Een jubileum

Begin december voelden sommige dagen wat zwaar. Er kwam een ‘jubileum’ aan: tien jaar geleden kreeg mijn man zijn hartaanval. Ik ken hem nu al veel langer als hartpatiënt dan als iemand die niet chronisch ziek is. Gek is dat. Eigenlijk weet ik niet meer beter.

Maar mijn man nog wel. Hij baalt ervan dat hij zo snel vermoeid is. Hij mist zijn energie. Gewoon simpelweg de trap oplopen zonder buiten adem te raken en onbezorgd spelen met ons kind.

Maar wat zijn we trots op waar we nu staan. We hebben zoveel meegemaakt. Ik ben ook opgelucht dat we samen deze ‘mijlpaal’ kunnen vieren, want ik ben alleen maar heel blij dat hij er nog steeds is. Tien jaar geleden hadden we geen idee of en hoe ons leven zou veranderen. De periode na zijn hartaanval bestond uit onzekerheid, machteloosheid, angst en verdriet.

Toen de agenda de datum aangaf, deed het ons niet zoveel. Het is gewoon een feit, meer niet. Natuurlijk kwamen herinneringen terug. Daar ontkom je niet aan. De helse autorit naar het ziekenhuis, toen ik nog niet wist wat er was gebeurd. Het moment dat ik hem op de hartbewaking zag liggen. De eerste keer medicijnen halen: we stonden met een halve apotheek in onze handen, totaal overdonderd. Daarna de weken van herstel waarin we samen rondjes liepen om het huis om zijn conditie weer op te bouwen. Revalidatie. Werkgeversgedoe. Arboartsen. UWV. Onderzoeken. Ondertussen ging het leven van andere dertigers op een normale manier door.

Ik zou willen zeggen dat we inmiddels gewend zijn aan de vervelende dingen die zijn kapotte hart met zich meebrengt. Maar eerlijk is eerlijk: dat lukt nog steeds niet altijd. Ook kan ik zeggen dat het ons iets heeft gebracht. Doordat mijn man deels is afgekeurd, is hij veel thuis. We hoeven ‘quality time’ niet in onze agenda’s te plannen, want die is er gewoon. Soms betekent dat samen rustig lunchen terwijl de rest van de wereld haast heeft. Of samen ons kind van school halen. Maar het belangrijkste is misschien wel hoe we in het leven staan. Genieten deden we al, maar nu nog wat meer en we weten wat voor ons écht belangrijk is. Samen kunnen we alles aan wat op ons pad komt.

Cilla Schot

Deze column verscheen eerder in het Hartbrug Magazine