Mijn mooiste reis ‘Ik moest en zou die berg op’

In deze rubriek vertellen hartpatiënten over de mooiste reis van hun leven. Dit keer het verhaal van Natascha van der Post (36). Zij denkt nog met veel plezier terug aan de vakantie naar Bad Sachsa in de Duitse regio Harz, afgelopen winter

‘Mijn favoriete vakantiebestemming is eigenlijk Amerika, daar ben ik twee keer geweest voor ik ziek werd en ik was op slag verliefd. Zo’n lange reis is nu helaas niet meer realistisch. Zomaar op vakantie gaan kan niet meer. Waar we ook naartoe gaan, alles staat in het teken van de vraag: waar kan ik eten?

In 2014 kreeg ik de diagnose cardiomyopathie, een aandoening aan de hartspier die ervoor zorgt dat mijn bloed minder goed wordt rondgepompt. Op het dieptepunt had mijn hart nog maar 15 procent pompfunctie, ik was constant benauwd en kon bijna niks meer. Inmiddels zit ik op ongeveer 50 procent, daarmee kan ik het dagelijks leven weer aardig oppakken. Ik ben sneller moe en mijn conditie laat te wensen over, maar het grootste nadeel ondervind ik van mijn dieet. Ik mag op een dag niet meer dan 3 gram zout en 1500 milliliter vocht hebben. In de praktijk is dat bijna niks. In de zomer eet ik waterijsjes tegen de dorst, want na een paar glazen water gaat het al fout. Als ik toch heb gesmokkeld, ben ik daarna meteen een paar dagen beroerd. Dan houd ik zoveel vocht vast dat ik me net een michelinmannetje voel. Jammer, want mijn man en ik zijn echte Bourgondiërs en houden juist ontzettend van lekker eten.

Zelf koken

In het begin vond ik het heel spannend om op vakantie te gaan, maar geleidelijk aan zijn we dingen gaan uitproberen. Tenerife bijvoorbeeld, Frankrijk en een huisje in Nederland. Als we een plek uitzochten waar ik zelf kon koken, ging het best aardig. Wilden we toch een keer naar een restaurant, dan hield ik het bij sla zonder dressing en wat brood. Er is immers haast geen gerecht te vinden dat zoutloos is, alleen in een kopje soep zit vaak al meer dan twee keer mijn maximale dagelijkse hoeveelheid.

Hoe langer ik ziek ben, hoe meer ik probeer om een manier te vinden om mijn leven te leiden zoals ik dat wil, met de minste consequenties voor mijn gezondheid. Daarom kozen we deze winter voor een vakantie in Duitsland, ook al is de keuken daar vrij zout met hun curryworsten en Flammkuchen. Mijn oudste zoon zou de vakantie doorbrengen bij zijn vader, mijn ex-man, maar mijn jongste had nog nooit bewust sneeuw gezien. Het leek me fantastisch om dat met hem samen te beleven.

We boekten een luxe huisje in een bungalowpark, met een goed uitgeruste keuken. Maar toen we er eenmaal waren, zei mijn man dat hij het toch wel heel gezellig zou vinden om uit eten te gaan. Daarnaast vond hij het zielig voor me als ik in de vakantie ook nog elke dag moest koken. Uiteindelijk ben ik gezwicht, we zijn geen avond thuisgebleven. Ik had zo veel zin om eindelijk weer eens te genieten! Wel bleef ik heel voorzichtig: schnitzels zonder paneerlaagje, biefstuk zonder marinade, frietjes zonder zout.

Uiteindelijk hebben we de hele vakantie intens genoten. ’s Ochtends wakker worden in een witte wereld, wandelingen maken door de prachtige natuur en daarna knus met het gezin samenzijn in het huisje. Het was ook zo mooi om te zien hoe mijn zoontje met zijn handjes de sneeuwvlokken opving en ballen rolde, met zijn schattige sneeuwlaarsjes aan. Of samen met papa sleeën, zo hard mogelijk de bocht door. Terwijl ik rilde, leek hij de kou niet eens te voelen!

Stoomtrein

Een hele bijzondere ervaring was ons ritje met de stoomtrein. Het beginstation was boven op de berg, maar er stond een bordje dat het maar 10 minuten lopen was. Dat kan ik wel, dacht ik. Maar na een half uur was het einde nog steeds niet in zicht en de weg omhoog werd steeds steiler. Mijn man was bezorgd, vroeg of hij echt niet beter even de auto kon halen. Maar ik was vastberaden om door te zetten: al viel ik erbij neer, ik moest en zou die berg op! Toen we eenmaal boven waren was ik zo trots op mezelf! Mijn grootste beloning was het gezicht van mijn zoontje, die de stoomtrein één groot avontuur vond. Terwijl mijn man en ik genoten van het uitzicht over het dal beneden, had hij alleen maar oog voor de trein zelf. Hij stond er met zijn neus bovenop toen de wagons werden aangekoppeld. Het heeft heel veel indruk op hem gemaakt.

Na dat avontuur was ik wel vreselijk moe, maar toch heb ik geen moment spijt gehad dat ik heb doorgezet. Wel heb ik achteraf de prijs betaald voor onze restaurantbezoekjes, in de auto terug voelde ik dat er vocht achter mijn longen zat. Toch heb ik het er graag voor over gehad. Deze reis met mijn gezin was zo’n bijzondere ervaring dat ik het voor geen goud had willen missen. Volgend jaar gaan we weer!’