[Sjarel]

Hé Job, ge zijt pissig, slecht voor uw hart! Bovendien is daar geen enkele reden voor. Een beetje stoeien mag toch wel?

[Sjarel]

Hé Ma_ti, evengoed dank voor je inbreng! Was wel spannend hè? Laten we ons troosten met de gedachte dat onze debatten gezorgd hebben voor het enorm grote aantal hits op dit onderwerp.

[Sjarel]

Ook mee eens. Picasso was mijn idee niet, maar allez. We dwaalden wel erg ver af, inderdaad. Misschien moeten we voor ma_ti maar een speciaal blok op het forum zetten onder de kop ,,Het Debat”. Of zoiets. Wel geinig, maar niet voor iedereen, toch? Ook ik ben tot het inzicht gekomen dat de discussie op dit onderdeel moet gaan over organen, al dan niet bezield. Kortom: daartoe zal ook deze jongen zich voortaan beperken!

Trouwens, ik las dat het aantal mensen dat na hun dood beschikbaar is voor de wetenschap in Duitsland explosief is gestegen de afgelopen maanden. Dat komt door een verandering in de uitvaartwet. Begrafenissen en crematies zijn veel duurder geworden, en daardoor kiezen veel mensen voor de goedkopere oplossing: de wetenschap mag het mes erin zetten. Misschien ook goed voor de donaties van organen, mits dat goed geregeld is vooraf natuurlijk. Kortom: misschien moet Nederland gewoon de uitvaart stukken duurder maken, en kortingen geven bij orgaandonaties, naar Duits model. Zo maar een luchtballon…. In Nederland draait uiteindelijk immers alles om geld. ,,Das Fressen vor die Moral”, zoals Bertold Brecht al zei.

[Sjarel]

Hé Mati, je zoekt de polemiek op, begrijp ik, dus dat wordt knetteren. Even Jans opmerking van hiervoor latend voor wat die is, ga ik hier gaarne op in, de handschoen opnemend! Ik begin met een citaat:

,,Als hij zijn gedachte als even esthetisch(in de meest brede zin van het woord) interssant vindt als, ik noem maar wat (echt 1 uit de duizenden aldanniet meer dingen, uit heel veel verschillende conventionele en minder conventionele disciplines, die mij een esthetische ervaring hebben laten beleven) picasso’s guernica moet ie dat vooral vinden. Ieder zijn eigen meug. Zegt wat mij betreft gewoon meer over Sjarel dan over de inhoud van zijn boodschap”.

Einde citaat. Jumping to conclusions, noemen we dat, beste Mati. Natuurlijk zou ik het niet in mijn hoofd halen me op één lijn met Picasso te stellen, en al helemaal niet lijken mijn artistieke of creatieve producten ook maar in de verste kwalitatieve verte op de aanklacht tegen de Duitse bombardementen van Guernica tijdens de Spaande burgeroorlog, zoals Picasso zo treffend uitdrukte in zijn schilderij Guernica.

Picasso was een begaafd artiest, juist omdat hij iets kan wat ik niet kan, en talloze andere mensen niet kunnen: de ziel van mensen beroeren door iets uit te drukken wat het collectieve onbewuste raakt van ons allemaal. Dat moet je kunnen. En dat kan ik niet. Ik heb helaas nergens gesteld dat mijn creativiteit op één lijn staat met die van picasso, vandaar dat je nu de bonus krijgt: jumper to conclusions….

Het enige, en echt het énige wat ik beweer is, dat ieder mens creatief is. Daarom hoeven we ons nog niet allemaal zo geniaal als Picasso te wanen.

Dan toch via een omweg weer bij Jan uitkomend: dit heeft dus echt niets meer met het onderwerp orgaandonaties te maken. Ik probeerde in mijn vorige betoog duidelijk te maken, hoe mijn gedachten tot stand komen, bijvoorbeeld rond orgaandonaties. Picasso heeft voor zover mij bekend aan orgaandonateurs geen boodschap gehad. Laten we inderdaad, als we op de ijsbaan gaan schaatsen, ons wel aan de afzettingen en rondjes houden, voor we buiten het speelveld raken.

Maar misschien associeerde je de vele gewonden die vielen door de Duitse bombardementen op Guernica associatief met de noodzaak om hen organen te doneren? Hoeft niet meer hoor, die bombardementen waren meen ik in 1936 of 1937, ben het even kwijt.

[Sjarel]

Helemaal me eens, Dolores. Hoewel, ik zie dat Job net als zijn Bijbelse naamgenoot worstelt met het goddelijke, hij doet zijn naam inderdaad alle eer aan. Prima zo, want twijfel staat aan de basis van kennis en zelfkennis!

Ook ik spreek van harte de wens uit dat mensen die en BDE hadden, hiervan iets vertellen op dit forum. Overigens, voor wie het nog niet wist, veel hartpatiënten hebben hiervan al verslag gedaan op een andere website, en wel via http://www.merkawah.nl – neem daar gerust eens een kijkje, en vertel op dit forum wat u ervan vindt, zou ik zeggen!

[Sjarel]

Een relatie, mag ik hopen, is gebaseerd op liefde. Laat ik dat maar als uitgangspunt nemen, hoewel ook ik zie dat dit voor de meeste relaties niet opgaat of niet meer opgaat. Liefde komt uit het hart. Een hart dat zeker in onze jeugd misschien wel gekwetst was, en daardoor moeite heeft zichzelf voor de ander te openen. Daardoor kunnen in een relatie problemen ontstaan, en die zijn op hun beurt ook weer niet goed voor het hart. Ik heb geleerd dat je de moed kunt vinden om je hart te openen voor de ander, ook als die je aanvalt en je pijn doet. Je kunt jezelf altijd voor ogen houden, dat de ander van je houdt, en dat jij van de ander houdt. Liefde is niet seksegebonden, man en vrouw zijn tot liefde geven en ontvangen in staat. Het is gewoon een kwestie van doen. Als ik het verhaal lees van Henri, althans wat Henri uit een krant gehaald heeft, dan komt dat bij mij over als een soort lesboekje van hoe ga ik in machtsconflicten in de relatie met de ruzie om. Mannen, lees ik als man, moeten zich leren inhouden. Lijkt mij een verdomd merkwaardig advies. Je inhouden lijkt me al helemaal niet goed voor het hart, want veel hartpatiënten zijn hartpatiënt, omdat ze zulke binnenvetters zijn. Maak van je hart geen moordkuil, zou ik zeggen, maar bedenk bij al wat je zegt en doet: we houden van elkaar, en vooral: de ander houdt van mij, ook al gaat die zo tekeer. Sterker nog, juist omdat die van me houdt, gaat die zo tekeer. Stel je voor, in een relatie is altijd alles koek en ei, zo van: eeuwig glimlachen, vriendelijk tegen elkaar doen, koekje d’rbij en zo…. Dat klopt toch niet. Je wilt op zijn tijd ook eens weten wat je aan de ander hebt, en dan vonkt het. It’s all in the game. Bovendien ziet de ander kanten aan mij, die ik zelf liever niet zie. Daar mag de ander me toch op aanspreken, zelfs met de nodige stemverheffing?! En dat gebroken servies? Ach, bij Vincentius hebben ze nog wel wat voorraad. Ook dat is liefde, het hoort erbij. Waar dat niet meer zo is, kun je beter uit elkaar gaan, toch? Want liefdeloos bij elkaar blijven, lijkt me een regelrechte ramp voor ieders hart…..

[Sjarel]

Voor mij is leven een groot kunstwerk, een artistieke prestatie, en ieder doet dat op zijn of haar eigen, unieke manier. Creativiteit is de scheppende kracht van de zelfontplooiing, waarbij we iets proberen toe te voegen aan hetgeen er al is. Als ik schrijf, volg ik mijn gedachten. Waar die heen gaan, en waar die vandaan komen, is een raadsel, en zal altijd een raadsel blijven. Maar dat is juist zo beestachtig interessant! Het bewijst de stelling van Henri, dat we bezield zijn, want onze gedachten zijn bezield en ontspruiten uit onbekende bron. Het kunnen lelijke gedachten zijn, of wrede gedachten, of ze zijn jaloers, afgunstig, kwaadaardig, maar vaak ook vredelievend, vol compassie, hulpvaardig, liefdevol of een bron van inzicht. Al die gedachten leiden tot ideeen, overtuigingen, stellingen, hypotheses, beslissingen, oordelen, noem maar op. Dat is toch prachtig, het is kunst, alleen niemand ziet het, een enkeling daar gelaten. Die gedachten ga ik toetsen aan de gedachten, ideeen en inzichten van anderen, om ze te kunnen toetsen aan de realiteit, aan het waarschijnlijkheidsgehalte ervan. Dwaze gedachten vervluchtigen op die manier, alleen de gedachten die in onze realiteit zinvol zijn en kans van slagen hebben en sociaal enigszins aanvaardbaar zijn, worden vervolgens onder woorden gebracht. Maar dat is maar een fractie van wat ik me als mens allemaal bedenk op een dag!

Praten we over orgaandonaties, dan vormt zich in mezelf een beeld daarvan, er komen gevoelens in me op, die dat beeld kleuren, en gedachten die het beeld begeleiden. Uit die immense bibliotheek komen patronen naar voren, die ik benoem en in woorden giet, woorden die buren krijgen en tot zinnen worden, zinnen die zich aaneensmeden tot een verhaal. Zo gaat het toch bij veel mensen, mag ik aannemen? We zijn toch allemaal creatief, we doen toch allemaal aan kunst?!

[Sjarel]

Beste ,,gast” – ik ben het met Job eens, u uit zich hier erg kort door de bocht en behoorlijk op de PVV-toer. U lijkt me iemand van de garde, die zo schoon door Havank werd beschreven, met als vaandel: ,,Knuppello Knuppelo, Come tu es Bello!”. De Duitsers hadden het vroeger over ,,Ausradieren”. Wel flauw dat u zulke ferme taal verkondigt, onderwijl u verschuilend achter de anonimiteit van ,,gast”. Als u al last hebt van iemand die voor u op straat is aan het roken, dan vrees ik dat u bij voortduring een ernstige aanslag pleegt op de gezondheid van uw eigen hart. Leer eens wat relativeren, laat mensen ook hun zonden. En maak u daar niet zo druk over. Dat is slecht voor het hart!

[Sjarel]

Om even een misverstand uit de wereld te helpen, beste ma_ti, het is niet mijn streven om wetenschappelijk bezig te zijn. Daarvoor ben ik te ongedurig. Mijn kracht ligt meer in creatief intuïtief denken. Ik laat mijn gedachten associatief gaan, volg die en schrijf die op. Het is meer een schildering, een kunstwerk, maar zeker geen wetenschappelijk bouwwerk. Ik heb geleerd dat deze manier van associatief denken erg vruchtbaar kan zijn in het vinden van nieuwe standpunten, opvattingen, oplossingen en überhaupt verfrissende ideeën. Waar ze onjuist zijn, ach, anderen zullen daar zeker op wijzen. En, om met Havank te spreken, een fout spoor kan een goed spoor kruisen!

[Sjarel]

Helaas vind ik de weerlegging niet overtuigend, Jan. Zelfs als de weerlegging klopt, dan nog gaat het over onderdelen in Van Lommels boek, waarvan ook ik me afvraag of hij die niet beter buiten beschouwing had kunnen laten. De weerlegging tast echter niet de kern van Van Lommels onderzoek aan, die daarmee overeind blijft staan.

[Sjarel]

Dat zal je moeder ook wel heel kwetsbaar hebben gemaakt, lijkt me. Had ze geen last van mensen die haar aankeken alsof ze niet goed wijs was (in verband met die uittredingen, bedoel ik)? Ik lees ook over mensen die een BDE hadden, en dan de grootst mogelijke problemen met hun omgeving krijgen. Ze worden vaak niet geloofd, niet serieus genomen, om te beginnen met hun behandelend geneesheer. Maar ook de partner of familieleden kijken vaak vreemd tegen zo iemand aan. Met als gevolg dat de meeste mensen niet over hun BDE durven te praten. Knap dat jouw moeder wel zo open was over haar uittredingen en haar BDE!

[Sjarel]

Reagerend op het adagium van Jan, dat ik eerst even zal citeren: ,,Een eventuele inbreng van gespecialiseerden in bijna dood ervaringen is natuurlijk welkom, maar zal geen substantiële bijdrage leveren aan de algehele donorproblematiek in ons land. Overigens krijgt de bestseller van Pim van Lommel vanuit vele wetenschappers erg veel commentaar. Kennelijk bewijst hij niets, baseert hij zijn kennis op slechts veronderstellingen.”.

Einde citaat.

De kritiek op het werk van cardioloog Pim van Lommel over bijnadoodervaringen, kortweg BDE’s, komt steeds uit dezelfde hoek, en is genoegzaam weerlegd.

Dat hij ,,kennelijk” niets bewijst, is logisch. Er is nog geen dode teruggekeerd om te vertellen hoe het er na de dood uitziet.

Het draait hier om paradigma’s, vooronderstellingen of aannames bij het wetenschappelijk onderzoek, en die staan ter discussie. Anders gezegd: er zijn nu eenmaal dingen die niet te bewijzen zijn. Dat wil echter helemaal niet zeggen, dat ze ,,dus” niet waar zouden zijn.

BDE’s zijn daarom zo belangrijk omdat ze het bestaan van een onsterfelijke ziel met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid aantonen (dus niet ,,bewijzen”). Mensen die bij alles een sluitend bewijs zoeken, vallen onder de door Jezus genoemde categorie ,,ongelovige Thomassen”. Zo is ook het bestaan van God niet te bewijzen.Ik ga er desondanks van uit, dat God bestaat. Daarvoor heb ik geen bewijs nodig. Dat is een kwestie van aanvoelen, van wat de Duitsers noemen ,,spüren”.

