De andere kant van ziekte

Als we met ziekte te maken krijgen, zeker als het een ernstige is, dan weten we vaak niet hoe we ermee om moeten gaan. Meestal worden we erdoor getroffen, zowel lichamelijk als psychisch, want zoals ik al vaker geschreven heb, lichaam en geest zijn één.

 

Nu is het zo dat alles wat we in het leven meemaken, bedoeld is om van te leren en te groeien en dat we het meeste leren van de ervaringen die we als ongewenst beoordelen.

 

Zoals u weet is niets in het leven positief of negatief. Het leven is neutraal. Wij zijn degenen die daar een etiket op plakken, goed of slecht.

 

Bij ziekte is dat niet anders. De ziekte op zich is neutraal, net als het leven, waar het onderdeel van is. Wij mensen hebben daar echter allerlei gedachten over. Alle mogelijke emoties komen voorbij en wisselen elkaar af, zoals angst, verdriet, boosheid, zorgen enzovoorts. We voelen ons soms een slachtoffer of een pechvogel omdat het juist ons moest overkomen.

 

Toch zitten er ook andere kanten aan het ziek zijn. Ziekte kan een belangrijke ommekeer geven aan ons denken en daardoor ook aan ons leven. Misschien weet u dit uit eigen ervaring, of heeft u in uw eigen omgeving iets dergelijks meegemaakt, of erover gelezen. Er zijn zelfs mensen die vinden dat hun ziekte het mooiste is dat ze is overkomen.

 

Ziekte staat vaak in een kwaad daglicht bij zowel patiënten als artsen en gezamenlijk trekken ze ten strijde tegen de ziekte. Dit is natuurlijk prima, maar we vergeten vaak dat de ziekte ons wat wil vertellen. Ziekte is geen straf voor wat we allemaal fout hebben gedaan voorafgaande aan deze ziekte. Wie zou ons moeten straffen? Het Universum oftewel de Bron. Oftewel God of hoe we deze Kracht ook zouden willen noemen? Dat zou niet zo handig zijn, omdat wij één zijn met die Kracht, dus zou Hij/Zij zichzelf straffen. Weet u nog, alles is Liefde.

 

Met andere woorden, ziekte heeft net als alle andere grote en kleine ongemakken het doel om ons iets te leren, wat bijdraagt aan onze spirituele groei.

 

In ‘Dying to be me’, in het Nederlands vertaald als ‘Ik moest doodgaan om mezelf te genezen’, schrijft Anita Moorjani hoe zij vroeger in angst leefde en altijd bezig was het anderen naar de zin te maken, zonder naar haar eigen behoeften te kijken. Haar boodschap na haar BDE (bijnadoodervaring) is dat het heel belangrijk is om van jezelf te houden. Zij pakte het leven weer met veel vertrouwen op maar gaandeweg, zoals ze in haar tweede boek (‘Wat als dit de hemel is’) schrijft, blijkt het vaak toch lastig om dat vertrouwen te houden. Vooral ook door de angsten die door mensen in haar omgeving worden geuit. Angsten die, als zij niet oppast, weer bezit van haar kunnen nemen.

 

Laura Maaskant heeft op jonge leeftijd haar teruggekeerde kanker weten te accepteren en heeft er veel wijze lessen aan overgehouden, die ook zij in een boek heeft beschreven met de mooie titel ‘Leef!’.

 

Annemarie Postma raakte in haar kindertijd van het ene op het andere moment verlamd aan beide benen, maar schrok daar zelf niet van. Iets in haar vertelde haar dat het bij haar levensweg hoorde. Zij is ondanks deze verlamming fotomodel geweest en heeft vele spirituele boeken geschreven.

 

Dit zijn slechts drie voorbeelden van mensen die hun kracht uit hun ziekte hebben gehaald. Ook zij zullen hun momenten van twijfel gehad hebben, en waarschijnlijk nog steeds hebben, maar ze zijn zich wel bewust van het feit dat de ziekte hen ook hele mooie dingen heeft gebracht.

 

HARTelijke groet,

 

Jan Chin

 

Deze column verscheen eerder in HartbrugMagazine 2018-5