De zwemvader

“Is er dan zoveel te schrijven over het leven met een hartpatiënt?” Ik was met mijn zoon mee naar zwemles. Eigenlijk doet mijn man dat altijd, maar hij was ziek. Dus daar stond ik zaterdag buiten door het raam naar binnen te kijken naar de zwemmende kinderen. Ondertussen was ik in gesprek met een van de vaders met wie mijn man altijd kletst. Dan zit hij vaak op een krukje dat hij zelf meeneemt, want een uur lang stilstaan is niet zo prettig op de vroege ochtend. Onze oplossing om ervoor te zorgen dat er nog energie overblijft voor de rest van de dag.
Ik vertelde de vader over mijn werk en over mijn columns. “Maar op een gegeven moment heb je alles wel gehad lijkt mij? Ben je er toch aan gewend?”, reageerde hij. Vriendelijk legde ik uit dat iemand met hartfalen elke dag zomaar weer tegen iets kan aanlopen. En de partner ook. “We hadden het net nog over vakanties en vliegen. Elke vakantie worden we er weer aan herinnerd dat de vliegreis veel van hem vraagt bijvoorbeeld. Dat vergeet je en dan bij het boeken denk je daar weer aan. Als jij met je dochter buiten speelt en zij wil even rennen, dan doe je dat. Maar dat is voor hem een ander verhaal. Dat  ontdekken we steeds vaker nu onze zoon wat meer interesse krijgt in een balletje trappen.”

Ik weet niet zeker of hij het begreep, maar door zijn reactie ging ik letten op hoe vaak we nog worden verrast. Overdreef ik? Kwamen er echt nog nieuwe dingen op ons pad?

Jawel hoor. Zo bleek opeens dat een invalidenparkeerkaart verlengen niet vanzelf gaat. Hoewel mijn man daar vijf jaar geleden voor in aanmerking kwam, moest hij nu toch nog op gesprek komen. Alsof zijn conditie erop vooruit kan gaan?!

En laatst waren we overdag naar een familieshow. Onze zoon sprong lekker rond, maar moest soms echt bij ons blijven omdat pappa even ergens moest zitten. Tijdens het concert werden veel kinderen op schouders gehesen om het podium goed te kunnen zien. Dat wilde ons kind natuurlijk ook. Daar stond ik, bijna 1,5 uur lang met hem op mijn schouders. De zwemvader schoot door mijn hoofd. Yep, we worden nog vaak genoeg verrast.

Cilla Schot