Sinds 1880 is 14 juli een nationale feestdag in Frankrijk: ‘Quatorze Juillet’. Op deze dag wordt de bestorming van de Bastille-gevangenis in Parijs gevierd. Vaak wordt deze dag in grote steden, zoals Nice, afgesloten met een groots vuurwerk. Ik heb dit van eind jaren negentig tot het overlijden van mijn vrouw, ruim drie jaar geleden, jaarlijks tijdens onze vakanties aan de Côte d’Azur mogen meemaken. Na haar heengaan dacht ik telkens, terwijl ik de feestelijke beelden van alle festiviteiten in Frankrijk op televisie zag, met weemoed terug aan onze mooie dagen: ‘Quartorze Juillet’.

Tot afgelopen 14 juli toen ik plots de meest vreselijke beelden zag; het voelde alsof ik erbij stond. Ik ken bij wijze van spreken elke meter, elke zijstraat en elk gebouw van de Promenade des Anglais waar een gruweldaad plaatsvond. Op één vreselijke uitzondering na, heb ik heb alleen maar goede herinneringen aan Nice. Sterker nog; het trekt mij steeds weer aan. Het voelt als een thuis. Een paar weken na de vreselijke aanslag kon ik er gelukkig even naartoe. Ik was diep onder de indruk.

Op de promenade tref je tegenwoordig op enkele plaatsen nabij het ‘Negresco’ hotel alleszeggende kleine ‘altaartjes’ aan. Terwijl je die ziet, bekruipt je een bepaald gevoel. Een stukje verder, nabij Jardin Albert I, is op het trottoir aan de zeekant een groot ‘altaar’ ontstaan. Je hoeft er niet lang naar te kijken en je beseft en voelt wat voor een onmetelijke pijn hier heerst. Talloze knuffels, bloemen en kaarsen, maar ook bidprentjes, woorden van onbegrip en dankwoorden én woorden van liefde, woorden van hoop. Je kunt het niet bevatten. Als je de promenade oversteekt, loop je het park in en nadert een soort kiosk. Hier is het grote ‘altaar’ dat tijdelijk dienst doet als gedenkteken. Je treft hier een veelvoud van hetgeen ik net omschreef aan. En ook hier nergens een woord van haat: geschreven uitingen van onmacht, maar vol liefde. Maar je ziet en voelt de niet te verwoorden pijn overal.

In mijzelf vraag mij af hoe lang het zal duren voordat Nice deze ramp te boven komt. Er lopen nu nog  militairen met mitrailleurs in de aanslag, bewoners zijn bang. Je ziet aangeslagen mensen en getekende gezichten. Je merkt dat het opvallend rustig is overal. Het is heel merkwaardig. Ruim een maand na de aanslag is Nice, Nice niet meer.

Maar ik hoop en ik weet dat het weer goed gaat komen met Nice. Ik wens allen heel veel sterkte, moed en succes en liefde. Ik blijf er in ieder geval vol vertrouwen heengaan en hoop dat u ook volgend jaar weer met ons meegaat naar de, althans voor mij, mooiste streek van Europa. Je suis Nice!

Column door: Jan van Overveld

Kent u dat begrip, cognitieve dissonantie? Dat betekent dat mensen alleen dat willen weten wat ze willen weten. Klinkt een beetje vreemd, maar is het niet: wat ik niet wil weten, kom ik ook niet aan de weet. Ik kijk weg, lees iets niet, kijk niet naar een bepaald programma, kortom: ik wil alleen weten wat mijn beeld van mensen, mezelf en de wereld bevestigt, en dat tot in het oneindige.

Cognitieve dissonantie is daarmee een kwaal waaraan deze wereld te gronde lijkt te gaan. Groepen mensen kruipen via Facebook als het ware bij elkaar en roepen dezelfde dingen, waarbij ze elkaar proberen te overbieden, te overtroeven wie nu het hardst de waarheid zegt. De eigen waarheid wel te verstaan. Wat de anderen zeggen is gelogen of op zijn minst flauwekul en naïef. Kritiek is per definitie taboe.

Vroeger werd gedacht dat mensen het beste zo weinig mogelijk informatie kunnen krijgen. Dat is beter, dan bemoeien ze zich niet overal mee, en kan de machthebber ongestoord zijn gang gaan. Mensen die de wereld wilden veranderen dachten toen, dat als iedereen alles zou weten wat er gebeurde, deze kennis vanzelf zou leiden tot het verbeteren van de samenleving.

Helaas. Men rekende buiten de waard, in deze de typische eigenschappen van mensen om zich af te sluiten voor feiten en meningen die niet passen bij hun huidige leven, instelling, status quo. En zo lijkt de wereld intussen op de Bijbelse Toren van Babylon uit het Oude Testament, waarvan de bouw mislukte omdat de bouwers elkaar niet verstonden, niet naar elkaar luisterden, en iedereen alles beter dacht te weten.

Er zijn als gevolg van dit euvel natuurlijk ook belangengroepen ontstaan die willens en wetens steeds weer dezelfde misleidende informatie de wereld in sturen. Zo zal de farmaceutische industrie nooit zeggen: ach weet je, heel veel onderzoek wordt met staatsgeld door universiteiten gedaan. Een belangrijk deel van dat onderzoek hebben we helemaal niet zelf gedaan…

Neuh, in plaats daarvan zegt de industrie dat de ontwikkeling van nieuwe medicijnen erg veel research behoeft, dus peperduur is, en wordt doorberekend in de nieuwe gepatenteerde pil. En helaas, ook daar speelt die cognitieve dissonantie weer mee, artsen en patiënten laten zich misleiden.

Als je iets steeds weer herhaalt en steeds opnieuw zegt, ook al is het niet of maar half waar, en deze uitspraak wordt door steeds meer mensen (ook artsen!) herhaald, dan ís het zo. Waar is wat gezegd wordt. Ook al is het niet waar, feitelijk.

Voor Hartpatiënten Nederland is het daarom zaak de waarheid zoals die is boven water te krijgen. Dat is niet altijd eenvoudig, al was het maar omdat wat iedereen steeds weer herhaalt, daarom nog niet waar hoeft te zijn.

Column door: Henri Haenen

Bij jezuïeten denken we al snel aan eigenschappen als geleerd, sluw, en gestreng. Dat is het type van de stichter van die orde: Ignatius van Loyola. Er zijn echter wel degelijk jezuïeten met wie je kon lachen. Een van hen heeft een mooi bronzen standbeeld in zijn geboorteplaats Oisterwijk (Noord-Brabant): Adriaan Poirters, bijgenaamd de katholieke Cats. Het masker van de wereld afgetrokken is zijn bekendste werk. ‘Ieder huisje heeft zijn kruisje’ en ‘Hij heeft een aardje naar zijn vaartje’, zijn enige van de spreekwoordelijk geworden regels van Poirters.

Met wie je ook kon lachen, was pater Bernard van Meurs s.j. Hij werd in 1835 op 30 april geboren in Nijmegen en overleed exact 80 jaar later in Rotterdam. Daar was hij kapelaan, en eigenlijk is dat voor een jezuïet een wat onbeduidende carrière. Van Meurs was niettemin een van Neerlands bekendste geestelijken, wat hij vooral te danken had aan zijn literaire werk. Half Nederland kende hem van zijn bundels Kriekende kriekske, Pepermuntjes en Rijm en zang. Zijn proza is minder bekend gebleven maar staat nog steeds garant voor een gezellige avond. Het zijn niet al te lijvige verhandelingen onder titels als De luchtballon, De neus, Het niezen, De vroolijkheid en het lachen, De slaap, de droom en het slaapwandelen, en De bliksem bij de Grieken en de Romeinen. Behalve boekjes zijn dat ook allemaal lezingen waarmee je pater Van Meurs kon inhuren om een avondvullende spreekbeurt te verzorgen.

Het hart en de bloedsomloop is ook zo’n boekje-annex-spreekbeurt. Het verscheen in 1880,  twee jaar nadat Van Meurs ermee had opgetreden van Groningen tot Breda en van Zwolle tot Amsterdam. Vierentachtig pagina’s telt het, met achterin een uitklapvel met gravures van onder andere ‘Bloedlichaampjes 750 maal vergroot’, ‘Het hart uit de borstholte genomen’, en ‘De drieslippige klep in de rechter kamer’. Een avondje met pater Van Meurs was echter meer dan een anatomische les voor lekenbroeders. Van Meurs strooit gretig met dichtregels over het hart van Bilderdijk, Tollens, Shakespeare, en… Poirters. Hij gebruikte waarschijnlijk een ‘toverlantaarn’ met lichtbeelden, maar kon ook spannend vertellen over de vivisectie op een kikker. Het publiek zal gesidderd hebben bij zijn uitleg over een kloppend hart in een kikker die hersendood is.

Als ik al de stukjes die ik voor Hartbrug geschreven heb ooit nog eens bundel, dan geef ik ze als motto twee regels uit een sonnet van Van Meurs: ‘Een holle spier noemt U ons menselijk weten/ Maar wie vermag uw holte te doormeten?’

Tot kort voor zijn dood bleef hij schrijven. Luchtige gedichtjes, waarvan G. Jonckbloet in een in memoriam zei: ‘gedichtjes die uiting gaven aan het diepst gevoel van zijn tot het einde toe jeugdig en levenslustig hart.’

Column door: Ed Schilders

De tijd vliegt! Het is inmiddels alweer augustus en voor we het weten is het najaar. Het najaar is een zeer geschikte periode om nog eventjes te genieten van (hopelijk!) mooi najaarsweer. Dat kan tijdens een van onze najaarsreizen. Naast de bijna volgeboekte reizen naar Bibione (Italië) en Sauerland, organiseren we in oktober nog een 7-daagse reis naar de mooie stad Dresden. Als u hier interesse in heeft adviseer ik u om niet te lang te wachten. Voor u het weet is de reis volgeboekt!

We kijken niet alleen uit naar enkele mooie reizen in de komende maanden, maar we kijken ook terug op diverse zeer geslaagde reizen, zoals naar Toscane, het Wienerwald en Zuid-Tirol/de Dolomieten. De reizen werden beoordeeld met een gemiddelde van een 8,5 en daar zijn we trots op! Het is altijd weer fijn om te zien en te ervaren hoe mensen genieten.

Zo gingen de heer en mevrouw Timmer voor de eerste keer met ons mee op reis. Ze schrijven achteraf in een reisverslag: ‘Opvallend was de saamhorigheid onder de deelnemers, die onderweg elkaar soms letterlijk (onder)steunden.  Zeker is dat HartbrugReizen de voorwaarden heeft geschapen voor een geweldige reis, waarvan wij  nu nog nagenieten.’

Altijd weer leuk en fijn dat mensen die voor het eerst meegaan het zo positief ervaren. Daar doen we het voor!

Column door: Marly van Overveld

Soms maken zorgverleners er een potje van. En zelfs zo erg, dat ze uit hun ambt worden gezet. Dan is het natuurlijk niet de bedoeling dat ze daarna weer vrolijk aan de slag kunnen in een ander land. Sinds 18 januari 2016 komen ze daar niet meer zo gemakkelijk mee weg. Op die datum  is het waarschuwingsmechanisme in werking getreden, dat Europese lidstaten verplicht om beroepsverboden of beroepsbeperkende maatregelen aan elkaar te melden. Het gaat daarbij om artsen en tandartsen en andere geregistreerde zorgverleners.

Het doel van deze verplichting  is om meer transparantie te bieden aan patiënten, maar ook om meer openheid over tuchtrecht te geven. Patiënten en werkgevers kunnen in het BIG-register (Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg is een Nederlandse, databank waarin een aantal officieel erkende gezondheidswerkers is geregistreerd) nagaan of aan een zorgverlener een maatregel is opgelegd.

Het waarschuwingsmechanisme is een initiatief van minister Edith Schippers van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Zij vindt dat het goed is voor de kwaliteit en veiligheid van de zorg, omdat het patiënten beschermt tegen zorgverleners die niet goed functioneren. Hartpatiënten Nederland was altijd al voorstander van meer openheid en transparantie. Tot nu toe gebeurde het regelmatig dat bijvoorbeeld in Nederland een arts werd uitgeschreven uit het BIG-register naar aanleiding van bepaalde gebeurtenissen, maar elders in Europa opnieuw zijn vak kon uitvoeren. Soms met ernstige gevolgen.

Sinds de invoering van de nieuwe waarschuwingsplicht heeft Nederland ongeveer 3.750 meldingen ontvangen van 12 van de 27 andere EU-lidstaten. In deze landen zijn 275 artsen uit hun vak gezet, 71 tandartsen en 1.379 verpleegkundigen. Van de ontvangen meldingen waren negen personen in Nederland geregistreerd, die nu dus op de ‘zwarte lijst’ staan.

Als je op de zwarte lijst staat zijn de sancties niet gering: ze kunnen variëren van beroepsverboden tot zogenoemde beperkingen. Vervolgens bepalen landen zelf wat het gevolg is van een buitenlands beroepsverbod of beperking.

Op dit moment is de gegevensuitwisseling nog ingewikkeld. Nederland kent bijvoorbeeld een systeem van tuchtrecht en strafrecht, maar in andere landen werkt dat vaak heel anders. Toch is de uitwisseling zinvol. Immers: als het ene land een zorgverlener wegens disfunctioneren verbiedt zijn vak uit te oefenen, moet het andere land hier ook van op de hoogte zijn. Anders kan het land haar burgers niet behoeden voor de risico’s die zo’n blunderende zorgverlener veroorzaakt.

Nog niet alle landen doen op dit moment meldingen. Het is natuurlijk belangrijk dat hier goed naar wordt gekeken. En ook naar wat er beter kan, hoe andere landen hun informatievoorziening organiseren en wat ze van elkaar kunnen leren.  Onlangs was er daarom een conferentie, waarop EU-vertegenwoordigers dit nieuwe waarschuwingssysteem bespraken. Minister Schippers vertelde tijdens deze bijeenkomst over de resultaten tot nu toe: ‘Dit is veelbelovend, maar nog niet voldoende. Als we elkaars diploma’s accepteren, waarom dan niet elkaars sancties en restricties?’

Maar ook al is er nog veel werk aan de winkel, ik vind het een goede ontwikkeling. Het is goed dat Europa optreedt en zorgt voor meer openheid en transparantie.

Column door: Marly van Overveld