Mijn mooiste reis

In deze rubriek vertellen mensen over de mooiste reis van hun leven. Dit keer het verhaal van Maurice Wiegman (51) auteur van het boek Leven is een keuze!. Door een spierziekte is hij sinds 2004 verlamd vanaf zijn onderrug. Tijdens een zomer in Wales in 2016, kreeg hij voor het eerst weer het vakantiegevoel van vroeger terug.
‘Eindelijk kon ik weer wandelen met mijn vrouw’

‘Mijn rolstoel is voor mij geen handicap. Toen ik hoorde dat ik nooit meer zou kunnen lopen, heb ik een half jaar depressief op een matras in de woonkamer gelegen. Daarna heb ik de keuze gemaakt om te leven. Sindsdien heb ik een succesvol eigen bedrijf opgezet als mental coach en doe ik aan marathons en triatlons in mijn handbike. Ook heb ik er hard aan gewerkt om weer de vader en echtgenoot te zijn die ik was voor ik ziek werd. Ik wil voor mijn gezin kunnen zorgen, niet andersom. En dat blijkt ook in een rolstoel prima te kunnen. Eigenlijk kan ik nog steeds alles, behalve lopen.

Desondanks is het soms vervelend als je op dingen stuit die wél definitief anders zijn geworden, zoals vakantie vieren. Bij ons thuis zijn we allemaal gek op de bergen, vroeger gingen we graag met het hele gezin naar Oostenrijk of Schotland en maakten we prachtige wandelingen. Ook hielden we van kamperen. Tegenwoordig moeten we op zoek naar een aangepast appartement. Vaak gaan we naar Italië en neem ik mijn handbike mee. Daarmee kan ik me over de heuvels en stenen paadjes namelijk makkelijker verplaatsen dan in mijn rolstoel.

De vakantie die me het meest dierbaar is, was de reis naar Wales in 2016. Mijn vrouw Hanneke en ik houden van Engeland: de ruigheid van de natuur, de oude huisjes, de geschiedenis en de vriendelijkheid van de mensen… Engelsen gaan heel anders om met mensen in een rolstoel dan Nederlanders doen. Daar vragen ze je bijvoorbeeld of ze je even een duwtje moeten geven als je een heuveltje op moet, dat maak ik in Nederland zelden mee. Ook kon ik zonder moeite elke pub inrollen, overal is rekening gehouden met mindervaliden. In Nederland moet ik vooraf altijd googelen of ik wel naar het toilet kan.

Zeekajak

Voor de vakantie hadden we een huisje gehuurd aan de rand van het bos, vlakbij zee. Het appartement was van binnen volledig aangepast, maar buiten waren er wel drempels, lazen we op de site. ‘Geen probleem’, zei de eigenaar toen we daarnaar informeerden. ‘Dat komt helemaal goed’. Eenmaal daar bleek dat hij een complete houten veranda om het huisje heen had gebouwd. Fantastisch was dat! Het huisje was omringd door groene hagen, waar af en toe een nieuwsgierige koe zijn kop doorheen stak. En als ik ’s ochtends in het gras zat te mediteren, kwamen de eekhoorns gewoon naast me zitten.

Ook op andere plekken merkte ik dat de mensen heel relaxed omgingen met mijn handicap. Toen we een boottocht met een zeekajak hadden geboekt, tilden twee sterke mannen me moeiteloos aan boord. Eenmaal op het water ging de gashendel open en flitsten we over de golven. Ik voelde het in mijn hele lijf! We voeren door diepe grotten, zagen dolfijnen uit het water opspringen en genoten van de woeste kliffen langs de kust. Maar ik herinner me vooral het gevoel van vrijheid. De snelheid waarmee we bewogen, paste veel beter bij me dan het langzame van mijn rolstoel op het land.

Rolstoel in de bergen

Maar de allermooiste herinnering was de verrassing die Hanneke voor me had geregeld. Ze had vanuit Nederland in het geheim uitgezocht dat het mogelijk was om samen de bergen in te gaan, iets waarvan ik nooit had gedacht dat dat nog mogelijk was. Ik werd in een speciaal elektrisch karretje gezet met terreinbanden en een stalen kooi. Daarmee kon ik gewoon over smalle grindpaadjes, gras en keien manoeuvreren. ‘Wil je hoog- of laaggebergte?’, vroeg de gids. ‘Hoog, natuurlijk!’, zei ik stoer. Maar daar kreeg ik al snel spijt van. Want precies terwijl ik op een steil stuk stond, sloeg mijn motor af en voelde ik mezelf bijna wegglippen. We besloten naar de lage bergen te gaan, wat al spannend genoeg was. Het uitzicht was prachtig: groene heuvels, ruige rotspunten, wilde schapen… wat een vrijheid!

Pas toen we even later bij een restaurantje zaten te lunchen, besefte ik hoe zeer ik dit had gemist. Al in geen jaren hadden Hanneke en ik samen door de bergen gewandeld, en nu konden we dit soort momenten toch weer samen delen. De tranen rolden over mijn wangen. Er was zoveel veranderd, en tegelijkertijd ook helemaal niets.

Sindsdien hebben we nog verschillende mooie, actieve vakanties gehad samen. Keer op keer merk ik dat er nog zoveel mogelijk is als je in een rolstoel zit, zolang je maar doorzet. Ook ik heb er weleens de balen van als ik in Frankrijk of Italië met mijn wielen in een kuil blijf steken, of als ik helemaal uitgeput ben na een klein stukje rollen naar de bakker. Maar als ik dan om me heen kijk en het prachtige uitzicht zie, ben ik heel dankbaar dat ik daar nog steeds van kan genieten.’

Voor meer artikelen klik hier