Als de blaadjes vallen….

Als de zomer voorbij is, het schooljaar weer is begonnen, komt de herfst weer in zicht. Een seizoen waar de bomen de mooiste kleuren hebben en er nog meer genoten wordt van die ene mooie zonnige dag.

Het weer gaat veranderen. De luchtvochtigheid is hoger, de temperaturen wisselen en het kan opeens gaan regenen. Ik begin met mijn tussenjas, maar pak snel mijn winterjas. En ook zit er standaard een parapluutje in mijn werktas.

In de periode dat we langzaam gedag zeggen tegen de zomer en de herfst gaan verwelkomen, merk ik dat mijn lichaam harder moet werken. Of zou het moeite hebben met afscheid nemen? Aan het eind van de dag, plof ik op de bank neer. In de ochtend heb ik de hoop dat ik mijn wekker verkeerd heb gezet en ik nog een uurtje kan slapen of dat het weekend is en ik zelfs kan blijven liggen. Maar niets is minder waar. Een nieuwe dag is toch echt aangebroken. En omdat ik blij ben met elke dag die mij is gegeven, sta ik toch met een (neppe) glimlach onder de douche. Halverwege de dag krijg ik pijn in mijn lijf. Mijn bovenbenen, vanwege de zenuwbeschadiging na de operaties, mijn bovenlijf en dan vooral bij mijn schouders. Ook een signaal van mijn lijf ik dat ik op tijd in bed moet gaan liggen, om mijn lichaam echt te laten ontspannen.

Op het moment dat ik op bed lig en mijn lichaam rust geeft, gaat mijn hoofd aan het werk. Dit is namelijk ook de periode waarin de afgelopen jaren 3 van de 4 ablaties hebben plaatsgevonden. En vorig jaar september nog een cardioversie is uitgevoerd. En bij alle keren ging hier een verkoudheid, griep of ontstoken ogen aan vooraf. Mijn lichaam was op die momenten verzwakt en de hartklachten namen toe.

Bij het wakker worden met keelpijn, het eerste kuchje of twee keer niezen, ben ik toch een beetje bang dat we weer zo’n fase in gaan. En ik heb daar zo geen zin in. Maar…. Nu ik deze column typ, is het november en kan ik voor het eerst in jaren echt genieten van de herfst, de verkleurde en vallende blaadjes en kan ik het aantal keer niezen op één hand tellen!

Ashley Verkerk

Deze column verscheen eerder in het Hartbrug Magazine