Chronische ziekten bijna verdubbeld in Nederland tegen 2050!

Geschreven door

Volgens de nieuwe Volksgezondheid Toekomst Verkenning (VTV) van het RIVM zal het aantal mensen met chronische ziekten in Nederland tegen 2050 bijna verdubbelen naar circa twaalf miljoen. Vooral dementie en artrose zullen aanzienlijk toenemen. Het aantal mensen met dementie wordt geschat op 506.000, een stijging van 261.000 in 2022. Opmerkelijk is dat 6% van deze groep tussen de 40 en 65 jaar oud is. Dementie leidt tot ernstige problemen met geheugen, spraak en dagelijkse activiteiten.

Het aantal mensen met artrose, een vorm van reuma, zal naar verwachting stijgen van 1,6 miljoen in 2022 naar 3 miljoen in 2050. Artrose veroorzaakt vaak pijn en bewegingsbeperkingen. Daarnaast zullen andere gezondheidsproblemen zoals nek- en rugklachten en nierfalen ook vaker voorkomen.

De VTV wijst erop dat niet alleen het aantal chronische zieken toeneemt, maar ook het aantal mensen met meerdere aandoeningen. Het aantal mensen met drie of meer chronische ziektes zal stijgen van 3,3 naar 4,3 miljoen. De grootste groei wordt verwacht onder 75-plussers.

Het volledige rapport van de VTV 2024 wordt op 27 november gepubliceerd. Deze cijfers benadrukken de noodzaak van preventie en gezonde levensstijlkeuzes om de impact van deze verwachte stijging te beperken.

Klik hier voor meer info.

Vergeving 2.0

Geschreven door

(bekeken door een non-dualistische bril)

Ik heb al eens eerder een column geschreven over vergeving, om duidelijk te maken dat je vergeving voor jezelf doet en niet voor een ander, dat vergeving ervoor zorgt dat je de effecten van negatieve gedachten kwijtraakt. Bekeken vanuit het non-dualisme, krijgt vergeving nog een diepere betekenis. Het non-dualisme gaat ervan uit dat wij allen één zijn en dat er één Bewustzijn is waar wij deel van uitmaken.

De wereld, objecten, gedachten en ons lichaam maken deel uit van dat oneindige Bewustzijn. Er is niets anders dan dat éne Bewustzijn. Dus in feite is er geen vergeving nodig, want er is geen “ander” die we vergeven kunnen. Die ander ben ik. Er bestaat in feite geen jij en ik, want alles is één. Om te kunnen vergeven moet iemand schuldig zijn, ofwel de zogenaamde ander, of ikzelf. Bewustzijn kent geen schuld of schaamte, Bewustzijn oordeelt niet. Bewustzijn kent alleen Zichzelf. Bewustzijn is.

De manifestatie van ons mensen zorgt voor het ontstaan van dualisme als gevolg van ons denkbeeldige ego. Dit ego bestaat niet echt, het hoort bij de rol die wij spelen in het toneelstuk getiteld “Het leven”. Nou is ons probleem dat we geloven dat we de personage in dat toneelstuk zijn. We gaan volledig in die rol op en vergeten wie we werkelijk zijn.

Zo gaan we geloven dat er een ik en vele anderen bestaan en dat sommige van die anderen doen wat ze, in onze ogen, horen te doen. Dat vinden we oké, maar eigenlijk doen ze vaker iets wat ons raakt, ons pijn doet. Het raakt ons, omdat we zo in onze rollen geloven. Er ontstaan zo “schuldigen” in ons toneelspel, waarbij we vinden dat excuses en vergeving op hun plaats zijn.

Feit is dat er in werkelijkheid geen schuldigen en gekwetsten zijn. Om in iemand schuld te zien moeten we oordelen en veroordelen. Wie we werkelijk zijn, namelijk Bewustzijn, kent, zoals eerder gezegd, geen schuld, want het kent geen ander.

Echter…. We zijn vergeten wie we zijn en zijn gaan geloven in schuld en onschuld. Vanuit dat uitgangspunt heeft vergeving wel degelijk een functie, maar een andere dan we zouden denken. In een toneelstuk lijkt immers alles anders dan de werkelijkheid. Rusten of verblijven in bewustzijn zorgt voor het ultieme geluk, maar zou een ontzettend saai toneelstuk zijn.

In ons toneelstuk hebben we een schuldige en een gekwetste aangewezen. Als de gekwetste persoon de schuldige maar zou vergeven, dan zou alles toch weer goed komen? De gekwetste persoon zou alle wrok en pijn kwijt zijn en weer liefde voelen stromen, de schuldige is verlost van zijn schuld en ze leefden nog lang en gelukkig. Helaas, zo werkt het niet! We geloven namelijk nog steeds in het ego dat tegen de ene zegt: “wat goed van jou, zeg! Ondanks de pijn die de ander jou bezorgd heeft, heb je het die zondaar toch wel mooi vergeven. Dat maakt jou toch wel tot de sterkste van jullie tweeën”!

Het ego van de ander zegt misschien: ”Hoezo heb je het mij vergeven, ik was niet fout, ik zou jou moeten vergeven” of “ Je kunt mij helemaal niet vergeven, wat ik heb gedaan is onvergeeflijk”. Let wel, het ego is een genie in het bedenken van allerlei scripts. Nee, eigenlijk kun je alleen jezelf vergeven. Niet omdat jij schuldig bent, maar omdat je even vergeten bent wie jij en de ander werkelijk zijn en dat geleid heeft tot oordelen!

Vergeven maakt je vrij, want het kan je weer laten zien wie je werkelijk bent.

HARTegroet,

Jan Chin

Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine.

De waarde van een reanimatiecursus

Geschreven door

In Nederland krijgen jaarlijks duizenden mensen buiten het ziekenhuis te maken met een hartstilstand. De kans op overleven is aanzienlijk groter wanneer er binnen zes minuten met reanimeren wordt gestart. Helaas weten veel mensen niet hoe ze dit moeten doen. Het volgen van een reanimatiecursus is een belangrijke stap om levens te redden en jezelf voor te bereiden op noodsituaties.

Een groot percentage van de hartstilstanden gebeurt thuis, vaak bij dierbaren zoals ouders, partners of kinderen. Door een cursus te volgen, vergroot je niet alleen je zelfvertrouwen, maar ontwikkel je ook de vaardigheden die nodig zijn om in een kritieke situatie adequaat te reageren.

Na het afronden van de cursus heb je de mogelijkheid om je aan te melden als burgerhulpverlener. Dit houdt in dat je, wanneer iemand in jouw omgeving een hartstilstand krijgt, een oproep op je smartphone ontvangt om snel in actie te komen. Op deze manier kun je daadwerkelijk een leven redden.

Reanimeren kan iedereen leren. De cursus biedt praktische instructies en je oefent met materialen zoals een reanimatiepop en een trainings-AED. Ook leer je hoe je een hartstilstand kunt herkennen, wat essentieel is voor een effectieve reactie.

Bovendien vergoeden sommige zorgverzekeraars de kosten van een reanimatiecursus, wat het voor veel mensen toegankelijker maakt om deze belangrijke training te volgen.

De cursussen worden op verschillende locaties in Nederland aangeboden, zodat er altijd een cursus bij jou in de buurt is. Dit maakt het eenvoudig om goed voorbereid te zijn en te leren hoe je in een noodsituatie moet handelen.

Zijn er nog meer redenen om een cursus te volgen? Absoluut! Het is niet alleen een waardevolle investering in je eigen vaardigheden, maar ook in de veiligheid van je omgeving. Het kan het verschil maken tussen leven en dood.

Een cursus bij jou in de buurt volgen? Meld je hier aan

Kimberley leeft haar droom

Geschreven door

Kimberley Wenas (31), leeft met de dag ook al heeft zij zoals ze zelf zegt ‘ietsjepietsje meer kans heeft dat ik morgen niet haal vanwege een aangeboren hartafwijking’. De Rotterdamse is geboren met de Tetralogie van Fallot*. Desondanks gaat zij haar dromen achterna en laat zich niet beperken. Doorgaan is cruciaal en dat wil zij anderen ook meegeven: “Niemand is morgen beloofd, maar wij hartpatiënten komen al van ver en zijn sterker dan we denken!”. Haar verhaal…

Kimberley brengt haar eerste anderhalf jaar in het ziekenhuis door waarna haar eerste openhartoperatie volgt. Later volgt een tweede. En de derde vorig jaar. Zij krijgt een donorhartklep. Tijdens een controleafspraak daarna, begint er plots iets te knagen: “Waar zijn alle andere jongvolwassenen? Ik keek om me heen en realiseerde mij plots dat het wel erg ‘grijs’ is.” Dat was het begin van haar zoektocht naar leeftijdsgenoten en hun verhalen, want de vraag ‘Hoe doen zij het?’, heeft haar nieuwsgierigheid aangewakkerd.

Zoeken naar leeftijdsgenoten

Kimberley is benieuwd hoe andere jongeren en jongvolwassen met een aangeboren hartafwijking in het leven staan. Al spreekt zij liever niet van ‘lotgenoten’, want dat vindt de bruisende Kimberley een zwaar woord. De jonge styliste van beroep die al met grote namen heeft gewerkt, wilt graag weten hoe haar leeftijdsgenoten in het leven staan, hoe het gaat en wat zij doen? ‘Gewoon’, de alledaagse dingen: “Tijdens mijn hartrevalidatie had ik zeeën van tijd. En toen begon mijn zoektocht naar anderen. Ik ging mijn plan pitchen om verhalen van anderen met een aangeboren hartafwijking te bundelen.”

Uiteindelijk komt Kimberley bij een patiëntenvereniging terecht die net zo enthousiast is al zij. Samen zetten zij een plan op en al gauw wordt de eerste verhalenbundel gepubliceerd: “Ik ben oldskool gaan Googelen, want ik wist niet waar ik mijn leeftijdsgenoten moest vinden. Maar tegelijkertijd wist ik wel dat ik bij mijn zoektocht hulp nodig had. Uiteindelijk heeft een patiëntenvereniging voor mensen met aangeboren hartafwijkingen mij geholpen en hebben wij de handen ineengeslagen. Na een online oproep, raakt alles in een stroomversnelling.”

Kimberley’s enthousiasme is aanstekelijk en al gauw maakt haar beste vriend ook deel uit van het project: “Mijn beste vriend is een geweldige fotograaf en hij wilde eveneens graag iets betekenen door portretten te schieten van de geïnterviewden. Zelf deed ik de interviews. Maar ook de styling. Vorig jaar is de eerste editie gelanceerd met vijftien verhalen van hopelijk een jaarlijkse, terugkerende verhalenbundel, want er zijn nog zoveel verhalen. Het zaadje is in ieder geval geplant!”

Herkenning in elkaar

Kimberley hoopt dat haar verhaal en de levensverhalen van haar leeftijdsgenoten, herkenning bieden. En daarmee support, want gehoord en begrepen worden zijn van onschatbare waarde: “Mijn geluk is dat ik een goed vangnet heb. Dát is echt een grote zegening. Mede daardoor kan ik mijn leven leiden zoals ik het doe, ongedacht mijn aangeboren hartafwijking.”

Zij vervolgt: “Maar er zijn zoveel jongeren en jongvolwassenen die dat niet hebben. Zij hebben een compleet andere achtergrond en als ik dan hoor hoe zij hun ervaringen een plekje geven – of juist niet, dan schrik ik daarvan en denk ik ‘Kom op!’. Emotionele begeleiding vanuit het ziekenhuis is belangrijk, maar helaas is dat vandaag de dag niet vanzelfsprekend. En als je dan vanuit huis uit of jouw persoonlijke kring, geen steuntje in de rug hebt met betrekking tot allerlei vlakken, dan raak je echt tussen schip en wal.”

Door andermans verhalen te bundelen en onder de ziekenhuizen in de wachtkamers te verspreiden, hoopt de levenslustige Kimberley iets te bewerkstelligen en haar steentje bij te dragen: “Ik ben spiritueel ingesteld en ga altijd van het positieve uit. Ik ben het type dat zegt ‘Ik mag blij zijn dat ik geholpen word en beter gemaakt, in plaats van ik heb dit en moet zus en zo ondergaan!’, want zo ervaar ik het oprecht. Kijken naar wat ik wel kan, is hoe ik mijn leven leef en andere probeer te inspireren. Maar ik begrijp ook dat die mindset niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Als ik hiermee maar één ander hartpatiënt or whoever heb geholpen, want deze verhalen zijn een inspiratiebron voor iedereen, dan ben ik al meer dan voldaan!”

Tetralogie van Fallot

De tetralogie van Fallot is een aangeboren hartafwijking waarbij er vier bouwfouten zijn: de lichaamsslagader (aorta) is te groot, de longslagader is te klein, de spierwand van de rechterkamer is verdikt en er zit een gaatje in het tussenschot van de hartkamers.

Foto: Kimberley Wenas

Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine.

Anja reanimeerde haar eigen man

Geschreven door

In januari kreeg Johan (57), de man van Anja Bouma (54), een hartstilstand. Zij was op dat moment in de buurt en reanimeerde hem. “Ik besefte niet dat het mijn eigen man was die daar lag.”

Vorig jaar oktober kwam Johan op een avond thuis en merkte hij dat hij niet helemaal fit was. Hij was ook benauwd op de borst. In eerste instantie werd toen gedacht aan een longontsteking, vertelt Anja. “Hiervoor kreeg hij een drieweekse kuur. Die sloeg niet aan, dus kreeg hij prednison. Na vijf weken was er geen verbetering en ging hij opnieuw naar de longarts. Op dat moment kon hij niet eens meer het stukje van de parkeerplaats naar de praktijkruimte lopen.”

Beschadigd hart

De longarts liet hem opnemen, want dit was volgens hem niet goed. In het ziekenhuis kwam iemand op het idee om hem plaspillen te geven. Dat bleek het tovermiddel te zijn, zegt Anja. “Johan droeg zeven liter vocht bij zich, net onder zijn ribbenkast. Eerder was er al gekeken naar zijn handen en voeten, maar daar bleek het vocht dus niet te zitten. Er werd aan Johan gevraagd of hij ook hartritmestoornissen had. Dat had hij inderdaad al een tijdje. Hij werd dan ook verplaatst van de long- naar de cardiologieafdeling en kreeg allerlei onderzoeken. Zo werd ontdekt dat hij cardiale sarcoïdose heeft, een zeldzame vorm van sarcoïdose die zorgt voor ontstekingen in het hart. De cardioloog zei: meneer, u heeft een zwaar beschadigd hart. Johan wist niet goed wat hij daarbij moest voelen. Hij voelde zich zeker niet fit, maar had ook niet het idee dat hij zó ziek was.”

Reanimeren

Door de beschadigingen aan zijn hart kon hij mogelijk een hartstilstand krijgen. Daarom moest hij zich gaan voorbereiden op het plaatsen van een ICD. Hij kwam op de wachtlijst te staan en werd met medicatie naar huis gestuurd. “Op maandag kwam hij uit het ziekenhuis en op donderdag was ik zelf niet helemaal fit, dus zat ik op de bank tv te kijken. Johan rommelde wat op zijn IPad. Plotseling hoorde ik een raar, snurkend geluid. Ik herkende het, want ik kom uit de zorg. Ik draaide me om en zag dat hij was weggezakt en blauw aanliep. Ik gaf hem heel hard een klap in zijn gezicht. Hij kon niet wegvallen, dit was absoluut niet het moment. Ik trok hem van de bank en belde het alarmnummer. Vervolgens riep ik buiten om hulp, want ik zou hem nooit zelf op zijn rug gelegd krijgen, omdat ik herstellende was van een hernia. Maar niemand reageerde. Toen ben ik begonnen met reanimeren. De vrouw van 112 die ik aan de lijn had zei dat ik mee moest tellen, maar bij 106 kon ik niet meer.”

Ondertussen arriveerden de politie en ambulance. Zes minuten heeft Anja gereanimeerd, waarna de ambulancebroeders het van haar overnamen. Ze stond volledig in de overlevingsstand. “Het voelde voor mij alsof ik gewoon aan het werk was. Ik was helemaal niet fit, maar op dat moment voelde ik me plotseling kiplekker. Ik kon alles. Ik keek naar hem alsof hij een patiënt was. Ik was ook niet emotioneel, er moest vooral nú wat gebeuren.”

Hulp

Vier keer heeft Johan een klap gehad en later in de ambulance onderweg naar het ziekenhuis nog een keer. Na die vijfde keer was zijn hart weer op ritme. Van zijn tijd in het ziekenhuis weet hij zelf weinig tot niets meer. Anja besefte ook daar nog niet goed wat er was gebeurd. “Ik dacht vooral: we gaan ervoor, doen alles wat nodig is. De politie vertelde me eerder dat ik slachtofferhulp zou krijgen na het reanimeren, maar daar heeft nooit iemand voor gebeld. In het ziekenhuis heb ik wel met een maatschappelijk werker gepraat, maar hij had na een uur het idee dat we niet verder kwamen, omdat ik er heel makkelijk over praatte. Mijn omgeving vond vooral dat ik met iemand moest praten, maar voor mijzelf hoefde dat eigenlijk helemaal niet.”

Emoties

Zo’n anderhalve week na de reanimatie heeft Johan een ICD geplaatst gekregen. Vrij snel daarna mocht hij naar huis. “Eenmaal thuis ging het eigenlijk wel weer goed, op één keer na. Ik was weg en hij belde me op en zei dat ik naar huis moest komen, omdat hij niet meer kon ademhalen. In het ziekenhuis bleek dat de morfinepleister was uitgewerkt. Daardoor had hij zoveel pijn en kon hij moeilijk ademhalen. Weer lag hij daar. Ik praatte met een broeder, die ook Fries sprak. Dat is mijn moedertaal en zo kan ik mijn emoties beter uiten. Die man prikte volledig door me heen.” Ze wordt even emotioneel. “Johan en ik braken toen allebei. Het was echt zijn tijd nog niet. Hij zou nog kleinkinderen krijgen en wilde daar nog van gaan genieten, net als van zoveel andere dingen. Toen pas kwam het bij me binnen. Na de reanimatie keek ik naar mezelf alsof ik in een film zat, maar daar kwam het echte besef.”

Psycholoog

Diezelfde dag mocht Johan weer naar huis. Later werd hij uitgenodigd voor een gesprek bij een psycholoog, waar ook Anja mee naartoe ging. “Met haar hebben we gepraat over wat er is gebeurd. Ze zei dat ze ons zo helder vond en dat we er zo goed over konden praten, dat een vervolggesprek niet per se nodig was. Ik merkte wel dat ik graag met iemand zou willen sparren die ook een echtgenoot heeft gereanimeerd, om te kijken waar hij of zij tegenaan liep. Thuis vond ik het de eerste tijd namelijk prima als Johan weg was, maar als hij thuis was en ik ook maar één geluid hoorde, dacht ik direct dat het niet goed ging. Die momenten thuis waren voor mij veel erger dan wanneer hij weg was, want thuis was ik erbij en kon ik er wat aan doen, als hij weg was niet. Ik was hyperalert.”

Veel energie

Johan is er gelukkig heel goed uit gekomen. De laatste scan liet zien dat er in zijn hart geen sarcoïdose meer actief is en dat dit in zijn klieren flink afneemt. De bètablokkers mag hij afbouwen. Vooral conditioneel moet hij momenteel aansterken. Terugkijkend op de laatste jaren ging het eigenlijk al een tijdje niet goed met zijn gezondheid, beseft Anja nu. “Hij deed vanaf een jaar of tien geleden al steeds vaker en ook langer een dutje na zijn werk. Dat sloop erin en we dachten er niet over na. Wel viel me altijd op dat zijn gezicht grauw was. Nu is alles compleet anders. Hij is afgevallen, heeft kleur in zijn gezicht. Ik heb er een andere, energieke man voor teruggekregen. Het is een soort reset voor hem geweest. Hij is inmiddels weer een aantal uur aan het werk en we ondernemen samen veel. Wat naar mijn idee vooral heel belangrijk is, is erover blijven praten, het bespreekbaar maken. Dat kunnen wij samen gelukkig heel goed.”

Anja zou het fijn vinden om in contact te komen met lotgenoten die hun partner ook hebben gereanimeerd. Reacties mogen naar info@hartpatienten.nl

Tekst: Laura van Horik
Foto: Anja Bouma

Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine.

Bepalen wat gezond is

Geschreven door

Hoe jij kan weten of een product wel of niet gezond is

Ik heb in de afgelopen 22 artikelen voor dit magazine al zoveel gedeeld over gezondheid, koken en eten. Nu wil ik een mogelijk wat controversieel onderwerp aanhalen, namelijk de misvattingen die bestaan over gezondheid en de dingen waarvan wij geloven dat ze gezond, of juist ongezond zijn.

De kernwaarden van gezond eten

Om dit onderwerp te kunnen belichten is het belangrijk om even kort samen te vatten wat de belangrijkste kernwaarden zijn van gezond eten. De dingen waar we het (bijna) allemaal over eens zijn:

  1. Voedingswaarde: vitaminen, mineralen en antioxidanten staan aan de basis van een gezond voedingspatroon. Bevat een product deze niet of niet meer, dan noemen we dit lege calorieën. Deze zullen niet bijdragen aan je gezondheid, want er zit niks in waar je lichaam iets mee kan
  2. Onbewerkte voeding: voor gezonde voeding mogen we terug naar de natuur. Komt het in de natuur niet voor? Dan is het waarschijnlijk niet gezond. Bijzonder genoeg is dit ook teruggaan in de tijd: pakweg honderd jaar geleden aten we nog vrijwel geen bewerkt voedsel en waren we een stuk gezonder.
  3. Minder of zelfs geen suiker: dit is eigenlijk een vervolg op de vorige want suiker is een bewerkt product. Een belangrijke graadmeter voor gezondheid is een stabiele bloedsuikerspiegel, dus hoe minder (bewerkte) koolhydraten en suikers je eet hoe stabieler je bloedsuikerspiegen.
Bepalen of een product wel of niet gezond is

Natuurlijk zijn er nog meer factoren te benoemen dan deze 3, maar als je even uitgaat van deze simpele basis, kun je hiermee van elk product/ingrediënt vaststellen of het voldoet qua gezondheid.

Even 2 voorbeelden hoe je dit zelf dus kan vaststellen:

  1. IJsbergsla heeft weinig voedingswaarde, het bestaat hoofdzakelijk uit water, er zitten dus weinig vitaminen, mineralen en antioxidanten in. Wat niet persé betekent dat ijsbergsla ongezond is, maar wel dat je beter een andere slasoort kan kiezen met meer voedingswaarde.
  2. We mogen maximaal 25 gram suiker van de WHO per dag, de meeste vruchtensappen (sinaasappelsap, appelsap en zelfs verse smoothies) bevatten al 25 gram suiker per glas. Trek hieruit je eigen conclusies.

Dit klinkt allemaal heel logisch toch? Oké, dan ga ik nu twee wat meer omstreden voorbeelden nemen:

  1. Roomboter: roomboter is een natuurproduct, hoog in voedingswaarde en heeft geen invloed op de bloedsuikerspiegel. Dus volgens de richtlijnen gezonde voeding die hierboven benoemd zijn is roomboter een gezond product. En toch hebben we allemaal enorm veel moeite met dit te geloven. Terwijl inmiddels duidelijk is dat vet niet de aanjager is van hart- en vaatziekten, en dat verzadigde
    vetten vooral het HDL (goede) cholesterol verhogen.
  2. Heel erg rijk aan vitaminen, mineralen en antioxidanten, direct uit de natuur en bevat geen suiker. Dus ook een gezond product, toch? En toch zijn we er nog steeds van overtuigd dat eieren cholesterol verhogend zijn en we ze zo min mogelijk moeten eten.
Onze hardnekkige overtuigingen

De denkbeelden over bepaalde producten die slecht zijn voor onze gezondheid, zijn nauwelijks meebewogen met de tijd. Nieuwe inzichten op gebied van voeding en gezondheid worden te weinig meegenomen in voedingsadviezen van nu. We geloven zo in de juistheid van de voedingsadviezen van circa dertig jaar geleden dat we nauwelijks bereid lijken onze mening bij te stellen.  Terwijl om meer gezondheid te bereiken dit juist zo belangrijk is.

Daarom mijn vraag aan jou:

Ben jij bereid je denkbeelden bij te stellen?

De mensen die ik geholpen heb met het vormgeven van een koolhydraatarm voedingspatroon hebben bijvoorbeeld een hardnekkige overtuiging over vet los moeten laten, waarop ze veel meer gezondheid zijn gaan ervaren door weer (verzadigd) vet en zeer weinig koolhydraten te gaan eten.

