Daviën: 5 jaar en hartpatiënt

Geschreven door

Monica Poelman heeft als alleenstaande moeder haar handen vol aan de zorg voor haar zoontje Daviën (5), die geboren werd met verschillende hartafwijkingen.

‘Op de 20-weken-echo was te zien dat ons zoontje meerdere hartafwijkingen had. Ook vermoedden de artsen dat hij een chromosoomafwijking zou kunnen hebben. Ze drongen aan op een punctie, maar dat wilde ik niet. Ik had al vijf miskramen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad, ik wilde niet het risico lopen dat er ook met deze baby iets zou gebeuren. Bovendien was het kindje zo actief en vrolijk in mijn buik, ik had het gevoel dat het wel mee zou vallen. En inderdaad: Daviën heeft geen chromosoomafwijking. Hij wordt wel binnenkort getest op ADHD, maar verder mankeert hij geestelijk niets. Net als in mijn buik is hij een vrolijke stuiterbal die de hele dag staat te springen, dansen, zingen en praten. Mensen zijn daarom soms verbaasd als ik zeg dat hij hartpatiënt is. Met zijn kleertjes aan, zie je het grote litteken op zijn borst niet…

12 operaties

In zijn korte leventje heeft Daviën al 12 hartoperaties gehad. De eerste was een week na zijn geboorte, de zwaarste was toen hij 1,5 jaar oud was. Toen is de aorta verplaatst naar een andere hartkamer, de aansluiting van de longslagader vernieuwd en is zijn VSD (ventrikelseptumdefect, oftewel een gaatje in het tussenschot van de hartkamers) dichtgemaakt. Hij is het eerste kind in Europa dat deze operatie op zo’n jonge leeftijd kreeg, normaal doen ze dat pas met 3 jaar. Bovendien hadden de artsen gewaarschuwd dat Daviën tot die operatie waarschijnlijk niet zou kunnen lopen of zelfstandig eten, maar hij liet iedereen versteld staan. Hij stond al met 11 maanden.

Sinds die operatie gaat het veel beter met hem, al heeft hij nog steeds last van hartritmestoornissen. Hij heeft een nieuwe hartklep nodig, maar we hopen dat dit kan wachten tot hij 16 is. Dan kan dit namelijk via een katheterisatie en hoeft hij niet opnieuw een zware openhartoperatie te doorstaan. Het blijft wel beangstigend, juist omdat het zo onvoorspelbaar is. Eén keer was de ritmestoornis zo heftig dat zijn hartslag boven de 300 zat, ze moesten ijs op zijn hoofd gooien om het naar beneden te krijgen. Ook kan hij soms zomaar flauwvallen, zeker omdat hij nog te jong is om zelf goed aan te voelen wanneer het niet goed gaat. We hebben daarom een hartmonitor thuis, zodat ik hem regelmatig kan controleren.

Normaal leven

Daviëns vader en ik zijn niet meer bij elkaar, hij gaat in het weekend naar hem toe en is doordeweeks bij mij. Als alleenstaande moeder is de zorg soms best zwaar. We hebben Daviën lange tijd thuisgehouden, maar sinds kort is hij aan het wennen op school. We wilden per se dat hij naar een reguliere school zou gaan, en niet naar het speciaal onderwijs. Op deze manier kan hij een zo normaal mogelijk leven leiden. Voor mij als moeder is het wel lastig om hem los te laten, maar hij heeft het erg naar zijn zin op school. Wel is hij helaas nog vaak ziek. De eerste jaren mocht hij zo weinig mogelijk in contact komen met andere kindjes, omdat een onschuldig virusje voor hem heel gevaarlijk kon zijn. Nu krijgt hij al die kinderziektes alsnog. Daarbij is hij ook sneller moe dan andere kinderen. Daviën is zo enthousiast en druk, dat hij álles geeft op school. Maar als hij dan thuiskomt, is hij zo uitgeput dat hij zelfs niet meer kan eten. Daardoor valt hij kilo’s af, en dat is natuurlijk niet goed. Inmiddels laat ik hem ’s ochtends dus iets later naar school gaan, in de hoop dat hij dan de middagen wat beter volhoudt.

Bikkel

Voor zijn gezondheid zou het beter zijn als hij wat rustiger aan doet, maar leg dat maar eens uit aan een kind van 5! Als ik zeg dat voorzichtig moet zijn omdat zijn hartje stuk is, zegt hij: ‘Nee hoor, mijn hartje is gemaakt’. Prachtig natuurlijk, dat hij alles altijd van de positieve kant ziet. Dat wil ik hem ook zeker niet ontnemen. We hebben bewust al jaren een trampoline in de tuin, juist omdat we zijn enthousiasme niet willen belemmeren. Ook zit hij nu op dansles, daar geniet hij enorm van. Daviën is echt een bikkel, hij heeft al zoveel meegemaakt en toch gaat hij nog steeds iedere keer zonder trauma naar het ziekenhuis. Hij maakt er gewoon een feestje van! Misschien komt dat omdat hij gemerkt heeft dat hij na iedere operatie weer een beetje meer kan. Hij heeft nu het gevoel dat hij de wereld aankan, en dat wordt vast alleen nog maar beter.

De cardioloog zei dat Daviën heel veel geluk heeft dat hij niet 10 jaar eerder geboren is. De operatie die hij heeft gehad, was toen nog niet mogelijk. Kinderen met zijn aandoening hadden destijds een levensverwachting van halverwege de dertig. Maar hoewel Daviën de rest van zijn leven operaties nodig zal hebben, kan hij hiermee gewoon 99 worden. Nu wil hij graag andere zieke kindjes helpen, zei hij een keer tegen me. We hebben daarom een Facebookpagina – kanjer Davien Gifts – waarmee we cadeautjes inzamelen. Inmiddels heeft Daviën zo al 30 kinderen blij kunnen maken. Dat maakt me supertrots!’

Voor meer artikelen over o.a hartaandoeningen klik hier

Van de pillen af

Geschreven door

Al een tijd geleden ben ik gestopt met medicatie die ik reeds meer dan tien jaar slikte. En ik voel me er heel erg goed bij. Ik ben gestopt met het slikken van metformine tegen diabetes, van statines tegen slecht cholesterol, en met bloedverdunners. Volgens de gangbare opvatting binnen het medische wereldje ben ik vanaf nu dus ten dode opgeschreven.

Maakt u zich geen zorgen. Ik heb mijn leefstijl aangepast, leef stukken gezonder, ben fors afgevallen, en mijn bloedsuikerspiegel is oké. Met stijgende verbazing lees ik intussen hoe de officiële medische wereld tekeer gaat tegen mensen die niks meer zien in pillen die feitelijk overbodig zijn. Gesprekken met deskundigen maakten me duidelijk dat ik de statines net zo goed bij het chemisch afval kan dumpen. Je leeft er misschien twee of drie dagen langer door.

Toen ik dat goedje slikte barstte ik wel dagelijks van de spierpijn, met name rond mijn bekken, rug en bovenbenen. Daardoor moest ik pijnstillers slikken, en dat was weer niet goed voor de maag. En dus moest ik maagbeschermers slikken. En die zijn weer niet goed voor de darmflora. Bovendien is een bijwerking van de statines die ik slikte… diabetes. En dus moest ik metformine slikken. En dat allemaal om een paar dagen langer te leven?

Het middel is erger dan de kwaal.

Waar argumenten ontbreken, rest bangmakerij. Pas maar op, zegt de dokter, nu gaat het mis, straks heb je dit en dat, en ga je dood. Volgens mij gaat iedereen dood. Naar ik me heb laten vertellen geldt dat ook voor mij. Dus daar hoef ik me niet druk over maken. Niemand ontkomt aan de dood.

Om in de tussentijd een goed leven te hebben pas ik mijn leefstijl aan. Dat werkt veel beter dan pillen, is mijn ervaring! Ik voel me er uitstekend bij. Let wel: dit geldt voor mij, het hoeft niet voor anderen te gelden, natuurlijk. Want als je écht medicijnen nodig hebt, kun je niet zonder. In mijn geval bleken die pillen echter onnodig en is er een veel beter alternatief: leefstijl aanpassen!

Column door: Henri Haenen

Met gepaste en dankbare trots

Geschreven door

Awards

Om met de deur in huis te vallen: ik ben trots en dankbaar. Trots op Hartpatiënten Nederland, ‘mijn’ stichting, en op onze donateurs. Zo trots zelfs dat ik er dit keer mijn column aan wijd. Maar wat is er aan de hand? Nou, wij zijn de gelukkige winnaar van een NRC charity award.

NRC Charity Awards

De NRC Charity Awards is een initiatief van NRC en is bedoeld om zowel grote als kleinere goede doelen te ondersteunen bij het bereiken van bestaande en nieuwe donateurs, vrijwilligers en ambassadeurs. Elk goed doel maakt kans op een communicatiecampagne, ontwikkeld door aanstormend talent van Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Om kans te maken op een award dienen goede doelen hun motivatie in waaruit blijkt waarom juist jouw instelling deze campagne verdient. En wij werden genomineerd!

Genomineerd

In samenwerking met onze medewerkers Aysegül Er en Rob Baijens gingen de studenten Theo Rekelhof & Jaihoen Habibi aan de slag en creëerden een advertentie en een banner voor ons. In juli en augustus werden alle printadvertenties gepubliceerd in NRC Handelsblad, NRCnext en op de website nrccharityawards.nl. In deze periode kon iedereen stemmen op de advertentie van zijn keuze. In de afsluitende ronde werd de advertentie ook beoordeeld door de NRC vakjury.

Tijdbom

“Zo hoeft het niet te voelen” staat bij het beeld dat Theo en Jaihoen voor ons maakten. De afbeelding laat een hart zien in de vorm van een tijdbom. De tekst gaat verder met de boodschap: “Wij helpen je om grip te krijgen op je leven als hartpatiënt.” Om dat gevoel ook aan niet-hartpatiënten duidelijk te maken, kozen ze voor een confronterende advertentie opzet.

Uitreiking

Op dinsdag 27 augustus vond de bekendmaking en uitreiking van de Charity Awards plaats in Amsterdam. De vakjury bleek zeer lovend over onze advertentie: “De urgentie is in deze advertentie direct voelbaar. Het is een schokkend en confronterend beeld”. En zo werden wij uitgeroepen tot winnaar van de ‘runner-up’ prijs! En daar zijn wij natuurlijk enorm trots op!

Prijs

Onze prijs omvat adverteren in de NRC. En daardoor kunnen wij aan nóg meer mensen vertellen waarom wij als geen ander begrijpen wat hartpatiënten doormaken, maar ook dat wij helpen met betrouwbare informatie en bijstaan met concrete raad en daad. Kortom, wij zijn er 100% voor de patiënt!

Bedankt!

Allereerst bedank ik Theo en Jaihoen natuurlijk voor alle inzet en hun creativiteit. Vervolgens bedank ik alle mensen die ons steunden. Ik ben heel blij, en ook trots, dat zoveel mensen op ons gestemd hebben de afgelopen dagen en weken; en daarvoor dank ik iedereen van harte!

Column door: Jan van Overveld

Voor meer columns van o.a Jan van Overveld klik hier

Second opinion

Geschreven door

Sinds mijn man hartpatiënt is, heeft hij ieder jaar een aantal controles. Hij gaat langs bij de hartfalenverpleegkundige die altijd uitgebreid de tijd neemt, zijn ICD wordt gecontroleerd en hij heeft een kort gesprek met zijn cardioloog. Hij is al jaren stabiel, soms wisselt er een medicijn, maar nooit is er iets bijzonders. Tot de laatste keer.

We kregen een belletje na een standaardcontrole. Het percentage van de pompfunctie viel opeens lager uit dan verwacht. We hoefden ons geen zorgen te maken, al deden we dat natuurlijk wel. Tijdens het gesprek kwam een second opinion ter sprake, maar het verdween ook weer naar de achtergrond. Bij ons niet. Was het juist niet heel slim om eens bij een ander door de medische molen te gaan? Om te kijken wat een ander ervan vindt? De cardioloog hielp ons aan een verwijzing en zo waren we laatst in een ander ziekenhuis.

Onze eerste afspraak was om half negen ’s ochtends. En toen begon de marathon. Ene kamertje in, andere kamertje uit: een scan, een fietstest, een looptest, een gesprek met een cardioloog en als laatste met een hartfalenverpleegkundige. Om half twee ’s middags stonden we buiten. Met een overload aan informatie.

We hadden over de toekomst gesproken. Er waren termen als steunhart en harttransplantatie voorbijgekomen. Allemaal zaken die we nog niet wisten. Of beter gezegd, die we niet wilden weten. ‘Dat is ook logisch. Jullie zijn hartstikke jong’, zei de ‘nieuwe’ cardioloog.

Er werd eerlijk verteld dat de situatie van mijn man nog jaren stabiel kan blijven. Hij kan langzaam achteruitgaan, maar ook opeens heel snel. Aan dat laatste scenario hadden wij nog nooit gedacht.

Het percentage van de pompkracht van zijn hart viel tegen, maar de uitslagen van de sporttesten waren juist weer heel goed. ‘Laat alle percentages los en kijk vooral naar hoe je je voelt. Je bent stabiel en je voelt je goed. Daar gaat het om’, benadrukte de cardioloog.

Uiteindelijk stapten we met een voldaan gevoel de auto in. We hadden nieuwe dingen geleerd, keken weer met een frisse blik naar  een aantal zaken en waren opgelucht. De behandeling in ons ‘eigen ziekenhuis’ is goed. Ook hebben we voortaan controles in twee ziekenhuizen. En dat voelt heel fijn.

Column door: Cilla Schot

Overgave

Geschreven door

Na mijn ongeluk op paaszondag, schreef ik een column over dankbaarheid en overgave. Maar wat is overgave nu en hoe past dat bij spiritualiteit? Het klinkt zo passief en we moeten toch hard werken om iets te bereiken?

Lange tijd heb ik gedacht dat ‘acceptatie van al wat is’ de ultieme stap was voor spirituele groei. Inmiddels zie ik dat als een tussenstap naar  ‘totale overgave’.

Waar zit hem dan het verschil in, want acceptatie van al wat is, is natuurlijk al best een grote stap. Voor mij zit het grootste verschil in het één zijn, in de non-dualiteit.

Als je iets accepteert, houdt dat in dat je je denken gebruikt. Je ervaart een situatie die je niet fijn vindt, of je ontmoet iemand die bepaalde eigenschappen heeft, die je niet zo aan staan. Hier gaat altijd (ver)oordelen vooraf aan het verstand dat we achteraf gebruiken om te accepteren dat we geen invloed hebben op de situatie of de persoon. We zeggen dan bijvoorbeeld: ‘het is zoals het is’ en misschien denken of zeggen we er achteraan ‘en dat is goed’. Dit is dus een heel actief proces, waarbij we een verschil zien (dualiteit), er een oordeel over hebben en dan ons zelf corrigeren en vinden dat het goed is zoals het is.

Overgave is een ander proces, ten minste zoals ik het bedoel. Overgave heeft meerdere nuances, beginnend bij ‘ik geef me over’, wat meestal betekent dat we hebben ingeschat dat onze tegenstander sterker is dan wij, ofwel fysiek, of misschien wel omdat hij of zij gewapend is. Hierbij is overgave afhankelijk van de situatie en geef je je over aan een persoon. Aan de andere kant van het spectrum zit de ‘totale overgave’. Deze is onafhankelijk van situaties of personen. Denken speelt daarbij ook geen rol. Zoals we gezien hebben is denken sterk verbonden met het ego, vooral als je je met het denken identificeert.

Bij totale overgave speelt het ego geen rol meer. Je ziet nog wel verschil in verschijningsvormen, maar weet dat alles een uiting is van één en dezelfde Bron. Ook jijzelf bent afkomstig van die bron en op die manier is alles één. Totale overgave betekent dat je jezelf totaal verbindt met de Bron, het Absolute of God. Je wilt zelf niets meer creëren, maar hebt er vrede mee een co-creator te worden samen met het Goddelijke. Het kleine zelf bestaat dan niet meer, maar is opgenomen in het Grote Zelf dat allesomvattend is. Je bent opgegaan in ‘Al wat is’.

Soms kan men via meditaties een dergelijke staat van eenheid ervaren, en soms ook als er sprake is van een ernstige situatie waarbij je je leven in de handen legt van het Hogere. Er kan dan, ondanks de ernst van de situatie, een weldadige rust over je heen komen. Dit is de situatie waarover ik schreef in de column ‘Overgave en Dankbaarheid in de praktijk’. Daarmee is de staat van ‘Totale Overgave’ (nog lang?) niet bereikt. Er is wel een ervaring geweest, waardoor je weet dat het bestaat, een herinnering, maar regelmatig zal de les van ‘acceptatie van al wat is’ opnieuw toegepast moeten worden. We hebben nu eenmaal een ego, en het is verrekte lastig om daar van af te komen, zodat we steeds weer het dualisme voor onszelf creëren.

Een Cursus in Wonderen leert ons dat we wereld, zoals we hem zien, zelf gecreëerd hebben. Die creatiekracht hebben we dus. Aan ons de taak om deze kracht ten goede te gebruiken en de eenheid te willen zien. Hoe meer mensen deze wens hebben, des te minder verdeeldheid (dualisme) in de wereld, wat ten gunste is van de vrede.

Column door: Jan Chin

Voorkom ruzie bij de kist

Geschreven door

De erfenis is niet zelden een bron van familieconflicten, blijkt ook uit de waargebeurde verhalen in het boek Voorkom ruzie bij de kist. Prof. Bernard Schols en Heidi Klijsen laten zien hoe je een erfrechtelijk bloedbad kunt vermijden en het ook fiscaal een beetje gezellig houdt.

Een van je grootste erfgenamen, de fiscus, heb je niet zelf voor het kiezen. Dure fouten zijn snel gemaakt door ongelukkige passages in je testament of schenkingsakte. Hoe voorkom je dit soort erfrechtelijke bloopers? Met Voorkom ruzie bij de kist schreven prof. mr. dr. Bernard Schols en journalist Heidi Klijsen een handig én humoristisch boek, dat inzoomt op spraakmakende erfrechtelijke kwesties en bovendien veel praktische tips geeft.

Aretha Franklin

De veelal waargebeurde verhalen in dit boek bieden allerlei mooie handvatten om ruzie bij de kist te voorkomen. Zo is er het verhaal ‘Aretha Franklin en de brandweerman’, dat laat zien hoe belangrijk het is om een testament op te laten maken. Voor je het weet staat degene van wie je het meest houdt – voor Aretha Franklin ongetwijfeld haar vriend Willy – met lege handen. Het verhaal ‘De uitgesloten edelsteen’ gaat over hoe je (emotioneel) waardevolle bezittingen, zoals de familiejuwelen of opa’s wandklok, binnen de familie kunt houden, en hoe dit helaas soms ook fout gaat. En ‘Het hele kleine tv’tje’ illustreert hoe verstandig het is om even te wachten tot de erfenis echt is verdeeld, voordat je spulletjes van de erflater mee naar huis neemt.

Kostbare vergissingen

In het boek vind je, naast al die spraakmakende verhalen, antwoorden op allerlei belangrijke erfrechtelijke vragen. Niet alleen op de vraag over hoe je ruzie over de nalatenschap voorkomt, maar ook hoe je kostbare ‘vergissingen’ uit je testament kunt bannen. En, voor velen zeer belangrijk: wat je kunt doen om de fiscus zoveel mogelijk buiten de deur te houden.

Want de erfbelasting is bepaald geen populaire belastingheffing. ‘Waarom moet ik belasting betalen over vermogen waar al meerdere keren belasting over is betaald?’ is een veelgehoorde klacht. Toch is die vraag niet helemaal terecht, vindt hoogleraar successierecht Bernard Schols. ‘Realiseer je dat die belasting niet betaald is door de verkrijger van de schenking of erfenis, maar door degene die schenkt of overleden is. Dus in zoverre is er geen sprake van een dubbele heffing bij de ontvanger. Bovendien zit er ook iets sociaals en rechtvaardigs in deze belastingheffing. Immers, door deze belasting worden de verschillen tussen arm en rijk verkleind en daar zit, in het kader van de gelijke kansen voor iedereen, wat in.’

Goed doel

Schols kan zich echter goed voorstellen dat je liever zelf invloed hebt op hoe die ‘belasting’ vervolgens wordt besteed. En daar kun je deels wel invloed op uitoefenen. ‘Door (een gedeelte van) de nalatenschap naar een heel concreet goed doel te laten gaan, geef je zelf indirect invulling aan de besteding van de ‘belasting’. Je geeft dan als het ware de niet-verschuldigde erfbelasting rechtstreeks aan het algemeen belang: het goede doel waar je zelf voor kiest en achter staat. Een goed doel is immers, onder voorwaarden, vrijgesteld van erfbelasting.’

De belangrijkste voorwaarde is dat het goede doel een Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI) is. Ook Hartpatiënten Nederland is een ANBI. Voor de schenker zelf biedt die ANBI-status voordelen, want de giften zijn hierdoor aftrekbaar van de inkomstenbelasting.

Daarvoor geldt wel een drempel: over de eerste 1% van je jaarinkomen, met een minimum van € 60, zijn de opgetelde giften aan ANBI’s niet aftrekbaar. Partners moeten hun inkomsten bij elkaar optellen. Ook geldt er een maximum: de giften zijn aftrekbaar tot 10% van het inkomen. Maar ook dit is weer op te lossen, door te kiezen voor een zogenoemde periodieke gift. Hierbij doneer je tenminste vijf jaar lang een vast bedrag per jaar. Op die manier zijn de volledige giften aftrekbaar, zónder drempel en maximum. Dit moet wel worden vastgelegd in een schenkingsovereenkomst.

Over de auteurs:

Prof.mr.dr. Bernard Schols is hoogleraar successierecht aan de Radboud Universiteit Nijmegen, oud-notaris en verhalenverteller met een passie voor (fiscaal) erfrecht. Hij geeft lezingen, combineert humor met dogmatiek en is coauteur van het Handboek (Nieuw) Erfrecht en het Handboek Estate Planning.

Heidi Klijsen is journalist, gespecialiseerd in personal finance, recht en gezondheid(szorg). Ze is eindredacteur van de Consumentengids en schrijft en schreef voor diverse landelijke tijdschriften en kranten, waaronder Elsevier, NRC, Zin, de Geldgids en HartbrugMagazine.

Voor meer artikelen over o.a … klik hier

Pil

Geschreven door

De superpil, of eigenlijk wordt die de polypil genoemd. Nieuw is die niet, al in 2003 probeerden ze die te pushen, en in 2008 nog een keer. De industrie doet nu een nieuwe poging. Eigenlijk is de polypil een drie-in-één-pil door zijn drie ingrediënten: bloedverdunner, bloeddrukverlager en cholesterolverlager. Die pil wordt gegeven aan mensen die nog gezond zijn. Daar schrik ik van. Een medicijn geven aan gezonde mensen. Wat héét? Eén medicijn? Nee, drie tegelijk. Het kan niet op. Een multipil voor de gezonde mens. Voor het geval die anders ziek zou worden…..

Zo ken ik er nog wel een paar. Als ik wist dat ik ging vallen, ging ik alvast op mijn knieën zitten. Dit is erger. Met zo’n pil ga je niet alleen op je knieën zitten, je kruípt de rest van je leven op je knieën. De bijwerkingen krijg je er immers gratis bij. Toch?

Om de pil te promoten wordt een Iraans onderzoek uit de kast gehaald. Daaruit zou blijken, dat het slikken van zo’n superpil wel zinvol en nuttig kan zijn. Toch heb ik daar zo mijn twijfels bij. Je wordt zo vaak bekogeld met allerlei onderzoek waaruit iets moet blijken. En later blijkt uit ander onderzoek weer het tegendeel, of iets heel anders. Uiteindelijk kun je niet anders dan met de nodige argwaan al die onderzoeken gadeslaan en er je eigen weg in vinden, lijkt mij. Al was het maar om de weg niet kwijt te raken.

Gewoon gezond eten en jezelf niet volproppen werkt veel beter, staat intussen voor mij althans wel vast. En vooral niet roken. Zou het misschien kunnen dat die turbopil vooral bedoeld is voor mensen die door willen blijven roken en de noodrem niet kunnen vinden bij het  Bourgondisch naar binnen kiepen van voedsel en ongezonde drank? Ik weet het niet. Ik denk maar zo: gezond eten en een gezonde levensstijl lijken me beter dan teveel vertrouwen te hechten aan een superpil.

Laat het gezond verstand zijn werk doen. Je voelt je beter, als je gezond leeft en eet. Toch?!

Column door: Henri Haenen

Supersportief en een hartinfarct

Geschreven door

Dirk de Vries (59) fietst dagelijks op zijn mountainbike en legt jaarlijks 6500 kilometer af. ‘Om heerlijk te fietsen, en de gedachten en zonden te overdenken,’ zoals hij zelf zegt. Zo ook op een zekere decemberdag in 2018. Hij legt achttien kilometer af, maar het volgende moment stapt hij niet op zijn fiets zoals gebruikelijk: Dirk valt flauw en is minutenlang buiten bewustzijn. Een hartinfarct blijkt de boosdoener. Zijn verhaal…

Dirk is zijn leven lang al bekend met een trage hartslag, een gegeven waar verder niets mee wordt gedaan, want uit onderzoeken blijkt alles in orde te zijn. Zijn hartinfarct staat er los van en komt voor Dirk als een onaangename verrassing, juist omdat hij een gezonde leefstijl naleeft: ‘Het deed veel met mij de eerste dagen, en ik heb veel gehuild. Vooral vanwege het feit dat ik het gevoel had niet geslaagd te zijn in mijn inspanningen van 30 jaar om te zorgen voor goede bloedwaarden. Daarnaast rook en drink ik niet, en eet ik veel groenvoer. Om over het vele fietsen niet eens te spreken. En dan tóch een hartinfarct.’

Revalideren

Ondanks zijn inspanningen om zo gezond mogelijk te leven, ervaart de datacommunicatie specialist veel stress en heeft hij last van migraine. Hij slikt daarvoor Imigran. Eenmaal in het ziekenhuis wordt de Imigran direct door de cardioloog afgenomen: ‘Imigran mag absoluut niet worden gebruikt door hartpatiënten. Ik schrok, want wat moest ik doen bij een zware migraineaanval? In overleg met de neuroloog kreeg ik Tramadol in combinatie met Paracetamol voorgeschreven. Later, tijdens een controleafspraak, bevestigde de cardioloog na vragen vanuit mij dat het mogelijk was dat de Imigran mijn hartinfarct heeft veroorzaakt. En aangezien ik horrorverhalen hoorde over Tramadol, besloot ik mijn toevlucht te zoeken in alternatieve geneeswijze. Na onderzoek ben ik uitgekomen bij CBD+ druppels; ik neem deze preventief twee keer per dag in en de ernst van mijn migraineaanvallen is aanzienlijk gereduceerd. Hoe ik erop kwam? Gedurende de jaren tachtig kreeg ik een zware migraineaanval, mijn buurjongen bood mij een joint aan en tot mijn verbazing was na een paar trekjes de migraine binnen een paar minuten als sneeuw voor de zon verdwenen!’

Eenmaal thuis begint de revalidatie voor Dirk pas echt: ‘Hoe verder? Ik probeer er niet te veel over na te denken, maar soms valt dat niet mee. Vooral wanneer ik bepaalde lichamelijke klachten heb zie ik al vrij snel een horrorscenario voor me. Ik ben heel dankbaar dat ik op mijn 52ste met pensioen ben gegaan, want ik kan mij nu geheel in alle rust op mijn herstel focussen. En nee, ik ben geen ander persoon geworden, maar er heeft wel een verandering plaatsgevonden. Ik kan heel snel emotioneel worden en moet dan de tranen in toom houden, ook ben ik veel zachter geworden voor mijn omgeving; het heeft me zachtmoedig gemaakt met meer begrip voor anderen, alhoewel het soms nog moeilijk is.’

En juist ‘anderen’ is wat Dirk mist tijdens zijn herstel: ‘Een van de moeilijkste dingen in het herstelproces is voor mij persoonlijk het alleen ervoor staan. Niet verlaten, maar wel alleen. Voor mij is het vooral merkbaar, omdat ik klassiek autistisch ben en om het te verwerken de behoefte heb om er veel over te praten. Het liefst wil ik het vanaf het marktplein verkondigen met een grote megafoon. Echter, bijna niemand wil met mij praten. Mensen mijden of ontwijken mijn uitingen of doen alsof zij geen tijd hebben! In andermans ellende zijn niet veel mensen geïnteresseerd, wellicht omdat zij zelf genoeg aan hun hoofd hebben of gewoon erg op zichzelf zijn. Maar het verbaast mij wel dat er toch af en toe iemand uit onverwachte hoek is die daadwerkelijk oprechte interesse in mij heeft, dat doet mij veel goed!’ Hij vervolgt: ‘Erover praten in bijvoorbeeld groepsbijeenkomsten, begeleid door een psycholoog gespecialiseerd in hartpatiënten, is van grote waarde in mijn optiek. Ik heb uiteindelijk dertien weken gerevalideerd en dat heeft mij heel goed gedaan. De goede begeleiding vanuit het ziekenhuis en revalidatiecentrum zijn van grote waarde, maar achteraf gezien was dertien weken eigenlijk te kort voor mij.’

Relativeren

Dirks hartinfarct is van grote impact geweest en hij wordt er nog dagelijks aan herinnerd. Het is niet zijn hart waar hij last van heeft, maar de medicinale bijwerkingen en zijn verminderde conditie. Maar alsnog gaat hij met goede moed verder, want ondanks het diepe dal waar hij doorheen ging, is hij ook weer opgekrabbeld en geniet meer. Of zoals hij zelf zegt: ‘Ik geniet meer van al het moois dat de Schepper voor ons heeft gemaakt. Let wel, ik leef vooral bij de dag, maar ik haal wel brood voor morgen!’

voor meer artikelen over o.a hartaandoeningen klik hier

Richard Kemper over hartaanval

Geschreven door

Cabaretier en zanger Richard Kemper (49), vooral bekend van het duo Veldhuis & Kemper en de hit ‘Ik wou dat ik jou was’, wilde lang niet over zijn hartaanval praten: ‘Ik schaamde me en was bang dat mensen me als patiënt zouden gaan zien.’ Jaren later blijkt het ‘schampschot’ een bron van inspiratie in zijn leven en voor zijn werk.

Wanneer kreeg je je hartaanval?

Zo’n vier-en-een half jaar terug had ik op een zondag het hardlopen weer opgepakt. De volgende ochtend deden mijn beide armen pijn en voelde ik me niet lekker. Na een peuk of drie ging het beter, maar ’s nachts voelde ik me opnieuw niet goed. Op aanraden van mijn vrouw reed ik naar het ziekenhuis. Het ECG wees niets geks uit, maar ik werd toch doorgestuurd naar cardiologie. Daar volgden opnieuw een ECG en fietstesten. Ook daar kwam geen diagnose uit, maar toen ik later op weg was naar een voorstelling in Schiedam belde alsnog een dokter. Ze hadden toch ‘cardiale markers’ in het bloed gevonden. Daaraan konden ze zien dat ik een hartaanval had gehad. Maar het was een tikje geweest, een schampschot. Officieel heet dat een non-STEMI, geloof ik. Er was geen hartsterfte, gelukkig, waardoor niets op het ECG te zien was geweest. Ik zou na het spelen in Schiedam langskomen, antwoordde ik. Dat vond de arts niet zo’n goed idee, haha! Ik moest me de volgende ochtend melden. De shows van de dagen erop werden afgezegd. Bij aankomst in het ziekenhuis vond hartkatheterisatie plaats; ik moest gedotterd worden en werd een stent geplaatst. De week erop stond ik weer op het podium. Ik was thuis te onrustig.

