Samen maken we onszelf beter!

Geschreven door

In deze column neem ik u mee in de geschiedenis van onze prachtige belangenorganisatie, van én voor hartpatiënten. In 1970 werd onze Nederlandse Hartpatiënten Vereniging (NHV) opgericht. Uit nood! Omdat er nagenoeg geen aandacht was voor deze snelgroeiende patiëntenpopulatie.

Zo kwam de toepassing van openhartoperaties maar heel langzaam op gang. Slechts een handjevol ziekenhuizen mochten deze levensreddende operaties uitvoeren. Capaciteit werd bewust of onbewust uiterst beperkt gehouden en er vielen onnodig hartdoden. Dat was voor wijlen Henk Fievet reden om een krachtig signaal af te geven aan overheid, verzekeraars en hartspecialisten. Hij verweet ze ‘dood door schuld’ en richtte de NHV (nu Hartpatiënten Nederland) op. Op die manier zette hij de belangen van hartpatiënten op de kaart en kregen de vele tekortkomingen de volle aandacht in de media.

Op uiterst slimme wijze bedacht de NHV de wereldbekende luchtbrug voor hartpatiënten naar Amerika. Er werd volop gereisd. Niet voor de lol, maar om aan een gewisse dood te ontsnappen. In de jaren die hierop volgden werden ook luchtbruggen gestart naar o.a. London en Genève. Zo wisten wij duizenden levens te redden met onze hartreizen!

Ik beschreef zojuist de jaren dat onze hartreizen letterlijk levensreddend waren. In de jaren die daarop volgden bleek dat hartpatiënten vaak niet meer op vakantie durfden te gaan. Ze waren doodsbang dat ze tijdens hun vakantie hartproblemen zouden krijgen. Hoe moesten ze hulp zoeken? Waar kwamen ze terecht? Wie zou voor hen zorgen? Alleen de gedachte al om op vakantie te gaan, leverde stress op. Daarom besloten wij in 1988 om onze reizen nieuw leven in te blazen.

Bijna net zo brutaal als in de jaren ‘70, huurden wij nu geen vliegtuig in, maar een schip. Wij regelden twee cardiologen en maakten samen met 150 reizigers indrukwekkende meerdaagse reizen over de Rijn en de Moezel. Tijdens deze reizen leerden mensen grenzen te verleggen. We probeerden de zogenaamde ‘hartpatiëntenstempel’ weg te halen. Die stempel kregen mensen nadat hun hart gehaperd had en de arts hen vertelde dat ze vanaf dat moment als hartpatiënt door het leven zouden gaan. Dit boezemde ongekende angst in. Niet alleen bij de patiënt, maar zeker ook bij zijn/haar naasten. Door deze diepgewortelde angst raakten velen in een isolement.

Dit isolement en deze angst wisten wij voor velen te doorbreken tijdens deze cruises. Al snel werden wij overstelpt met aanvragen tot deelname. Vanaf toen doopten wij onze hartreizen om tot HartbrugReizen. Onze reizen werden bijzonder gewaardeerd. Niet alleen door hartpatiënten, maar ook door mensen die zich minder ‘zeker’ voelden om te reizen. Of door kinderen die hun vader en/of moeder adviseerden om met ons mee te gaan. Dat was onder het motto van ‘je weet maar nooit. Als er iets gebeurt, sta je er niet alleen voor’.

Voor het jaar 2020 hadden wij inmiddels maar liefst 15 meerdaagse busreizen gepland naar de meest uiteenlopende Europese bestemmingen. Helaas haalde corona een dikke streep door onze HartbrugReizen. We werden, net zoals zovelen, ruim twee jaar lang in de wurggreep gehouden.

Dit jaar begonnen wij langzaam maar zeker onze reizen weer op te starten. Samen met De Jong Intra Vakanties durfden wij het reizen weer aan. Tijdens dit reisjaar blijkt dat een aantal van onze vaste reizigers niet meer in staat is om op reis te gaan. Anderen zijn helaas overleden. Maar er zijn natuurlijk ook nieuwe hartpatiënten bijgekomen. Veel zelfs. Een nieuwe generatie patiënten staat voor de deur. Deze groep kampt weer met andere problemen. Alles bij elkaar reden genoeg voor HartbrugReizen om alles te evalueren en een nieuwe route te bepalen voor de toekomst.

Uiteindelijk hebben we besloten om vol goede moed de draad weer op te pakken. Inmiddels hebben wij ons aangesloten bij de welbekende koepelorganisaties en gaan wij de benodigde keurmerken vanaf 2023 voeren. Zo gaan wij er vol positieve energie weer volledig tegenaan.

Bij het bepalen van de nieuwe koers voor HartbrugReizen, richten wij ons uiteraard weer op hartpatiënten, maar nu met meer aandacht voor het persoonlijk kunnen. Hoe men in het leven staat. Welke bijwerkingen de gebruikte medicatie allemaal teweeg kan brengen. Het eigen kunnen wordt inzichtelijker gemaakt. En het zal blijken dat een aantal hartpatiënten veel meer uit het leven kan halen, dan dat ze zelf ooit voor mogelijk hadden gehouden: samen gaan we reizen, samen verleggen we grenzen, samen leren we grip te krijgen op de eigen gezondheid, op medicatie en op bijwerkingen. Samen worden wij ons steeds meer bewust. Maar uiteraard maken we samen ook mooie herinneringen en nieuwe vrienden. Samen maken we onszelf beter!

Jan van Overveld

Dit artikel verscheen eerder in het HPNLmagazine.

De pro’s en con’s van New-Age

Geschreven door

We leven in een tijd waarin er, God zij dank, meer ruimte is voor spiritualiteit.

Nog niet zo lang geleden werden mensen, meestal vrouwen, die werkten met kruiden of zicht hadden op de toekomst, veroordeeld als heksen, met de doodstraf tot gevolg. Ook nu wordt spiritualiteit nog niet door iedereen geaccepteerd, maar in onze maatschappij leidt het tenminste niet meer tot de doodstraf.

De hernieuwde omarming van spiritualiteit wordt ook wel “New-Age” genoemd. Deze is mijns inziens ontstaan uit ontevredenheid met ons bestaan. Zoals ik in een eerdere column beschreef, zijn we allemaal op zoek naar “het geluk”. Het ongelukkig voelen is een sterke impuls om te willen veranderen, om te willen groeien. Die wens heeft geresulteerd in de grote hoeveelheid zelf-hulp-boeken die de afgelopen decennia zijn verschenen.

Het goede nieuws is dat de mensheid zich bewust wordt van een verbondenheid met iets wat veel groter is dan wijzelf en dat onze eigen mogelijkheden groter zijn dan we ooit voor mogelijk hadden gehouden. In mijn ogen is dat dus vooral een hernieuwde kennismaking met spiritualiteit, met de uitnodiging, voor degenen die dat willen, om zich meer in ware spiritualiteit te verdiepen. Door deze toename van interesse ontstaan ook meer mogelijkheden om lessen te volgen via scholen, boeken en niet te vergeten YouTube. Kortom, veel mogelijkheden om kennis tot je te nemen. Toch heeft dat ook zijn risico’s. Wat is zuivere kennis en, misschien nog wel belangrijker, hoe zuiver zijn wij zelf, oftewel, gebruiken we deze kennis ten goede.

De vroegere mystieke scholen waren heel selectief in het aannemen van leerlingen en minstens even selectief met betrekking tot de kennis die deze leerlingen kregen voorgeschoteld. Het voordeel was dat de leerlingen langzamerhand bewust werden van hun verantwoordelijkheden en het zuiver omgaan met deze kennis. Nu is kennis macht, zodat de opgeleide mensen van de mystieke scholen, zich ook boven de “gewone mensen” konden positioneren. Denk aan de farizeeërs uit het Nieuwe Testament, of de Brahmanen in het Indiase Kastensysteem. Tegenwoordig ligt de kennis overal voor het oprapen. Net zoals de oude scholen voor- en nadelen hadden, heeft de “New-Age” dit ook.

