[Sjarel]

Hé Lieske, jij hebt het voortdurend alleen maar over jezelf, wat een ego! ,,Ik” heb last van rokers enz. Waar anderen spreken over de consequenties van het rookverbod waarbij Klink cum suis de samenleving wurgen met de kennelijke opzet ons allemaal weer op de zondagse bijbelles tekrijgen, praat jij uitsluitend over jezelf. Jij vind jezelf wel extreem belangrijk.

[Sjarel]

Bovendien heb je geen hersens nodig om te zien dat en hoe de christenbroeders van deze regering de samenleving om zeep helpen.

[Sjarel]

Who the fuck is ,,gast”.

Doe een beetje normaal, juffie. Voor mensen zoals jij hebben ze tranquilizers, en die heb je dringend nodig, want anders volgt op enig moment de fatale hartaanval….

[Sjarel]

Lieske, je gaat achteloos voorbij aan de kern van het probleem. In hoeverre vind je het normaal dat de staat regels en wetten maakt, die ertoe leiden dat de samenleving kapot wordt gemaakt. De sfeer wordt eruit gehaald. Als we die stijve harken in Den Haag moeten geloven, mag straks helemaal niks meer, dan moeten we allemaal christelijk geraffineerd worden. Openheid, zoals die nog bestond, wordt dan vervangen door stiekem gedoe, zoals je in de drugsscene al hebt.
Je kunt toch niet met droge ogen beweren, dat ,,ze” straks wel iets uitvinden voor uitlaatgassen, en dat beweer je in een wereld die bijna te gronde gaat aan klimaatveranderingen als gevolg van grootschalige milieuvervuiling – echt niet als gevolg van rokers. Waarom maken mensen zich druk over rokers, terwijl energiegiganten in Nederland kolencentrales gaan bouwen, die de zon straks nog verder verduisteren en ons echt de adem benemen, als we zo doorgaan?
Ik weet, het is een achterhoedegevecht, de niet-rokers mogen hun wil met staatssteun en door de staat ingestelde sancties opleggen aan de rokers. Maar de fanaten onder de niet-rokers zijn hun doel voorbijgeschoten: ze vernietigen de sociale en culturele middelen die Jan met de Pet en Truus van vier hoog achter nog hadden, om ongedwongen ergens in een gezellige sfeer samen te komen, waarbij er niet gekeken werd of Jan wel en Truus niet rookte of andersom. Nu zien Jan en Truus elkaar eenvoudigweg niet meer, en zitten ze waarschijnlijk de rest van hun leven eenzaam weg te kwijnen achter de treurbuis, al dan niet gehuld in een blauwe nevel van rook. Deze regering veroordeelt mensen tot eenzaamheid, en dat vind ik echt uitermate kwalijk!

[Sjarel]

Dank, Melanie, ik heb het verhaal onder het item staatsinquisitie geplaatst.

[Sjarel]

Stoppen met roken is één ding. Maar de manier waarop dit aan de samenleving wordt opgelegd, en waarop de staat zich ermee bemoeit, vind ik ten hemel schrijnend.

Kleine cafés verdwijnen uit het straatbeeld als de overheid streng blijft controleren op handhaving van het rookverbod. Dat meldde de stichting Red de kleine horecaondernemer woensdag 8 oktober naar aanleiding van het Kamerdebat van dinsdag 7 oktober over het rookverbod. Het ANP meldde dit zojuist.

De stichting behartigt de belangen van ruim negenhonderd kleine zaken die moeite hebben het hoofd boven water te houden. Ze hebben de middelen en ruimte niet om een aparte rookruimte in te richten, waardoor de rokende klanten wegblijven.

,,De kleine café’s gaan failliet door het rookverbod”, aldus de belangenorganisatie.

Controleurs van de Voedsel en Warenautoriteit hebben van minister Klink de opdracht niet meer te waarschuwen, maar direct te beboeten als er wordt gerookt in de horeca.