Doe je op het gebied van lijf en leden, voeding en activiteiten nu iets anders dan voorheen?

Ik rookte altijd behoorlijk. Dat was na die hartaanval klaar. Ik had in het ziekenhuis op een afdeling met vier personen gelegen. Mannen en vrouwen van middelbare leeftijd en ouder, allemaal rokers. Bij de vrouw van 80 moest er bij het dotteren een steenboor aan te pas komen, zo dicht zaten haar aderen van de verkalking. Jonge verpleegkundigen waren ’s avonds aan het werk. Hun leeftijdgenoten zaten waarschijnlijk in de kroeg, terwijl zij de billen van een oude man stonden af te vegen. En dat allemaal door het roken. Dit kún je niet maken, vond ik. Ik was echt de meest verslaafde van Nederland. Ik had al van alles gedaan om van het roken af te komen. Van acupunctuur tot de Allen Carr-training, niets had gewerkt. Maar die hartaanval hielp dus wel. Ik was nog wel tijden chagrijnig. Sigaretten zijn toch een vlucht voor iets. Ik ben daarom naar de rookstoppoli in Beverwijk geweest waar longarts Pauline Dekker nog een jaar gesprekken met mij voerde om definitief van het roken af te komen. Ik ben haar nog steeds dankbaar en doe nu soms wat terug voor haar stichting Eindspel Tabak die ze met Wanda de Kanter bestiert.

Tuurlijk slik ik ‘een vleugje pillen’, een cocktail van bloedverdunner, aspirine en anti-cholesterolmiddel, maar feitelijk ben ik nu gezonder en fitter dan voorheen. Ik leef bewuster. Zonder hartaanval zou ik dikker zijn geweest. Mijn leverworstgebruik was overmatig. Ik sport vier keer per week. Mijn werkagenda is wel even vol gebleven. Toch is er wel iets veranderd. Ik schaam me minder om te ontspannen. Dus zit ik uitgebreid met een boek in bad. Of ik ga ik om half tien naar bed als ik daar behoefte aan heb. Ik heb ook minder moeite met ‘nee’ zeggen. Aan vriendschappen waarvan je nu al weet dat ze gaan doodbloeden, moet je geen etentjes meer besteden. Kansloze missies zijn dat.

Kijk je nu anders tegen het leven aan?

Ik heb geen angst meer voor de dood. Het heeft geen nut je daarover zorgen te maken. Waar ik wél bang voor was – en nog steeds ben – is dat mensen me als patiënt zien. Ik wil niet zwak zijn. Stel dat mensen stoelen gaan aanbieden! Daarom praatte ik de eerste paar jaar niet veel over mijn ‘schampschot’, een hartaanval wilde ik het lang niet noemen. Tot De Telegraaf er lucht van kreeg. Er was geen houden meer aan. Het gegeven is toen verwerkt in het cabaretprogramma ‘Geloof ons nou maar!’, maar wel op mijn moment, op mijn manier. Ik schreef het liedje ‘Mijn hart is groot genoeg’ en maatje Remco Veldhuis biedt me de gevreesde stoel aan op het podium. Het is wellicht ons beste programma tot nu toe. Het is veel persoonlijker. Het is zelfs genomineerd voor de Poelifinario voor de beste cabaretvoorstelling 2018. De show is eerdaags te zien op RTL-TV. In alle opzichten is die hartaanval dus eigenlijk een cadeautje.

Wat zou je tegen andere hartpatiënten willen zeggen?

Deels door de hartdoening, deels door de jaren weten we als geen ander wat de relativiteit van het leven is. Dan kun je twee dingen doen. Je gaat aan het leven hangen of er een beetje op surfen. Biobakken, kleding of woninginrichting, neem alles wat minder serieus, zeg ik. Veel is onbetekenend, lachwekkend zelfs.

Voor meer artikelen over o.a BNers klik hier

Koffie en het hart

Geschreven door

Koffie; het immens populaire drankje sinds jaar en dag. En koffie is upcoming onder de jongere generaties, want koffie is allang niet meer alleen maar zwart, het is veel meer. Het ontspant, verbindt en laadt op. Hoogste tijd om koffie in het zonnetje te zetten en de uitwerking op het hart toe te lichten. Dus ben jij achttien jaar of ouder? Zet een kopje en geniet van jouw Young & Yearning-moment!

Gedurende de geschiedenis hebben meerdere heersers in verschillende landen, van Constantinopel tot Marokko en Zweden, koffie verboden om uiteenlopende redenen. Maar uiteindelijk kwamen zij allen tot dezelfde conclusie: het is geen narcotica en heeft ook geen negatieve, economische effecten (true story; in 1677 bande de Duitse Frederik de Grote koffie uit Duitsland, omdat hij bang was voor de economische gevolgen vanwege Duits geld welke buiten de landsgrenzen werd uitgegeven aan koffie). Tegenwoordig wordt koffie zowaar gebruikt als schoonheidsproduct en huishoudmiddel (grootmoeders huishoudtips in overvloed!) en blijkt het zelfs mogelijke gezondheidsvoordelen te hebben; verantwoordelijke koffieconsumptie blijkt van positieve invloed op hart- en vaatziekten. So what about coffee?