Deze voor- en nadelen hebben in de meeste gevallen te maken met ons mensen. Hoe gaan wij om met deze kennis? Hoe voorkomen we dat we als de tovenaarsleerling van Goethe, verfilmd door Disney, meer schade berokkenen dan goed te doen?

Omdat de zoektocht naar geluk ons veelal lijdt langs de externe weg, het zoeken naar objecten die ons gelukkig moeten maken, bestaat het gevaar dat we de (op)nieuw beschikbare kennis gaan gebruiken om die geluksobjecten te vergaren of om onszelf “te verbeteren”.

Hiervoor gaan we affirmaties gebruiken en zijn we zeer geïnteresseerd in de wet van de aantrekking. We wensen en visualiseren ons suf en krijgen dan ook nog wat we graag willen. Het is dan alleen de vraag of dit wel leidt tot het ware geluk. Hopelijk leidt dit tot het inzicht dat dit niet de juiste weg is en dat we worden uitgenodigd de weg naar binnen te volgen.

De oude leer Advaita Vedanta, zowel de “progressieve weg” als de modernere “directe weg”, maken ons duidelijk dat we het geluk niet hoeven te vergaren of te verdienen, maar dat we dit geluk zelf zijn. We zijn niet ons lichaam, we zijn niet onze geest, maar we zijn zeker niet gebaat bij technieken die ons versterken in onze overtuiging afgescheiden te zijn.

Spirituele lessen zouden ons moeten leren de weg naar binnen te volgen, om dan te ontdekken dat wij allen oneindig Bewustzijn zijn, wat gelijk staat aan zuiver geluk en vrede, en ons vooral leren dit zoveel mogelijk toe te passen in ons aardse bestaan.

HARTegroet,

Jan Chin

Dit artikel verscheen eerder in het HPNLmagazine.

Bas Muijs: Stel niet uit wat je graag wilt

Geschreven door

Acteur en presentator Bas Muijs (46), vooral bekend als Stefano Sanders in Goede tijden, slechte tijden, overleefde afgelopen december een zware hartaanval. Hij is dankbaar dat hij er nog is voor zijn kinderen én hij staat weer op de filmset.

Wat gebeurde er in december precies?

Op een dinsdagnacht werd ik wakker van heftige pijn onder mijn longen, in de maagstreek. Ik dacht wat last te hebben van zuur in de slokdarm. Ik nam een Rennie en klaar. Een paar dagen later ging ik op de fiets mijn kinderen van school halen. Ik kreeg zo’n pijn op de borst dat ik bijna van mijn fiets viel. Toen gingen alle alarmbellen af. In het ziekenhuis wezen mijn bloedwaarden uit dat ik een hartaanval had gehad. Ik geloofde het niet. De uitslag moest van iemand anders zijn. Toch was het echt zo. Feitelijk had ik twee hartaanvallen gehad. Die dinsdagnacht was er ook eentje geweest. Ik had toen geluk gehad, omdat een bloedpropje was losgeschoten en ik weer lucht kreeg. De verlichting had dus niets met de Rennie van doen gehad.

En toen?

Mijn ziekenhuisopname viel in coronatijd en de IC was vol. Ik zou een paar weken moeten wachten op een operatie, want zonder IC-plek beginnen de chirurgen niet aan een risicovolle ingreep. Daar lag ik met slangen aan de monitor. Uiteindelijk heb ik maar zes dagen op de operatie gewacht. Er kwam acuut plek vrij op de IC. Waarschijnlijk was er iemand overleden. Tijdens een openhartoperatie kreeg ik vier bypasses. Met Kerstmis was ik weer bij de familie.