Het staat me echter tegen dat mensen, met name wetenschappers, in toenemende mate god gaan spelen, zoals nu gebeurt. Maar dat terzijde.

BDE’s zijn interessant omdat ze naar mijn mening een link leggen tussen zo’n onderwerp als het doneren van organen en bezieling. In die zin is vind ik de visie van mensen die betrokken zijn bij Merkawah wel degelijk van belang.

[Sjarel]

Geachte Dolores en Henri

No panic on the Titanic, om een gevleugelde uitdrukking te gebruiken. Ik begrijp dat Dolores van de poes een kater overhield, maar dat beestje werd slechts terzijde erbij gesleept om de soep te verklaren. 😛
Ik begrijp dat Henri spitsroeden loopt en vreest dat de kwantumhallen via deze site sluikreclame dreigen te gaan maken, maar deze zorgen zijn mij vreemd. Laten we ons dus gewoon om de ton blijven scharen en ons debat voortzetten. Gezien de enorm grote aantallen ,,hits” op dit onderwerp lijkt me zulks niet onverdienstelijk. Toch?
Leuk, Ma_ti, die woordspeling van vier naar drie, mede gezien in het licht van de opmerking van Jung….
Om de draad maar weer op te pakken. Wetenschappers ontdekten dat ze invloed hadden op hetgeen ze waarnamen. Het object van hun waarneming ging zich plots subjectief gedragen, werd zowel golf als deeltje, of was dat misschien al. Dat betekende dat de waarnemer niet langer onbetrokken waarnemer was of is, maar actief deelgenoot in een nieuw proces. Dus het driedimensionale werd opeens vierdimensioneel. En de waarnemer kon nooit meer beweren objectief te zijn, omdat zijn aanwezigheid als subjectieve persoonlijkheid het gebeuren beïnvloedde.
Ik associeer dit trouwens met een andere invalshoek. Jung vroeg zich ooit af waarom de natuur zo mooi was. Als er geen mensen zouden zijn, zou niemand geweten hebben dat de natuur zo mooi was. Hij concludeerde daaruit, dat de pracht en de praal van de natuur pas zin heeft, als die waargenomen kan worden door wezens, die voldoende bewustzijn hebben om de schoonheid ervan te ervaren en te zien, en vooral: onder woorden te brengen.
Een stap verder. Iets bestaat pas, wanneer je het formuleert, onder woorden brengt. Iets bestaat dus pas, zodra je het bewust tot uitdrukking brengt. Voor die tijd bestaat het natuurlijk ook wel, maar onuitgesproken, onbewust, simpel uitgedrukt: er wordt niet over gepraat, en dus bestaat het niet, ook al bestaat het wel.
In die zin was de zet van Henri heel goed, om over iets dat in de discussie over het doneren van organen nog niet bestond, te gaan praten, zodat het sindsdien op dit forum wel bestaat. Voor Henri er over begon, werd het doneren van een orgaan niet gekoppeld aan het hebben van een ziel, en de implicaties daarvan voor donaties. Nu bestaat dat verband wel: orgaan + ziel, of orgaan + energie, of orgaan + frequentie.
Wat je vervolgens ziet gebeuren is het volgende. Het verband eenmaal gelegd schiet een deel van de mensen die reageren in de stress, en ontkent het bestaan van een ziel, of koppelt de ziel helemaal los van het lichaam. Doet er verder ook niet toe, maar de ziel is aanwezig in de discussie, en dat is toch wat Henri heeft willen bereiken, neem ik aan.
Het zou me deugd doen als iemand vanuit de hoek van Merkawah zou willen reageren, want die hebben vaker met dit bijltje gehakt (zie http://www.merkawah.nl).

[Sjarel]

Ma_ti schrijft in een antwoord op Henri het volgende:

Dus, objectieve waarnemingen of objectiviteit maar in een keer helemaal het raam uit? Ja eigenlijk wel! Wil dat zeggen dat we net zo goed kunnen ophouden met waarnemen/interpreteren/redeneren/beargumenteren. Nee. Ten eerste kun je uitgaan van de falsificeerbaarheid (let op, niet verifieerbaarheid!) van dingen.

Vreemd. Alsof positivisme verwerpen hetzelfde zou betekenen als niet meer waarnemen. Henri zegt iets heel anders, waaraan Mati voorbijgaat: geen feit benoemen zonder dat duidelijk is welke waardering dit feit vanuit iemands perspectief meekrijgt.

Tel daarbij op de quantumtheorie: de waarnemer beinvloedt het waargenomene! Drie wordt dan vier, formuleerde Jung ooit.

Dus, Mati, huiswerk even overdoen….

Groeten

Sjarel

[Auteur]

Berichten