Koffie, gezondheid én het hart

Jouw gezondheid en hart gaan voor, dus wat is het algemeen geldende advies vanuit het Voedingscentrum? Volgens hen is een verband tussen twee tot vier koppen per dag en circa 10% lager risico op hartziekten. Eveneens zorgt het zelfde aantal koppen koffie per dag voor ongeveer 10% lager risico op een beroerte. Én zij refereren naar bewijs waarin vijf koppen koffie per dag (in vergelijking met geen koffie), in verband worden gebracht met een 30% lager risico op diabetes type 2 (cafeïne of decaf; het verband is vergelijkbaar).

Maar het Voedingscentrum wijst ook op de wijze waarop koffie wordt gezet, want de bereiding is namelijk relevant. Dus hoe beter gefilterd, des te minder van de zogeheten stoffen ‘Cafestol’ en ‘Kahweol’ welke voor een verhoging van het LDL-cholesterol zorgen. Te veel LDL-cholesterol blijft aan de binnenkant van de bloedvaten plakken en vergroot de kans op een hartaanval of beroerte.

Het Voedingscentrum advies luidt dan ook: ‘Koffie zonder suiker past in een gezond eetpatroon met de Schijf van Vijf. Alleen kookkoffie en koffie met een cafetière staan niet in de Schijf van Vijf, omdat er veel cafestol inzit. En vanwege het cafestol geldt het advies om maximaal drie kopjes espresso of koffie van cups te drinken. Ook gelden er beperkingen vanwege cafeïne in koffie. Gezonde volwassenen kunnen ongeveer vier kopjes koffie per dag drinken zonder dat er negatieve effecten te verwachten zijn. Voor zwangere vrouwen, vrouwen die borstvoeding geven en kinderen, maar ook jongeren gelden andere adviezen.’

Note: Er is veel (tegenstrijdig) onderzoek naar koffie en de uitwerking op de algemene gezondheid en hart- en bloedvaten. Algemene adviezen zijn niet op iedereen toepasbaar, dus overleg altijd (bij twijfel) met jouw behandelaar over hetgeen op jou van toepassing is.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand…

Koffie is hét in schoonheidsland en wordt groots ingezet, want van koffie gaan wij stralen! Een gezichtsmasker van koffie zorgt voor een versnelde bloeddoorstroming en dat zorgt voor een natuurlijke glow. Daarnaast stimuleert de cafeïne uit koffieprut de bloedcirculatie en laat wallen verdwijnen, dus smeren maar! Brunette? Kleur jouw haar met koffie door het onder te dompelen in sterke koffie en laat het -onder bijvoorbeeld een douchemuts- een paar uur inwerken. Het resultaat? Een diepere en intensere kleur.

Koffiedik in en rondom het huis

Van plantenbemesting, tot gootsteenontstopper en kledingverf; koffie is the key! Hoe? Simpel…

  • Koffiedik is rijk aan fosfor, kalium en koper, maar ook magnesium en daardoor ideaal als compost voor planten. Maar koffiedik en sinaasappelschillen werken ook tegen honden en katten die hun behoefte in jouw tuin doen. Een kwestie van de tuin besprenkelen. En heb jij hortensia’s en ben jij gek op de blauwe kleur? Voeg koffiedik aan de aarde toe waardoor de pH-waarde verandert en daarmee de kleur. Daarnaast helpt koffiedik tegen ongewenste insecten binnenshuis; besprenkel plekken waar mieren zich verzamelen en slakken, vlooien en wormen. En door ongemalen koffie aan te steken blijven wespen weg, zij zijn namelijk geen liefhebbers van koffiegeur.
  • De gootsteen ontstoppen (en het toilet) doen wij eveneens met koffiedik. Laat het intrekken en vervolgens naspoelen met kokend water. Plaats ook een bakje met koffiedik in de koelkast; geuren worden geabsorbeerd en een neutrale geur blijft over. En doe ondertussen vette pannen af met koffiedik en een sponsje.
  • Toch bezig? Maak de openhaard schoon zonder opstuivend as. Strooi vochtig koffiedik over de afgekoelde kolen en laat het een kwartier intrekken en schep de as vervolgens weg. Bewaar een restante koffiedik voor krassen in houten meubels. Koffiedik, water en een wattenstaafje maken de kras minder zichtbaar. En wil jij echt alles uit koffiedik halen? Verzamel koffiedik en meng met heet water in een emmer. Na tien minuten is het water donker en klaar voor gebruik om als verf te dienen! Vergeet voor het verven niet het koffiedik eruit te halen!

Bronnen: Fortune Coffee-koffieboekje & Voedingscentrum

[ Koffiegezichtsmasker à la minute: mix koffiedik met water en (kokos)olie et voilà! ]

[ Naar het schijnt is de beste tijd voor een kop koffie tussen 10.00 en 12.00 of 14.00 en 17.00, omdat het hormoon cortisol dan laag is. ]

Beautiful Young Woman Surfing the Internet Online on Laptop, Drinking Coffee, Sitting on the Sofa in Living Room

 

voor meer artikelen over o.a het hart klik hier