Uit een publicatie van MAX Vandaag blijkt dat ziekenhuizen vaak weigeren om senioren te reanimeren. Ze hanteren steeds vaker het beleid om senioren op hoge leeftijd niet meer te reanimeren als dat nodig is. Zelfs relatief gezonde ouderen zouden dit bij opname in het ziekenhuis te horen krijgen en ze hebben geen stem bij dit besluit.
Na Zweden en Denemarken heeft ook Finland besloten het gebruik van het coronavaccin van Moderna te beperken. De Finse autoriteiten laten mannen die zijn geboren in of na 1991 voorlopig niet meer vaccineren met het middel. Wie al een eerste prik met Moderna heeft gehad, kan een tweede inenting krijgen met het vaccin van Pfizer/BioNTech.
Directeur Mika Salminen van het Finse Instituut voor Gezondheid en Welzijn motiveerde het besluit door te verwijzen naar een Noorse studie. Daar kwam uit naar voren dat “mannen onder de 30 jaar een iets hoger risico lopen dan anderen op ontsteking van de hartspier als ze het vaccin Moderna Spikevax hebben gekregen.”
Het is inmiddels bekend dat we voor een gezonde leefstijl een grote diversiteit aan groenten moeten eten en dat er eigenlijk geen teveel bestaat qua groenteconsumptie. En toch lukt het de meeste mensen niet om de minimale aanbevolen dagelijkse hoeveelheid groente te eten. Dit heeft verschillende oorzaken en in de groentechallenge gaan we hier allemaal op in. Met praktische tips en ondersteuning waar je echt mee aan de slag kan voor jezelf. Ben jij één van velen die moeite heeft om voldoende groente te eten? Wil je voor jezelf (en jouw gezin) een gezondere leefstijl ontwikkelen of wil je gewoon meer variatie in je dagelijkse menu’s? Dan is deze challenge van GreenTwist echt iets voor jou!
Ze nemen je mee in onze wereld van koken, spelen en creatief zijn met groente! Je wordt deze 30 dagen ondersteund om groente in jouw dagelijkse voeding op nummer 1 te zetten. Deze challenge helpt je op weg om je gezondheidsdoelen te realiseren. De recepten die gedeeld worden zijn allemaal gluten- en suikervrij, met vegetarische (variatie)tips. De ingrediënten zijn goed verkrijgbaar en zeer toegankelijk voor de gemiddelde smaak.
Je ontvangt wekelijkse inspiratiemails met video’s, artikelen en superveel lekkere, gezonde groenterijke recepten! Elke week heeft een thema dat past bij de uitdagingen waar jij tegenaan loopt om een gezondere levensstijl te ontwikkelen én vol te houden
En deze challenge is nu voor jou helemaal gratis! Ga jij de uitdaging aan? Meer informatie en aanmelden kan via GreenTwist!
De openhartoperatie die acteur Peter Faber (77) in 2018 onderging, kwam als een verrassing. Het verblijf op de IC ervoer hij als een warm bad. Van bezorgdheid en geneuzel wil hij niets weten. Na zijn herstel is hij weer volop actief.
Het is vijf uur in de middag als ik Peter aan de telefoon krijg. Mijn vraag hoe het met hem gaat, is eigenlijk overbodig. Hij praat energiek en mijn pen kan hem maar nauwelijks bijhouden.
“In een telefoongesprek met een politieagent sloeg ik plots wartaal uit. Hij zei dat ik een TIA had. Onderzoek in het ziekenhuis wees op een lekkende hartklep en een onregelmatige hartslag. Ik zou vijf omleidingen krijgen. Na de operatie wilde ik geen bezorgde familie om me heen, alleen mijn kinderen mochten op bezoek komen. Toen ik bijkwam van de operatie bleek dat ze me vijf dagen in coma hadden gehouden, omdat het hart niet wilde opstarten. Eigenlijk was ik klinisch al dood geweest. Niks engs aan, ik heb geen hel of hemel gezien. Alleen ontroerde alles me, toen ik ontwaakte. Ik had een delirium. Ik dacht dat Carry Tefsen naast mijn bed stond en zwarte mannen die trompet speelden. Ik was ook helemaal enthousiast over de kast op mijn kamer. Ik dacht dat hij gevuld was met al mijn films. Wat had mijn partner dat mooi gedaan! Het was gewoon een kast met verbandmateriaal.”
“Toen de hechtingen verwijderd werden, was ik in tranen. ‘Doet het pijn meneer Faber?’, vroegen de verpleegkundigen. Ze dachten dat ik daarom huilde. Maar ik huilde van ontroering. Iedereen was zo lief voor me. Ik ervaarde een totale overgave aan de verzorging. Zo’n overgave had ik nog niet eerder in mijn leven meegemaakt. Na het ontslag uit het ziekenhuis ging ik nog regelmatig terug naar de IC. Met een cadeautje voor de schatten daar. Tijdens de praatgroepsessies van de revalidatie, stak ik de vier G’s op. Ze staan voor: gebeurtenis, gedachten, gevoel en gedrag. Er gebeurt iets vervelends, je hebt er negatieve gedachten bij, dat levert een benepen gevoel op. Daardoor ga je je op een bepaalde manier gedragen. Je hebt invloed op dit proces. Het is goed je dat te realiseren. Twee maanden na de operatie was ik alweer op reis naar Azië voor het tv-reisprogramma Beter Laat Dan Nooit, samen met Willibrord Frequin, Gerard Cox en Barrie Stevens.”
“Ik houd mezelf meer in de gaten. Ik drink nog wel een glas wijn en rook, maar zonder te inhaleren. Ik ga elke dag een tijdje zitten en dan lijkt het voor anderen alsof ik niets doe, maar ondertussen ben ik bezig met hersengymnastiek. Mijn volle aandacht gaat uit naar bijvoorbeeld een stuk tekst van Shakespeare of de plannen die ik heb. Tuurlijk slik ik ook mijn pillen, dagelijks acht stuks. Ik loop nog onder controle bij de cardioloog. Elke ochtend loop ik anderhalf uur buiten. Van half vijf tot zes uur ben ik daar opnieuw, zomer én winter. Ik heb een speciaal vispak, die kan een temperatuur van twintig graden onder nul aan. Mensen denken soms dat ik een dakloze ben.”
“Ik ben met veel dingen bezig, maar heb het gevoel dat ik niks doe, omdat ik altijd alles zelf kan bepalen. Elke twee dagen maak ik een kleurig schilderij in mijn atelier. De opbrengst gaat naar de Peter Faber Stichting. De missie van de stichting is om iedereen ongeacht afkomst, achterstand of beperking de switch te laten maken van destructieve naar creatieve energie. Momenteel draait in de gevangenis het creatieve persoonlijke ontwikkelingstraject ‘Uit de Bajes terwijl je er nog in zit’, op scholen ‘Misdaadpreventie in de dop’. Ook maken we de film De bajes draait door. Iedereen werkt eraan mee: gevangeniswerkers, casemanagers en gevangenen. Ik skype regelmatig met een paar gasten in de gevangenis die me dierbaar zijn. Voor tv doe ik mee aan een programma rond de Nederlandse Portretprijs, een film over Indonesië en het programma De Koeienfluisteraar.”
“Kom met je kont uit de stoel. Niet neuzelen. Zin of geen zin, het doet er niet toe. Je lijf is je Ferrari. Jij bent de bestuurder. Je hart is de motor, dat volg je. Je adem is de brandstof. Je mind is je TomTom. Je lijf is je beste en enige vriend. Niet je vader, niet je moeder, niet je partner, niet je politieke leider. Geniet van wat je doet!”
Tekst: Mariëtte van Beek
Beeld: Jesse Faber
Dit artikel verscheen in het HPNL magazine. Interesse? Vraag hier het HPNLmagazine aan.
Zwanger en een hartinfarct? Het overkwam Trisha van Dijk. Wij spraken eerder met haar over deze surrealistische gebeurtenis voor de toen 28-jarige zelfstandig onderneemster. Zij is inmiddels de trotse moeder van haar driejarige zoon. In ‘Hoe gaat het nu met?’ nemen wij polshoogte en stellen de vraag hoe gaat het nu met... Trisha van Dijk.
Toen Trisha, nu 30, te maken kreeg met afwijkende onderzoekuitslagen die wijzen op hartinfarct, willen de artsen zich daar in eerste instantie niet bij neerleggen: “Volgens hen paste een hartinfarct niet bij mijn leeftijd en gezondheid.” Een kwelling an sich. Later wordt duidelijk dat haar hartinfarct veroorzaakt is door Prinzmetal Angina Pectoris, ook wel vaatspasmen genoemd; een zeldzame vorm van pijn op de borst of hartkrampen waarbij sprake is van een tijdelijke afsluiting van een of meerdere kransslagaders van het hart als gevolg van één krampachtige samentrekking van het bloedvat (vaatspasmen).
----
Een gezonde dosis beweging is voor een hartpatiënt soms de effectiefste medicatie. Hart-, vaat- en longfysiotherapeut Marijke van Kemenade legt uit waarom voldoende beweging zo belangrijk is en geeft tips om zelf thuis uw conditie op te bouwen.
De wetenschappelijke onderzoeken liegen er niet om, vertelt Marijke van Kemenade. Als fysiotherapeut bij een Helmondse kliniek is zij gespecialiseerd in de behandeling van hart-, vaat- en longpatiënten. “Uit een van die onderzoeken blijkt dat de kans op mortaliteit na een hartincident met 25 procent vermindert als een patiënt daarna voldoende beweegt. Bovendien zorgt gezonde beweging voor een lagere kans op heropname, een verminderd risico op een nieuw infarct en verlaagt het de bloeddruk, het cholesterol en de suiker. Daarbij neemt het gewicht natuurlijk mogelijk ook af, wat zowel fysiek als mentaal een positief effect heeft.” Het mentale vlak mag volgens Van Kemenade niet onderschat worden. “Na een hartincident is een patiënt vaak het vertrouwen in het lijf kwijt en er is bij velen sprake van angst. Eerst ben je gezond, nu niet meer. Wat kun je nog aan? Waar ligt je grens? Door te bewegen zoek je die grenzen weer op en krijg je steeds meer vertrouwen in jezelf en je lichaam.”
----
“Ik kan straks wél naar boven lopen, pappa. Dan kan ik je helpen. Ik ga je gewoon duwen.” In de hitte op Tenerife liet onze 3-jarige zoon ons hart even smelten. Lopend naar een strand dachten we dat we de auto dichtbij hadden geparkeerd. Totdat we weer eens best steil naar beneden moesten lopen. “Schat, die helling moet je straks ook weer omhoog. Ik loop wel terug en haal de auto.” Mijn man knikte. “Ik zeg het niet snel, maar daar zie ik nu echt tegenop.”
Ik haalde de auto, pikte ze op en vond uiteindelijk een gehandicaptenparkeerplaats dichtbij het strand. Tijd om af te koelen in de zee. Het was snikheet, maar eigenlijk ging het verbazingwekkend goed met de energie van mijn man. Wat een geluk!
Dat was wat anders op de dag van vertrek. Slechte dagen lijken altijd plaats te vinden op momenten dat het net niet uitkomt. Hoe kan dat toch? Onbewuste spanning? Ik had expres gekozen voor een vlucht midden op de dag. Geen gedoe met wekkers op onmogelijke tijden en haasten was ook niet nodig.
Toch voelde mijn man zich niet goed. Hij baalde enorm, omdat hij nergens mee kon helpen. Met een rotgevoel zag hij aan hoe ik de koffers in de auto zette, het huis nog wat schoonmaakte en ondertussen eten klaarmaakte voor onderweg. In de auto voelde hij zich schuldig, omdat hij zo weinig had kunnen doen. Ik was juist blij dat hij rustig met onze zoon bezig was geweest. Ik ging dit keer anders met deze situatie om dan een aantal jaar geleden. Ik wist van tevoren al dat het zo zou gaan en dat ik er weinig aan kon veranderen.
Op Schiphol leverden we snel de koffers in en dronken iets bij een restaurant. Tijd om uit te rusten, zonder mondkapje. Die moesten we nog lang genoeg op tijdens de vlucht.
Over een vliegvakantie hebben we trouwens wel lang nagedacht. Gingen we echt in een vliegtuig in coronatijd? Toen we hadden geboekt, vloog het mij opeens naar de keel. “Wat hebben we gedaan? Straks word jij ziek!” Maar mijn man kon alles makkelijk relativeren. Gelukkig maar, want we hebben geen spijt. Het was heerlijk om weer eens in het buitenland te zijn!
Wat op zijn vijftiende begon met een gezwollen buik die maar niet verdween, mondde uit in een jarenlange gezondheidsstrijd. Toch wist Krijn, inmiddels 27 jaar, zich er wonderbaarlijk genoeg doorheen te vechten. Zijn moeder Warna Krijgsman (59) vertelt.
Twaalf jaar geleden ging Krijn naar het ziekenhuis voor een buikecho. Warna weet nog dat ze voelde: ik ga hier pas weg als de artsen zeggen wat het is. Plotseling kreeg ze te horen dat Krijn moest blijven. Hij werd direct opgenomen. “Dat is zo’n raar gevoel als ouder. Wat is er met mijn kind aan de hand? Het leek een ontsteking aan zijn hart te zijn. Maar liefst vier weken lag hij uiteindelijk in het ziekenhuis. Als hij zou aansterken, zou het allemaal weer goed komen. Dat was echter niet zo. Het was geen ontsteking, maar een zeldzame hartspierziekte. Hij ging steeds verder achteruit.”
----
----
Tien jaar was Quinten de Jong (19) toen hij plotseling op straat viel en een hartstilstand kreeg. Uren werd hij gereanimeerd en in de maanden erna balanceerde hij op het randje van de dood.
Terwijl hij destijds van school naar huis liep, begon Quinten een stuk te rennen. Echter kon hij daar opeens niet meer mee stoppen en viel hij voorover op straat. Hij weet nog dat hij ’s ochtends iets bij een docent is gaan vragen, maar verder is de hele dag uit zijn geheugen gewist. Net als de maanden erna: dat heeft hij zich allemaal later laten vertellen. “Toen ik ben gevallen, zijn er twee moeders naar me toe gekomen om me te reanimeren. Eén van hen wist namelijk dat ik eerder aan een gat tussen de kamers van mijn hart ben geopereerd. Dat staat overigens los van de hartstilstand. Later schoot ook een huisarts te hulp. Al snel werd ik afgevoerd naar het ziekenhuis, waar ik nog eens drie uur ben gereanimeerd.”
Quinten werd in een kunstmatige coma gebracht. Af en toe werd hij wakker en kon hij reageren door middel van handgebaren, maar praten kon hij niet doordat hij werd beademd. Ook dit weet hij allemaal niet meer. “Ik heb ongeveer twee maanden in een kunstmatige coma gelegen. Het was constant de vraag of ik het ging redden en zo ja, hoe. De artsen wisten, doordat ik niet kon praten, niet in hoeverre ik hersenschade had. In die twee maanden tijd heb ik zo’n zes complicaties gehad. Zo werkten mijn nieren niet meer, heb ik hoge koorts gehad, schimmel in mijn bloed en niet te vergeten: trombose in mijn been. Mijn hart en longen moesten tijdens mijn kunstmatige coma namelijk rust krijgen van het reanimeren en daarom ben ik aan de hart-longmachine gelegd. Een gevolg daarvan is dat ik trombose in mijn been heb gekregen, waardoor mijn been moest worden geamputeerd. Als dit niet zou gebeuren, zou ik alsnog komen te overlijden.”
----
