Jouw hart en hitte

Geschreven door

Kan het jou niet warm genoeg zijn en sta jij in de startblokken om van de zomerse temperaturen te genieten? Ho, stop! Al eens stilgestaan wat hitte met jouw hart doet? Young & Yearning vertelt, want ook hier geldt: geniet, maar met mate.

The magic number

37 °C: het nummer waarbij het menselijk lichaam het meest optimaal functioneert. Het goed functioneren van het hart en de bloedsomloop is noodzakelijk om te voorkomen dat het lichaam oververhit raakt. Wanneer temperatuurschommelingen plaatsvinden, brengt het regelcentrum in de hersenen
– de hypothalamus – de gemiddelde lichaamstemperatuur weer in balans. Te warm? Het lichaam zorgt voor afkoeling door zweten en een sterkere doorbloeding van de huid. Maar grote hitte bemoeilijkt de warmteafvoer, vooral in combinatie met een chronische ziekte en medicijngebruik.

The heat loss

Nog even over de warmteafvoer… zweten gaat niet vanzelf! Om te kunnen zweten is het belangrijk om voldoende vocht in te nemen. Dus drink voldoende water en blijf drinken, want door zweten verlaat het vocht het lichaam. En als je toch bezig bent, gun jouw kloppende motor een break en zoek de verkoeling op: hoe warmer, des te harder het hart moet werken. Hoe dan? Om een sterkere doorbloeding van de huid op gang te brengen, verwijden de bloedvaten. Hierdoor kan het hart meer bloed rondpompen, maar levert het eveneens meer inspanning. Uiteindelijk geeft het bloed via de huid de warmte af.

Watch your medicines

Onder het mom van check, check, dubbelcheck: loop tijdens een hittegolf jouw medicijnen na, bijvoorbeeld met de apotheker. Het kan nodig zijn om de dosering tijdelijk aan te passen. Een gedeelte van de medicijnen die hart- en vaatpatiënten slikken kunnen bij hitte de water- en zouthuishouding in het lichaam verstoren waardoor de temperatuurregulatie van slag raakt. Daarnaast kan hitte de effectiviteit van medicijnen beïnvloeden wanneer deze bij een hoge temperatuur worden bewaard: de actieve stof in het medicijn vervalt. Het gevolg? Een over- of onderdosering wat zich onder andere uit in uitdroging, onvoldoende zweten en flauwvallen.

Bewaaradvies

Berg medicijnen op in een droge kast waar het niet te warm wordt (maximaal 25 °C) en mijd de badkamer vanwege de vochtigheid. On the road again? Zorg dat jouw medicijnen zo kort mogelijk blootgesteld zijn aan hitte: bewaar ze niet in een broekzak en laat ze niet liggen in een auto. Heb jij medicijnen die in de koelkast moeten worden bewaard? Schaf een koeltas aan. En lees altijd de bijsluiter erop na!

Tips & Tricks

Hoe blijft mijn hart (en ik) koel? Met deze tips & tricks kan jij zorgeloos genieten van het warme weer!

  • Blijf uit de felle zon! Maar wil jij alsnog naar buiten? Mijd de warmste uren van de dag en kies voor de ochtend of avond.
  • Vergeet jezelf niet (herhaaldelijk!) in te smeren, maar ook het hoofd te bedekken en luchtige, lichtgekleurde kleding te dragen. Natuurlijke stoffen zoals katoen en linnen zijn luchtdoorlatend en lichte kleuren, zoals wit, stoten hitte af.
  • Vermijd inspannende activiteiten en met name tijdens de middaguren. Zelfs een simpele wandeling kan een zware belasting voor het hart en het lichaam zijn tijdens hoge temperaturen. Doe vooral rustig aan. Waarom niet een siësta inplannen?
  • Wees voorzichtig met plotselinge temperatuurverschillen en pas op met een plotselinge overgang van een warme naar een koude omgeving en andersom.
  • Houd het huis koel: houd deuren, ramen en zonwering gesloten vanaf zonsopgang en gooi na zonsondergang alles open.
  • Ventileer ‘s avonds en ‘s nachts.
  • Geen airco, maar wel een ventilator? Zet een bak met ijsklontjes onder de ventilator, et voilà!
  • Wist jij dat elektrische apparaten warmte afgeven? Dus zet ze uit!
  • Zoek binnenshuis verkoeling op door het nemen van een lauwwarme (geen ijskoude!) douche of een voetbad.
  • Verfris regelmatig gezicht, hals en polsen.
  • Drink voldoende, maar pas op met alcoholische dranken en dranken met cafeïne en suiker. Zij hebben namelijk een vochtafdrijvend effect. Op pad? Neem altijd een flesje water mee.
  • Drink water, water en nog eens water… maar liever iets anders? Drink zelfgemaakt fruitwater of ijskoude kruidenijsthee! Melk en bouillon doen het ook goed! Note: Heb jij een vochtbeperking in verband met hartfalen? Overleg met de specialist.
  • Groenten en fruit zijn altijd belangrijk, maar tijdens de warme dagen nog belangrijker! Wist jij dat zij onder andere veel water bevatten? Daarnaast is het een bron van vitamines en zouten. Dus ga aan het groente- en fruitsnacken!
  • Waar of onwaar: Stimuleren bepaalde voedingsmiddelen de zweetklieren? Waar! En daarom is het bij hitte verstandig om pikante pepers te laten staan. Zij zorgen er namelijk voor dat jouw hartslag omhoog gaat en de lichaamstemperatuur oploopt. En vervolgens begint het verhaal over temperatuurschommelingen, het regelcentrum in de hersenen en de gemiddelde lichaamstemperatuur weer van voor af aan…

Voor meer artikelen klik hier

 

Kan ik nog veilig op reis?

Geschreven door

Hoe om te gaan met angst voor aanslagen

Het Goede Doel bezong het al in 1982: ‘Waar kan ik heen?’ Nu, 36 jaar later, is het lied nog steeds actueel. En, anders dan de conclusie van Henk Westbroek, is zelfs België geen utopie meer. Ook dáár zijn immers terroristische aanslagen gepleegd. Is er nog een plaats tussen de sterren waar we heen kunnen gaan, zonder angst

Hoe graag we het ook anders zouden willen zien: terreurdreiging is een akelige dagelijkse realiteit geworden. De Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV) publiceert elk kwartaal het actuele dreigingsniveau in Nederland, en dat staat op dit moment op schaal 4 van 5. Dit houdt in dat er in Nederland een reële kans op een aanslag is, maar dat hiervoor geen concrete aanwijzingen zijn.

Hoewel ons land tot nu toe de dans ontsprongen is, geldt dit niet voor alle landen in Europa. En dat heeft effect op onze keuzes voor vakantiebestemmingen. Uit recent onderzoek van het CBS blijkt dat bijna de helft van de mensen sommige landen vermijdt in verband met angst voor terreur en 7 procent wil zelfs helemaal niet meer met het vliegtuig reizen om die reden. Maar liefst dertig procent is bang om zelf slachtoffer te worden van een aanslag.

Reisadvies

Uit onderzoek van het Ministerie van Buitenlandse Zaken komt naar voren dat bijna de helft van de Nederlanders de kans op terreurdreiging meeweegt bij het kiezen voor een vakantiebestemming. Dit vinden zij belangrijker dan de gezondheidssituatie ter plaatse, de mate van criminaliteit of het risico op natuurgeweld, terwijl dit vaak reëlere gevaren zijn. Het Ministerie houdt op haar website voor elk land een actueel reisadvies bij. De laatste jaren is het aantal mensen dat dit advies raadpleegt flink gestegen, maar toch gaat nog steeds 94 procent op vakantie zonder het laatste reisadvies te checken.

Veel mensen baseren hun informatie over de situatie in een land dus op wat ze in het nieuws zien. Sinds in Turkije na de mislukte coup in 2016 de noodtoestand is uitgeroepen, zijn de relatief goedkope vakanties aan de Turkse badplaatsen en all-inclusive resorts bijvoorbeeld aanzienlijk minder in trek bij toeristen. Ook naar Egypte, waar in het hele land een verhoogd risico op aanslagen is, wordt minder vaak afgereisd.

Dichter bij huis waren er aanslagen in Spanje, Frankrijk, Duitsland, Engeland en België. RTL Nieuws liet vorig jaar onderzoeken welk effect dit had, waaruit bleek dat 60 procent van de Nederlanders steden als Parijs, Londen, Brussel en Berlijn probeerde te vermijden. Van deze groep bleef 1 op de 10 liever helemaal thuis. De rest ging wel, maar gaf aan de voorkeur te geven aan een stad waar nog geen aanslag is geweest. Toch blijft 3 op de 4 mensen nuchter, en zegt geen rekening te willen houden met terreurdreiging, omdat aanslagen overal kunnen plaatsvinden.

Aanslag-vrije landen

En dat is in principe ook zo. Hoewel het soms lijkt alsof overal in Europa bommen ontploffen, gaat het in werkelijkheid maar om enkele plaatsen. Op een camping in de Dordogne is het risico op een aanslag immers vele malen kleiner dan in hartje Parijs. Wie per se een aanslag-vrij land wil opzoeken, kan terecht in bijvoorbeeld Italië, Portugal, Griekenland, Oostenrijk en Kroatië. Maar ook daar kan natuurlijk niemand garanderen dat het rustig blijft, evenals hier in Nederland. We leven nu eenmaal in een roerige tijd, waarin angst voor terreur een deel van ons leven is geworden. De vraag is alleen in hoeverre die angst terecht is. Hoewel het in het nieuws aan de orde van de dag lijkt, is de kans om betrokken te raken bij een aanslag in werkelijkheid nihil. Experts hebben het berekenend op 1 op ongeveer 1,9 miljoen. Ter vergelijking: de kans op een hartaanval is 1 op 23… De kans dat u daadwerkelijk slachtoffer wordt van een aanslag, is ongeveer net zo waarschijnlijk als dat u geraakt wordt door de bliksem. En onthoud: dat u bang wordt, is precies wat terreurorganisaties willen bereiken. Een van de weinige dingen die u dus wél kunt doen tegen terrorisme, is doorgaan met uw leven!

Wat kunt u wél doen?

  • Check voor u op vakantie gaat altijd het meest recente reisadvies voor uw bestemming op www.nederlandwereldwijd.nl. U kunt hier ook eventueel uw gegevens achterlaten, zodat u een bericht krijgt als de situatie plotseling wijzigt. Daarbij kunt u sneller worden bereikt in geval van een crisissituatie.
  • Ga goed voorbereid op reis. Zorg dat u op de hoogte bent van de lokale wetten, regels en gebruiken. Zorg dat uw reisdocumenten en gezondheidsvoorzorgsmaatregelen als vaccinaties en medicijnen op orde zijn.
  • Wees extra alert op plekken waar veel toeristen samenkomen. Probeer plaatsen waar oproer kan ontstaan te vermijden, zoals demonstraties.
  • Verlies de meer realistische gevaren op vakantie niet uit het oog. Smeer bijvoorbeeld goed met zonnebrandcrème, gebruik muggenwerende producten, wees alert op zakkenrollers en op ongelukken in het verkeer. Allemaal zaken waar u meestal wél controle over heeft.
  • Denk eraan dat angst wordt gevoed door gedachten. Als u voor vertrek constant negatieve nieuwsberichten over aanslagen leest, is de kans dat u ontspannen op vakantie gaat kleiner. Maak liever leuke plannen en denk aan de heerlijke tijd die u voor de boeg heeft.

Voor meer artikelen klik hier

Het verhaal van Henk ‘Ik wil overwinnen en weer genieten van het leven.’

Geschreven door

Waar een wil is, is een weg: een uitspraak die de 62-jarige Henk op het lijf is geschreven. Kortgeleden moest hij onder het mes vanwege zijn hartproblematiek en ondanks de onverwachte tegenslagen staat hij nu alweer met beide benen op de grond en in de sportschool. Zijn verhaal…

Een hardwerkende, ijverige boekhouder, maar vooral een liefhebbende gezinsman en fanatieke sporter: dat is Henk in een notendop. Wanneer de geboren Utrechter niet aan het sporten is, houdt hij zich bezig met zijn vogels of het maken van familiefilms. Maar na een bypassoperatie om vernauwingen in de (krans)slagaders van zijn hart op te heffen, is Henk niet meer drie keer per week in de sportschool te vinden, want tegen alle verwachtingen in, valt zijn herstel tegen: ‘Ik ben de operatie nuchter ingegaan, maar daarvan is vrijwel niets meer over.’

Kop op en doorgaan

Henks nuchterheid is een deel van zijn persoonlijkheid en uit zich in het dagelijks leven, want ‘Kop op en doorgaan!’ is een rode draad in zijn leven. Niet verwonderlijk dat hij zijn klachten in eerste instantie wegwuifde: ‘Ik kreeg last van krampen ter hoogte van mijn borst, maar ik ben gewoon doorgegaan met werken en sporten. Toen tijdens het fietsen de krampen uitstraalden naar mijn schouders en armen, ben ik naar de huisarts gegaan. Maar de huisarts dacht dat ik last had van maagzuur in plaats van mijn hart.’

Uiteindelijk gaat Henk alsnog naar het ziekenhuis voor onderzoek en aanvankelijk komt daar niets uit. Hij herpakt zich en gaat door, maar al gauw zetten de krampen zich om in pijn, zelfs bij de geringste inspanning. Een tweede ziekenhuisbezoek blijft niet uit: ‘Uit de nieuwe onderzoeken bleken meerdere slagaders te zijn dichtgeslibd. Mijn klachten waren gegrond! Na deze mededeling heb ik in de auto gehuild, maar daarna was ik er nuchter onder. Bang voor of ongerust over de operatie was ik niet. Sterker nog, ik ben vrij relaxed naar het ziekenhuis gegaan en dacht: ze gaan mijn borst even openmaken en daarna heb ik pijn, maar het wordt alleen maar beter.’

Maar beter wordt het niet, integendeel. De normaal gesproken nuchtere Henk herstelt fysiek niet zoals verwacht en krijgt daarbovenop een mentale klap: ‘Ik vond het een zware operatie en de mentale gevolgen waren groot. De fysieke achteruitgang was voor mij heftig, vooral in het begin, maar ik werd plotseling ook somber. Mijn somberheid uitte zich in huilbuien. Daarnaast reageerde ik slecht op mijn medicatie en kreeg ik te maken met een hoge hartslag. Inmiddels ben ik geswitcht van medicatie en daarbij slik ik medicijnen tegen de hoge hartslag. Het gaat nu beter: de somberheid en huilbuilen zijn er nog steeds, maar minder.’

Beseffen en realiseren

De impact is groot voor Henk, maar het heeft hem aan het denken gezet waardoor hij nu het leven des te meer waardeert: ‘Mede doordat ik emotioneler ben geworden, ben ik veel meer gaan nadenken. Voor het eerst in mijn leven denk ik na over de dood en dat het leven in wezen kort is. Hierdoor ben ik gaan beseffen dat ik nog meer dan voorheen moet genieten en minder gehaast het leven moet leven. Of nog beter gezegd: het moet niet, maar ik wil. En dat houdt in dat ik stappen moet zetten die ik lastig vind. Voor mij is één zo’n stap bijvoorbeeld om vaker ‘nee’ tegen anderen te zeggen en voor mijzelf te kiezen.’

Voor zichzelf kiezen houdt eveneens in dat Henk minder streng is voor zichzelf en zijn lichaam en geest de tijd gunt: ‘Het gaat allesbehalve hoe ik had gedacht dat het zou gaan, maar het is zoals het is. In het begin vocht ik ertegen, maar nu verzet ik mij niet meer en neem het zoals het komt. Klaarblijkelijk heb ik meer tijd nodig om te herstellen dan vooraf ingeschat was en het is zeker niet altijd even makkelijk, maar ik moet er doorheen. De moeheid, het verminderde vermogen tot concentreren en het geheugenverlies neem ik voor lief. Evenals de stress die ik overduidelijk in mijn lichaam bemerk. Hierdoor heb ik moeten leren om goed te plannen, maar ik ga door en focus mij op wat ik wel kan.’

En dat doet hij zeer zeker: ‘Ik ben langzaamaan weer begonnen met werken. Eigenlijk moet ik zeggen, ik ben het werk weer aan het opbouwen. Het sporten is niet wat het geweest is, maar ik fiets inmiddels weer en doe kracht-oefeningen. Al met al gaat mijn herstel niet zonder slag of stoot, maar ik wil en zal door de zure appel heen bijten, want ik wil overwinnen en (weer) genieten van het leven!’

Voor meer artikelen klik hier

Gezonder zonder drank

Geschreven door

Wie minder drinkt, leeft langer. En met drinken hebben we het niet over een glaasje cola en een slok water. Veel alcohol is niet goed voor je gezondheid. Dat wisten we al. Maar dat zelfs één glaasje alcohol al slecht kan zijn voor hart en vaten, dat is pas zeer recent bekend geworden. Ook één of twee glazen alcohol per week zijn schadelijk voor de gezondheid. Tot die conclusie komen wetenschappers wereldwijd, onder wie onderzoekers van het Erasmus MC in Rotterdam.

Geen ondergrens

‘In tegenstelling tot wat mensen vaak denken, blijkt er ook voor de meeste hart- en vaatziekten geen veilige ondergrens te zijn voor het drinken van alcohol’, zegt voedingswetenschapper Trudy Voortman van de afdeling Epidemiologie van het Erasmus MC. ‘We zien dat minder alcohol vrijwel altijd beter is.’

Korter leven

De onderzoekers bestudeerden de gezondheid in relatie tot de drinkgewoonten van meer dan zeshonderdduizend mensen uit negentien landen over de hele wereld. De onderzoekers berekenden dat mensen die tien tot twintig glazen per week drinken daardoor een half jaar korter leven dan mensen die minder alcohol drinken. Veertigers die meer dan vijfendertig glazen alcohol per week drinken, leven gemiddeld vijf jaar korter dan leeftijdsgenoten die weinig drinken. Daarbij is het goed om op te merken dat dit gaat over standaardglazen van bijvoorbeeld 250 ml bier of 100 ml wijn.

Voortman

Voortman is voedingswetenschapper aan het Erasmus Universitair Medisch Centrum. Zij doet onderzoek naar de relatie tussen voeding en leefstijl enerzijds en gezondheid anderzijds, legt ze uit. Het onderzoek waar het nu om gaat, was erg uitgebreid, aldus Trudy Voortman. ‘We wisten al dat je kanker en leverproblemen kunt krijgen van alcohol’, vertelt ze. ‘Maar rond hart- en vaatziekten bestond nog veel onduidelijkheid. Zo werd er gezegd: een beetje alcohol is goed, want het verhoogt het HDL-gehalte (goede cholesterol) in het bloed iets. Maar anderzijds verhoogt alcohol ook de bloeddruk.

Ziekte en sterfte

‘Wat in het grote onderzoek is gebeurd is het volgende: Mensen werden geobserveerd. Ze kregen vragen over hun alcoholconsumptie. De drinkers werden gevolgd in de tijd en bekeken op sterfte en ziekte. Het gaat om mensen in de schaal van bescheiden drinkers tot mensen die veel drinken. Vervolgens werd het verband onderzocht met hart- en vaatziekten.’

Decennia

Hoe omvangrijk het onderzoek is, blijkt wel uit het feit dat 82 langlopende studies naast elkaar zijn gelegd. ‘Sommige van deze studies lopen al decennia. Enkele zelfs dertig jaar. Die hebben we allemaal bij elkaar gezet. De analyse van alle onderzoeksresultaten duurde een paar jaar. Dus feitelijk hebben wij nu een follow-up gegeven aan alle eerdere studies. Resultaat: laat de alcohol maar liever staan.’

Richtlijnen

‘Iedereen vraagt me nu vooral naar deze specifieke studie. Dat is uiteraard prima, maar voedingsadviezen worden natuurlijk niet gemaakt op basis van slechts één studie of het risico op één ziekte. Er zijn de laatste jaren veel goede studies geweest die aantonen dat ook matige alcoholconsumptie niet goed is voor de gezondheid en voor hart- en vaatziekten. De Gezondheidsraad adviseert daarom ook om geen alcohol te drinken, en als je toch drinkt liever niet meer dan één glaasje per dag.’

Verbod

Voortman was een van degenen die nauw bij het onderzoek betrokken waren. Is ze nu zelf van de blauwe knoop geworden? ‘Nee, dat niet. Ik pleit niet voor een alcoholverbod’, zegt ze. ‘Ik eet ook een gebakje op een verjaardag of een koekje bij de koffie, ook al is dat misschien niet zo goed voor je gezondheid. Eten en drinken gaat over meer dan alleen gezondheid. Wij willen mensen gewoon informeren: je moet niet drinken om er gezonder van te worden, zoals sommigen in het verleden wel eens beweerd hebben. Maar ieder moet daarin zijn eigen beslissing nemen.’

Excuus

‘Mijn vrienden en mensen uit mijn familie vragen me nu ook: mag het niet meer? Dan wijs ik op het gebakje voor de verjaardag. Wat naar aanleiding van dit onderzoek belangrijk is: gebruik je gezondheid niet als excuus om een glaasje te drinken. Ook één glaasje is niet gezond.’

Debat

‘Los van deze studie zou er een maatschappelijk debat moeten komen. In onze maatschappij is alcohol zó normaal geworden. Dat vind ik zorgwekkend. Het is al zo ver gekomen dat je op feestjes vaak moet gaan uitleggen waarom je geen alcohol drinkt. Het helpt ook niet dat overal alcohol wordt geschonken. Bij de kapper, bij de boekhandel, noem maar op.’

Wereldwijd

‘Tegelijk moet ik opmerken dat onze Nederlandse richtlijnen wat betreft alcoholgebruik wereldwijd voorop lopen. In Zuid-Europa moeten die richtlijnen nog worden aangepast. In sommige landen wordt nog geadviseerd: drink gerust drie glazen per dag.

Het gaat er nu om de onderzoeksresultaten te vertalen in nieuwe richtlijnen, vooral in landen waar die nog erg ruim zijn. In ons land hoeven die waarschijnlijk niet te worden aangepast. Maar ook al zijn de richtlijnen duidelijk, gedrag is vervolgens moeilijk te veranderen.’

Conclusie

En wat is, al bij al, de voornaamste conclusie? Voortman: ‘Puur voor je gezondheid zou je geen alcohol moeten drinken!’

Voor meer artikelen klik hier

Erik liet een niet-reanimeren tatoeage op zijn borst plaatsen

Geschreven door

‘Als mijn hart ermee stopt, is dat een teken dat mijn lichaam op is’

Naast een verklaring of een penning, is ook een tatoeage die aangeeft dat de drager ervan niet gereanimeerd wil worden in Nederland rechtsgeldig. Erik Vaasen (44) liet zo’n tattoo op zijn borst plaatsen.

Op het eerste gezicht lijkt Erik Vaasen een man die geniet van het leven. Hij doet fanatiek aan handbiken en fietst soms wel 80 kilometer door het prachtige Limburg. Daarnaast heeft hij een leuke baan als 3D-ontwerper in de metaalindustrie. Maar ondanks de lach op zijn gezicht, lijdt hij dagelijks helse pijnen. ‘Zelfs morfine is tegen die pijn niet bestand’, vertelt hij.

Waaraan Erik precies lijdt, is niet officieel vastgesteld. Zelf weet hij zeker dat hij meervoudig spierreuma en fibromyalgie heeft. Elf jaar geleden begonnen zijn benen uitvalsverschijnselen te vertonen en inmiddels beweegt hij zich voor 90 procent van de tijd voort in een rolstoel.

‘Ik denk dat er meer aan de hand is’, zegt Erik. ‘Want de pijn is zo extreem dat het bijna niet mogelijk is dat ik alleen fibromyalgie en reuma heb. Toch willen de artsen mij niet verder onderzoeken en wil de gemeente mij eerst een langere tijd laten behandelen in een revalidatiekliniek. Voor mij is dat geen optie, omdat ik dan weer vanaf een nulpunt moet beginnen, terwijl ik nu juist heel goed functioneer. In zo’n kliniek zouden de muren op me afkomen. Ik heb vroeger aan extreme sporten gedaan, zoals klimmen, raften en martial arts. Daarnaast was ik militair reservist. Ik weet dus heel goed hoe ik met pijn moet omgaan. Het is voor mij belangrijk dat ik daarnaast dingen blijf doen waar ik mijn energie en creativiteit in kwijt kan, zoals mijn sport en mijn werk. Dat begrijpt de gemeente niet, er loopt nu een rechtszaak. Want zonder een diagnose van een aantoonbare ziekte, kom ik niet in aanmerking voor een vergoeding voor de aanpassing van mijn huis, een nieuwe rolstoel of een gehandicaptenparkeerkaart. Een vicieuze cirkel, waar ik niet uitkom.’

Penning

Inmiddels heeft Erik een wilsverklaring op laten stellen waarin staat vastgelegd dat hij niet meer behandeld wil worden als hij niet meer bij machte is om daar zelf over te beslissen. Ook heeft hij bij de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillig Levenseinde (NVVE) een niet-reanimeren penning aangevraagd. Maar omdat hij die tijdens zijn werk niet altijd kan dragen, heeft hij ook een tatoeage laten zetten met de woorden ‘niet reanimeren/no cpr–penning aanwezig’.

‘Dat roept bij veel mensen vragen op’, zegt hij zelf. ‘Maar het is heel simpel: ik vertrouw erop dat mijn lichaam zelf aangeeft als er iets fout is. Als mijn hart ermee stopt, zie ik dat als een teken dat mijn lichaam op is.’

Dat mensen ook na een hartaanval weer helemaal de oude kunnen worden, weet hij zelf als geen ander. ‘Mijn vader heeft ruim tien jaar geleden een infarct gehad en hij heeft er niets aan overgehouden’, zegt hij. ‘Toch begrijpen zelfs mijn ouders waarom ik dit wil, hoe heftig die beslissing ook is. Zij zien met eigen ogen hoe extreem mijn pijn is, en dat er weinig kans is dat het in de toekomst nog zal verbeteren. Het gaat juist alleen maar verder achteruit. En ik wil niet nóg verder aftakelen, wat waarschijnlijk wel zou gebeuren als ik gereanimeerd zou moeten worden.’

Wens

De tattoo zit precies op de plek waar druk wordt gelegd tijdens een reanimatie. ‘Ik wilde dat het zo duidelijk mogelijk was’, legt Erik uit. ‘Professionele hulpverleners zullen, als ze mijn tattoo zien, meteen stoppen met behandelen. Zij zijn verplicht zich aan de penning én ook aan de tattoo te houden. Bhv’ers en andere niet-professionals moeten zelf de keuze maken en kunnen daardoor misschien voor een dilemma staan, maar ik hoop dat ze mijn wens zullen respecteren. Daarom ben ik ook heel open naar iedereen in mijn omgeving. Iedereen weet dat ik een penning heb, en voor zover ik weet heeft iedereen daar ook begrip voor.’

Toch hoopt Erik dat hij nog lange tijd kan genieten van het leven op de manier zoals hij dat nu doet. ‘De tattoo is zeker geen teken dat ik het heb opgegeven, het is puur een voorzorgsmaatregel. Nu kan ik alleen nog maar hopen op hulp vanuit de gemeente, zodat mijn leven ook wat makkelijker wordt…’

Voor meer artikelen klik hier

Dineren als spannend avontuur

Geschreven door

Dineren buiten de deur draait allang niet meer om lekker eten en drinken alleen. Het gaat om de totale belevenis van keuken en ambiance. Alle zintuigen moeten op scherp. Dus kunt u tegenwoordig ook aan tafel in het pikkedonker of hoog boven de aarde. HartbrugReizen waagde een vorkje op de meest prikkelende adresjes.

Luchtballonrestaurant CuliAir

Hoogtevrees moet u niet hebben en het is even sparen, maar dan kunt u bij zonsondergang dineren in CuliAir (www.schmeinck.nl/culiair), het enige luchtballonrestaurant ter wereld, ‘gewoon’ boven Nederland. Meesterkok Angélique Schmeinck kookt tijdens het ballonvaren live met de hete lucht van de ballon, een uniek spektakel. U geniet van o.a. luchtballon gegaarde Schotse kreeft, wilde zeebaars met asperges en landhoen met cantharellen. Bij elk gerecht wordt een sublieme wijn geschonken. Is de ballon wat te hoog gegrepen? Dan is een SkyDinner in een gondel in het reuzenrad op de Pier van Scheveningen  (www.skyviewdepier.nl) een schappelijk geprijsd alternatief.

Dinner Train

Houdt u liever contact met de aarde, dan is een etentje in de Dinner Train (www.dinnertrain.eu) meer voor u. Al op het perron van Amsterdam CS begint het avontuur. De treinmanager verwelkomt u bij de ‘koninklijke wachtkamer’, waarna u via een rode loper de trein instapt en een heerlijk glas mousserende wijn krijgt aangeboden. Zit u eenmaal aan het raam dan is het 2,5 uur ongestoord peuzelen van vier gangen. Ondertussen voert de trein u dwars door het Groene Hart. Weidse landschappen met grazende koeien en molens, imposante moderne skylines en pittoreske dorpjes schieten aan u voorbij. Langs Breukelen, Gouda, Rotterdam-Noord, Den Haag HS, Leiden en via Haarlem terug naar Amsterdam.

Ribhouse Texas

U waant zich op de prairie zodra u naar het houten restaurant van Ribhouse Texas (www.ribhousetexas.nl) loopt. U hoeft nog net de deur niet in te trappen, maar verder ademt alles zoals in een western. U treft breeduit lachende cowboys en cowgirls in de bediening en de steaks gaan tot formaat Extra Large. Het kan wat druk en over the top overkomen, maar hé, dit is Amerika!

Vuurtoreneiland

Dineren op Vuurtoreneiland (www.vuurtoreneiland.nl)
is bijna een excursie naar de stilte. Tot voor kort was dit eilandje in het Markermeer niet voor het publiek toegankelijk, maar nu stopt er een veerboot, eigenlijk meer een varende bruine kroeg. In de zomer is het heerlijk toeven in de lange glazen kas in het groen, in de winter kruipt u met een dekentje achter kaars en haard in het fort. Met lantaarn en lange jas kunt u nog iets van de ruigheid van het eiland ervaren, nabij het kampvuur en de vuurtoren.

Ctaste

Heeft u zich ooit afgevraagd hoe het is om te eten zonder dat u ziet wat u eet? Restaurant Ctaste
(www.ctaste.nl) in Amsterdam biedt de kans dat te ervaren. In het volledige donker zijn proeven, horen, ruiken en voelen écht anders dan bij licht. Smaakvol is het diner sowieso, maar ook nog eens sociaal. Deze zintuigelijke belevenis biedt namelijk volwaardige en betaalde banen voor visueel beperkten. In het stikdonker zijn zij degenen die perfect functioneren en u een onvergetelijke avond bezorgen. Heeft u geen zin in de krochten van Amsterdam? Dan is Zwart Breda (www.zwartbreda.nl) ook een goede optie.

Secret pizzeria

Restaurantbezoekers in het duister laten tasten, kunnen ze ook goed in Apeldoorn, zij het minder letterlijk. Siciliaan Simon duikt er vier keer per jaar op met zijn mobiele secret pizzeria (www.secretpizzeria.nl). Tot het laatste moment is de locatie onbekend. Weken voorafgaand aan zijn pizzafestijn loopt iedereen via sociale media te gissen. De geruchtenmachine draait overuren tot het moment suprême van de bekendmaking. Bij voorgaande edities zaten de klanten plots midden in een (binnen)zwembad, de voortuin van een notariskantoor, op een open plek midden in een bos, een bedrijventerrein of de Apenheul. Iedereen schuift bij elkaar aan en proeft van de verschillende voorgesneden pizzapunten, inclusief een Nutellapizza.

Middeleeuws eten

Alsof u in een tijdmachine naar de middeleeuwen bent getransporteerd. Zo voelt een diner bij het prachtige kasteel Dever (www.middeleeuwseten.nl) in Lisse. Uw 21e-eeuwse kleding kunt u maar het beste eenvoudig houden, want eten doet u met beperkt bestek. Zo smult u van vele onbekende hapjes waarvan de receptuur antiek is. U bent een hooggeplaatste gast dus bedienden in middeleeuwse dracht omringen u. Onder het gezang van troubadours heft u de aardewerken beker met wijn. Beetje jammer dat dat maar zo’n vijf keer per jaar kan. Gelukkig is Stadsherberg De Mol (www.stadsherbergdemol.nl)
in Delft het hele jaar open. Het eten is meer eetcafékwaliteit, maar de ambiance minstens zo vrolijk makend.

Bistro Bij Ons

In bistro Bij Ons (www.bistrobijons.nl) in de Jordaan in Amsterdam, weten ze ook van ouderwets vertier. Hier is het ‘gezelli’ aanhaken bij levensliederen en gewoon mee-eten met moeders stamppot, natúúrlijk met een kuiltje jus. Achter de geraniums zitten lukt hier prima met een Jordaan Likeurtje.

Hoftrammm

De Hoftrammm (www.hoftrammm.nl) is Nederland’s eerste tram met restaurant. Afgekeken van het buitenland klingelt hij langs de highlights van Voorburg, Den Haag en Scheveningen. De keuken gaat er prat op lokale producten in zijn gerechten te verwerken. En oh, oh, dan is er ook nog Haags speciaalbier aan boord. Hip ‘dunchen’ kunt u hier eveneens: lunchen met dinergerechten.

Check altijd openingstijden en reserveringsvoorwaarden van restaurants!

Voor meer artikelen klik hier

Als pappa een nieuw hart krijgt, kunnen we weer samen zwemmen!

Geschreven door

‘Als pappa een nieuw hart krijgt, kunnen we eindelijk weer samen gaan zwemmen!’ De kinderen van hartpatiënt Ronald Scheven zien reikhalzend uit naar de dag waarop hun vader opgeroepen wordt voor een harttransplantatie.