Hoe verliep de revalidatie?

Die begon direct met de fysiotherapeut in het ziekenhuis in Leiden. We gaan een trap oplopen, zei hij. Ik lachte. Dat kan niet, dacht ik. Uiteindelijk is zelfs een tweede trap nog gelukt. Met de beweging vergroot je de kleine aders die daarmee de functie van de slagaders krijgen. Het is nodig, maar het is zo zwaar. Je kotst van de pijn in je bovenlichaam. Het komt nooit meer goed, dat gaat dan door je heen. De vaatchirurg, Dr. de Weger, had gezegd dat hij na zes dagen nog even een balletje zou komen overschieten. Ik dacht dat de man gek was geworden. Hij kwam terug met bal en het spelen lukte. Mentaal was dat zo belangrijk, ik kreeg meer zelfvertrouwen. Die vaatchirurg heeft mijn leven gered. De dagelijkse dingen kon ik redelijk snel weer doen, op werk- en sportgebied ging het herstel langzamer.

Hoe is het nu?

Ik ben inmiddels bijna 100% terug. Ik doe weer aan racefietsen, hardlopen en voetballen. Ik sta ook weer op de set van Goede tijden, slechte tijden. De maandag na mijn ziekenhuisopname zou het filmen beginnen. De producent schrok zich rot toen ik hem belde over mijn hartaanval. Het is een dure operatie om het script om te schrijven. Niemand heeft het me kwalijk genomen. Ik kreeg zelfs de garantie dat ik terug kon komen als ik ooit weer wilde. Die verzekering gaf ook de kracht om keihard aan mijn herstel te werken. Het was een niet vanzelfsprekende opsteker van de werkgever.

Ben je anders gaan leven? Eet je bijvoorbeeld anders?

Met drie kinderen is de agenda nog altijd vol. Voeding is wel wat anders geworden. We eten nog minder vlees dan we al deden. Ook gebruik ik minder koolhydraten. Ik was geneigd met meer sport meer koolhydraten te gaan nemen. Na het sporten nog een bord pasta te nemen bijvoorbeeld. De diëtiste gaf aan dat dat niet zo verstandig is. Je gaat slapen met al die verorberde energie en die zet zich om in suiker en vetten, aan de binnenkant van de vaten. Dat advies opvolgen lukt aardig. Het gebeurt maar weinig meer dat ik ‘s avonds laat, na het werk, een hamburger snack.

Dé clichévraag: kijk je nu anders tegen het leven aan?

Nee en ja. Nee, omdat ik niet veel tijd heb daarover te mijmeren. Ja, er zijn wel momenten. We gingen onlangs met het hele gezin in Leiden met een fluisterboot varen. Toen kwam plots het besef dat het zo bijzonder is dat ik nog zoiets met mijn gezin kan beleven. Ik had in een kist kunnen liggen. Potverdorie. Vooral voor de kinderen (van 2, 5 en 7) is het goed, dat ze nog een vader hebben. Ik had er niks van gemerkt. Het volgende moment hangt er een kind over de reling en is de overpeinzing over.

Heb je tips voor andere hartpatiënten?

Pak jezelf stevig aan! Iedereen in je omgeving zegt je het rustig aan te doen, maar flink bewegen, ondanks de pijn, betekent dat je weer sneller op eigen benen staat. Stel ook niks uit! Is er iets dat je graag had willen doen? Die ene droomvakantie of iets anders? Heb je het geld ervoor? Doe het dan nu en geniet. Wellicht is het over een paar jaar niet meer mogelijk.

Tekst: Mariëtte van Beek
Beeld: Bas Muijs

Dit artikel verscheen eerder in het HPNLmagazine.

Strafrechtelijk onderzoek naar cardiologen: namen ze miljoenen in steekpenningen aan van een Duitse pacemakerfabrikant?

Geschreven door

Het strafrechtelijk onderzoek naar Zwolse cardiologen draait om apparaten van het Duitse Biotronik. Hebben artsen deze apparaten geïmplanteerd in ruil voor persoonlijk gewin?

In het najaar van 2020, als Nederland richting een tweede lockdown gaat, lopen de gemoederen op bij het Zorginstituut. Deze overheidsdienst die de minister adviseert over welke ziektekosten door het basispakket gedekt moeten worden, is in een stevige discussie beland met de beroepsvereniging van cardiologen. Het gaat over het plaatsen van ICD’s – dure, hoogtechnologische hartapparaten die werken als defibrillator en met elektrische schokjes een haperend hart in het gareel kunnen houden.

Lees hier verder: NRC

Meer Philips-ademmaskers met magneten dan gedacht gevaarlijk voor pacemakers

Geschreven door

Op zich was het al bekend dat magneetsluitingen in ademmaskers van Philips voor hartpatiënten met slaapapneu gevaarlijk zijn voor mensen met een pacemaker. Maar nieuw is dat het om meer maskers gaat dan tot nog toe werd aangenomen: geen zeventien miljoen aan patiënten geleverde maskers zoals eerder gemeld, maar 22 miljoen waarvan ruim 18,6 miljoen in de Verenigde Staten. Dat heeft de Amerikaanse toezichthouder FDA laten weten.

Anderhalve maand geleden bracht Philips hierover een veiligheidswaarschuwing naar buiten. Philips vraagt patiënten met een pacemaker, neurostimulator of een interne defibrillator geen slaapapneu-masker meer te gebruiken als die van kleine sluitingsmagneetjes zijn voorzien. Ook moet je zo’n ding niet meer gebruiken als je partner een pacemaker heeft.

De pacemaker kan op de magneetjes reageren. Niet dat er daardoor al doden zijn gevallen, maar wel kwamen in september bij FDA en Philips al 43 klachten binnen van mensen die ernstige verwondingen rapporteerden, toevallen meldden of de noodzaak de pacemaker te resetten.

In de gebruiksaanwijzing van de apneumaskers stond al dat je de magneetsluiting niet te dicht in de buurt van een medisch implantaat moet brengen. Nu gaat Philips een stapje verder. In de nieuwe bijsluiter staat de waarschuwing dat ook mensen met bijvoorbeeld metaalsplinters in hun oog of schroeven in botten de maskers met magneetsluiting beter niet meer kunnen gebruiken.

Het zit Philips niet mee met de willen bedienen van mensen met slaapapneu. Er waren al problemen met het schuim in apparaten, dat kon verkruimelen. Het bedrijf heeft al 1,3 miljard euro af moeten schrijven op apneu-kastjes en maskers.

Steunhart: operatie in Rotterdam, controles in Eindhoven

Geschreven door

Het Erasmus MC in Rotterdam en het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven zijn een samenwerking gestart bij de zorg voor patiënten met een steunhart. De operatie gebeurt in Rotterdam. De nazorg en controles vinden afwisselend plaats in Eindhoven en  Rotterdam.

Het Erasmus MC en het Catharina Ziekenhuis zijn de eerste ziekenhuizen in Nederland die voor de zorg rondom een steunhart een zogeheten shared care-constructie hebben opgezet. Dat betekent dat de operatie om het steunhart te plaatsen in Rotterdam wordt uitgevoerd. Voor nazorg, controles en tussentijdse technische problemen met het steunhart kunnen patiënten nu ook terecht in het ziekenhuis in Eindhoven. De standaard driemaandelijkse controles vinden om-en-om plaats in Eindhoven en Rotterdam.

De samenwerking is een uitkomst voor patiënten die niet in de buurt van Rotterdam wonen, stellen de initiatiefnemers hartfalen/transplantatiecardioloog Kadir Caliskan van het Erasmus MC en cardioloog-intensivist Luuk Otterspoor van het Catharina Ziekenhuis. “Het Erasmus MC is één van de grootste nationale hartfalencentra die naast harttransplantaties in Nederland ook steunharten plaatsen. Voor patiënten uit bijvoorbeeld Brabant en Limburg is het belastend om voor elke controle een paar uur te reizen naar Rotterdam. Door deze samenwerking hoeft dit niet meer”, aldus Otterspoor.

Een steunhart, ook Left Ventricular Assist Device of LVAD genoemd, is een pomp die op het hart wordt aangesloten en de functie van de linkerkamer overneemt.

In Nederland krijgen per jaar ongeveer 100 patiënten met eindstadium hartfalen een steunhart. De verwachting is dat dat aantal de komende jaren gaat groeien. Het steunhart overbrugt de tijd tot een harttransplantatie of kan het hart blijvend ondersteunen. Soms wordt het steunhart gebruikt om het hart tijdelijk rust te geven zodat het kan herstellen, bijvoorbeeld  bij een vorm van hartfalen na zwangerschap.

Door samen te werken kunnen Caliskan en Otterspoor meer patiënten helpen. “Per jaar overlijden ongeveer 7000 tot 8000 mensen door hartfalen. Mijn schatting is dat een steunhart bij ongeveer tien procent van deze patiënten het leven kan redden”, aldus Caliskan. Door de beschikbare capaciteit slim te gebruiken en de expertise vanuit de academische centra te verspreiden naar topklinische ziekenhuizen, hopen ze de sterfte terug te dringen. Daar is ook meer bekendheid voor nodig, benadrukken de cardiologen. Een deel van de hartfalenpatiënten wordt nog steeds onderbehandeld, omdat nog niet alle artsen en specialisten voldoende bekend zijn met de juiste indicaties en de mogelijkheden van de behandeling met een LVAD.

De samenwerking is gestart door een verpleegkundig specialist, hartfalen-cardioloog en LVAD-technicus uit het Catharina Ziekenhuis op te leiden in het Erasmus MC. Aan het project is ook een promovendus verbonden die onderzoekt of de shared care-constructie de kwaliteit van leven van patiënten verbetert en of de nieuwe manier van werken kosteneffectief is.

Bron: Catharinaziekenhuis

Onderzoek naar aannemen 1,8 miljoen euro door Bredase cardiologen

Geschreven door

BREDA – Het ziekenhuis koos eerst voor een eigen intern onderzoek, maar Amphia laat alsnog een extern en onafhankelijk onderzoek uitvoeren naar de financiën van de cardiologen in het hospitaal. Die namen namelijk zonder daarvan melding te maken 1,8 miljoen euro aan. Dat meldde BN de Stem zaterdag.

De cardiologen liggen onder een vergrootglas sinds bekend werd dat ze 1,8 miljoen euro hebben opgestreken van medische bedrijven. Op zich mag dat, maar dan moet daarvan wel melding worden gemaakt aan het ziekenhuisbestuur. En precies dat hadden de cardiologen niet gedaan. Volgens de krant richtten de cardiologen van het geld een eigen stichting op, waarvan het ziekenhuis totaal geen weet had.

Toen eenmaal alles uitlekte, haastten de cardiologen zich om excuses te maken en spijt te betuigen. Ze vertelden dat het geld zou zijn gebruikt voor wetenschappelijk onderzoek en bijscholing.

Het onderzoek dat Amphia wil laten uitvoeren door een groot accountantskantoor richt zich onder meer op de vraag of de donaties van invloed zijn geweest op de inkoop van medische hulpmiddelen door het ziekenhuis.

Het vermeende gesjoemel met geld door cardiologen werd ontdekt door de NOS. De omroep deed navraag bij negen ziekenhuizen, waaruit bleek dat tenminste zeven besturen niet voor alle betalingen aan cardiologen door medische bedrijven vooraf toestemming gaven. Drie besturen wisten zelfs geeneens dat hun cardiologen eigen bv’s of stichtingen hadden. Het gaat om het Amphia Ziekenhuis in Breda, het Albert Schweitzer-ziekenhuis in Dordrecht en het Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis (CWZ) in Nijmegen.

Prognose electieve wachttijden oktober 2022

Geschreven door

Ons recente onderzoek naar de wachttijden voor openhartoperaties en dotterbehandelingen in de Nederlandse hartchirurgische centra stemt ons gematigd positief.

Wij constateren dat veel ziekenhuizen alles in het werk hebben gesteld om de door corona opgelopen wachtlijsten weg te werken. Daardoor zijn de wachttijden, op enkele uitzonderingen na, over het algemeen redelijk te noemen.

Voor dotterbehandelingen (PTCA) is de gemiddelde wachttijd rond de vijf weken. Uitschieter is het A.M.C. in Amsterdam met een wachtlijst van maar liefst vier maanden!

De wachttijden die wij registreren voor openhartoperaties variëren van vier tot maar liefst 26 weken en langer! De kortste wachttijd meten wij in Den Haag (Haga-Ziekenhuis) en in Twentse (M.S. Twente): rond vier weken. In Utrecht (U.M.C.U.): 12 weken, gevolgd door Leiden (L.U.M.C.) met 4 maanden. Meest schrijnend: Amsterdam (A.M.C.): 6 tot 12 maanden!

 

Amsterdams onderzoek: laag inkomen betekent meer kans op een plotselinge hartstilstand

Geschreven door

Mensen in de laagste inkomensgroep hebben ruim anderhalve keer meer kans op een plotselinge hartstilstand dan wie in de hoogste inkomensgroep zit. Dat blijkt uit onderzoek van Benjamin van Nieuwenhuizen, die donderdag promoveerde bij Amsterdam UMC.

“Het is bekend dat groepen met een lagere sociaal-economische status een grotere ziektelast dragen,” aldus Van Nieuwenhuizen (Amsterdam, 1991). “Dat is ook het geval bij hart- en vaatziekten.”

Lees hier verder: Amsterdams onderzoek: laag inkomen betekent meer kans op een plotselinge hartstilstand (parool.nl)

Wetenschappers roepen op tot gedragsparagraaf bij nieuw gezondheidsbeleid

Geschreven door

Gedragswetenschappelijke expertise wordt nog onvoldoende benut voor gezondheidswinst. Zoals bij de aanpak van Covid en de betaalbaarheid van de zorg en preventie. Een aantal gedragsexperts overhandigden gisteren de position paper ‘Gedragsexpertise is de sleutel voor effectief leefstijlbeleid’ aan staatssecretaris Van Ooijen (VWS). Waarin de oproep wordt gedaan door experts om gedragsexpertise structureel onderdeel van beleid te maken. Het opnemen van een gedragsparagraaf bij nieuw gezondheidsbeleid kan uitkomst bieden.

Gedragsverandering is de sleutel tot succes voor het realiseren van een gezonde leefstijl en voorkomt het risico op chronische ziekten. Het belang hiervan wordt in beleid structureel onderbelicht. De coronapandemie maakte dat pijnlijk duidelijk. Zo werden Nederlanders geadviseerd te blijven bewegen, aan de andere kant moesten sportscholen gedwongen de deuren sluiten. Aandacht voor gedragsverandering vraagt tevens aandacht van zorgprofessionals, politici en beleidsmakers. Staatssecretaris Van Ooijen: ‘Het preventie- en leefstijlbeleid komt voor een groot deel neer op gedrag en gedragsverandering bij burgers, patiënten, zorg- professionals en instellingen. Daarom wil ik Lifestyle4Health bedanken voor dit paper en de aanbevelingen die daarin gedaan worden.’

Lees hier verder: Wetenschappers roepen op tot gedragsparagraaf bij nieuw gezondheidsbeleid