Een dag in mei

Het is mooi weer, de zon schijnt al vroeg. Ik begin de dag met een klein wandelingetje naar een koffietentje, om met een vriendin te genieten van een kopje koffie met een stukje taart.  Gewoon, omdat het kan! Omdat je altijd mag genieten van iets leuks of lekkers.

Op de terugweg naar huis even langs de supermarkt, een lekkere lunch en het avondeten gehaald. Ik merk een bepaalde gedragsverandering, ik ben onrustig. Maar waarom? Geen idee. Ik besluit om lekker rustig naar huis te lopen en te genieten van de zon op mijn gezicht. Ondanks het mooie weer, eet ik mijn lunch binnen op de bank.

Ik betrap mezelf erop dat ik vrij snel ga liggen en niet blijf zitten. Ik vraag me af wat er aan de hand is; ik heb toch goed geslapen vannacht? Ik voel me niet ziek. Er lijkt geen oorzaak te zijn, maar ik geef er even aan toe.

En op dat moment voel ik een hartritmestoornis. Een flinke. Rustig blijven. Blijven liggen. Mijn telefoon ontgrendeld en ik hou ‘m in mijn hand, voor de zekerheid.

Na een minuut voel en zie ik mijn borst niet meer tekeer gaan. Ik stuur een berichtje naar mijn vriend en moeder. Mijn vriend vindt het een goed idee als ik toch even het ziekenhuis mail. Dit is de derde keer in een week tijd. En ik ben het helemaal met hem eens.

Gelukkig krijg ik binnen een uur antwoord. Ik voel me gehoord.

Het weer schijnt een grote rol te spelen en het kan zomaar zijn dat ik hier echt aan moet wennen. Aan het eind van de maand zal ik een holter krijgen, extra ingepland, om te kijken wat de stand van zaken is.

De rest van de dag rommel ik wat in huis en zit ik in de tuin, in de schaduw.

Uren later gaat de zon onder. Met de wetenschap dat die morgen nog meer en feller zal schijnen. Ik laat het maar los en laat de zon zijn ding doen. En ik dus ook. Genieten van het leven, maar even een stapje terug.

Ashley Verkerk