.

Auteur: Lucas Mevius
Bron NtvG, Ned Tijdschr Geneeskd. 2010;154:C496