De 39-jarige Ronald, vader van drie kinderen, staat sinds juni 2016 op de wachtlijst voor een donorhart. Hij lijdt aan een erfelijke hartziekte, die toentertijd ook zijn toen 51-jarige vader velde. Drentenaar Ronald, metselaar in de bouw van beroep, was een fervent voetballer en sportte graag. In 1997 meldde hij zich voor de militaire dienst en bij de keuring werd hij fysiek in orde bevonden. Hij diende het vaderland tot 2000. ‘Al die tijd was er niks aan de hand’, herinnert Ronald zich. ‘Ik kon goed hardlopen en raakte niet buiten adem.’

In 2002, toen Ronald 24 was, kreeg hij het voor het eerst benauwd op de bouwplaats, en hij bemerkte dat hij snel moe werd. ‘De huisarts dacht aan astma, en gaf me een pufje. Dat hielp niet, dan maar een ander pufje, en toen nog een. Uiteindelijk zei ik tegen de huisarts: ‘Zou het mijn hart niet kunnen zijn, gezien de hartproblemen bij mijn vader? Toen ik daarna in het ziekenhuis terecht kwam, bleek dat ik in rust al een hartslag van 170 had.’

Ronald kreeg medicijnen, en daarna ging het een stuk beter. Maar in 2011 ging het opeens snel achteruit met zijn gezondheid. In het ziekenhuis werd een verwaarloosde longontsteking geconstateerd, waardoor de pompfunctie van het hart erg laag was. Hij doorliep toen al een screening voor een harttransplantatie, want een nieuw hart werd nodig bevonden. Maar toen hij weer opknapte van de longproblemen, ging het met het hart schijnbaar ook wat beter, en viel een donorhart voor Ronald af.

Tijdelijk. Want in 2016 werd Ronald opnieuw opgenomen in het ziekenhuis in Emmen, en vervolgens in het UMC Groningen. Met de pompfunctie van het hart bleek het erg slecht gesteld te zijn. ‘Toen is besloten dat de harttransplantatie doorgezet moest worden’, herinnert Ronald zich. ‘Toen ik in het UMCG lag, mocht ik in de weekenden naar huis. Maar eenmaal thuis voelde ik me zo slecht, dat ik een dag later al weer terug moest. Er bleek veel vocht achter de longen te zitten. Daarop heeft het UMCG besloten dat ik een steunhart moest krijgen. Zo’n steunhart overbrugt de tijd dat je op een nieuw hart moet wachten. De gemiddelde wachttijd bedraagt momenteel drieënhalf jaar. Maar ik hoor ook van medepatiënten dat ze al vijf jaar wachten op een donorhart.’

‘Op 14 juni 2016 kreeg ik het steunhart. De eerste operatie was ’s ochtends, en leek goed te zijn gegaan. Na vier dagen IC ging ik naar de hartbewaking. Maar ik had erg veel pijn en voelde me niet goed. Men diende mij morfine toe, en ’s nachts werden er foto’s gemaakt. Daarna ben ik met grote spoed naar de operatiekamer gebracht. Er bleek een bloeding te zitten achter mijn longen. Daar zat anderhalve liter bloed. En dus werd ik opnieuw geopereerd. Het weggelopen bloed kreeg ik opnieuw toegediend. Na die operatie ging alles gelukkig in stijgende lijn.’

Ronald lag in totaal negen weken in het UMC Groningen, vijf weken voor de operatie en vier erna. Daarna moest hij nog eens drie weken revalideren in Beatrixoord, bij Haren. Eenmaal thuis begon het lange wachten op een donorhart.

Ronald is er vrij rustig onder. ‘Natuurlijk zijn er momenten waarop ik denk: hoe gaat zo’n transplantatie in zijn werk, hoe ga je erin, hoe kom je eruit? Maar het UMC Groningen beschikt over een uitstekend team van hartverpleegkundigen, psychologen en cardiologen. Je kunt bij dit team een gesprek aanvragen. Ik kan er 24 uur per dag naar bellen, ze staan altijd voor je klaar. Dat is er erg goed geregeld!’

Ronald heeft drie kinderen, een zoon van twaalf en twee dochters van vijf en drie. Hoe gaan die met Ronalds hartproblemen om? ‘Mijn zoon is er vrij rustig onder’, vertelt Ronald. ‘Mijn dochtertjes denken met me mee: als ik ergens heen moet, vragen ze altijd of ik aan de reservebatterijen voor het steunhart gedacht heb. Ook controleren ze hoeveel stroom er nog in zit. En ze verheugen zich op de dag, waarop ik een nieuw hart krijg en dan met hen kan gaan zwemmen!’

Ronald heeft het geluk dat hij zijn huidige woning kocht voordat hij echt hartproblemen kreeg. ‘Gelukkig hadden we toen net een hypotheek afgesloten en ons huis gebouwd’, herinnert hij zich. ‘Maar als hartpatiënt heb je een stempel. Overal en altijd. Een nieuwe hypotheek met levensverzekering is onmogelijk.’

Ronald komt de dag wel door. In de ochtenduren brengt hij de kinderen naar school, drie tot vier keer per week gaat hij sporten in de sportschool, en hij werkt mee in het huishouden voor zover mogelijk. Ook is hij nog lid van het jeugdbestuur van een voetbalclub. Voetballen, zijn grote liefde, moet hij echter links laten liggen.

Voor meer artikelen klik hier

Columnbundel Jan Chin: Uit het hart geschreven!

Geschreven door

Jan Chin is voor de lezers van HartbrugMagazine geen onbekende. Al vele jaren verzorgt Jan een column in ons blad. Daarin probeert hij de lezer duidelijk te maken dat we meer zijn dan alleen een lichaam. En dat om gezond te zijn, ook onze geest gezond moet functioneren. Hartpatiënten Nederland brengt nu een verzameling uit van de columns van Jan Chin. Alle reden dus voor een gesprek met hem.

Je was vroeger cardioloog, en zeer geliefd bij je patiënten. Wat heb je daar vooral geleerd?

Patiënten willen serieus genomen worden. Ze komen met een klacht bij de dokter en verwachten dan terecht, dat er goed naar ze geluisterd wordt. Wat je als dokter op dat moment ook aan je hoofd hebt, je dient je dan toch volledig te focussen op de patiënt. Een mens is meer dan zijn lichaam en dus veel meer dan het te onderzoeken orgaan, in mijn geval destijds dus het hart. De hele mens is belangrijk om de klacht, waarmee de patiënt komt, te beoordelen.  

In 2009 stopte je met je werk als cardioloog. Wat was daarvan de reden?

Er ging teveel tijd zitten in vergaderen, administratie en protocollen uitwerken. Dat ging ten koste van de tijd die je hebt voor de patiënt. Daarbij komt dat een individuele benadering van die unieke patiënt, die voor je zit, nauwelijks nog mogelijk is.

