Drie hartjes

De vorige keer schreef ik dat we ons eindelijk kunnen bezighouden met de toekomst. Ik had niet kunnen voorspellen dat die toekomst letterlijk een nieuw leven betekent. We krijgen een kindje!

De vorige keer schreef ik dat we ons eindelijk kunnen bezighouden met de toekomst. Ik had niet kunnen voorspellen dat die toekomst letterlijk een nieuw leven betekent. We krijgen een kindje! 

Toen mijn vriend in december 2014 een hartaanval kreeg en al snel bleek dat die flinke schade had aangericht, werd een streep gezet door onze plannen. Een maand later vierde ik mijn 35e verjaardag. Die leeftijd had ik altijd in mijn hoofd om aan kinderen te beginnen. Maar dat ging dus mooi niet door. Dat was even slikken, maar we hadden wel wat anders aan ons hoofd. Het herstel van mijn man was veel belangrijker, maar ondertussen tikte de klok verder. 

Eens in de zoveel tijd maakte ik me zorgen. Zouden we er ooit nog aan beginnen? Wanneer kwam ons leven in wat rustiger vaarwater terecht zodat ik dit onderwerp weer kon aansnijden? Of moesten we gewoon in het diepe springen en niet wachten tot alles enigszins op orde zou zijn? We kozen voor de laatste optie. 

Nu is het dan zover! Over een aantal maanden zijn we een gezin. Maar tegelijkertijd duiken af en toe wat vragen op. Hoe gaat het straks met de gebroken nachten? Mijn man heeft zijn nachtrust hard nodig. Als het kindje gaat lopen, dan wordt hij afgeremd door zijn hart. Kan hij überhaupt wel rennend achter zijn kind aan? De kleine leert sowieso dat hij met pappa alleen voorzichtig kan stoeien, want er zit nog altijd een S-ICD aan de linkerkant van zijn borstkast.  

Ja, ik weet het, het zijn geen wereldproblemen. Het lost zich vanzelf op en het kindje weet niet beter. Misschien vergt het wat aanpassingen, maar daar draaien we onze hand niet meer voor om. Mijn man wuift alle twijfels optimistisch weg. ‘Tuurlijk zal ik moe zijn, maar er zijn wel meer ouders met hartproblemen.’ 

Sowieso zien we ook voordelen. Nu hij maar 20 uur mag werken, is hij vaak thuis. Dat scheelt weer qua opvang. Daarnaast kan hij straks heerlijk een tukkie doen met een baby op zijn borst. En als de kleine naar de basisschool gaat, krijgt het kindje een vader die niet één keer in de week op het schoolplein staat. Dat is een mooi vooruitzicht. Uiteindelijk is liefde en aandacht het allerbelangrijkste.

Cilla Schot

Deze column verscheen eerder in Hartbrug-Magazine nr. 3-2017