Corona

We staan op een breekpunt in de wereldgeschiedenis. Nooit eerder was onze wereld zo in de greep van een gezondheidspandemie. Met zo’n enorme gevolgen. Niets is meer zoals het was, en het zal ook nooit meer zo worden. We maken een ingrijpende crisis mee, wereldwijd. Een crisis die voor ieder van ons grote gevolgen heeft.

Om te beginnen mogen we überhaupt blij zijn als we het er zonder kleerscheuren vanaf brengen. Zeker voor hartpatiënten is dit een moeilijke tijd. Ziek worden is niet zonder risico’s, zeker omdat voor dit coronavirus nog geen medicijn bestaat, geen gegarandeerde genezing.

Medio maart werd ik door ziekte geveld. Wat volgde waren dagen vol koorts, keelpijn, hoesten, en benauwdheid. Pas na een dag of tien zakte de koorts, maar het hoesten en de benauwdheid bleven nog lang na ijlen. Gelukkig herstelde ik, omdat ik nog een goede conditie had. De ziekte pleegde daarop wel een behoorlijke aanslag, overigens.

Toen ik nog erg ziek was, de koorts maar niet week, ik geregeld naar adem snakte, de keelpijn bijna onverdraaglijk werd en het hoesten maar niet stopte, zonk ik soms wel eens in de put. Er leek geen einde aan te komen. Dan verengt het perspectief zich tot de volgende vijf minuten, hoe kom ik die door. Soms is het een worsteling. Uitputtend.

Nu ik er weer bovenop krabbel, weet ik nog steeds niet welke ziekte me in de greep had. Het coronavirus? De huisarts vermoedt van wel. Maar ik ben niet getest, zoals zovelen niet. Voor hetzelfde geld was het een ‘normaal’ griepvirus. Dan ben ik nog steeds vatbaar voor corona, en dat vooruitzicht stemt me niet vrolijk.

Ik hoop dat mensen zoals ik, die genezen zijn, snel op het coronavirus getest kunnen worden. Voor hun zekerheid. Want stel dat ik de ‘gewone’ griep had, dan kan ik nog steeds besmet raken door het coronavirus. Maar omdat de afgelopen ziekteperiode me danig gesloopt heeft, is mijn weerstand fors verminderd, vrees ik. En ik wil niet nog eens door zo’n beproeving heen.

Column door: Henri Haenen

Trots

Marly van Overveld

Inmiddels zit de eerste reis van 2020 er alweer op. We hebben een 21-daagse reis naar Andalusië (Zuid-Spanje) achter de rug. Het was weer een prachtige reis, waarin we veel gezien en gedaan hebben. Prachtige steden als Córdoba, Málaga en Sevilla stonden op het programma, maar we dompelden ons ook onder in de Andalusische cultuur. Daar hoorden uiteraard ook een glaasje sangria en een flamencoshow bij. We hebben genoten!

Dat de reizigers zichtbaar genieten van onze reizen, is onlangs heel mooi vastgelegd door filmmaker Levi Vinken. Hij maakte prachtige sfeerbeelden en interviews tijdens onze Sloveniëreis, en het eindresultaat hiervan is werkelijk verbluffend. Telkens als ik deze mooie documentaire bekijk, krijg ik er kippenvel van. Zo mooi om te zien hoe zorgeloos onze reizigers genieten; daar doen we het voor! Benieuwd naar deze mooie film? Zoek op Youtube.nl naar ‘HartbrugReizen’ en bekijk ‘m snel. Het bekijken van deze mooie beelden maakt mij heel blij en dankbaar. Ik ben er zo trots op dat het mooie product HartbrugReizen bestaat. En dat wij ervoor kunnen zorgen dat mensen die anders misschien niet meer op vakantie zouden kunnen of durven, tóch nog mooie reizen kunnen maken.

Ik hoop dat wij samen nog vele bijzondere HartbrugReizen gaan maken. In deze uitgave meer informatie over ons gevarieerde reisaanbod, waaronder ook twee vliegreizen, waar al veel interesse voor is. In maart vindt de eerste vliegreis plaats, naar Griekenland. Ik kijk ernaar uit! Ook voor de Albaniëreis in oktober is al veel interesse.

Een reis op het oog? Wees er snel bij en voorkom teleurstellingen. Bel naar 0900 – 4 278 278 voor meer informatie of om te boeken. Hopelijk tot snel tijdens een van onze HartbrugReizen!

Column door: Marly van Overveld

Voor meer columns van o.a Marly van Overveld klik hier

2020: een bijzonder en enerverend jaar!

Allereerst welkom in de eerste uitgave van het nieuwe jaar. En niet zomaar een jaar, want voor ons is 2020 extra bijzonder. Wij vieren dit jaar ons 50-jarig jubileum. In de laatste uitgave van 2019 verklapte ik al dat we achter de schermen druk bezig zijn met deze mooie mijlpaal. Dure feesten passen niet bij ons, wij besteden de donaties liever op een betere manier. Maar natuurlijk laten we dit jubileum niet ongemerkt aan onze donateurs voorbijgaan. Hiervoor zijn we ook veel te trots; mede dankzij jullie als trouwe achterban hebben we deze mijlpaal kunnen behalen. Bedankt daarvoor! We hebben belangrijk werk kunnen verzetten in de afgelopen 50 jaar, en zelfs vele levens kunnen redden! Denk alleen al terug aan de luchtbruggen naar Houston en Londen, in de jaren ’70.

Als blijk van waardering geven wij onze donateurs bij de volgende uitgave (eind april) een verrassingshart van edelsteen. Lees meer hierover op de achterzijde. Het is uiteraard ook mogelijk om extra hartjes te bestellen.

In de loop van het jaar staat er nog veel meer moois op de planning. Zo maken we een special over alle bijzondere gebeurtenissen van Hartpatiënten Nederland in de afgelopen 50 jaar. Ook voegen we nog een jubileumaanbieding toe aan het huidige reisaanbod en mag ik met trots vertellen dat we een eerste leefstijlreis organiseren! Over die bijzondere leefstijlreis is meer te lezen op pagina 4 van het HartbrugReizen gedeelte.

Het is onze trouwe lezers vast al opgevallen: wij besteden steeds meer aandacht aan een gezonde leefstijl. Ik kan me goed voorstellen dat je soms door de bomen het bos niet meer ziet, met alle tegenstrijdige berichten, diëten en leefstijltips. Toch wordt het steeds duidelijker dat een gezonde leefstijl een groot effect kan hebben op de gezondheid. Voor iedereen – jong en oud – is het de moeite waard om je hierin te verdiepen. Op die manier kun je bewuste(re) keuzes maken en meer grip op je eigen gezondheid krijgen. Het is natuurlijk helemaal fantastisch als je door leefstijlverbeteringen medicijngebruik kunt minderen of zelfs stoppen. Op pagina 18 is een mooi praktijkvoorbeeld te lezen waar ik persoonlijk erg trots op ben, en ook erg blij mee ben!

Een belangrijk onderwerp waar we ook meer op inspelen dit jaar, is het vrouwenhart. Vanaf pagina 33 is uitgebreid aandacht voor Angela Maas, de eerste hoogleraar Cardiologie voor Vrouwen in Nederland. Helaas gebeurt het nog steeds dat er foute diagnoses worden gesteld bij vrouwen, doordat de symptomen vaak heel anders zijn dan bij mannen. Inmiddels is hier (gelukkig) steeds meer kennis over, maar toch is het nodig om er aandacht aan te blijven besteden.

Via deze weg wil ik onze trouwe achterban graag bedanken voor de onvoorwaardelijke steun. Ook wil ik hier graag een extra blijk van waardering uitspreken naar het geweldige team van Hartpatiënten Nederland: medewerkers met het hart op de goede plaats, die zich met hart en ziel inzetten voor deze mooie organisatie. Bedankt allemaal!

Column door: Marly van Overveld

Voor meer columns van o.a Marly van Overveld klik hier

Berichten van coronafront

ROERMOND – Hartpatiënten zijn zo bang besmet te worden dat ze klachten liever nog even aanzien dan dat ze zich bij de dokter melden. Dat is de stellige indruk van onder meer de Nederlandse Vereniging voor Cardiologie (NVVC), maar ook van medewerkers van de hartafdelingen van ziekenhuizen in den lande. ‘Normaal melden zich dagelijks tussen de tien en twintig mensen op de Eerste Harthulp. Sinds een paar weken zien we dat hooguit drie, soms zelfs maar één patiënt zich meldt met klachten’, zegt Marja de Klein, verpleegkundige op de hartbewaking van het Laurentius ziekenhuis in Roermond (LZR). Marja gaat tevens mee met onze mooie HartbrugReizen als verpleegkundige.

Marja de Klein

Marja denkt dat de drempel voor veel mensen met hart klachten hoger is geworden. ‘We hebben de indruk dat mensen het nog even aankijken. Veel mensen wachten af. Uit angst voor corona. Zo was er hier iemand die met forse benauwdheids klachten werd opgenomen. Hij werd vervolgens negatief getest op corona. ‘O, gelukkig, geen corona’, was zijn reactie. Maar die benauwdheid kon wel wijzen op hartproblemen.’

Cardiologie

‘We hebben op cardiologie twee weken gehad dat er bijna geen patiënten waren. Dat is zó onwerkelijk. Waar blijven al die mensen? Natuurlijk, de cardioloog heeft telefonisch spreekuur, maar veel mensen durven gewoon niet te komen, vermoed ik.’

‘Gebruik je gezonde verstand’, roept Marja mensen op. ‘Als je klachten hebt, meld je dan gewoon. We zijn er voor u. Het zou jammer zijn achteraf te moeten horen dat je een hartinfarct hebt gehad.’ En ze benadrukt: ‘Je bent veilig in het ziekenhuis. Niet iedereen heeft corona, en de corona-afdelingen zijn goed afgeschermd van de rest van de afdelingen.’

Extra diensten

Ze draait nu veel extra diensten. Vijf dagen werken, een dag vrij, dan drie dagen werken en weer een dag vrij. Normaal werken op de hartafdeling in totaal zo’n 25 zorgmedewerkers. ‘Enkele medewerkers van de hartbewaking helpen uit op de IC, hun diensten moeten we nu ook opvangen.’

Het werk op de hartafdeling is soms hectisch. ‘Iedereen die binnenkomt wordt behandeld als potentieel corona patiënt. Totdat het tegendeel bewezen is. Dat betekent dat ik bij iedere nieuwe patiënt een beschermend pak, mondmasker, bril en handschoenen moet aandoen, en dat is intensief . Daarom kunnen we ook terugvallen op extra personeel op de  werkvloer.’ In deze tijd wordt iedereen flexibel ingezet. ‘Er heerst een grote saamhorigheid,’ benadrukt Marja.

Hectiek

Marja noemt als voorbeeld van zo’n hectiek een dag in april. ‘We hadden een paar opnames tegelijk op de Eerste Harthulp. Voor deze mensen moesten we natuurlijk elke keer nieuwe beschermende kleding aandoen.’ Ook het feit dat er geen familie bij patiënten mag is extra belastend. Zeker voor de patiënt, die alleen is in zijn angst en onzekerheid. Daar wil je ook extra aandacht aan besteden.