Ik zie het al voor me. Maastricht zonder kroegjes, om zomaar een voorbeeld te noemen. Dat is een bom onder de sociale samenhang van wijken en buurten, en het uitgaansleven in de binnensteden. Dat is een bom onder de carnaval, want waar moeten de verenigingen nog samenkomen, waar vind je nog de zaatte hermeniekes, hoe gaan we de volgende carnaval vieren, en vooral waar? Weg gezelligheid. Je kunt alleen nog maar terecht in grote discotempels. Nee, daar wordt niet gerookt, want xtc, speed, cocaine en amfetamine ruik je niet, toch? Kunnen de gezondheidsfreaks rustig verder slapen. Op deze manier wordt de samenleving kapot georganiseerd. Ja, je leeft dan wel langer, maar wat een saaaaaaaai leven! Met dank aan de gezondheidsfundamentalisten!

En kom me niet aan met het verhaal dat mensen zich op den duur wel aanpassen, en niet meer roken als ze uitgaan. Dat is gewoon niet waar. Het ooit zo cultureel hoogstaande Ierland waar uit de kroegen de muziek klonk, muziek die de wereld overging en fantastische groepen voortbracht zoals U2, The Dubliners, noem maar op, nee, daar verstomt de muziek, want de kroegen zijn dicht gespijkerd, verlaten, en de mensen trekken zich noodgedwongen terug in hun eigen kot, hebben geen ongedwongen sociale contacten meer met elkaar en vervreemden van hun omgeving en zichzelf. Goed gedaan jochies! Jullie hebben de cultuur een genadeslag verkocht!

Ik vind het prima, echt zeer bewonderenswaardig als mensen erin slagen om te stoppen met roken. Petje af! Maar om stoppen met roken als staatsmaatregel op te leggen in kroegen en mensen die roken volledig buiten het sociale leven te plaatsen, dat vind ik terreur. En dat terwijl diezelfde overheid fors verdient aan de tabaksaccijnzen! Over dubbele moraal gesproken…..

Sta dan kroegen toe die een rookontheffing krijgen. En voorkom op die manier dat zingend, hossend, feestend en gezellig Nederland naar de haaien wordt geholpen.

[Sjarel]

Stoppen met roken is één ding. Maar de manier waarop dit aan de samenleving wordt opgelegd, en waarop de staat zich ermee bemoeit, vind ik ten hemel schrijnend.

Zie verder onder ,,staatsinquisitie” onder ,,roken”.

:whistle:

[Sjarel]

Hé Melanie, ik vind jouw verhaal zo boeiend en bemoedigend dat ik zelf overweeg om maar eens te stoppen. Ik ben overigens al vaker gestopt. Sowieso ben ik pas relatief laat begonnen met roken, en dat roken bestond aanvankelijk uit een vette joint pateren. Maar ja, daar zit dus die smerige tabak bij, en daar raak je aan verslaafd. Ik geloof dat ik wel vijf of zes keer in mijn leven gestopt ben, dan weer eens een jaar, een keer zelfs zeven jaar. Maar ja, toch weer begonnen. Nu ik al een jaartje ouder ben, begint mij te dagen dat het echt definitief moet. Maar ja, ik bén al zo dik, hoe moet dat dan? Maar goed, niet gezeurd, ik zal voor mezelf op een rijtje gaan zetten wat mij nu aan die sigaar bindt.
Allereerst denk ik gewoonte, het wordt een soort ritueel. ’s Ochtends zo’n knar in je kop duwen en aansteken, dat schijt lekker! Toch? En dan? Ontbijten, kopje thee, weer een sigaar. Werken, stress, je achter rookgordijnen verbergen, misschien moet ik gewoon wat te ,,loetsjen” hebben, zoals een peuter niet zonder speen kan. Een orale fixatie wellicht, de heimwee naar de moedertiet, speelt mee, misschien. Maar ook onderdrukte woede en verdriet, want dat heb ik de vorige keren gemerkt, toen ik gestopt ben. Je komt dan best veel tegen.
En de vorige keren merkte ik, toen ik gestopt was, dat ik last kreeg van concentratieproblemen. In mijn werk moet ik me juist voortdurend heel goed concentreren, een klein foutje kan grote gevolgen hebben, niet zozeer voor mij, maar wel voor anderen.
Bovendien ben ik hoogsensitief, en roken voorkomt dat ik teveel gedachten en emoties van anderen opvang, ik vind dat zoooo verwarrend vaak. Dat zal wel even moeilijk worden als ik stop.
Maar goed. Ik zal hier eens diep over gaan peinzen, en wie weet maak ik jullie deelachtig van mijn geestesontdekkingen. Maar misschien ook niet. We zien wel.
Hoe dan ook, niets dan lof voor Melanie! Zij is een lichtend baken voor alle rokers, die er ook tabak van hebben en niet langer de sigaar willen zijn….
Chapeau!
:whistle:

[Sjarel]

Eerst even een quote van Herman Slot:

,,Dit lijkt min volslagen onzin! Ik schrijf dit vanuit mijn kennis van psychologie waarmee ik het niveau van life coach heb behaald. De bekende schreeuw om hulp behoort tot de bakerpraatjes en mensen die zoiets doen uit wraak, haat of anderszins, zijn door hun (psychische) belevenis in een zodanige situatie verzeild geraakt dat ze toch voor zich zelf kiezen voor de dood. Een eventuele uitwerking op de nabestaanden kunnen ze niet meer controleren.”.

Einde citaat. De laatste zin in dit citaat doet me twijfelen aan de bewering dat je psychologie gestudeerd hebt. Zelfmoord pleeg je in de meeste gevallen omdat waan en werkelijkheid door elkaar lopen. In de waan stel je je wel degelijk voor welke uitwerking de daad heeft op de nabestaanden.

Maar dat terzijde….

Voor het overige sluit ik me aan bij wat Job en Dolores meldden.

[Sjarel]

Soms ook niet, zie verhalen over reanimatie onder ,,reanimatieverbod”. We hoorden enkele dagen geleden van iemand dat die ons met een plank voor onze hersens zou slaan, als we het in zijn hoofd kregen om hem bij een hartstilstand te reanimeren, en hij dan zou overleven. Hij wil gewoon dood in zo’n geval.

[Sjarel]

Ambulancebroeder ontslagen om garnaalgrap

LONDEN – Een Britse ambulancemedewerker is ontslagen nadat hij tijdens een reddingsactie probeerde een garnaal te koken op het hoofd van een patient, meldde de Telegraaf (en dus moeten we dit met enig voorbehoud voor waar aannemen).

Tijdens een hoorzitting van de zaak bleek dat de man de garnaal op de kin van een hartpatiënt legde en bij wijze van grap zei: ‘laten we kijken of we dit kunnen koken’.

De ambulancemedewerker pakte de garnaal uit de keuken van het slachtoffer, vlak voordat de patiënt gereanimeerd zou worden.

Nadat de man een aantal stroomstoten had gekregen met de defibrillator, concludeerde de man droogjes ‘dat 360 joules niet genoeg is om een garnaal te koken.’

De patiënt stierf later in het ziekenhuis.

Selderie

De zaak kwam aan het licht tijdens een onderzoek naar een andere ambulancemedewerker, die tijdens de reddingsoperatie in de keuken de ingrediënten op het keukenblad doorzocht en op zijn gemak wat selderie begon te eten…

De vrouw van de patiënt is woedend. “Ik kon gewoon niet geloven dat mensen zich zo kunnen gedragen”, zo liet zij weten in een verklaring.

De twee ambulancemedewerkers zijn ontslagen.

Beroepsdeformatie? Op zich kan ik me voorstellen dat mensen in hun vak op een gegeven moment immuun worden voor bepaalde emotionele of ethische kwesties. Maar als het waar is wat de Telegraaf schrijft (en daarmee moeten we altijd uitkijken, want deze grootste krant van Nederland is de enige gazet die nooit rectificeert, mocht het onwaar zijn), kortom als het waar is, dan loopt het de spuigaten uit. Zijn er mensen die soortgelijke ervaringen met ambulancebroeders hebben?

[Sjarel]

Naast het zojuist geschilderde standpunt van Hartpatiënten Nederland zie ik aan de eerdere reacties op dit onderwerp vooral de twijfel waarmee mensen zitten. Daar ga je volgens mij aan voorbij, Jan. Het gaat om ethische en emotionele twijfels, die niet weggenomen kunnen worden door ,,standpunten”. Daarin neemt uiteindelijk ieder voor zich zijn of haar eigen beslissing, en wel op het moment supreme, om het zomaar uit te drukken.