Ik ben ervan overtuigd dat het belangrijk is kritisch te blijven, en bij jezelf na te gaan of iets wat je tien jaar geleden voor waar hebt aangenomen nog klopt. Ook hier ben jij zelf weer de belangrijkste graadmeter, zoals ik al in vrijwel al mijn artikelen schreef.

In mijn kookworkshops ga ik nog dieper in op gezondheid van bepaalde producten en mag je mij alles vragen hierover. Klik hier voor meer informatie.

Meer achtergrondinformatie over voedingsvetten en cholesterol?

Bekijk dan het webinar met Hans van Kuijk.

Iris Heuer | © Fotografie Ben Leeuw

Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine.

Ook zaken onderzoeken waar geen commercieel belang achter zit

Geschreven door

Dr. Peyman Sardari Nia is cardiothoracaal chirurg in het Maastricht UMC (MUMC), en in dit magazine houdt hij de lezers op de hoogte van de interessante onderwerpen binnen de hartchirurgie. Deze keer vertelt hij over de financiering van wetenschappelijk onderzoek.

“Om de medische zorg te kunnen blijven ontwikkelen, zijn we natuurlijk afhankelijk van wetenschappelijk onderzoek”, legt Peyman Sardari Nia uit. “Er zijn verschillende soorten onderzoeksmethoden. In de eerste plaats fundamenteel onderzoek: dit heeft niet als primair doel om een nieuw geneesmiddel of behandelmethode te ontwikkelen, maar is meer gestuurd vanuit de wens om bijvoorbeeld te begrijpen hoe een bepaalde ziekte ontstaat. Translationeel onderzoek gaat over het bedenken of toepassen van nieuwe technologieën binnen de zorg: denk aan het gebruikmaken van AI-technieken, of van moderne communicatiemiddelen om patiënten op afstand te consulteren in de tijd van covid. Dan heb je nog klinisch onderzoek, waarbij we bijvoorbeeld moeten bewijzen dat een nieuw geneesmiddel of een nieuwe behandelmethode veilig is en van meerwaarde voor de patiënt.”

Klinische studies kunnen op verschillende manieren worden opgezet, legt Sardari Nia uit. “De meeste van die onderzoeken zijn op basis van retrospectieve studie: we hebben bijvoorbeeld in tien jaar tijd 10.000 patiënten behandeld in ons ziekenhuis en kunnen terugkijkend behandelmethode A vergelijken met behandelmethode B. Het nadeel van retrospectieve studies is dat ze vaak wel een goede indicatie geven, maar zelden een sluitende conclusie. Dit komt doordat er veel bijkomende factoren en data zijn die storend zijn. De hoogste graad van evidentie bereik je met een gerandomiseerde studie, waarin je van tevoren een onderzoeksvraag vaststelt en gedetailleerd vastlegt wat je nodig hebt om tot een betrouwbare conclusie te komen. Via loting wordt dan gezorgd dat de twee patiëntengroepen volledig gelijkwaardig zijn. Stel dat de ene groep in verhouding bijvoorbeeld meer oudere patiënten bevat en de andere groep meer jongere, dan kan dit het onderzoeksresultaat beïnvloeden. Met een gerandomiseerde studie krijg je gelijke verdeling over de groepen. Helaas kost het opzetten van een dergelijke studie veel geld.”

 Onafhankelijkheid bewaren

Gerandomiseerde studies voor cardiovasculaire interventies worden daarom vaak gefinancierd door de industrie: de fabrikant van een nieuw geneesmiddel of een nieuwe device. “De producent heeft een product ontwikkeld en wil onderbouwen dat de behandeling zinvol en veilig is, zodat het kan worden toegepast binnen de zorg”, legt Sardari Nia uit. Hij benadrukt dat de studies uitgevoerd worden door opgeleide artsen en onderzoekers en er allerlei protocollen zijn om de onafhankelijkheid te bewaken. “Tegelijkertijd kan het wel zo zijn dat de industrie het onderzoek op een manier opzet die gunstiger is om het beoogde resultaat te bereiken. We moeten nadenken hoe we dit in de toekomst kunnen veranderen. Ook als de industrie het onderzoek betaalt, zou het bijvoorbeeld uitgevoerd moeten worden door een volledig onafhankelijke entiteit. Als de industrie bereid is om veel geld uit te geven aan onderzoek, met als gevolg dat zij honderden miljoenen verdienen aan het op de markt brengen van een geneesmiddel of device – zouden zij een deel van dit geld beschikbaar kunnen stellen voor het opzetten van een onderzoek dat volledig onafhankelijk is.”

Publicaties

Een ander aandachtspunt is de publicatie van de resultaten van wetenschappelijke onderzoeken. Die publicaties zijn belangrijk voor de onderzoekers, omdat verspreiding van de onderzoeksconclusies onder andere medische professionals leidt tot verbetering van de medische zorg, zowel nationaal als internationaal. “Er zijn geloof ik wel 10.000 verschillende medische tijdschriften die wetenschappelijke onderzoeken publiceren’, zegt Sardari Nia. “Artsen die onderzoek doen, krijgen daar vaak niet voor betaald, je moet het zien als een verlengde van je functie. Als je een onderzoek hebt uitgevoerd, schrijf je een resultaat en stuurt die naar een journal. Vervolgens zijn er externe reviewers en editors – ook artsen en medisch experts – die het artikel beoordelen, controleren en eventueel herschrijven. Ook zij krijgen hiervoor over het algemeen niet betaald. De uitgeverijen die de tijdschriften uitgeven, verdienen daarentegen ongelooflijk veel geld met de publicaties, via abonnementen en lidmaatschappen. Daarnaast is het een trend om een open acces fee te vragen aan de onderzoekers: een bedrag van 2000 tot 5000 euro per artikel om te zorgen dat wetenschappelijke kennis voor iedereen beschikbaar is en niet alleen voor een selecte groep abonnees. Deze open access fee wordt vaak betaald uit onderzoeksfondsen. Met andere woorden: er is een hele industrie die enorm veel geld verdient aan gratis werk van artsen en onderzoekers en waar vaak ook nog budget van ziekenhuizen en universiteiten naartoe gaat. Daar moet iets aan gedaan worden, vind ik.”

Een oplossing zou volgens hem bijvoorbeeld kunnen zijn dat een deel van het geld dat uitgeverijen verdienen aan wetenschappelijk onderzoek wordt gebruikt om onderzoekers te compenseren. “Daarmee bedoel ik niet de arts persoonlijk, ook al doet hij vaak gratis werk, maar het geld kan bijvoorbeeld naar een potje dat binnen het ziekenhuis of de universiteit gebruikt kan worden voor fundamenteel, onafhankelijk onderzoek, of voor klinische, gerandomiseerde studies zonder commercieel doel, als tegengewicht tegen de door de industrie gefinancierde studies. Er zijn immers ook veel zaken die artsen en onderzoekers graag zouden willen onderzoeken waar geen commercieel belang achter zit, bijvoorbeeld een operatiemethode die waarschijnlijk óók goed en veilig is, maar waar bijvoorbeeld geen geneesmiddel of device voor nodig is. Het is absurd dat we deze onderzoeken vaak niet kunnen uitvoeren, omdat artsen, onderzoekers, ziekenhuizen en universiteiten het geld hiervoor niet bij elkaar kunnen krijgen zonder hulp van de industrie.”

Tekst: Marion van Es
Peyman Sardari Nia | © Fotografie Léon Geraedts

Dit artikel verscheen eerder in het Hartbrug Magazine.

Publieksdag Erfelijke hart- en vaatziekten UMC Utrecht

Geschreven door

Op zaterdag 30 november 2024 organiseert het UMC Utrecht een publieksdag over Erfelijke Hart- en Vaatziekten. Deze dag is speciaal bedoeld voor patiënten, hun familieleden, en iedereen die meer wil weten over hart- en vaatziekten en erfelijkheid. Tijdens deze dag zullen toonaangevende experts de laatste inzichten bespreken, en is er volop gelegenheid om vragen te stellen en ervaringen te delen. Kom langs in het UMC Utrecht en leer en ontdek meer over erfelijke hart- en vaatziekten. Bekijk het totale programma met meerdere parallelsessies en registreer u voor deze informatieve en inspirerende dag!

Meer informatie: zie website en aanmelden.

Start internationale Bijwerkingenweek 2024

Geschreven door

Vandaag start de Bijwerkingenweek. De Bijwerkingenweek is een jaarlijkse campagne waar medicijnautoriteit CBG en Lareb aan meewerken. Tijdens de Bijwerkingenweek vragen wij extra aandacht voor het belang van het melden van bijwerkingen. Dit jaar is het thema: bijwerkingen voorkomen. 

Door bijwerkingen bij ons te melden, komen we meer te weten over (het beloop van) bijwerkingen. Bijvoorbeeld over of iets een bijwerking is, bij wie het voorkomt en hoelang het aanhoudt. Met deze kennis kunnen we bijwerkingen in het vervolg beter herkennen, behandelen en soms zelfs voorkomen. Ook als je niet zeker weet of iets een bijwerking is, is het belangrijk om dit te melden. Lees hier alles over het melden van een bijwerking.

Over de Bijwerkingenweek 
De internationale bijwerkingenweek is een jaarlijkse (social) mediacampagne, georganiseerd door de Wereldgezondheidsorganisatie. Dit jaar doen hier 91 landen aan mee. In Nederland werken we met medicijnautoriteit CBG en Lareb mee aan deze campagne.

Met de Nederlandse hashtag #Bijwerkingenweek vragen wij van 4 tot en met 8 november aandacht voor het melden van vermoedelijke bijwerkingen op onze sociale mediakanalen. Ook vertellen we meer over hoe je bijwerkingen mogelijk kunt voorkomen. Volg ons dus op: X, LinkedIn, Facebook en Instagram!

Bron: Lareb

Hart- en vaataandoeningen vrouwen: Catharina Ziekenhuis doet mee aan wereldwijde studie

Geschreven door

Het Catharina Ziekenhuis was zondagavond in het rood verlicht. Foto: Guy van Dael/Catharina Ziekenhuis

Eindhoven | Het Catharina Ziekenhuis lichtte zondagavond in het kader van Dress Red Day rood op om extra aandacht te vragen voor hart- en vaataandoeningen bij vrouwen. Binnen de ziekenhuismuren leeft 365 dagen per jaar het bewustzijn dat vrouwen een andere behandelaanpak nodig hebben dan mannen, dus ook vandaag en morgen. Het ziekenhuis doet mee aan een grote, wereldwijde studie. 

Dat geldt zeker voor interventiecardioloog Annemiek de Vos en cardiothoracaal chirurg Joost ter Woorst. Beide specialisten in het Catharina Ziekenhuis zou je kunnen zien als specialisten van het vrouwenhart. Dat vraagt direct om uitleg, want hebben mannen en vrouwen een ander hart? Ja en nee. Qua grootte verschilt het iets, maar voor de rest is het niet anders. Een belangrijk verschil is dat het vrouwenhart vaak op een andere manier ziek wordt dan het mannenhart.

Ter Woorst kwam 4 jaar geleden in het nieuws toen hij aan Maastricht University promoveerde op een onderzoek waarbij hij keek of de kans om te overlijden na een bypassoperatie of aortaklepvervanging bij vrouwen hoger ligt dan bij mannen alleen omdat ze vrouw zijn. Het antwoord is overigens nee. Maar dat wil níet zeggen dat er niet veel verschillen bestaan tussen mannen en vrouwen bij hartaandoeningen.

20.000 patiënten gedurende 22 jaar

“Ik vind dat nog steeds enorm interessant”, aldus Ter Woorst. “Sterker nog, na mijn promotieonderzoek raakte ik alleen maar meer geïnteresseerd.” Destijds zei hij tegen de Telegraaf dat hij het maar raar vond dat de risicoscore op overlijden naar boven werd bijgesteld als werd ingevoerd dat de patiënt een vrouw was. Hij pleitte voor aanpassing. “Dat is nog niet gebeurd. Doen ze niet als één onbekend chirurgje uit Nederland dat zegt”, grapt hij.

Maar zijn onderzoek was zeker niet onbelangrijk. Dat was gebaseerd op de behandeling van 20.000 patiënten gedurende 22 jaar in het Catharina Ziekenhuis. “Je ziet ook nu wel dat er steeds meer onderzoeken in die richting komen. Mijn vermaarde collega Mario Gaudino in New York is er de laatste jaren ook veel mee bezig.” Bij de cardiothoracaal chirurg is de lach nooit ver weg. “Ik denk dat hij mijn boekje (Ter Woorsts proefschrift, red.) ook gelezen heeft.”

Dan serieuzer: “Hij heeft een grote wereldwijde studie opgezet, verdeeld over tientallen ziekenhuizen op 5 continenten. Het Catharina Ziekenhuis is een van de weinige ziekenhuizen in Nederland die meedoet, ik ben daar als principle investigator aan verbonden. Het heet het Roma Women Trial, waarbij meer dan 4.000 vrouwen jarenlang gevolgd worden.”

Ter Woorst legt uit dat hartchirurgie technisch gezien veeleisender is voor vrouwen, die over het algemeen ouder zijn en meer chronische aandoeningen hebben wanneer ze zich voor een operatie melden. Bovendien hebben ze kleinere bloedvaten. “Als gevolg hiervan krijgen vrouwen met verstopte kransslagaderen minder vaak een omleidingsoperatie met de slagaders die uit de borstkas en arm worden gehaald. Er wordt gedacht dat dit op de lange termijn echter tot betere resultaten leidt. We willen dit nu met feiten staven. Vrouwen krijgen momenteel vaak nog een omleiding met aders die uit het been worden gehaald. De 2 methodes gaan we met elkaar vergelijken.”

Vaak a-specifieke klachten

De cardiothoracaal chirurg is blij met initiatieven als Dress Red Day, een initiatief van de Hartstichting sinds 2002. “Hoe meer aandacht, hoe beter. Dat kan zeker helpen. Misschien nog wel het belangrijkste aspect dat in de schijnwerpers moet komen te staan: de diagnose van hart- en vaataandoeningen wordt bij vrouwen vaak niet of te laat gesteld. Het is bijna klassiek: als een man van middelbare leeftijd met bepaalde klachten bij de huisarts komt, dan denkt hij of zij aan het hart, bij een vrouw aan de overgang. Dat zit bij sommige dokters nog zo ingebakken. Met de komst van nieuwe generaties huisartsen verandert dat gelukkig.”

Vrouwen hebben ook vaak a-specifieke klachten. “Denk dan aan flauwvallen, pijn in de kaak, nek of rug en duizeligheid, die niet meteen aan hartklachten doen denken en deze komen vaker voor bij vrouwen dan bij mannen. In Nederland overlijden meer vrouwen dan mannen aan een hart- of vaatziekte. Als deze klachten wel op tijd worden herkend, kan dat dus levens redden.”

Bron: Catharina Ziekenhuis – Gedreven door het leven.