Marja en haar collega’s draaien veel extra uren door de corona crisis. ‘Het is intensief, dus je moet zelf goed in de gaten houden of het je niet te veel wordt. Mensen die aan hun grens zitten kunnen gesprekken hebben met een psycholoog of andere gewenste opvang.’

Zij heeft veel respect voor mensen in de zwakzinnigenzorg, verpleeghuizen en de thuiszorg, die lange tijd onbeschermd juist meer blootgesteld worden aan risicopatiënten. ‘Er is nu veel aandacht voor de verpleging in het ziekenhuis, maar ook deze mensen mogen niet vergeten worden! Iedereen verdient straks een pluim als alles achter de rug is.’

Lieke

Een van die zorgwerkers is Lieke*. Zij werkt in een verpleeghuis en ziet mensen om haar heen ziek worden en sterven. Lieke werkt ’s nachts als verpleegkundige samen met twee verzorgenden op de gesloten afdeling van het tehuis met dertig bewoners. Als er iets acuuts gebeurt kan Lieke terugvallen op een hoofdverpleegkundige die ’s nachts gebeld kan worden.

‘Er is veel angst onder de bewoners. We maken gebruik van tablets voor contact met de familie, maar dat neemt lang niet alle zorgen weg.’

‘Ik heb het er erg moeilijk mee dat je de familie niet kunt ondersteunen. Tel daarbij op dat mensen met dementie niet kunnen aangeven dat ze zich niet goed voelen. Het probleem is dat de symptomen vaak anders zijn. De ene hoest niet, de andere krijgt ademnood. Er kan een punt komen dat deze ouderen geen orale vocht-/voeding-/medicatie- toediening meer tot zich kunnen nemen. Daardoor zien we dat de onderliggende ziektebeelden naar boven komen, en moet men soms acuut snel handelen. Soms moeten we samen in overleg met familie en het team onze cliënten dan palliatief behandelen.

Zuurstof

‘Als je in een ziekenhuis werkt zijn er zat mensen rondom je heen met wie je in acute situaties kunt overleggen. Ik sta er echter alleen voor, ik kan hooguit de hoofdverpleegkundige of de dienstdoend arts bellen en informeren over de toestand van de bewoner. Onlangs heb ik de hoofdverpleegkundige in één nacht drie keer moeten bellen over het verhogen van de maximale toediening van zuurstof.’

‘Ik hoorde eind maart dat er in Genk een 30-jarige verpleegster was overleden aan corona, even oud als ik dus. Zij werkte ook in een verpleeghuis, net als ik. Als ik na mijn werk thuiskom, probeer ik afstand te houden, ga ik eerst douchen voor ik mijn twee zoontjes van 2 en 5 jaar omhels. Ik vlieg ze echt niet in de armen als ik thuiskom.’

‘Ik hoop dat de epidemie snel voorbij is. Ik werk al zes jaar in het verpleeghuis en ken de bewoners best wel goed. Als je die door zo’n stom virus moet verliezen, vind ik dat heel erg!’

* Lieke is een naam die we voor dit artikel gebruiken.

Haar echte naam is bij de redactie bekend.

Voor meer artikelen over o.a corona klik hier

Impact van voeding op mijn leven

Onze lezers hebben ongetwijfeld gemerkt dat wij het afgelopen jaar veel publiceerden over een gezonde leefstijl. Ik realiseer mij dat er wellicht lezers zijn met een andere mening hierover. Dat kan. Natuurlijk. Wij proberen ook altijd alle onderwerpen vanuit diverse invalshoeken te bespreken en te belichten. En daarbij willen wij patiënten zeker niet het gevoel geven van ‘eigen schuld, dikke bult’. Integendeel.

Gelukkig zijn wij in Nederland vrij om onze eigen keuzes te maken. Ook op medisch gebied. Onze artsen worden steeds meer onze adviseurs. Als grootste patiënten belangenorganisatie geven wij, al 50 jaar lang, zo duidelijk, betrouwbaar, juist en accuraat als mogelijk informatie. Wat u met deze informatie doet, blijft natuurlijk uw zaak. Heeft u naar aanleiding van onze publicaties vragen op medisch gebied, neem dan altijd contact op met uw dokter en bespreek het met hem of haar. Nu terug naar de gezonde leefstijl en mijn persoonlijke motivatie om dit te delen met onze donateurs.

De tijd gaat enorm snel. Inmiddels ben ik al 33 jaar voorzitter van Hartpatiënten Nederland. Voor mij de mooiste en beste club van Nederland. Ruim 25 jaar geleden werd bij mij hoge bloeddruk vastgesteld. Medicatie volgde. Enige tijd later constateerde men een hoog cholesterol met als gevolg een pilletje erbij. Die pil gaf mij veel ellende waaronder vooral verlies van spierkracht. Een jaartje later werd de diagnose ‘ouderdomssuiker’ bij mij vastgesteld. En u begrijpt het al: een paar tabletjes extra.

25 jaar lang ging ik door het leven als zogeheten hoog risicopatiënt met het metabool syndroom (hoge bloeddruk, slechte cholesterolwaarde en diabetes type 2). Bovendien ben ik eveneens erfelijk belast. Dientengevolge slikte ik dozen vol met medicijnen. Ik kreeg geen fatsoenlijke risicoverzekeringen, had moeite met hypotheekverstrekking en dergelijke. Immers, ik was een veel te groot risico en vroeg of laat zou ik geconfronteerd worden met hart- en vaatziekten. Of, erger nog, het zou ook kunnen toeslaan in mijn hersenen. Ik zou misschien mijn eigen naam niet meer weten. Het gevolg: ik ging gebukt onder deze zorgen door het leven. Jarenlang.