Je begon een praktijk als acupuncturist. Waarom juist acupunctuur?

Dit had te maken met mijn interesse voor het Daoïsme en andere oosterse filosofieën. Vanwege het feit dat ik van Chinese afkomst ben, én arts, én het feit dat de Chinese geneeskunst zich al duizenden jaren bewezen heeft en altijd naar het unieke individu in samenspel met zijn omgeving kijkt, maakte het voor mij bijna vanzelfsprekend om acupunctuur te gaan bestuderen.

Tegenwoordig lijkt alles om medicijnen te draaien. Wat vind je daarvan?

Ik ben geen tegenstander van medicijnen, mits op individuele basis en met zuivere intenties voorgeschreven. Ik heb wel grote vraagtekens bij het klakkeloos protocollair voorschrijven van medicijnen. De geneesmiddelen industrie zit mijns inziens in een enorme spagaat. Artsen en patiënten willen goede nieuwe medicijnen zien, terwijl anderzijds de aandeelhouders winst willen zien. Hierdoor worden medicijnen sterk gepromoot, terwijl het algemeen welbevinden van de mens weinig aandacht krijgt.

Wat zou je lezers willen adviseren: niet meer naar de dokter gaan, liever naar jou? Of zijn er grijstinten? Kun je dit antwoord toelichten?

Ik zou patiënten zeker niet adviseren om de westerse geneeskunde de rug toe te keren. Zowel de reguliere zorg als de acupunctuur hebben hun sterke kanten, die we beide kunnen benutten. Zelf spreek ik liever van complementaire geneeskunst. De reguliere zorg is vooral goed in de acute zorg als het nodig is om levens te redden en verbetert zich nog steeds verder op dat gebied. Kijk maar naar de ontwikkelingen binnen de cardiologie in de laatste decennia. De preventieve zorg binnen de reguliere zorg vind ik echter minder sterk, omdat deze vaak niet holistisch is en de onderzoeken naar preventieve maatregelen vaak bekostigd worden door de geneesmiddelenindustrie. Zelf denk ik dat ‘goed in je vel zitten’ de beste preventieve maatregel is die er bestaat. Dat is iets waarbij de combinatie acupunctuur en gesprekjes over levenskunst van waarde kunnen zijn. Verder zit de kracht van de acupunctuur vooral ook in de behandeling van chronische klachten, ook omdat er geen dure medicijnen nodig zijn en patiënten vaak liever geen chronische medicatie gebruiken. Maar ook bij de chronische klachten vind ik het wel belangrijk dat ernstige ziekten regulier zijn uitgesloten, voordat ik aan acupunctuur begin.

Wat wil je met je columns in het HartbrugMagazine bereiken?

Wat ik de mensen vooral wil duidelijk maken met mijn columns is dat we vaak moeite doen om het leven naar onze hand te zetten, maar dat dat een vergeefse strijd is. Eigenlijk komt het er op neer dat we alleen gelukkig kunnen zijn als we het leven volledig accepteren zoals het is. Met andere woorden, we kunnen het leven niet veranderen, maar wel hoe wij er zelf in staan. Mijn streven is om dit inzicht aan zoveel mogelijk mensen mee te geven.

Voor meer artikelen klik hier

Zelfstandig leven en alleen reizen

Geschreven door

Ik kies ervoor om te leven!’

Mary de Reus (64) heeft een waslijst aan gezondheidsaandoeningen op haar naam staan. Haar hart is niet buiten beschouwing gebleven. Inmiddels heeft zij meerdere ingrepen ondergaan. Maar dat weerhoudt haar er niet van om te reizen. Sterker nog: alleen. Mary’s verhaal…

Als kind kreeg Mary, een geboren Rotterdamse, het stempel ‘lui’ opgeplakt. Een stempel waartegen zij zich tot haar zestigste levensjaar verzette. Het duurde tot ver in haar volwassen leven, voordat zij eindelijk erkenning kreeg. Mary bleek niet lui, maar ziek: ‘Als kind en ook later in mijn leven stuitte ik vaak op onbegrip vanuit mijn omgeving. Volgens hen stelde ik mij aan, maar ik kon simpelweg lichamelijk niet meekomen.’ Nu houdt ze haar eigen tempo aan in het leven en bij de pakken neerzitten is nog steeds niets voor haar.

Levenslust

Waar precies Mary’s levenslust vandaan komt, blijft in het midden. Wel heeft het te maken met haar moeilijke verleden. Hierdoor is zij vastbesloten om nu volop te leven: ‘Ik was altijd moe, kortademig en had pijn op de borst. Dit uitte zich in benauwdheid. Mede hierdoor stelde mijn uithoudingsvermogen niet veel voor. Op een gegeven moment heeft mijn huisarts mij doorgestuurd naar specialisten in het ziekenhuis voor een grondig onderzoek. Een vervangende huisarts wilde dat ik ook gezien zou worden door een cardioloog. Het balletje is toen gaan rollen.‘ Mary blijkt naast hartpatiënt ook longpatiënt te zijn en aan diabetes te lijden. Daarnaast werkt haar schildklier niet naar behoren en tonen haar darmen en nieren gebreken.

Maar Mary’s moeizame jaren kenmerken zich niet alleen door de strijd die zij heeft moeten voeren om zich te ontdoen van haar ongewenste stempel: ‘Het ligt nu achter mij, maar jarenlang ben ik chronisch depressief geweest en vijftien jaar van mijn leven heb ik doorgebracht in een psychiatrisch ziekenhuis. Inmiddels woon ik zelfstandig en is mijn medicatie afgebouwd waarvoor ik dankbaar ben. Ik ervaar weer emoties en kan nu een ‘echte’ oma zijn voor mijn inmiddels zes kleinkinderen! Ik blijf heel positief.’

Hoe Mary nu in het leven staat, is mede de reden waarom zij openlijk uitkomt voor wat ze heeft meegemaakt en ze er nu zo openhartig over kan praten. ‘Het kan iedereen overkomen. In plaats van erover te zwijgen en het een beladen onderwerp te maken, kies ik ervoor om erover te praten en het bespreekbaar te maken. Dat zou toch vanzelfsprekend moeten zijn? Vooral omdat het niet iets is om je voor te schamen.’

Reislust

Haar liefde voor reizen heeft zij al zolang ze zich kan heugen. ‘Ik ging elk jaar op vakantie. Toen mijn kinderen nog thuis woonden -ik heb er vier- ging ik samen met hen op vakantie. Toen de kinderen uit huis gingen, bleef ik gaan. Weliswaar alleen, want ik ben gescheiden, maar het alleen reizen beviel mij goed en ik ben het blijven doen. Zelfs toen mijn hart opspeelde en allerlei andere aandoeningen aan het licht kwamen.’

