In aanloop naar hartoperatie: ‘zorg dat je goed voorbereid bent’

Wanneer Marian begin 20 is komt ze er bij toeval achter dat ze een hartklep insufficiëntie heeft, de aorta hartklep sluit niet volledig. Er wordt een licht ruisje geconstateerd bij haar hart wanneer ze als donor bloed wil geven. “Vanaf dat moment moest ik me een keer per drie jaar laten controleren. Ook kreeg ik antibiotica profylaxe onder meer voor de geboorte van mijn kinderen. Mijn eerste cardioloog zei me ‘hier kun jij 100 mee worden.’ In de jaren die volgden wisselden de cardiologen in de praktijk. Elke keer stond ik snel buiten. ‘Zeer geringe lekkage, geen klachten, over 3 jaar zie ik u terug’.”

Deurklink

“2022, inmiddels de 50 gepasseerd. Ik stond al met de deurklink van de spreekkamer in mijn hand. Wilde vertrekken en tegen mijn nieuwe cardioloog zeggen ‘Ik zie je weer over 3 jaar’. Maar ze hield me tegen. “Ik wil nader onderzoek doen”, zei ze. Ze vertelde dat mijn aorta vergroot was. ‘Normaal’ is die ergens tussen de 40 en 45 millimeter qua doorsnee, die van mij was waarschijnlijk 52 millimeter. Na dat gesprek merkte ik dat ik minder stevig dan normaal in mijn schoenen stond.”

(meer…)

Wachten op de operatie: aneurysma voelt als tikkende tijdbom in je lichaam

Wij spreken van aneurysma wanneer een vat anderhalf tot twee keer groter is geworden dan het hoort te zijn. Een aneurysma wordt in heel veel gevallen bij toeval ontdekt. Je merkt er zelf vaak niets van, totdat het te laat is en het vat scheurt. “Een aneurysma is een tikkende tijdbom in je lijf, zo ervaren veel mensen dat”, zegt de Maastrichtse hartchirurg Ehsan Natour.

“Als iemand te horen krijgt dat hij of zij een aneurysma heeft, breekt er een moeilijke tijd voor de patiënt aan”, legt Natour uit. “Een operatie aan een aneurysma wordt pas uitgevoerd als het vat een bepaalde diameter heeft.  Een aneurysma groeit 1-3 mm per jaar , als de groei veel sneller gaat dan stijgt ook het risico op scheuren van het vat en dan moeten wij eerder ingrijpen. Voor ons specialisten is een doorsnee van 50 tot 55 millimeter de grens, afhankelijk van risicofactoren, en als die grens is bereikt wordt opereren nodig.  Dat betekent dat mensen na het ontdekken van een aneurysma soms maanden of zelfs jaren moeten wachten op een operatie. Je ziet dan dat na twee jaar bijvoorbeeld mensen het wel geloven en het gaan negeren. Ze hebben er geen zin meer in, en gaan alles relativeren. Maar helaas is het gevaar dan niet weg. Wat wij hopen is dat mensen hun aneurysma leren accepteren, maar het is een lange weg die naar acceptatie leidt.”

Acceptatie

“Acceptatie is een proces”, gaat Ehsan verder. “Voor we iets kunnen accepteren zullen we eerst enkele voorafgaande fasen doorlopen, en die kun je niet overslaan. Eerst willen mensen niet uit hun comfortzone. Ze worden gegrepen door allerlei emoties en zijn vaak lastig in de omgang. Geleidelijk aan krijgen mensen meer grip op hun emoties, hun gevoel, hun gedachten en hun tot dan toe vaak impulsieve gedragingen en uitlatingen waar anderen last van kunnen hebben. Leren accepteren hangt ook af van het soort ingreep. En je daarop voorbereiden is dan ook belangrijk. Zorg ervoor zo fit mogelijk een operatie in te gaan. Dat betekent: ga aan conditietraining doen, zorg dat je ook mentaal fit bent. Dan gaat het niet om zomaar een paar oefeningen doen, maar serieus werk maken van je conditie.”

“Mensen komen maar al te vaak uitgeput aan voor hun operatie. Ze zijn angstig, bidden met God en doen Hem allerlei beloftes in ruil voor een goede afloop, en dat omdat ze zelf vooraf niks gedaan hebben om fit te zijn, ook mentaal. Ze wéten dat vaak niet. Hoe beter je bent voorbereid op een operatie, hoe beter je daar weer uitkomt. Bereid je dus goed voor, zowel fysiek, mentaal, qua informatie, en let goed op je voeding.”

Wanneer?

“Alleen als een aneurysma scheurt of barst is acuut opereren nodig. Bij een scheur of barst stijgt het risico per uur met één of twee procent. Als je tot de volgende ochtend wacht, is dat risico al met zo’n 50 procent gestegen. Dat is natuurlijk uitermate gevaarlijk.”

“Maar scheurt het niet, dan hebben we nog tijd, en kunnen we een operatie plannen. Het risico is dan anders. We hebben dan de tijd alles te controleren en na te lopen, er is geen spoed, geen haast geboden, het risico is immers lager.”

Maar hoe weet iemand dat het aneurysma scheurt? “Als het scheurt voel je een hevige pijn. Die voelt als een zweepslag, die in je borstkas tussen schouders en door je lichaam schiet. Gelukkig komt dit relatief weinig voor.”

Wachten

“Wachten op een operatie is moeilijk voor de patiënt. Sommige mensen proberen er niet meer aan te denken. Maar de familie, de gezinsleden en collega’s om hen heen, merken dat wel degelijk. Wat je vaak ziet is gedragsverandering, mensen worden ongeduldig, prikkelbaar en soms zelf paniekerig. Het gezin van de patiënt is ook niet voorbereid. De diagnose aneurysma zorgt voor een ingrijpende situatie in je omgeving.”

Wat ook meespeelt: iemand die een aneurysma heeft, moet voorzichtig en kalmpjes aan doen en geen zwaar werk verrichten, stress vermijden. “Voordat geopereerd kan worden gaan vaak maanden of langer voorbij. Dat betekent dat je je leven moet omstellen. Helaas gaat onze maatschappij soms hard om met mensen die uitvallen door ziekte. Dat werkgevers niet altijd begrip hebben voor de situatie van de patiënt maakt het alleen maar erger. Ik ken iemand die zoveel last kreeg met zijn werkgever dat hij niet meer kon slapen ’s nachts, en dat vlak voor de operatie. Mijn advies is: werk niet volledig, en de werkgever zou een oplossing moeten vinden omdat de werknemer wordt bedreigd in diens functioneren. Mensen worden onzeker omdat ze bang zijn hun baan te verliezen. De maatschappij zou hiermee veel meer rekening moeten houden. Help mensen met integreren!”

Murphy’s law

Een ongeluk komt in veel gevallen niet alleen. Daarvoor bestaat een uitdrukking: Murphy’s law. “Na de diagnose volgen gedragsverandering door angst, en die angst wordt alleen maar groter door de groeiende onzekerheid over werk en inkomen, met als gevolg slaap- en concentratieproblemen, uitputting, en dat terwijl het beter is om zo fit mogelijk een operatie in te gaan”, weet Ehsan. “Hoe fitter je bent, des te makkelijk verloopt het traject en des te korter duurt de tijd dat je moet revitaliseren.”

Zing een lied!

Ehsan Natour grijpt in dit soort gevallen terug naar zijn Palestijnse roots. “Een Arabische wijsheid is dat je in dit soort situaties het beste kunt gaan zingen. Dat is van invloed op je hormonen, en verbetert je stemming, brengt je gemoedsrust.” Maar hij erkent dat dit geruststellende advies niet voor iedereen is weggelegd.  Toch is zijn redenering zo gek nog niet. “Door de wachttijden bouw je een enorme stress op. Dat maakt dat iemand fragieler wordt, dat mensen zich onveilig gaan voelen, en dat kan hen snel prikkelbaar maken. Ik vind dat we als behandelend arts daarvoor niet kunnen wegkijken. Het gaat immers om een mens in nood, zo vlak voor de operatie. Helaas hebben we niet altijd de tijd en de kennis om de patiënt in nood goed te begeleiden. Misschien is het nodig om hulpkrachten in te schakelen. Mensen die weten hoe dat moet. Wij hebben daarvoor de tijd niet, en zijn er niet voor opgeleid.”

Benieuwd hoe de patiënt dit beleeft? Lees het verhaal van Marian!

Tekst: Henri Haenen
Beeld: Ehsan Natour

Opzoek naar lotgenotencontact? Check ons forum of onze besloten FB-groep.

Dit artikel verscheen eerder in het HPNLmagazine.

Tel je zegeningen

Het nieuwe jaar is inmiddels alweer een aantal weken oud en terwijl we allemaal uitzien naar het voorjaar, heeft zich net een verschrikkelijke ramp voltrokken in Syrië en Turkije. De gevolgen hiervan gaat elk voorstellingsvermogen te buiten. Ik ben er emotioneel misschien ietsje meer bij betrokken door gesprekken die ik heb met onze lieve collega Aysegül. Een aantal familieleden en mensen die zij kent via hen, wonen in het rampgebied. Ze zet zich vanaf het allereerste moment met hart en ziel in om hulp te bieden aan de getroffenen. Zo zamelt ze geld in, koopt levensmiddelen en helpt ze bij transporteren. Niets is Aysegül teveel. Ze lijdt er zichtbaar onder. En is zichtbaar aangeslagen. Ook met haar ben ik begaan, ondanks dat ze geen direct slachtoffer is.

Deze column schrijf ik op het tijdstip dat de grote geldinzamelingsactie van giro 555 net heeft plaatsgevonden. Ik ben diep onder de indruk en raak ontroerd als ik zie hoe Karsu in de live-uitzending onverwacht geconfronteerd wordt met voor haar onbekende beelden van de puinhopen van haar geboortedorpje. Ook zie je hevig geëmotioneerde inwoners die huis en haard verloren en, erger, hun familie. Het prachtige, diep ontroerende en emotionele nummer ‘Waar ben je dan?’, draagt Karsu op aan haar overleden nichtje. Het maakt veel los. Voor haar is het is letterlijk een adembenemende schreeuw om hulp. Niet voor zichzelf, maar voor alle gedupeerden. Ik ben sprakeloos. Haar optreden overtreft alles. Dit lied spreekt boekdelen. Ik ben al jarenlang fan van haar en zal dat ook zeker blijven.

Terwijl ik alle hemelschrijnende en hartverscheurende emoties van de benefietavond een plekje probeer te geven, begin ik te schrijven. Maar waar kan ik het in hemelsnaam over hebben? Het contrast is veel te groot, maar ik weet als geen ander dat de wereld gewoon doordraait.

Normaal brengt dit jaargetijde positieve gedachte met zich mee voor veel mensen. Ze voelen zich lekkerder en gaan weer dingen ondernemen. En dat doe ik in deze column toch ook maar. Op deze plek heb ik het voorrecht om dingen met u te delen: ik mag u vertellen dat ons team erin geslaagd is enkele mijlpalen te behalen waar wij, en u dus ook, trots op kunnen zijn.

Op de eerste plaats is dat de samenwerking met een toenemend aantal bijzondere dokters. Deze bijzondere specialisten vinden de weg naar ons omdat ze onder de indruk zijn van onze onafhankelijkheid. Ze prijzen onze objectiviteit, openhartigheid en onafhankelijkheid. Ze vertrouwen ons omdat wij ons niet tot achterkamertjespolitiek laten verleiden en ook omdat we volhardend zijn. Juist vanwege al deze redenen zetten ze zich voor ons in en voelen ze zich thuis bij Hartpatiënten Nederland.

Ook hebben wij stappen gezet om mensen bewust te maken van het belang van een gezonde leefstijl. Bij het drukken van deze uitgave, hoorden wij dat Hartpatiënten Nederland is toegelaten als netwerkpartner van ‘Lifestyle4Health’. Dit is hét Nederlands Innovatiecentrum voor Leefstijlgeneeskunde. Samen vinden wij dat leefstijlgeneeskunde een prominente plaats verdient binnen de geneeskunde. Nog steeds wordt bij het behandelen van leefstijlgerelateerde ziekten voornamelijk medicatie ingezet, terwijl medicatie vooral de symptomen bestrijdt en de onderliggende oorzaken niet aanpakt.

Ook kan ik u nog vertellen dat wij veelzeggende keurmerken hebben gekregen voor HartbrugReizen. Dat betekent dat wij alle reizen weer zelf samenstellen en uitvoeren. Hierdoor kunnen hartpatiënten meegaan met onze unieke reizen. Het is de missie van onze reiscoaches, door de Telegraaf omgedoopt tot ‘ware beschermengelen’, om mensen te laten zien dat ze meer kunnen dan dat ze denken. Dit jaar bieden wij interessante jubileumreizen aan. Kijk daarvoor snel in bijgaande brochure en boek de reis van uw keuze.

Als afsluiter zie ik nog iets heel positiefs: Nederland heeft maar liefst bijna 90 miljoen gedoneerd voor de slachtoffers in Turkije. Ook daar mogen we met zijn allen trots op zijn. Heel trots!

Jan van Overveld

Opzoek naar lotgenotencontact? Check ons forum of onze besloten FB-groep.

Dit artikel verscheen eerder in het HPNLmagazine.

HartbrugReizen behaalt diverse keurmerken

Trouwe reizigers van HartbrugReizen weten allang dat onze organisatie betrouwbaar is. Toch vinden we het goed om reiskeurmerken te voeren die algemeen bekend zijn en reizigers 100% garantie geven. Onlangs behaalde HartbrugReizen onder andere het SGR-certificaat. Waarom precies?

Jan van Overveld, voorzitter van Stichting Hartpatiënten Nederland, knikt: “Goeie vraag. Drie jaar geleden stond de hele wereld op zijn kop door corona. Iedereen die bij ons een reis geboekt had, betaalden wij onmiddellijk de hele reissom terug. Dat was vrij uitzonderlijk in de reiswereld: er werden vooral vouchers uitgereikt. Dat is voor ons onbegrijpelijk. Wij zijn anders. Wij vinden het belangrijk dat mensen altijd hun geld terugkrijgen, in geval van calamiteiten. Het is evenwel duidelijk dat er veel onrust is ontstaan in de reiswereld, onder organisaties én reizigers. Voor de zekerheid van onze reizigers voeren we daarom nu ook de SGR-garantie. SGR staat voluit voor Stichting Garantiefonds Reisgelden.”

Vertrouwd begrip

“Voor alle duidelijkheid: niet elke reisorganisatie komt zomaar voor het SGR-certificaat in aanmerking. Daarvoor moet je al een deugdelijke club zijn, in organisatorisch en financieel opzicht. Dat we het certificaat behaald hebben en nu aangesloten zijn bij SGR maakt ons erg trots. Betalingen aan ons zijn daarmee in extra goede handen. Zoals de naam al aangeeft is de SGR een garantiefonds. Het geeft garantie op overeenkomsten voor vervoer, reis en verblijf. Komt een SGR-reisorganisatie in financiële problemen, geen zorg. Zelfs als die failliet gaat, wordt de reissom gewoon aan de reizigers terugbetaald. Wanneer dit gebeurt voor ze op reis zijn, dan krijgen ze het vooruitbetaalde reisgeld terug. Zijn ze al op reis, dan zorgt het SGR ervoor, dat ze hun reis kunnen afmaken. Het verblijf en terugreis worden dan vanuit het garantiefonds betaald. We kozen uiteindelijk liever voor de SGR dan voor een reguliere verzekering, omdat de SGR voor veel reizigers al een vertrouwd begrip is. Dat wordt dus met een nóg geruster hart boeken bij HartbrugReizen, óók door mensen die dat nog niet eerder deden. De SGR-garantie kost 5 euro per reis per persoon, gelukkig een minimale meerprijs.”

Orkaan

We kloppen het natuurlijk allemaal af, maar er kan meer narigheid gebeuren onderweg. Dingen waarop niemand bedacht is en ook de reisorganisatie niet vallen aan te rekenen. Denk aan calamiteiten zoals orkanen of overstromingen, onlusten of stakingen op uw reisbestemming. Hoe zit het dan met de garantie? Jan vervolgt: “Om die risico’s af te dekken, waren we al aangesloten bij het Calamiteitenfonds. Doet zich tijdens onze reis zo’n abnormale gebeurtenis voor, dan zullen we de reis moeten aanpassen. Het gebeurt zelden, maar je weet maar nooit. De klimaatveranderingen leveren tegenwoordig ook wel eens onaangename verrassingen op. Het Garantiefonds vergoedt alle meerkosten die noodzakelijk zijn voor de ad hoc maatregelen. Moeten we de reis tijdelijk staken, of moeten onze reizigers vervroegd terug naar huis? Dan krijgen ze een deel van hun reissom terug. Gegeven de omstandigheden biedt dat soelaas.”

Kleinschalig

“Voor ons en onze reizigers is het ook belangrijk dat we zijn aangesloten bij de Vereniging van Kleinschalige Reisorganisaties (VvKR). Die vormt een aanvulling op de alom bekende ANVR, die gemiddeld genomen de grotere touroperators en zelfstandige reisagenten vertegenwoordigt. De reisspecialisten van VvKR onderscheiden zich door hun betrokkenheid en bijzondere expertise. Wie HartbrugReizen en zijn unieke concept kent, begrijpt dat wij ons bij deze vereniging erg thuis voelen. VvKR komt op voor de belangen van de kleine, vaak specialistische reisorganisaties. Natuurlijk draait het uiteindelijk niet om ons. We bundelen onze krachten en delen onze kennis om zowel voor de reisorganisatie als de consument tot een zo groot mogelijke zekerheid en tevredenheid te komen. Ook hebben wij onze reisvoorwaarden aangepast aan de regels en eisen van de VvKR. Het VvKR lidmaatschap betekent dat alle aangesloten reisspecialisten voldoen aan de wettelijke richtlijn pakketreizen. Een voorwaarde is dat er zowel een garantieregeling als een aansprakelijkheidsverzekering voor touroperators is afgesloten. Indien er ondanks alles toch iets niet naar wens is verlopen en we er samen niet uitkomen, kunnen onze reizigers VvKR benaderen voor onafhankelijke bemiddeling. Ze hebben een zogenaamde klachtenprocedure. Tja, het is een heel verhaal. Nogmaals en kort gezegd, kan elke reiziger zonder meer zeker en veilig met ons mee.”

Geschreven door: Mariëtte van Beek

Bekijk hier het reisaanbod van HartbrugReizen.

Willen wij nog wel gekend worden als hartpatiënt?

Talloze mensen in ons land hebben hart- en vaatproblemen. Voor hen is decennia geleden onze belangenorganisatie Hartpatiënten Nederland opgericht. Maar steeds meer mensen willen zichzelf niet meer als patiënt zien. Zij vinden het woord een negatieve lading hebben. Iedereen heeft wel wat, immers. Daarom voel je jezelf nog geen patiënt.

Nogal wat donateurs hebben ons de afgelopen maanden benaderd met een soortgelijk verhaal. Zij voelen zich geen patiënt, willen eigenlijk ook helemaal geen hartpatiënt genoemd worden of als zodanig bekend staan. Sommige mensen vinden de omschrijving hartpatiënt zelfs stigmatiserend.

Voor ons als belangenorganisatie vormt deze ontwikkeling aanleiding om na te denken over onze naam en de naam van ons blad. Vandaar dat wij ook aan jou de vraag voorleggen: wat vind jij ervan? Vind je dat onze organisatie een andere naam moet krijgen, zonder dat ‘patiënt’ erbij? En zo ja, heb je misschien een idee voor zo’n nieuwe naam? Of wil je liever alles bij het oude laten? We zijn heel benieuwd naar jouw mening!

Aan de hand van de resultaten van deze poll zullen we jullie laten weten of we ons anders zouden moeten presenteren. Of juist niet. Dus welke eventuele consequenties de uitslag van dit mini-onderzoek voor de naam van onze organisatie heeft. En voor de naam van ons magazine natuurlijk. Doe mee en geef je mening!

Vul onze poll in!

"*" geeft vereiste velden aan

Wil jij nog wel gekend worden als hartpatiënt?*

Waarom calorieën tellen niet werkt

Het is misschien wel de meest hardnekkige gedachte die we hebben, als het gaat over afvallen: als je wil afvallen moet je simpelweg minder eten en meer bewegen. Maar is het wel zo simpel als dit? Er zijn zeer veel nieuwe inzichten over de werking van ons menselijk lichaam sinds dit gedachtegoed is ontstaan. Hieruit blijkt dat dit verhaal een stuk complexer in elkaar zit, dan altijd gedacht was.

(meer…)

Niets dan goeds over de doden

Mijn moeder is afgelopen december onverwachts overleden, na een zeer kort ziekbed. Zo’n overlijden is één van de grote levensgebeurtenissen die tot bezinning kunnen leiden. Andere voorbeelden daarvan zijn het geconfronteerd worden met een ernstige ziekte of het verlies van je baan of andere functie.

Zo gebeurde er ook één en ander bij mij. Mijn moeder en ik hadden een tamelijk ingewikkelde relatie, waarbij het voor haar vaak moeilijk was om mijn keuzes te begrijpen, laat staan om erachter te staan. Tijdens de afscheidsdienst voor de crematie waren de toespraken zodanig positief, dat onwillekeurig de gedachte ‘niets dan goeds over de doden’ bij mij opkwam.

Nou is het nogal logisch dat mensen bij zo’n ceremonie alleen positieve dingen vertellen, net als bij andere toespraken, waarbij men vaak niet het achterste van de tong laat zien, maar later kwam ook het besef dat ieder mens zijn eigen beleving heeft over dezelfde personen en situaties. Vraag maar eens aan twee kinderen uit hetzelfde gezin, over hun beleving van het verleden. Daarnaast had mijn moeder waarschijnlijk ook wel hoge verwachtingen en maakte zij zich meer zorgen over haar eigen kinderen. Zo zitten er aan elke situatie veel verschillende gezichtspunten en is het daardoor voor ieder individu heel lastig om precies te weten wat een ander ervaart of ervaren heeft.

Terwijl de titel van dit stukje regelmatig bij mij opkwam, besefte ik ineens de waarheid van deze uitdrukking, die veel dieper gaat dan het gezegde. Vanuit de Advaita gaat men ervan uit dat wij mensen in de illusie leven dat wij afgescheiden individuen zijn. Dit leidt tot diverse angsten, omdat een ander individu misschien gevaarlijk is voor ons, of dat deze misschien wel belangrijker (of spiritueler) is dan wij. Vanuit die gedachte moeten wij beter zijn of worden en vooral hard ons best doen. Ambitie, op welk vlak dan ook, staat hoog aangeschreven. We willen steeds een betere versie van onszelf zijn.

Zo ontstaat er een nog grotere verdeeldheid, dan die ten grondslag ligt aan dit proces van ‘ik wil/moet me onderscheiden van de rest’. Dit geldt ook voor spiritualiteit. Na het overlijden raken we ons lichaam en onze denkgeest kwijt, waardoor niets ons meer weerhoudt van het één zijn met het Oneindig Bewustzijn. De illusie van tijd en ruimte vallen weg, evenals het oordelen. Wat rest is het verblijven in het Zijn. We zijn weer Thuis. Krishnamurti zei hierover dat het vreemd is dat mensen bang zijn voor de dood, we zouden de dood moeten koesteren en bang zijn voor het leven. Uiteraard bedoelde hij dat niet zo zwart-wit, omdat hij ook zijn functie op aarde heeft gehad.

Wat ik besefte was, dat als wij mensen overlijden, wij niet meer dezelfde zijn als toen we op aarde rondliepen. De illusie van afgescheiden te zijn en alle gevolgen daarvan, zijn we kwijt. We zijn weer volledig één met al wat is, vergelijken niets meer met elkaar en kunnen daardoor geen onderscheid meer maken. Alles is één, dus waar zou je bang voor moeten zijn, ten opzichte van wat zou je je moeten profileren. Er is niet eens meer een ‘je’, maar toch ben je aanwezig als Bewustzijn.

Vanuit dat gezichtspunt is het volledig terecht om niet kwaad te spreken over de doden. We waren misschien niet helemaal blij met de rol die ze speelden in ons leven, tijdens hun aards bestaan, maar dat kwam door de illusie waarin zij leefden. Als we ons dat beseffen, kunnen we met meer mededogen naar hen kijken, want die illusie van afgescheidenheid levert veel stress en angst op en maakt het leven niet gemakkelijk.

Het feit dat we kunnen beseffen dat de overledenen hun problemen achter zich hebben gelaten en volmaakt gelukkig zijn, kan misschien onze pijn verlichten. Daarnaast kan dit besef ertoe leiden dat wij meer compassie met de medemensen en onszelf hebben, door ons bewust te worden van wie we werkelijk zijn.

HARTegroet,

Jan Chin

Opzoek naar lotgenotencontact? Check ons forum of onze besloten FB-groep.

Dit artikel verscheen eerder in het HPNLmagazine.

Wist u dat?

Kardia Mobile

Ons onderzoek is van start gegaan! Mensen met hartritmestoornissen die niet gevangen kunnen worden in het ziekenhuis, kunnen nu zelf eenvoudig een ECG maken vanuit thuis. Dagelijks ontvangen we ECG’s van deelnemers die vervolgens worden beoordeeld door deskundigen.

Acceptgiro

Per 1 juni 2023 wordt de papieren acceptgiro afgeschaft. Dit zorgt voor enige aanpassingen. Wij waarderen het enorm als u bij ons een automatische incasso afgeeft. Zo hoeft u nergens aan te denken en ontvangt u het mooie magazine te allen tijde. Een andere mogelijkheid is een digitale acceptgiro, die ontvangt u via de mail. Houd uw mail goed in de gaten!

Evenementen 2023

Ook in 2023 organiseren we weer leuke evenementen. Meer info volgt. Zorg ervoor dat u er snel bij bent want vol=vol!!

Webinars gemist?

We organiseren regelmatig webinars. Heeft u deze gemist? Kijk deze terug via YouTube. Klik hier.

Adviesgesprekken

Steeds meer donateurs vinden de weg naar een adviesgesprek. Of het nu gaat om leefstijl, medicatie of juridische onderwerpen: donateurs kunnen bij ons terecht voor een goed en eerlijk advies! Bel ons via 085 – 081 10 00

Account website aanmaken

Heeft u nog geen account op onze website? Maak deze dan nu aan zodat u alle premium artikelen kunt lezen: www.hartpatienten.nl/registreren

Cadeaubonnen

Wilt u iemand een cadeau geven maar weet u niet wat? Geef een cadeaubon van HartbrugReizen! Bel of mail.

Het nieuwe HPNLmagazine ligt op de deurmat!

Inmiddels ligt de nieuwe uitgave van het HPNLmagazine op de deurmat bij onze donateurs.
Ook dit keer, zoals u van ons gewend bent, weer boordevol interessante en informatieve artikelen en interviews.

Zo deelt schrijver Paul van Hooff, die in februari 2022 een hartinfarct kreeg in Bolivia, zijn persoonlijke verhaal. John Boon vertelt meer over hoe hij 5 hartinfarcten wist te verwerken. Personal trainer en coach Radmilo Soda adviseert hartpatiënten om het krachthonk in te gaan en we besteden aandacht aan het belang van goed tandenpoetsen. Ook interviewden we Iceman Wim Hof en diëtist Leroy van de Ree geeft tips hoe je met een kleine beurs tóch gezond kunt eten.

Ook is er meer te lezen over diverse medische interessante onderwerpen. Zo vertelt cardiothoracaal chirurg Peyman Sardari Nia over het hartteam en verpleegkundig specialist Astrid de Vries over het belang van hartrevalidatie. Hartchirurg Ehsan Natour gaat dieper in op aneursyma’s, terwijl Marian de beleving van de patiënt belicht. Dr. Michiel Henkens is aan het woord over de Hartenbank.

En er is aandacht voor het webinar met hartchirurg Ehsan Natour, over doodsangst, het gevoel waarmee hartpatiënten de operatiekamer ingaan. Heeft u dit gemist? Geen zorgen, terugkijken kan nog steeds!

Dit is nog maar een kleine greep, dus lees snel verder. Wij wensen u veel leesplezier!

Ook hebben we een aparte reisbrochure uitgebracht van onze unieke HartbrugReizen! Ter ere van het 35-jarig jubileum zijn er enkele reizen georganiseerd naar extra bijzondere bestemmingen. In deze uitgave staat het volledige reisprogramma van 2023 gepubliceerd. Wees er snel bij! Deze reisbrochure aanvragen kan via www.hartbrugreizen.nl

Vraag snel een proefexemplaar aan.

Als u dit magazine graag elke 2 maanden wil ontvangen, dan kunt u hier doneren. Bij de keuze vriend/vriendin ontvangt u het magazine alleen digitaal, bij abonnee en supporter ontvangt u dit automatisch elke 2 maanden op de deurmat.

Veel leesplezier!

Ik word morgen donateur!

Marc de Mol Moncourt (29) onderging als kind een ingrijpende hartoperatie. Niet gek dus dat hij jaren later donateur werd van HPNL. Tenminste, zo lijkt het. Toch ging daar iets heel anders aan vooraf.

Marc werd geboren met een gaatje in zijn hart, in de medische wereld ventrikelseptumdefect (VSD) genoemd. Ook heeft hij vanaf zijn geboorte een bicuspide aortaklep, wat betekent dat hij niet drie, maar twee aortaklepslippen heeft. “Het gaatje in mijn hart had invloed op mijn uithoudingsvermogen,” vertelt Marc. “Dat merkte ik weleens tijdens het voetballen. Maar ach, ik wist niet beter. Het enige wat ik vervelend vond, is dat ik elk jaar naar Maastricht moest voor onderzoeken. Dat is gewoon saai voor een kind.”

Kaartjes en knuffels

Omdat het gaatje niet uit zichzelf dichtgroeide, werd er een openhartoperatie gepland. Marc was pas tien jaar, maar vond het helemaal niet spannend. “Daar ben ik heel makkelijk in. Ik wist ook niet goed wat er ging gebeuren. Ineens lag ik daar.” Marcs ouders maakten zich meer zorgen. “Het moment dat ik de operatiekamer ingereden werd, is me goed bijgebleven. Mijn moeder liep met mijn ziekenhuisbed mee, maar toen ik het laatste stukje alleen werd weggereden, moest ze huilen. Dat maakte wel indruk op me.”

Een succesvolle operatie van zo’n vier uur volgde, waarin het gaatje werd dichtgemaakt met een soort lapje, een patch. “Ik weet nog dat ik na afloop wakker werd en wazig allemaal slangetjes boven me zag hangen. Daarna ben ik weer in slaap gevallen.” De tijd in het ziekenhuis vloog voorbij, vertelt de nu 29-jarige. “Ik had een beetje last van de naweeën van de narcose, maar verder ging het goed. Het is me vooral bijgebleven dat ik veel kaartjes en knuffels kreeg. Na een week was ik alweer thuis en kort daarna kon ik weer naar school.”

Een dronken bui

Zijn ouders zagen dat het na de operatie beter met hem ging, maar Marc kan zich dat niet herinneren. “Ik heb nooit het idee dat ik anders moet leven dan anderen. Alleen wordt eens in de zoveel tijd de bicuspide aortaklep nog gecontroleerd.” Marc sport fanatiek en zit regelmatig met zijn vriendengroep in de kroeg. Opvallend genoeg kwam hij dáár in contact met Hartpatiënten Nederland. “We gaan altijd naar café Aeve Choppe in Roermond, twee deuren naast het kantoor van HPNL. Sommige medewerkers van de stichting komen weleens in dezelfde kroeg wat drinken en zo ben ik met hen aan de praat geraakt. Normaal ben ik niet zo van de stichtingen, maar twee jaar geleden heb ik in een dronken bui beloofd dat ik HPNL ging steunen. ‘Ik word morgen donateur!’ riep ik. Nou, dan moet je dat ook doen hè.”

‘Het komt goed’

Hoewel een paar glazen bier Marc een zetje in de richting van HPNL gaven, staat hij helemaal achter het donateurschap. “HPNL doet goed werk. En áls ik dan iets moet steunen, dan iets wat dichtbij me staat. Mocht er ooit wat aan de hand zijn, dan weet ik dat ik op HPNL terug kan vallen. Dat is een fijn idee. Maar ik hoop en denk dat dat niet nodig gaat zijn hoor.”

De nuchterheid die Marc op zijn tiende had, heeft hij bijna twintig jaar later nog steeds. “Ik ben helemaal niet met mijn hart bezig. Ik maak me gewoon niet zo druk, ook niet over andere zaken in mijn leven. Het gebeurt zoals het gebeurt, ik heb er toch geen invloed op.” Heeft hij nog een tip voor mensen die hun angst wat minder goed los kunnen laten? “Phoe, dat is lastig, want ik heb daar niks specifieks voor gedaan. Het enige wat ik kan zeggen is: het komt uiteindelijk allemaal goed.”

Tekst: Verena Verhoeven
Beeld: Marc de Mol Moncourt

Opzoek naar lotgenotencontact? Check ons forum of onze besloten FB-groep.

Dit artikel verscheen eerder in het HPNLmagazine.