‘Dankzij alerte clubgenoten leef ik nog’

Jochem* was pas 22 toen hij tijdens een voetbaltraining werd getroffen door een hartstilstand. Dankzij een clubgenoot die razendsnel alert was op de signalen, kon hij op tijd gereanimeerd worden op het veld. “Ik heb heel veel geluk gehad, maar het kost veel tijd om dit mentaal een plek te kunnen geven.”

Jochem heeft haast op die oktoberavond in 2022. Hij heeft een conditietraining op zijn voetbalclub RODA ’23 voor de boeg, maar komt pas kort van tevoren van zijn werk. Hij eet snel nog even een bord curry, hijst zich in zijn trainingskleren en gaat snel naar het veld. “Toen ik pijn in mijn maag kreeg tijdens de training, ging ik dus door. Dat zal wel door dat late eten komen, dacht ik. Niet lang daarna kreeg ik ook een flinke steek rondom mijn hart en werd benauwd, maar ook daar trainde ik doorheen. Pas later heb ik me gerealiseerd dat dat al voortekenen waren.”

Mentale schade

Wat daarna gebeurt, is uit Jochems geheugen verdwenen. Hij krijgt een hartstilstand op het veld en wordt gereanimeerd door een clubgenoot die dankzij zijn werk als boa veel kennis heeft over het verlenen van eerste hulp. Na zo’n drie minuten kwam er iemand aan met een AED om de reanimatie over te nemen. “Toen ik van het veld naar de ambulance werd verplaatst, was ik alweer half bij bewustzijn. Ik was een tand verloren door mijn val, en blijk toen te hebben gezegd dat ik met zo’n uiterlijk al klaar was voor Halloween.” Inmiddels kan Jochem al wel weer een beetje om dat detail lachen, maar hij realiseert zich ook goed dat hij er zonder zijn alerte clubgenoten en de aanwezigheid van een AED op de club misschien wel niet meer was geweest. “Dat is heel confronterend. De mentale schade die ik hierdoor heb opgelopen, is groot.”

Dankbaar

In het ziekenhuis bleek dat een niet goed functionerende hartklep de hartstilstand heeft veroorzaakt. Jochem werd succesvol geopereerd en is daarna een langdurig revalidatietraject ingegaan. “Maar op dat moment boeide me dat niet zoveel; ik was dankbaar dat ik nog leefde.”

Tijdens zijn revalidatietraject voerde Jochem gesprekken met een maatschappelijk werker en met zijn familie. Praten was, en is nog steeds, belangrijk voor hem. “Ik leef sinds mijn hartstilstand van dag tot dag en kan het soms nog steeds niet geloven dat ik er nog ben. Onbewust krijg ik er toch nog regelmatig een klap van.”

Kennis van AED

Sinds zijn hartstilstand wil Jochem zoveel mogelijk mensen wijzen op het belang van tijdige herkenning van signalen, de juiste hulp en de aanwezigheid van een AED. “Ik heb het geluk gehad dat die jongen, die ook boa is, direct wist dat het mis was door het snurkende geluid dat ik maakte. Ook was het een geluk dat er toevallig iemand op de club aanwezig was die de sleutel had van de ruimte waarin de AED stond, én dat er iemand was die de kennis had om de AED ook daadwerkelijk te kunnen gebruiken. Daarom wil ik graag tegen zoveel mogelijk mensen zeggen: get trained, save lives. Weet hoe je een AED moet gebruiken, zodat je op zo’n moment niet hoeft te twijfelen. En als je twijfelt of je moet starten met een reanimatie wanneer je vermoedt dat iemand een hartstilstand heeft: gewoon doen. Het ergste dat je kunt doen is iemands rib breken. Dat doet pijn, natuurlijk, maar dat maakt niet uit. Breek maar liever tien keer een rib bij een onnodige reanimatie; een elfde keer red je iemand het leven.”

Sporten

Gelukkig gaat het met Jochem fysiek inmiddels goed, besluit hij. “Sporten gaat eigenlijk zelfs beter dan voorheen. Doordat ik al jaren bleek rond te lopen met hartproblemen, had ik al een verminderde conditie. Dat is nu veel beter en ik voel me goed. Ik moet geen marathons gaan lopen, maar 90 minuten voetballen gaat prima. Het kost alsnog heel veel tijd om het allemaal een plek te geven, maar door er veel over te praten heb ik heel veel steun. Verder merk ik dat ik anders ben gaan leven: ik doe veel vaker gewoon alleen de dingen die ik leuk vind. Ik ben veel bewuster.”

*Jochem is een gefingeerde naam. De geïnterviewde wil om privacyredenen niet met voor- en achternaam genoemd worden.

Tekst: Yara Hooglugt

Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine