Als dokters niet door één deur kunnen…

Optimale veiligheid is een wankel evenwicht. Zeker in de gezondheidszorg. Eén verkeerde medicijndosering, een onjuist afgesteld infuus, een wankele beddenspijl, en de ramp is soms niet te overzien.

Een dokter die de vorige avond flinke onenigheid met zijn vrouw heeft gehad en ’s ochtends vroeg na een slechte nacht met een zinderend humeur in de operatiekamer verschijnt… waar ú juist op tafel ligt, klaar voor de ingreep. Bij dergelijke gedachten moet je niet teveel stilstaan.

Of botsende dokters. Met ego’s die niet door één deur kunnen. De Fransen hebben er een helaas veel gebruikte uitdrukking voor: Incompatibilité des humeurs, onverenigbaarheid van karakters. Ook dat is risicovol voor de veiligheid van patiënten.

In het Maasziekenhuis Pantein in Boxmeer speelt al enige tijd een fors arbeidsconflict met twee artsen. Begin april zette de ziekenhuisleiding beide chirurgen op non-actief, naar verluid als gevolg van ernstige samenwerkingsproblemen met andere vakgroepen. Met relatief succes vocht het tweetal de schorsing aan bij het Scheidsgerecht Gezondheidszorg.

Inderdaad relatief, want hoewel zij binnen vijf dagen weer aan het werk mochten van de ‘arbiter’, werden ze na enkele dagen arbeidshervatting opnieuw geschorst.

Vraag blijft wie in deze tragikomedie de verliezer is?
In min of meer vergelijkbare kwesties, waarvan er in de voorbije jaren in Nederlandse ziekenhuizen talrijke zijn gepasseerd, bleek dikwijls de patiënt de klos. Uitgestoten maar terugkerende dokters zetten bij hun rentree de zorg in een hospitaal vaak onder grote spanning. Onrust die niet alleen collega-artsen ervaren, maar ook verpleegkundigen die door dit alles ontregeld kunnen raken.

Want, zoals gezegd: optimale veiligheid in de zorg is een wankel evenwicht.

Het Brabantse ziekenhuis zit behoorlijk in zijn maag met de afgedwongen terugkeer, schrijft het artsenblad Medisch Contact. Het zette de chirurgen tijdelijk aan de kant om weer rust in de tent te krijgen – veelzeggend. De ziekenhuisorganisatie is nu gedwongen energie te steken in het in de lucht houden van zoveel mogelijk ballen. Dat gaat altijd ten koste van íets…

Waar de bron van het geschil ook ligt, wenselijk zijn zo’n terugkeer en vervolgens een herschorsing – bekeken vanuit het belang van patiëntveiligheid – allerminst. Het scheidsgerecht zou daarom de positie van de patiënt nadrukkelijker moeten meewegen bij een terugkeerprocedure van geschorste dokters.

Column door: Jan van Overveld