[sandrar]

Zou ik mogen weten bij welke gynaecoloog? Want mijn zwangerschap is ook deels in Leuven opgevolgd.

[sandrar]

Hallo

Ik ben 29 jaar en word op 9/9 geopereerd aan een lekken tricuspiladis. Dat is de mitralisklep van de rechterkant. Ik heb er erg veel last van en herken de kortademigheid, duizeligheid, snel versnelde hartslag en hartkloppingen erg goed. Sommige dagen is het gewoon de dag doorkomen en hopen op morgen beter..
Ik hou ook een blog bij (al moet ik dringend nog eens iets schrijven!). Als je naar de eerste post gaat, kan je lezen welke klachten ik heb en wat de chirurg wil doen. En als je vragen hebt: fire away!

Groetjes
Sandra

[sandrar]

Omdat ik 29 ben, betekent dat in mijn leven dan 1 operatie meer voor een nieuwe bioklep, als ik jouw redenering volg.. Zoals gezegd: onderschat de operatie niet.. En nu ben je 43, maar bij een nieuwe bioklep al een vijftiger en hoe ouder, hoe trager de revalidatie in het algemeen verloopt. De gemiddelde levensduur van zo’n bioklep is dan wel 15, maar volgens mijn cardiochirurg gaat het bij jonge mensen (en 43 jaar valt hier ook zeker onder) veel minder lang mee – eerder 8 à 9 jaar – omdat ons immuunsysteem nog sterker is en de bioklep dan ook meer aanvalt dan bij ouderen.

[sandrar]

Hallo
Ik ben bijna 29 en wordt in september aan mijn tricuspiladisklep geopereerd. Ze weten nu niet of hij te herstellen is of vervangen moet worden, maar hebben mijn wensen wel genoteerd. En de keuze was eigenlijk snel gemaakt: absoluut geen biologische, ook al betekent een mechanische dat de kans op een tweede kindje zowat onbestaande is. Stel u voor dat je binnen nog geen 10 jaar weer alles moet doorstaan. En dan binnen 10 jaar weer enz.

[sandrar]

Dag Kelsey

Ik ben 28 en kom uit België. Ik heb als baby een transpositie van de grote slagaders gehad (Senning-operatie) en kijk nu tegen een hartklep-operatie in september aan.
Wat je vertelt over uitgaan en dan de weerslag ervan de rest van de week, komt mij heel bekend voor. Als ik een druk weekend heb (zonder uitgaan ’s avonds), weet ik dat ik maandag en dinsdag best vrij hou om te recupereren. Dus ook niet naar een kinesist ofzo. En dat ik best wat tv-programma’s op mijn digibox heb staan 😉
Ik hou er ook vooraf rekening mee. Als ik in de namiddag ergens naartoe moet, zal ik in de voormiddag de strijk nog een dagje laten staan. Anders kan ik toch niet genieten van mijn uitstapje. Ook op sociaal vlak heeft dit invloeden. Mijn vriendinnen zie ik steeds minder. Zij werken en ’s avonds – als zij kunnen – is mijn kaarsje uit. Een andere vriendin is wel nog thuis (bevallingsverlof), maar woont op een uur rijden. Ook dat is mij een te grote inspanning op het moment.
Het is moeilijk om hiermee om te gaan. Ik heb een zoontje van bijna 14 maanden, die mij wel bezigheid geeft. En ik ga elke dag mijn ouders een bezoekje brengen om toch maar buiten te komen. Ik zit wel in een schutterij, waardoor mijn sociaal leven in de weekends wel opflakkert.
Ik hou ook een blog bij (bloggen.be/hartkwaaltje). Misschien interessant om te lezen hoe ik er elke dag mee omga.

Groetjes
Sandra

[sandrar]

Super! Wat zou dat geweest zijn zonder kater? 😉

[sandrar]

Dat lijkt goed nieuws Mariette! Zal je echt deugd doen hoor.. Mijn weekend was nogal vermoeiend. van zaterdagmiddag al “last” van mijn hart. Gisteren een hart dat snel vermoeid was en heel hard/fel bonkte. Ik denk dat het door 2kg sinaasappels persen komt. Wel eng om zo te gaan slapen.. Vandaag ging het iets beter, maar toch nog snel vermoeid. Er hing natuurlijk wel weinig zuurstof in de lucht.. Wel fijn Pasen gevierd: de eerste keer dat mijn zoontje het een beetje bewust meemaakt. En hij heeft flink eitjes geraapt 🙂 Was wel fijn! Die kleine dingen doen het hem hè 😉 Groetjes!

[sandrar]

Dag Mariette

Veel succes bij de bedrijfsarts vandaag! Hoop echt dat er een goede oplossing voor jou uit de bus komt!