In mijn afgelopen 25 jaar dat ik elke dag trouw mijn noodzakelijke medicijnen slikte, voelde ik mij steeds slechter. Ik kreeg spierpijn en -blessures, kon mijn kleinkinderen niet optillen en had moeite met mijn geheugen. Kortom: ik had geen energie. En zo kan ik nog wel een blik opentrekken.

Mede doordat mijn kennis met de dag groeide, raakte ik er steeds meer door overtuigd dat ik mij wellicht beter zou kunnen voelen als ik een andere leefstijl zou volgen. Veel van mijn klachten konden wel eens veroorzaakt worden door al die pillen die ik dagelijks naar binnen schoof. Ik besefte mij steeds meer dat ik nooit patiënt was geweest. Althans in mijn ogen. Mijn dokters dachten daar anders over.

Ruim drie jaar geleden leerde ik mijn huidige partner Donna kennen. Donna is een superlieve, meelevende vrouw die veel ervaring heeft op het gebied van voeding en alternatieve gezondheidsproducten. Zij werkte als vestigingsmanager in een landelijke en bekende ‘gezondheidswinkel’. Ook leerde ik een aantal deskundigen kennen die, als het ware, een revolutie startten tegen de gevestigde orde. Zij streden ervoor om het roer om te gooien. Teruggaan naar de basis: onze voeding.

Donna en ik namen de tijd en de moeite om veel boeken te lezen die op dit gebied verschenen. En wij raakten ervan overtuigd dat wij meer grip op mijn gezondheid (en medicatie) konden krijgen door het roer om te gooien.

Negen maanden geleden besloten wij om koolhydraatarm te gaan eten. Vanwege negatieve reacties door de gevestigde orde (huisartsen, cardiologen en diëtisten) besloten wij om rigoureus te werk te gaan: koolhydraatarm en stoppen met medicatie. Dat risico nam ik, omdat ik immers nooit een (hart)event had doorgemaakt. Verschillende deskundigen, die wij vaker een podium in HartbrugMagazine geven, hadden ervoor gezorgd dat ik overtuigd was van mijn beslissing.

De omschakeling van voeding was in het begin ietwat moeilijk. Maar na een kleine tien dagen werden de verleidingen naar suikerhoudende producten steeds kleiner. Na een maand hadden Donna en ik die niet meer. Sterker nog: de nieuwe voeding smaakte veel beter. Het resultaat merkte ik al snel: de eerdergenoemde klachten (spierpijn, moeite met geheugen en weinig energie) verdwenen. Na een week of zes voelde ik mij een ander mens. Mijn huisarts werkte mee aan bloedanalyses die ik vroeg. En mijn waarden (waaronder suiker en cholesterol) werden met de maand beter. Nu na negen maanden heb ik bloeduitslagen waar ik in de afgelopen 25 jaar alleen maar van kon dromen. Ik ben bijna 20 kilo afgevallen en voel mij 10 jaar jonger. Mijn geheugen is stukken beter. Mijn energie lijkt niet op te raken. En spierklachten: verdwenen.

Alles bij elkaar een heel verhaal dat ik met onze lezers wil delen. Maar eigenlijk met de hele wereld.  Want op een relatief eenvoudige manier kun je grip krijgen op je eigen gezondheid. En dus ook op je medicatie. Daarom is deze uitgave een soort ‘leefstijl’ special geworden. Want ik reken het tot onze taak en verantwoording om mensen ervan bewust te maken dat voeding een enorm verschil kan maken.

HartbrugReizen start vanaf mei dan ook met een jubileum ‘leefstijlreis’. Een korte reis waarin wij belangstellenden willen laten kennismaken met een andere leefstijl. Dat doen wij heel laagdrempelig. Wij bieden hotel-, appartement- en zelfs kampeermogelijkheden aan. Neem het heft in eigen handen en luister naar wat wij te vertellen hebben. Wat iemand ermee doet, is een eigen keuze en eigen verantwoordelijkheid. Wij reiken alleen de handvatten aan en maken mensen bewust.

Column door: Jan van Overveld

Voor meer columns van o.a Jan van Overveld klik hier

Leven gered door zoon

Karin Koolen uit Emmen dankt haar leven aan haar toen 16-jarige zoon Denny, die in 2009 zijn moeder met succes reanimeerde. Ze werd met spoed naar het ziekenhuis in Emmen gebracht waar ze nog enkele hartstilstanden kreeg. Ook daar moest ze worden gereanimeerd. ‘Dankzij mijn zoon zit ik hier nog’, vertelt ze terugkijkend op een moeilijke periode.

De nu 54-jarige Karin Koolen kreeg in 2002 haar eerste hartinfarct. De huisarts maakte echter een volledig foute diagnose, zoals in die tijd zo vaak gebeurde bij vrouwen. De dokter zei dat de toen 35-jarige Karin haar ribben gekneusd had. ‘Vlak daarvoor was ik met skeeleren gevallen en sindsdien zat mijn pols in het gips’, aldus Koolen. ‘Toen ik ’s nachts naar bed ging, kon ik niet liggen van de pijn tussen mijn schouderbladen. De dokter stuurde me van het kastje naar de muur. Hij liet me er weken mee door lopen. Bij de gipscontrole vermoedde de arts een longembolie en stuurde me naar de longarts. Die stuurde me weer door naar de cardioloog. Daar pas bleek dat ik een zwaar hartinfarct heb gehad. Door de foute diagnose is de helft van mijn hart afgestorven. Ik ben toen gelijk van huisarts veranderd.’

