In het theater verwerk ik moeilijke periodes

Tineke Schouten verloor september vorig jaar haar man Hans Brunyanszki. Al decennia had hij gezondheidsproblemen. Hij kreeg meerdere hartinfarcten, was diabetes- en vaatpatiënt. Tineke vertelt openhartig over haar leven met hem, de ups en de downs.

Tineke is net onderweg naar Roosendaal waar ze ’s avonds zal optreden. Jarenlang had ze zorgen om haar man terwijl haar shows gewoon doorgingen. Hoe kon ze alles combineren? “Het leven ging vrij gemoedelijk door”, antwoordt ze rustig. “Hans wilde niemand lastigvallen, hij was behoorlijk self-supporting. Het laatste half jaar van zijn leven was dat wel anders, toen hij uit het ziekenhuis kwam. Met name de eerste weken waren zwaar en stressvol. Hij moest met alles geholpen worden, daarom kwam er ook drie keer per dag hulp. Hans had onder meer COPD en astma en was erg benauwd. Al twee jaar miste hij ook één been. Ik moest aan zijn pillen denken, zorgen dat hij at, een rolstoel halen. Als ik wegging zorgde ik dat er dingen in huis waren. Als ik ver weg moest, kwam er een kennis of vriend naar Hans toe. Voor mij was het werk in het theater even een escape. Met de technici en orkestleden praten, eten, applaus en bloemen toe.”

Traiteur

“Het was eerder crisis. Zoals vier jaar terug, toen Hans maanden in het UMC lag na een hartinfarct en vijf bypasses kreeg. Ik ging hem toen twee keer per dag eten brengen. Hans hield van lekkere dingen. Hij kon zelf goed koken en wat ik meebracht van de traiteur was nooit lekker genoeg. Dan werd ik wel boos. ‘Eet op!”, zei ik dan, ‘anders kom ik niet meer.’ Ondanks alle pijn, aan zijn benen en aderen, na de operaties, was hij toch geen zeur. Het maakte wel dat hij geen zin had om te lopen en bewegen. Hij vond het fijn om mensen om zich heen te hebben.”

“Zijn overlijden zat eraan te komen, maar toch, Hans had negen levens. Ik zou net de nieuwe show gaan schrijven, toen hij er plots niet meer was. Hans was benauwd wakker geworden. Zijn zuurstof moest aan en ik ging zijn puffer halen. Toen ik terugkwam, was hij er al niet meer. Hoe verdrietig ook, heb ik vrede met zijn dood. Hij is bijna 80 geworden. Dat is niet vanzelfsprekend. Elke dag is een wonder.”

De Schouten schoenen aan

“Na Hans’ overlijden dacht ik dat het schrijven van een nieuwe show niet meer ging lukken, maar ik kreeg plots vleugels. Alles rolde zo uit de pen. Volgens mij heb ik hulp van Hans gehad. Hij gunde me mijn carrière. De show De Schouten schoenen aan opent met een Grieks decor, een leuke vrolijke vakantiesfeer. Mijn man en ik hadden lang het plan om meer te gaan reizen. Toen volgden de coronacrisis en een hartinfarct. Het kwam er niet meer van. In de show ga ik in mijn eentje die reis maken. Ik toon daarmee lef. Ik mis wel mijn man. Ik zing daarover een liedje. In de show bespreek ik ook andere dingen, maar Hans is de rode draad. Of het therapeutisch werkt? Jazeker. Ik kan over hem vertellen. Natuurlijk overdrijf ik, maar Hans hield ook van overdrijven. Het publiek waardeert deze persoonlijke show.”

Slingers ophangen

“Ik hoor van veel mensen uit het publiek dat ze verdrietige periodes doormaken en naar mijn show komen om even te lachen. Dan is een familielid overleden bijvoorbeeld of iemand kreeg een hersenbloeding. Hans bleef tot op het laatste moment scherp. Hij heeft een goed leven gehad. We lieten elkaar vrij en waren trouw. Het afscheid was mooi.”

“In moeilijke tijden toch slingers ophangen, het was vooral Hans die dat deed. Ik ben meer filosofisch en pessimistisch ingesteld. Veel artiesten hebben dat. In de ochtend zette Hans altijd koffie, met het nieuws aan. De ellende van de wereld komt dan vanzelf tot je, maar Hans was optimistisch en een levensgenieter.”

Heb je tips voor hartpatiënten en hun dierbaren?

“Tja, wat kun je doen? Van elkaar houden. Het leven is veel te kort. Hans was eigenwijs en daar werd ik regelmatig boos over. Zo stopte hij maar niet met roken. Hij heeft daarmee het lot getart. Nadat hij vijf bypasses had gekregen, was hij meer dood dan levend. In het ziekenhuis moest hij wel stoppen, dat kon niet anders. ‘Dat had ik veel eerder moeten doen’, zei Hans uiteindelijk zelf. Dus tegen rokers zeg ik: ‘Zet nog een stapje bij. Stop ermee! Geef niet te makkelijk op.’ Je kunt beter zelf stoppen, want stoppen moet je uiteindelijk toch, gedwongen.”

Tekst: Mariëtte van Beek

Foto: Tineke Schouten | © Fotografie Roy Beusker

Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine