Erbarmelijke Zorg

Terwijl ik mijn gedachten laat gaan over mijn nieuwe column, bedenk ik mij dat het de eerste week van juli is. Ik realiseer mij opeens dat een half jaar van 2016 verstreken is. Ik vraag mij af of het aan mij ligt; de tijd vliegt en ik heb het gevoel in een stroomversnelling te zitten. Sinterklaas en Kerst staan nog helder op mijn netvlies. Herkent u dit?

Waar komt dat door? Komt het doordat wij steeds actiever zijn vanwege de hoeveelheid informatie die wij tot ons krijgen en onze werktijd niet meer vanzelfsprekend tot vijf is, maar continu doorgaat? Telefoontjes, sms-berichten en mails, maar ook nieuws: er komt geen einde aan de informatiestromen die ons bereiken. Of ligt het toch aan onszelf? En komen wij simpelweg niet meer tot rust, bewust of onbewust.

Terug naar waarmee ik deze column begon; mijn dwalende gedachten waarover ik zal schrijven. Ondertussen volg ik het nieuws rondom onze gezondheid. Niet alleen betreffende de hartzorg, maar de gezondheidszorg in zijn algemeen. Zo volg ik de ‘Inspectie voor de Gezondheidszorg’. Dezer dagen ontving ik de rapportage betreffende de zorg in verpleeghuizen en ik schrik mij een hoedje. Plots realiseer ik mij dat het onderwerp daar is. Van de 150 instellingen staan er maar liefst 38 onder intensief toezicht met inspectiebezoeken en bestuur gesprekken. Bij 11 instellingen houdt de inspectie zeer intensief vervolgtoezicht!

Dit lezende, zakt mij de moed in de schoenen. Ik vraag mij dan onmiddellijk af hoe ver het zo heeft kunnen komen?
Klaarblijkelijk stonden wij erbij en keken ernaar, want hoe bestaat het dat deze instituten, waar onze meest kwetsbaren blijven, zulke erbarmelijke zorg krijgen? Talloze vragen: hoe kan het dat het toezicht faalde? Hoe kunnen dergelijke bestuurders op het pluche blijven zitten? Het schaamrood zou op hun gezichten moeten verschijnen en zij zouden het pluche stilletjes via een achterdeur moeten verlaten. En kunnen zij misschien juridisch vervolgd worden? Bijvoorbeeld wegens slecht bestuur?

Maar ik vrees dat het tegendeel waar zal blijken te zijn. Schouderophalend willen zij ons doen geloven dat zij er niets aan konden doen, want zij wisten het niet en het is de schuld van het overheidsbeleid én zij hebben meer geld nodig. Bij mij rijst de vraag: voor wie?

Ondanks dat ik weet dat ik nog veel soortgelijke berichten tegenkom, ben ik er ook zeker van dat er vele positieve berichten verschijnen. Zo las ik onlangs in NRC-Next een uitgebreid achtergrondartikel over Yoga. Dat gaf mij positieve energie. En iedereen kan het en het is betaalbaar. Ga naar www.nrc.nl en zoek op helende kracht van yoga en lees het verhaal (http://www.nrc.nl/next/2016/06/18/zoek-bewijs-voor-de-helende-kracht-van-yoga-2793702). Een buitengewoon interessant artikel.

Ik wens u een hele fijne zomer.

Column door Jan van Overveld