In shock door de schok

Opeens een schreeuw. Vervolgens kabaal. Ik zit beneden aan de keukentafel te werken, maar ren gelijk naar boven. En daar lig je dan, op de grond, in de badkamer. “Mijn ICD is afgegaan!” Even weten we niet wat we moeten doen. Mijn man is niet buiten bewustzijn, hij praat en is rustig. Ik bel 112. Dit is de eerste keer in bijna 10 jaar. Het is een angst die werkelijkheid is geworden. Maar we blijven rustig. Er hoeft geen ambulance te komen. We worden zo snel mogelijk gebeld door het ziekenhuis.

Ondertussen krabbelt mijn man op. We hopen zo dat er niets is met zijn hart. Dan raakt hij het vertrouwen in zijn lichaam kwijt. Laat het een foutje zijn… Na een half uur krijgen we het verlossende woord. “Het is een geluk bij een ongeluk. De ICD is onterecht afgegaan. Er was geen gevaarlijke hartritmestoornis. Er is dus niets mis met je hart.” We zijn opgelucht. Maar ook in shock. Waarom gaat dat ding opeens af?

Ondertussen ben ik blij dat onze zoon bij een vriendje speelt. Hij krijgt er gelukkig niets van mee. Wij gaan voor de zekerheid naar het ziekenhuis. We lopen door de gangen. Het is zaterdag. Het is stil. We kijken welke route we moeten nemen. Terwijl we rondlopen, komt het me opeens bekend voor. Jaren geleden kwam hij hier na zijn hartaanval binnen.

Na wat onderzoeken gaan we naar huis. Het advies is rustig aan doen tot andere onderzoeken later die week. Het liefst willen we een nieuwe ICD, maar dat kan natuurlijk niet. Het is pas de eerste keer dat er sprake is van een storing. We moeten weer vertrouwen krijgen in het apparaat. Ik vraag me af hoelang dat gaat duren.

Uiteindelijk wordt de reactietijd van zijn ICD aangepast. En blijkt onze reactie dat we het leven weer snel willen oppakken. Mijn man gaat dezelfde avond nog zwemmen. De dagen daarna is hij druk in de weer, alsof hij wil testen of de ICD zich rustig houdt. Na een paar dagen in shock te zijn door de schok, lijken we een week verder weer helemaal de oude. Ik ben verbaasd hoe snel we doorgaan, maar weet dat we allebei hopen dat dit nooit meer gebeurt.

Cilla Schot

Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine