Melissa en Michael adopteerden twee Chinese kinderen met een hartaandoening

‘Wat een geluk dat ze nu bij ons zijn’

Melissa (36) en Michael Hoekstra (38) zijn ouders van Jip (6) en Li Yao (3). Beide jongens werden in China te vondeling gelegd en hadden meerdere gezondheidsproblemen toen ze werden geadopteerd.

‘De meeste mensen die willen adopteren, doen dit omdat ze zelf geen kinderen kunnen krijgen. Bij ons kwam de wens meer voort uit idealisme’, vertelt Melissa Plomp. ‘Er zijn zo veel kinderen zonder ouders, waarom zouden wij geen thuis bieden aan één van hen? Daarna wilden we alsnog gaan proberen zelf een tweede kindje te krijgen.’

Het liep anders. Want inmiddels heeft het echtpaar twee adoptiezoons uit China. Allebei zijn het kinderen met een zogenaamde special need: een lichamelijke of geestelijke beperking. Vaak gaat het om aandoeningen die in Nederland veel eenvoudiger te behandelen zijn dan in het geboorteland, zoals een hazenlip of klompvoet. Adoptieouders die een special need kindje willen adopteren, kunnen vooraf op een lijst aankruisen voor welke aandoeningen ze openstaan en voor welke niet.

Melissa en Michael vinkten bijna alles aan. ‘Slechts een paar vakjes lieten we open, als we dachten dat die ziekte of handicap wel een heel grote impact op het leven van het kind had. HIV en blindheid bijvoorbeeld, maar ook hartafwijkingen. We waren daar niet mee bekend, vonden het een beetje griezelig.’

Weinig kans

Toen ze uiteindelijk na jaren wachten het adoptievoorstel voor een jongetje van 14 maanden kregen, leek het aanvankelijk om een gezond kind te gaan. Volgens het rapport ontwikkelde hij zich keurig, zijn enige special need was een micropenis. ‘Maar toen we hem vijf maanden later eindelijk mochten ophalen, dachten we even dat ze ons het verkeerde kindje hadden gegeven. Jip was zwaar ondervoed en leek qua ontwikkeling wel een baby. Waarschijnlijk was de informatie in het medisch dossier bewust verdraaid om de kans op adoptie te vergroten. Eenmaal in het ziekenhuis bleek namelijk dat hij helemaal geen micropenis had, maar wél een verstandelijke handicap en een hartafwijking. Dat viel rauw op ons dak.’

Toch hebben Michael en Melissa geen seconde overwogen om hun zoon achter te laten in China. ‘Heel eerlijk: ik ben blij dat we het vooraf niet wisten, want dan hadden we het niet gedaan. Maar zodra hij in onze armen lag, voelde Jip als ons kind. Daarbij wist ik inmiddels veel over de situatie in China. De overheid vergoedt operaties voor zieke weeskinderen niet, zij zijn dus compleet afhankelijk van donaties. Simpel gezegd: hoe schattiger het koppie, hoe meer geld er binnenkomt. Volgens de artsen had Jip weinig kans. In China zou hij waarschijnlijk niet ouder dan 6 worden.’

Inmiddels is Jip bijna 7 en heeft een operatie zijn hartprobleem volledig genezen. Door het besef dat ze nóg een kind als Jip een toekomst konden geven, besloten Michael en Melissa opnieuw voor adoptie te gaan. En dit keer kruisten ze bijna alles vakjes aan, óók die van de hartafwijkingen.

Nieuwe hartklep

‘Al vrij snel kwam het voorstel van Li Yao’, vertelt Melissa. ‘Zijn medisch dossier was veel uitgebreider, tot hartfilmpjes en echofoto’s aan toe. Er was ontzettend veel mis met zijn hartje, maar gelukkig was er voor hem wél genoeg geld ingezameld. In een van de beste ziekenhuizen van China is hij geopereerd. Later zeiden de cardiologen in Nederland dat zij het niet beter hadden kunnen doen. Helaas is niet alles opgelost, rond zijn 12e zal Li Yao een nieuwe hartklep nodig hebben. Dat is natuurlijk geen fijn vooruitzicht, maar gelukkig gaat het nu ontzettend goed met hem. We hadden verwacht dat hij kortademig of snel moe zou zijn, maar hij is juist een hele normale, energieke peuter. Heel anders dan zijn grote broer, die door zijn verstandelijke beperking meer zorg nodig heeft.’

‘Als het maar gezond is’, zeggen veel ouders als ze in verwachting zijn. De meeste mensen uit de omgeving van Michael en Melissa begrijpen wel dat zij bewust kozen voor het tegenovergestelde. ‘Het past bij ons, we vinden het fijn om iets bij te dragen aan de wereld. Natuurlijk hebben we onze handen vol aan Jip en Li Yao en is het soms best heftig. Jip zit op een speciale school en heeft wel 13 verschillende artsen en zijn broertje zal waarschijnlijk nog verschillende keren onder het mes moeten. Maar als ik denk aan wat er was gebeurd als niemand hen had geadopteerd… Li Yao was dan waarschijnlijk van tehuis naar tehuis versleept – plekken waar soms wel 700 kinderen wonen. En Jip had waarschijnlijk niet eens meer geleefd. Dan denk ik: wat een geluk dat ze nu bij ons zijn.’