Volgens Mary hoeft een chronisch zieke niet aan huis gekluisterd te zijn en is een vakantie binnen handbereik, mits er een goede voorbereiding wordt getroffen. ‘Ik bereid mij altijd goed voor op elke vakantie. Van te voren zoek ik uit waar de dichtstbijzijnde spoedeisende hulp is, maar ook waar huisartsen en apotheken zijn. Verder zorg ik voor een actueel medicatieoverzicht en een lijst van al mijn specialisten en hun telefoonnummers. Tevens draag ik een persoonsalarm. Mijn persoonsalarm werkt in Nederland en zelfs in Europa.’

Toen haar meest recente geplande vakantie naar het Hopi-reservaat van de gelijknamige Indianen in de Verenigde Staten in het water viel, was Mary verdrietig. ‘Vanwege een operatie is mijn vakantie in duigen gevallen. Ik heb gehuild, want ik keek er enorm naar uit en had mijzelf goed voorbereid. Ik had zelfs een wijkverpleegkundige geregeld! Als ik weer voldoende hersteld ben, wil ik de reis alsnog proberen te maken.’

Leven

Wanneer Mary niet een reis aan het voorbereiden is of aan het reizen is, wandelt ze of doet zij aan bejaardengym om haar conditie op peil te houden. Het feit dat zij een rollator nodig heeft tijdens het lopen, weerhoudt haar er niet van. ‘Waarom wel? Het komt op hetzelfde neer als met het reizen. Ik kan het, maar met enige aanpassingen. In plaats van thuis achter de geraniums te zitten, kies ik ervoor om mijn mogelijkheden te benutten en te leven. En daarom onderneem ik met een gerust hart diverse activiteiten en ga ik met een nog geruster hart op vakantie!’

Voor meer artikelen klik hier

Wonderkind Laurent (8) wil jongste hartchirurg ooit worden

Geschreven door

De Amsterdamse Laurent Simons (8) wordt met recht een wonderkind genoemd. Hij heeft een IQ van meer dan 145, ging op zijn zesde al naar het gymnasium en heeft een bovenmatige interesse in cardiologie. Wie weet wordt hij ooit wel de jongste hartchirurg ter wereld. We spraken zijn vader Alexander Simons.

Hoe gaat het nu met Laurent?

‘Goed, hij doet nu 5 en 6 vwo. Omdat dit hem niet heel veel tijd kost, is hij daarnaast nog met allerlei (wetenschappelijke) projecten bezig. Recent is hij bijvoorbeeld een organisatie gestart om kwetsbare kinderen elders in de wereld toegang te geven tot onderwijs. Op dat idee kwam hij zelf. Hij realiseert zich namelijk heel goed dat niet alle kinderen dezelfde kansen krijgen als hij nu. Maar Laurent blijft een kind dat gewoon op tijd naar bed moet, dus blijft er na school niet veel vrije tijd over. Hij is dus voornamelijk bezig met zijn hobby: DJ’en.’

Waar komt zijn interesse in cardiologie vandaan?

‘Het grootste deel van onze familie bestaat uit medici, zelf ben ik bijvoorbeeld tandarts. Daardoor heeft Laurent van jongs af aan een grote interesse in de medische wereld in het algemeen. Zijn interesse voor cardiologie komt van zijn grootouders, die beiden hartpatiënt zijn. Omdat hij deels door hen is opgevoed, heeft hij een hechte band met ze. Hij wil graag een bijdrage leveren om ze ‘beter’ te maken. Hij leest veel medische boeken en van de slager krijgt hij dierenorganen, die hij thuis in de keuken ontleedt. Dat vindt hij leuk en leerzaam.’

Hij heeft ook hartonderzoek gedaan in het AMC. Hoe is dat zo gekomen?

‘We hebben het AMC benaderd om te bekijken wat de mogelijkheden zijn om Laurent in te wijden in de medische onderzoekswereld, en dan met name in de cardiologie. De insteek was dat hij enerzijds onderzoekers zou ondersteunen in vraagstukken waar ze in vastlopen, voor Laurent een goede intellectuele uitdaging. Anderzijds zou hij klaargestoomd worden om zelf zijn eigen onderzoeksprojecten te gaan doen.’

Hoe vond hij dat?

‘Hij heeft de ervaring op het AMC als zeer prettig ervaren. Toch hebben we besloten om de samenwerking te stoppen. Medisch onderzoek is best een lang traject: wanneer je eraan begint, moet je het ook afmaken. We willen dat Laurent daarvoor het beste team om zich heen krijgt. Het is maar de vraag of dat in Nederland of België zal zijn, want ook internationaal wordt er flink aan hem getrokken. We zijn nu bezig om een keuze te maken voor een universiteit. Daarmee zijn we heel selectief. Laurent is immers nog jong en daardoor kwetsbaar. Uit ervaring weten we dat de medische wereld heel gemeen kan zijn. We willen dat Laurent niet gebruikt wordt voor de eigen agenda, maar dat hij op de plek terechtkomt waar hij zich het beste kan ontwikkelen en kan groeien. Het zou me niet verbazen als hij uiteindelijk in de VS zal gaan studeren.’

Verwachten jullie dat hij ook daadwerkelijk hartchirurg wordt?

‘Hij zegt dat hij dat wil, en Laurent doet altijd precies wat hij zegt. Aan de andere kant begint hij zich steeds meer bewust te worden van zijn talent. Er zijn veel gerenommeerde topwetenschappers die in hem een nieuwe Einstein of Newton zien, die van gigantische invloed kan zijn op de wetenschap. Aangezien arts meer een uitvoerend beroep is, zou hij zijn talent op die manier niet optimaal benutten. Dat beginnen mijn vrouw en ik ons ook steeds meer te realiseren. Waarschijnlijk zal hij daarom vanaf volgend jaar een multigedisciplineerde opleiding op maat gaan volgen, onder begeleiding van een team van topprofessoren. Wat hij uiteindelijk met zijn leven zal gaan doen is aan hem. Het maakt ons niet uit, zolang hij maar gelukkig is. Natuurlijk adviseren we hem wel, maar ondanks zijn leeftijd neemt hij zelf heel volwassen beslissingen.’

Hoe vinden jullie thuis de balans tussen Laurent intellectueel uitdagen en hem ‘gewoon’ kind laten zijn?

‘De één vindt voetbal leuk, de ander houdt van dansen. Als onze zoon gelukkig is met kennis vergaren, steunen we dat. Wat we wel belangrijk vinden is dat hij van veel zaken proeft en dat hij voldoende beweegt. We hebben veel sportclubs versleten, van basketbal en honkbal tot kung fu en breakdance, maar sport en lego zijn nu eenmaal niet aan Laurent besteed. Het is zeker niet zo dat hij alleen maar wetenschappelijke boeken en artikelen leest, Harry Potter en de Donald Duck vindt hij ook leuk. We merken dat hij nu aan het ‘stoeien’ is met zijn talent. Pas als hij het serieuzer neemt, wordt het tijd om hem intellectueel uit te dagen. Daarin zullen wij hem als ouders ondersteunen, maar Laurent bepaalt zelf wat hij wil en wat niet.’

Voor meer artikelen klik hier