Mijn mooiste reis ‘Thuis kan ook iets gebeuren’

In deze rubriek vertellen hartpatiënten over de mooiste reis van hun leven. Dit keer het verhaal van Johan Gosselink (71) uit Enschede. Dat hij ICD-drager is, houdt hem niet tegen om de wereld te ontdekken. In 2010 reisde hij met zijn vrouw 9 weken door Nepal en India.

‘Mijn vrouw en ik houden van vrijheid op reis: geen vast omlijnd programma, maar zelf beslissen waar we die dag zin in hebben. Georganiseerde groepsreizen hebben we ook wel gemaakt, bijvoorbeeld in Afrika. Daar is het immers wat moeilijker om op eigen houtje op pad te gaan. Maar het liefst reizen we als rugzaktoeristen. Figuurlijk dan, want we hebben gewoon koffers. We boeken echter meestal alleen het eerste hotel, daarna zien we wel waar we overnachten. En in plaats van een tourbus, nemen we een tuktuk, taxi of de trein.

Vaak zitten we als zestigplussers tussen alleen maar twintigers en dertigers, maar daar wordt meestal heel positief op gereageerd. Je zou denken dat je als ‘oudje’ een makkelijk slachtoffer bent voor oplichting, maar eigenlijk is ons nog nooit iets ergs overkomen. Onze leeftijd levert eerder voordeeltjes op, soms krijgen we spontaan de allermooiste kamer in het hotel aangeboden. En toen in Laos de boot in ondiep water terechtkwam en er geduwd moest worden, mochten wij als enige blijven zitten.

Ritmestoornissen

In 1998 kreeg ik voor het eerst hartproblemen, twee jaar later gevolgd door een hartstilstand. Sindsdien draag ik een ICD. Stabiel is mijn hart niet, ik heb regelmatig ritmestoornissen. Er is geen pijl op te trekken wanneer dat gebeurt. De ene dag voel ik me goed, de andere dag kan het zo misgaan. Dat is bijvoorbeeld ook weleens gebeurd toen we in Zuid-Afrika zaten, ver weg van de bewoonde wereld. Gelukkig ging het na een paar dagen vanzelf weer over. Mijn cardioloog heeft nog nooit bezwaar gemaakt tegen onze avontuurlijke vakanties en zelf vind ik het feit dat ik hartpatiënt ben ook geen reden om thuis te blijven. Natuurlijk nemen we geen onnodig risico. We boeken nooit heel ver van tevoren, zodat we de reis uit kunnen stellen als het even wat minder gaat. Verder zorg ik altijd dat ik weet hoe het met de medische zorg in het land gesteld is en waar de ICD-centra zitten. Ook geef ik altijd netjes via internet mijn bloedwaarden door aan de trombosedienst.

Voor ik hartpatiënt werd, hadden we vanwege werk en kinderen geen tijd om verre reizen te maken en bleven we meestal binnen Europa. Maar inmiddels hebben we ook al meer dan 20 landen buiten ons eigen continent gezien. Het is natuurlijk toeval, maar de vijf keer dat ik tot nu toe in Azië ben geweest, had ik geen problemen met mijn hart. Ik ben in Tibet zelfs op 5200 meter hoogte geweest. Verschillende mensen hadden extra zuurstof nodig, maar ik had nergens last van. En ook de spanning in een Zambiaans wildpark, waar we in het donker urenlang vastzaten met autopech, heeft mijn hart prima doorstaan.

Tijgers

De vakantie die het meeste indruk op me heeft gemaakt, was de rondreis die we maakten door Nepal en India in 2010 en 2011. De hele beleving was fantastisch: vriendelijke mensen, prachtige hooggebergtes en natuurparken, oude tempels en een cultuur die totaal anders is dan de onze…

In Nepal liepen we bijvoorbeeld door het natuurpark Chitwan, met adembenemende vergezichten op de Himalaya. We hadden helaas niet het geluk om tijgers te spotten, maar het zien van hun voetsporen was al een hele belevenis. In India zagen we vrouwen aan het werk in de allermooiste, kleurrijke sari’s, bezochten we de beroemde Taj Mahal en woonden we een traditioneel hindoeïstisch festival bij. We reden met een privéchauffeur door de woestijn, waar het zo droog en dor was dat er om de paar kilometer wel een dode ezel of geit lag. Onvergetelijk om op zo’n stille plek de zon onder te zien gaan. Ook heel indrukwekkend was de heilige stad Varanasi, waar we een koe door het restaurant zagen lopen, de apen langs ons balkon slingerden en we de geur van de lijkverbrandingen aan de oever van de Ganges konden ruiken. Er was net een aanslag gepleegd, de gaten van de explosie zaten nog in de grond. Natuurlijk krab je je op zo’n moment wel even achter de oren, maar echt bang? Dat zijn we nooit geweest. Thuis kan immers ook iets gebeuren.

Een paar jaar geleden heb ik een lijstje gemaakt met landen die ik nog wil zien. Mali en Ethiopië heb ik afgestreept, dat is niet meer haalbaar. Ook over Australië twijfel ik: wel erg ver weg. Op dit moment gaat het met mijn gezondheid wat minder, vorig jaar heb ik opnieuw een hartstilstand gehad. Eigenlijk zouden we naar Thailand, Vietnam en Laos gaan, dat hebben we nu uitgesteld tot januari. We hopen natuurlijk dat we dan alsnog kunnen gaan, maar ik kan er ook vrede mee hebben als dat niet gebeurt. Op een gegeven moment moet je accepteren dat je ouder word en minder risico nemen. Ik ben al heel dankbaar dat ik, ondanks mijn ICD, nog zoveel mooie plaatsen hebben gezien. En als we het dan voortaan moeten houden bij een Rijnreisje, kan ik ook daarmee leven.’