16-jarige redt leven moeder

Zeven jaar later kwam haar man de trap op en zag Karin op een rare manier in bed liggen. Hij riep zijn zoon Denny erbij, die direct begon met reanimeren. ‘Hij had een cursus BHV gehad op school’, aldus Karin. In het ziekenhuis werd ze een tijd in coma gehouden. Op 4 oktober 2009 werd ze wakker. ‘Ik kon haast niks meer’, herinnert ze zich. ‘Zelfs niet praten.’ In november 2009 kreeg ze een ICD. ‘Die is sindsdien vier of vijf keer afgegaan. De eerste keer zei ik nog tegen mijn man: hij werkt wel!’

De ICD werd vorig jaar vervangen. Veel last heeft ze niet van het levensreddende apparaatje. Alleen als ze boven haar hoofd moet werken zitten de kabeltjes onder de arm in de weg. Dat wil haast niet, aldus Karin.

Geheugen

Aanvankelijk moest Karin om de zoveel maanden op controle, nu nog maar eens per jaar. Van haar hartstilstanden heeft ze wel een bijwerking overgehouden. Door zuurstofgebrek in haar hersenen kantelt haar rechtervoet. Gelukkig kan ze nog goed lopen. ‘Alleen mijn kortetermijngeheugen werkt nog niet goed. Ik moet alles opschrijven, anders vergeet ik het.’ Mede daarom houdt haar man een dagboek bij waarin alles staat wat er sinds de opname in 2009 is gebeurd. Karin slikt naar eigen zeggen zeven soorten medicijnen, zoals bloedverdunners en bètablokkers. Ze prijst zich gelukkig dat ze geen diabetes heeft.

Familiekwaal

‘Hartkwalen zitten bij mij in de familie’, vertelt Karin. ‘Mijn vader overleed op 66-jarige leeftijd aan een hartstilstand, en ook mijn ooms hadden hartziekten. Het komt van twee kanten: mijn moeder stierf vijf jaar geleden aan een hartstilstand. Mijn broer had vier jaar geleden een hartstilstand. Gelukkig heeft zijn zus hem gereanimeerd. Zij kreeg hulp van een buurvrouw, die via een speciale reanimatie-app werd gealarmeerd. Mijn twee jaar oudere zus is de enige die geen hartproblemen heeft.’

Wandelen

Haar werk heeft Karin moeten opgeven. Ze was werkzaam bij een medisch bedrijf. ‘Leuk werk’, zegt ze, ‘Jammer dat ik het niet meer kan.’

‘Momenteel voel ik me goed’, vertelt Karin. ‘Onlangs was ik in Zwitserland op bezoek bij mijn zoon. We zijn er gaan wandelen in de bergen. Dat ging op zichzelf best goed, zonder stok!’ Ze heeft er in elk geval een prachtige foto van haar met haar zoon Denny aan over gehouden, zoals we allemaal kunnen zien!

Karin heeft via ons forum (hartpatienten.nl/forum) contact met andere ICD-dragers.

Heeft u ook een verhaal dat voor lotgenoten interessant en leerzaam kan zijn? Laat het ons weten! Of kijk eens voor lotgenotencontact op onze website hartpatienten.nl! Wie weet staat uw verhaal in ons volgende magazine!

Voor meer artikelen over o.a aandoeningen klik hier

Wieteke van Dort: ‘Ga mediteren’

Actrice, cabaretière, zangeres en schrijfster Wieteke van Dort  (76) is vooral bekend door haar rol in vele kindertelevisieprogramma’s in de jaren ‘60 en ‘70 en het Nederlands-Indische personage Tante Lien in De Late Late Lien Show. Begin 2012 werd ze plots hartpatiënt, maar ze keerde snel terug naar het toneel: ‘Ik ben een gezegend mens.’

Begin 2012 kreeg je een hartaanval. Wat gebeurde er precies?

Het gebeurde na een reünie van ‘Oebelekinderen’. Oebele was een populair kinderprogramma rond 1970 en die kinderen zijn inmiddels boven de vijftig. Na een copieuze kaasfonduemaaltijd liep ik naar het station in Amsterdam en voelde me benauwd worden. Ik liep meteen een Turkse snackbar binnen. ‘Mag ik even zitten?’, vroeg ik. De snackbarhouder was zo zorgzaam. De ambulance kwam razendsnel en ik kreeg direct zuurstof en o, schrik, een katheter! Mijn bloeddruk was veel te hoog. Uiteindelijk kreeg ik in het OLV Gasthuis in Amsterdam drie bypasses en een hartklepreparatie. Mijn kamer was inmiddels vol bloemen en beterschapskaarten. Prachtig! Omdat ik nog af en toe benauwd was, onderging ik een longpunctie op de kamer. Een reus van een Antilliaanse dokter nam me als een baby op en ‘goot’ mijn long leeg. Wat een hoeveelheid roze gekleurd water!

Waren er achteraf gezien voortekenen geweest?

Eigenlijk waren er al voortekenen dat ik last van mijn hart had. Bij het lopen was ik snel buiten adem. Op het toneel had ik evenwel nergens last van. Mijn moeder was ook hartpatiënt en slikte van die kleine pilletjes. Omdat ze al tachtig was geweest, opereerden ze haar niet meer. Een lekkende hartklep was het, net als bij mij.

Hoe reageerden je naasten?

Mijn naasten waren erg ongerust, maar ikzelf heb nooit het gevoel gehad dat ik doodging. Ik had contact met gebedsgenezeres Jomanda, die ook reuze haar best deed om me er doorheen te slepen. Ook gelachen hoor. Aart Staartjes: ‘Wiet, je rookt niet, drinkt niet, eet vegetarisch, mediteert en nou dit!’ Ja, daar had ik geen antwoord op. Aan Joost Prinsen liet ik zien hoe mijn haar in de klit zat van het liggen. Joost: ‘Ik heb geen bloemen bij me, maar hier is twintig euro voor de ziekenhuiskapper.’

Hoe verliep het herstel?

Na mijn ontslag uit het ziekenhuis verbleef ik twee maanden in de Rudolf Steiner kliniek in Den Haag. Alle antroposofische therapieën in dat verpleeghuis spraken mij aan. Vooral het ‘nat in nat’ schilderen. Bovendien werd ik flink aangepakt door de fysiotherapeut. Sinds lange tijd heb ik al last van etalagebenen. Ik kan geen grote afstanden lopen, dan gaan mijn benen steken. Daarvoor heb ik looptherapie gedaan en ik zit nu nog op een vervolggymclub. Op het toneel merkte ik dat ik door een bepaald medicijn, Entresto, minder goed kon zingen. Dat neem ik nu pas in ná het optreden. Overigens neem ik alle reguliere medicijnen pas ’s avonds laat in, want plaspillen zijn reuze onhandig overdag.

Maak je nu nog gebruik van alternatieve geneeswijzen?

Naast de reguliere medicijnen slik ik inderdaad alternatieve dingen. Ik ga daarvoor naar natuurgeneeskundig therapeut Guido Sanen. Hij test elke keer wat ik nodig heb. Onze antroposofische huisarts Dr. P. Hutchison is het daar helemaal mee eens.

Zijn er dingen die je anders doet dan voorheen?

Ik ben wat makkelijker geworden met eten, niet meer vegetarisch. En ik drink nu ook een glaasje wijn na 22 jaar zonder alcohol. Tja, en als je minder makkelijk beweegt, word je wat dikker. Nou, dat is dan maar zo.

Je ging vrij snel weer aan het werk.

Klopt, en het is heerlijk om weer op te treden en te zingen. De thriller Enkele Reis waar ik nu in meespeel naast onder anderen Bram van der Vlugt en Trudy Labij is een feest om te doen. Er valt veel te lachen en we hebben echt succes. Na deze voorstelling treed ik als Tante Lien op in Ya, dat is iets Indisch van Ricky Risolles. Ook komt er op 2 februari een boek met CD uit voor het kleuteronderwijs: Lawaaipapegaai. Dat heb ik geschreven met Evelyn en Molly,  twee vriendinnen van de kleuterkweek. De liedjes van het gelijknamige AVRO-programma, dat ik jarenlang samen met Burny Bos presenteerde, vormen de basis voor het boek. Verder hebben we er opzegversjes en verhalen bij gezocht en geschreven.

Heb je tips voor andere hartpatiënten?

Ik zeg vaak: ga mediteren. Het maakt je zo rustig. Alles is makkelijker te incasseren. Elke vorm van meditatie is goed, als je het maar iedere dag doet.

Als je hart opspeelt, drink dan eerst water, leg je handen op je hart en zeg de volgende affirmatie: ‘Mijn hart klopt rustig en regelmatig, krachtig en gelijkmatig.’

Voor meer artikelen over o.a BNers klik hier

Wereld op z’n kop

Linda Bosman (54) staat middenin het leven en geniet van haar drie kinderen welke zoals zij zelf zegt ‘The music in my heart’ zijn. En met haar echtgenoot onderneemt zij graag afwisselende activiteiten in hun vrije tijd. Maar dan doet zich een zomerse augustusdag aan die zij nooit meer vergeet: ‘Ik kreeg een acuut, zwaar en complex hartinfarct.’

Op de bewuste zomerdag lijkt er geen vuiltje aan de lucht. ’s Middags geniet Linda nog van een lunch met collega’s en afgezien van wat moeheid is het een dag zoals alle anderen: ‘Ik was die dag moe en ging na het avondeten naar bed. Tegen tien uur werd ik wakker met pijn tussen mijn schouderbladen. Dat kan, dacht ik, want ik werkte achter een bureau en ervoer stress vanwege de gezondheidssituatie van mijn man. Maar de pijn zakte niet, ook niet na een paracetamol. Na een reeks aan klachten die urenlang aanhielden zoals zweten, gevoelsverlies in mijn armen en overgeven, wuifde ik de gedachte ‘Buikgriep’ weg en ging Googelen. Ik kwam uit op een hartinfarct. Ik belde mijn jongste zoon, maar die was al onderweg. Hij trof mij bovenaan de trap aan; lijkbleek en grauw. De ambulance kwam en alle toeters en bellen gingen af. In het ziekenhuis aangekomen waren mijn oudste zoon en dochter al gearriveerd. Gelukkig, want ik vond het fijn om ze nog te zien voordat ik geopereerd werd. Ik was heel rustig en zó moe en dacht: dit is het, nu ga ik.’

Het herstel

Maar Linda gaat niet, al was het wel kantje boord. Want als het een uur later was geweest, had zij het niet gehaald. Haar drie aderen blijken verstopt en Linda’s pompfunctie bedraagt nog maar 10%. De diagnose? Chronisch hartfalen naar aanleiding van het acute hartinfarct. Vanwege de daarbij horende verzwakte hartspier, verminderde pompfunctie en daarmee een vergroot risico op een fatale hartritmestoornis, krijgt zij ook een ICD. Maar het daadwerkelijke besef komt later: ‘Ik ondervond geen voorsignalen. Althans, in mijn optiek. Maar de moeheid en de pijn tussen de schouderbladen gedurende het hartinfarct, voelde ik bij inspanning in de maanden daarvoor. Bij het lopen en het fietsen, al trok het altijd weer weg. Nu plaats ik dat, toen niet. Daarnaast kampte ik met een genetisch, verhoogd cholesterol en kreeg de lente voorafgaand aan mijn hartinfarct een verhoogde bloeddruk. Ik ben op de eerste hulp terechtgekomen. Met medicijnen is mijn bloeddruk gestabiliseerd. Tevens is een ECG en longfoto gemaakt, maar helaas ben ik niet verder onderzocht. De dienstdoende artsen dachten aan migraine vanwege zware hoofdpijnen, welke ik ook plots twee jaar voor mijn hartinfarct kreeg.’

Met het besef, begint ook het herstel. Een opgave, maar wel één waarin de zorgzame echtgenote en moeder overduidelijk volhardend is: ‘Mijn wereld stortte in. Ik was angstig, moe en depressief. En toen ik de vooruitzichten hoorde in combinatie met hoe ik mij voelde, dacht ik: ik word nooit beter. Vier weken ben ik onder de dekens gekropen en heb veel gehuild, want ik was down. De acceptatie is het moeilijkst. Nu heb ik het enigszins een plekje gegeven. Want ook al ben ik af en toe nog down en moedeloos, het overheerst niet meer. Daarnaast erken ik hetgeen is voorgevallen, maar aanvaarden doe ik het (nog) niet. Stapje voor stapje wordt het beter, mede doordat ik sterk ben met een positieve instelling. Ik kan mezelf altijd weer opladen en daarmee komt er een kracht naar boven. En wat de situatie ook is: ik vecht mijzelf er weer uit. Daarnaast sta ik ook anders in het leven; ik probeer me niet meer druk te maken om de kleine dingen, kijk naar wat nog wél kan in plaats van niet meer en omring mijzelf met mensen die mij positieve energie geven.’

Zij vervolgt: ‘Een chronische ziekte gaat nooit weg, maar de kunst is om ermee om te gaan en de energie die ik wel heb, te verdelen. Structuur aanbrengen in de dag en een doel hebben, is evengoed belangrijk voor de eigenwaarde. Doordat ik ziek werd, ben ik mijn baan verloren en ondanks dat ik het begreep, voelde het als een stomp in mijn maag. Ik wil graag weer wat doen en meedoen in de maatschappij. Recent heb ik mij ingeschreven bij een vrijwilligersorganisatie, binnenkort hebben wij een gesprek om te kijken of wij iets voor elkaar kunnen betekenen. Daar kijk ik naar uit, want ik verlang er ook naar om over andere dingen te praten. Ik wil mijzelf niet altijd ziek voelen. Na mijn ziekenhuisopname ben ik direct opgenomen in revalidatiecentrum Beatrixoord. Zij hebben mij een zetje gegeven en zonder hen was ik nooit zover gekomen. Tijdens de revalidatie ben ik begonnen met sporten: zwemmen, fietsen en de loopband, maar ook fitness. Fitness doe ik nog steeds tweewekelijks binnen mijn eigen grenzen, onder begeleiding van een fysiotherapeut. Het geeft mij een veilig gevoel en sporten met lotgenoten geeft verbinding, want iedereen heeft iets.’

Leef vandaag

Ondanks haar diagnose en de vooruitzichten is Linda vastberaden om door te blijven gaan: ‘Ik wil veel leuke dingen doen en er op uitgaan. Doorgaan met sporten en alles van me afpraten bij de psycholoog. Mijn prognose is ongunstig, onder andere vanwege een momentele pompfunctie van 16%. Ik heb daarover -en over mijn opties indien het niet gaat- een eerlijk gesprek gehad met mijn cardioloog. Maar ik loop niet op de zaken vooruit. Ik ben er heel verdrietig over geweest, maar uiteindelijk gaat de knop toch weer om en ga ik ervoor. Ik ga en wil de uitzondering zijn en de verwachtingen overtreffen. En daarbij is mijn dagelijkse motto: koester gisteren, droom over morgen, maar leef vandaag!’

Voor meer artikelen over o.a hartaandoeningen klik hier

Grip op je eigen gezondheid

Leefstijl interventies als basis om je gezondheid terug in eigen hand te nemen.

We horen het steeds meer, je levensstijl aanpassen om je gezondheid te verbeteren. De genoemde zaken klinken bijna als een cliché; meer bewegen, gezonder eten, niet roken, minder drinken. Voor de hand liggend zou je zeggen. Toch lukt het ons vaak niet om aanpassingen door te voeren en de discipline op te brengen.

De gemakseconomie

In de afgelopen 50 jaar is onze levensstijl zo enorm veranderd, dat onze lichamen niet de tijd hebben gehad om de drastische wijzigingen bij te benen. Zo zijn we van actief werk naar passief werk achter een bureau gegaan. Als we iets willen hebben, hoeven we de deur niet uit, want je kan het gewoon online bestellen. En gezond eten, mijn specialiteit, wordt ons bepaald niet gemakkelijk gemaakt. Producten die aangeprezen worden als gezond, blijken dit geheel niet te zijn, en vice versa. Ons leven anno 2020 is ingericht op gemak, maar als je een aandoening hebt of niet optimaal gezond bent, neemt de noodzaak toe om je eigen gezondheid prioriteit te geven boven het gemak.

Een investering in jezelf

We zijn gewend om naar de dokter te gaan en ons medicatie voor te laten schrijven als we ziek zijn, ‘een pleister te plakken op de wond’. In feite sta je al op een achterstand zodra je naar de dokter moet, geef je de regie uit handen. Door kritisch naar je levensstijl te kijken, kun je jouw gezondheid gedeeltelijk of geheel terug in eigen hand nemen.

