De tweede ablatie

Ik kreeg een verwijzing naar het Erasmus ziekenhuis, nadat ik op de Eerste Harthulp had gelegen met symptomen van een hartinfarct. Ik was toen 28 jaar oud.

Het was een drukke periode op mijn werk en de weken en maanden daarna vlogen eigenlijk voorbij. Op een gegeven moment kwam er weer rust in mijn leven en merkte ik toch dat ik me niet zo goed voelde. Bepaalde gedragsveranderingen waren een standaard geworden en opeens was ik me daar bewust van. Helaas was de verwijzing ondertussen verlopen en moest ik alles opnieuw aanvragen.

Er werd een hartecho en een ECG ingepland. Tijdens het maken van de echo gaf de verpleegkundige aan dat hij alvast het een en ander ging regelen. Hij zag iets, maar mocht hier niets over zeggen, omdat hij geen cardioloog was. Maar ik ging naar huis met een hartkastje voor 7 dagen, onverwachts.

Op 23 september 2020 kreeg ik de uitslag. De hartecho was goed, maar door het dragen van het hartkastje zijn ze erachter gekomen dat ik toch weer last heb van hartritmestoornissen. Dit was een bevestiging van wat ik eigenlijk al wist.

De cardioloog heeft alles doorgestuurd naar het Erasmus ziekenhuis voor verdere behandeling. Aangezien ik 3 jaar geleden een half jaar op de wachtlijst heb gestaan, dacht ik nog wel even tijd te hebben. Tot ik 3 oktober een mail kreeg van het Erasmus ziekenhuis met daarin niet een afspraak bij de cardioloog, maar de opname- en operatiedatum. Op 14 oktober stond de tweede ablatie gepland. Binnen 3 weken had ik dus de uitslag én was de ablatie. En ja, dat was heel snel. En dat in coronatijd.

Helaas was het technisch onmogelijk om de ablatie uit te voeren. De hartritmestoornissen zaten aan de linkerkant. Tijdens de gesprekken van tevoren hadden ze al aangegeven hier bang voor te zijn, maar ik had goede hoop en hield er niet echt rekening mee dat het niet zou lukken.

Het betekende dan ook dat het dossier na 3 maanden, na de controle, niet gesloten kon worden. Ik startte per direct met hartmedicatie.

Gelukkig is er overal een (tijdelijke) oplossing voor!

Ashley Verkerk

Dit artikel verscheen eerder in het HPNLmagazine.