Een hart om van te houden

Je weet pas echt hoe oud je bent geworden als je een popgroep ziet optreden die in je jeugd furore maakte. Als we nu de bandleden, na al die jaren, terugzien tijdens een reünie-optreden, is het wel even schrikken. Wat zijn díe oud geworden. Tegelijkertijd besef je dat je een spiegel voor je hebt: niet alleen zíj zijn zo oud geworden!

Ik zag onlangs een reportage over een Tegelse vriendengroep die nog steeds gezamenlijk ritjes maakt op de Puch bromfiets, die in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw populair was. Ook ik was trotse eigenaar en berijder van zo’n Puch met het typische hoge stuur, een brommer waarmee ik indruk probeerde te maken op de meisjes. Die tijd ligt al meer dan veertig jaar achter me. Je had in die tijd een Puch of een Zündapp. Je hoorde bij de ene of bij de andere groep.

Die rivaliteit, die je ook in muzikale voorkeuren had, is nu allang voorbij, weggezonken in het moeras der vergetelheid. En eerlijk gezegd is de magie ook een beetje weg. Vergane glorie.

En toch raakt de muziek van toen, een snaar in ons hart. Je hart leeft op wanneer het geraakt wordt door mooie memories, of krimpt omgekeerd ineen bij het horen van een lied uit een tijd die we liever vergeten. Muziek neemt ons mee terug in ons verleden, naar onze diepste wensen en verlangens, ons verdriet en onze vreugde. De tijd van toen blijft voortleven in ons hart. Ook al is die buiten ons niet meer zichtbaar.

De beelden en emoties van weleer blijven ons hele leven lang nagalmen in onze muzikale herinnering. Door die muziek terug te horen, kom je dichter bij jezelf. Je kunt even de wereld om je heen wegsturen en een duik nemen in de magische binnenwereld van jezelf. Dan voel je weer die eerste kus, dat hevige verlangen, die omhelzing en zie je weer de ogen van je geliefde. Muziek raakt je hart. Dan voel je dat je hart het centrum is van je vreugde en verdriet, liefde en haat, van al je diepere emoties en gedachten. Een hart om te koesteren. Een hart om van te houden!

Column door: Henri Haenen