Hoe mooi is het om te kunnen voorkomen dat je ziek(er) wordt, of als je al ernstig ziek bent, je kwaliteit van leven te verbeteren. Ga op onderzoek uit en kijk waar jij de meeste gezondheidswinst kan behalen. Je investeert hiermee in jezelf, in je eigen toekomst, die van je kinderen en kleinkinderen.

Voeding als kickstart voor je gezondheid

Als we kijken naar leefstijl, dan is voeding misschien wel het belangrijkste onderdeel. Zoals Hippocrates schreef: ‘Let food be thy medicine, and let medicine be thy food’. Hij sloeg de spijker op de kop, maar hoe moet je in deze tijd van verleiding en gemak nou gezond eten? Het begint eigenlijk bij de natuur: je eet onbewerkt en wat van het land of de zee komt. Komt het uit een fabriek? Heeft het een label met vele ingrediënten? Dan is het waarschijnlijk minder gezond.

Een populaire leefstijlkeuze is tegenwoordig koolhydraatarm eten, een voedingspatroon gebaseerd op onbewerkt eten. Veelal gericht op mensen met diabetes, maar veel hartpatiënten hebben ook baat bij deze eetwijze en leefstijl. Uit onderzoek** blijkt dat onder andere de LDL en triglyceriden verlagen, de HDL verhoogd wordt, wat een perfect cholesterolbeeld geeft. Mensen die enige tijd koolhydraatarm eten, ervaren een toename in energie en een verbetering van concentratie. Ze voelen zich algeheel gezonder, en dat is ongeacht je eetpatroon uiteindelijk waar het om draait.

Koolhydraatarm eten is uiteraard niet de enige manier waarop je jouw gezondheid terug in eigen hand kan nemen. In het volgende artikel zal ik verder inhoudelijk ingaan op verschillende leefstijlinterventies, waaronder koolhydraatarm eten.

** Bron: https://www.hsph.harvard.edu/nutritionsource/carbohydrates/low-carbohydrate-diets/

Voor meer artikelen over o.a leefstijl klik hier

‘Gezondheidseffecten voeding zijn niet te onderschatten’

Gezonde mensen zijn het gelukkigst, is het motto van Iris Heuer. Daarom kookt zij als ‘healthy chef’ zo veel mogelijk met biologische natuurlijke producten en is ze dagelijks bezig met het optimaliseren van voedingspatronen voor mensen met diëten en allergieën. ‘De invloed die voeding kan hebben op je gezondheid intrigeert me.’

De nieuwsgierigheid naar gezond eten en leven is voor Iris Heuer voortgekomen uit haar persoonlijke motivatie. De Eindhovense ‘gezonde kok’ kon ondanks aanhoudende lichamelijke klachten niet geholpen worden door een dokter, dus ging ze zelf op zoek naar een oplossing. ‘Ik had vaak migraine, eczeem en andere vage klachten’, vertelt Heuer. ‘Toen ik een voedingsdagboek ben gaan bijhouden, kwam ik erachter dat het de suikers in mijn voedingspatroon waren die de migraine triggerden. Ik ben toen een aantal jaren suikervrij gaan eten en merkte toen pas hoe groot de impact van voeding op de algehele gezondheid kan zijn. Het motiveerde me om dieper te graven; niet alleen naar de effecten op mijn eigen gezondheid, maar ook naar wat gezond is voor andere mensen.’

Die zoektocht resulteerde voor Heuer in 2015 in de opening van een restaurant dat zich richtte op gezond eten voor mensen met allerhande aandoeningen, allergieën en diëten. ‘In de twee jaar dat ik dit restaurant runde heb ik ontzettend veel ervaring en kennis opgedaan op het gebied van gezonde voeding en leefstijl. Ik heb alles geprobeerd: ik kookte veganistisch, vegetarisch, glutenvrij en uiteindelijk bleef ik hangen bij koolhydraatarm koken, om te kijken welke invloed een dergelijk voedingspatroon heeft op de gezondheid.’

In die periode liepen de meningen over wat gezond is en wat niet behoorlijk uiteen, vertelt Heuer. Die meningen heeft ze in de afgelopen jaren steeds dichter naar elkaar toe zien groeien. ‘In toenemende mate is men georiënteerd op plantaardig eten en zo dicht mogelijk bij de natuur koken. Dat is ook mijn focus, in combinatie met koolhydraatarm of ketogeen eten. Bij laatstgenoemd voedingspatroon verruil je koolhydraten voor goede, verzadigde vetten en daarmee dus suikerverbranding voor vetverbranding. Het bijproduct dat uit die verbranding ontstaat, ketonen, dienen vervolgens als brandstof voor het lichaam.’

Bij haar eigen moeder zag Heuer de positieve effecten van het koolhydraatarm dieet al snel: ‘Mijn moeder heeft stevige indicaties voor hartproblemen, ze heeft een hoge bloeddruk en problemen met haar cholesterol. Sinds een maand of vier eet zij nu koolhydraatarm, en ze staat op het punt naar de huisarts te stappen om te vragen of ze haar medicatie kan afbouwen. Haar bloeddruk ligt binnen de ‘normale’ marges, haar cholesterol is verbeterd en ook haar problematische nierfunctie speelt geen rol meer in haar dagelijks leven. Heel mooi om te zien!’

Naast haar werk als chef-kok is Heuer veel bezig met het educatieve aspect van haar vak. Ze geeft kooklessen en cursussen en verzorgt daarnaast vanuit haar initiatief GreenTwist een gezonde oplossing voor catering en horecagelegenheden. De komende tijd diept Heuer in HartbrugMagazine een aantal leefstijlinterventies uit, om meer grip op de eigen gezondheid te krijgen. In de volgende editie leest u alles over koolhydraatarm/ketogeen eten.

Voor meer artikelen over o.a leefstijl klik hier