Kortom: het gaat om een gewetenskwestie. En sinds de processen van Neurenberg eind jaren ’40 van de vorige eeuw staat het geweten van een mens boven de wet. Gewetenskwesties hebben zoveel niet aan standpunten van organisaties. Die kunnen we wel meewegen, maar als puntje bij paaltje komt spelen andere factoren een rol.

Wat ik zie is dat mensen die moeten reanimeren, in gewetensnood kunnen komen wanneer ze iemand moeten reanimeren, die dat niet wil. En die dat vooraf uitdrukkelijk heeft aangegeven, toen hij of zij nog bij zijn volle verstand was. En het gaat hierbij om leken zoals wij, die iemand op straat zien liggen en dan moeten kiezen: reanimeren, terwijl hij een joekel van een tatoe heeft van ,,Afblijven”, of een penning draagt dat hij of zij niet gereanimeerd wenst te worden. Of iemand, die hoog bejaard is en waarvan je bijna zeker weet dat reanimeren niet echt zinvol is. Wat dan?

Als ik alleen voor mezelf spreek moet ik erkennen: ik weet niet wat ik dan doe. Waarschijnlijk ben ik dan zo overrompeld, dat ik gewoon ga reanimeren. Maar zoals eerder aangegeven: dat kan me hoogst kwalijk genomen worden door de gereanimeerde patiënt, of door diens familie. Dan zit ik wel met een enorm schuldgevoel, zeker als de patiënt daarna een vegeterend leven moet leiden (of beter gezegd lijden) met alle gevolgen (ook voor de omgeving van de patiënt) van dien.

Waar het hier zowelbij mij als bij de mensen die eerder reageerden om gaat: wat kan deze site of de stichting doen om mensen met zo’n schuldgevoel te helpen. Tot nog toe komt de stichting, blijkens jouw verhaal, niet verder dan eisen dat iedereen gereanimeerd moet worden en dat iedereen moet kunnen reanimeren.

Anders gezegd: wat doet de stichting aan nazorg voor degene die reanimeerde?

[Sjarel]

Ik ben hier nog even over na aan het denken. Als iemand niet gereanimeerd wil worden, moet hij of zij dat recht krijgen. Anders heb je kans dat deze persoon tegen zijn of haar wil als een levend wrak verder door het leven moet. Wat zal zo iemand zich dan schuldig en ellendig voelen, ook voor de omgeving, die de patiënt immers moet blijven verzorgen.

Mensen die wel gereanimeerd willen worden, moeten dus rekening houden met een mindere kwaliteit van leven na de hartaanval. En zij moeten zich realiseren wat dat voor hun omgeving betekent. Wat ik hiermee wil zeggen: ik moet zelf de verantwoording nemen voor wat met mij moet gebeuren: reanimeren of niet. Zo ja, dan moet ik vooraf goed afwegen wat dat voor mijn vrouw en kinderen kan betekenen, en er met hen over praten.

Ik denk dat het grootste probleem is, dat mensen er in hun gezin of relatie onderling niet over praten. Dan kun je door een hartaanval en daarop volgende reanimatie plotseling voor een heel vervelende en heikele kwestie komen te staan. Er gaan dan schuldgevoelens meespelen, of machtsconflicten (ziektewinst). Hoe dan ook: in dat geval is er geen weg meer terug.

Het wordt tijd dat ik zelf dus eens hierover met mijn liefste ga praten! Fijn dat ik door deze discussie op dit spoor gezet ben!

[Sjarel]

Dat is eigenlijk best wel een aardig idee. Ik denk dat ik daar ook maar lid van word.

[Sjarel]

We denken wellicht teveel in termen van: we moeten iemand hoe dan ook in leven houden. Niemand wil ,,schuld” zijn aan iemands dood. Alsof altijd iemand dat schuld moet zijn. Soms gaan mensen gewoon dood. Waarom niet? In onze maatschappij lijkt het norm te zijn om iemand in leven te houden, zelfs als je dan alleen nog maar een bibberende en trillend wrak bent zonder enig bewustzijn van wat om je heen gebeurt, en intussen verrekt van de pijn. En dan die uitzichtloosheid, de zinloosheid ervan. Wat is dan barbaars? De dood, iemand dood laten gaan, of iemand een leven geven dat het leven niet meer waard is. En inderdaad, de omgeving moet dan mantelzorg verlenen.

[Auteur]

Berichten