Groetjes
Sandra

[sandrar]

@Annemarie: dank je voor je lieve bericht. Dit doet deugd! Ben mij trouwens wel nuttig aan’t maken deze week: mijn fotoalbums aan het bijwerken en maken. Zat al achter van 2010, dus ik zal de week wel gevuld krijgen 😉

@Mariette: hoe erg van je eerste cardioloog! Als patiënt is het zó belangrijk om vertrouwen te hebben in de medische wereld, gewoon om het mentaal al wat beter aan te kunnen. Vind het echt ongelooflijk.. Wat betreft je lichamelijke en mentale moeheid nu: het is maar een voorstel, want ik weet niet hoe alles in Nederland eraan toegaat wat ziekte-uitkeringen en verlofstelsels betreft, maar als ik jou was zou ik het volgende doen: een kleine break nemen op het werk (maar hierbij is het echt belangrijk dat je man begrip heeft, al is dat wel denk ik) om zo er mentaal weer bovenop te komen. Veel met je kindje bezig zijn en als die naar school is wat me-time nemen. Boekje lezen, tv kijken, korte wandeling, shoppen, vrienden/familie een bezoekje brengen,… En tussendoor wat huishoudelijk werk. Gewoon, tot je batterijen weer wat opgeladen zijn. Het klinkt misschien utopisch, maar ik ervaar wel dat het alles wat draaglijker maakt..

[sandrar]

Dag Mariette

Ik vind het een beetje vreemd dat ze je niet vooraf hebben gezegd dat een biologische hartklep niet lang megaat. Mij hebben ze nu al gezegd dat die max 8 à 9 jaar meegaat bij jonge mensen, omdat ons afweersysteem die wil afbreken. En ik kan mij voorstellen dat hij nog sneller “verslijt” bij een zwangerschap. Nu, was ik in uw plaats geweest, ik had waarschijnlijk ook voor de biologische gekozen. Nu heb ik een kindje en áls het een nieuwe klep wordt in september, zal ik hem extra moeten verwennen en knuffelen..
Mentaal heb ik het ook heel moeilijk. Ik kreeg mijn huishouden niet rond, waardoor mijn mama komt kuisen. De rest doe ik nog zelf, al zijn er dagen dat zelfs koken te veel is. Ik werk ook niet meer (was leerkracht) en voel mij soms nogal nutteloos. elke zondag denk ik: wat heb ik deze week voor grote dingen gedaan? En dat is nooit veel noemenswaardigs. Als ik mijn zoontje niet had, was ik al lang gek geworden. Ik heb wel heel veel geluk met mijn man: hij is begripvol tijdens mijn mindere dagen en ik kan goed met hem babbelen.
Er zijn veel huilbuien geweest sinds september. Nu begin ik het eigenlijk pas te plaatsen, al zullen de laatste dagen voor de operatie wel vreemd gaan zijn.. Ik heb even gedacht om met een psycholoog te gaan praten, maar ben dan begonnen met een blog en dit forum. Dat helpt mij wel in het verwerkingsproces. Ik probeer immers niemand te belasten met “hoe ik mij mentaal voel”, behalve mijn man. Mijn mama bijvoorbeeld zou alleen maar verdrietiger worden als ze wist hoe moeilijk ik het mentaal heb. Als mensen ernaar vragen ben ik wel eerlijk, maar zelf erover beginnen? Nee..

[sandrar]

Hallo

Een katherisatie is een soort onderzoek, waarbij ze via de lies (al wordt soms ook de arm gebruikt) langs de aders naar het hart gaan om daar verschillende drukken enzo te meten.
Ikzelf heb mijn tweede eind februari gehad. Ik moest ’s morgens binnengaan, mijn lies werd ontsmet ik en werd rond 11u (ligt gewoon aan volgorde vd dag) naar een operatiekamer gebracht. De cardioloog die mij altijd opvolgt, deed deze katherisatie zelf. Mijn lies werd verdoofd, waarna de 2 sneedjes maakten. Hierlangs gingen 2 buisjes naar het hart. Dan kreeg ik af en toe een contractievloeistof ingespoten (via lies), waar mijn hart wel sneller van ging kloppen. Maar ik kon alles volgen op een scherm en ze zeiden ook altijd wat ze gingen doen, wat ik kon voelen enz. In totaal ben ik een dik half uur in de OK geweest.
Om het bloeden te stoppen had ik 2 keuzes: of met een soort bankschroef het dichtdrukken, of propjes in de wondjes die het bloed daar meteen stelpen. Dit tweede is nieuw en wordt niet altijd terugbetaald door de verzekering. Na een nacht observatie mocht ik naar huis.
Ik raad je wel aan goed te rusten als je thuis bent. Dit had ik bij mijn eerste katherisatie niet gedaan en daardoor heb ik er nog een half jaar last van gehad in mijn liesstreek.
Als je nog vragen hebt: ik kijk geregeld op het forum.

Groetjes
Sandra

[sandrar]

Ik weet het Biebs, maar dit is waarschijnlijk te “danken” aan haar biologische klep van in 2008..

[sandrar]

Dag Mariette

Ik woon in België, word deze zomer 29 en ga in september mijn tweede openhartoperatie tegemoet. Mijn eerste was als baby: transpositie van de grote slagaders. Anders dan bij jou, ben ik dus al mijn hele leven een hartpatiënte met beperkingen. In maart vorig jaar ben ik mama geworden van een zoontje. Tijdens de zwangerschap ben ik goed opgevolgd. Ze hebben hem alleen 4 weken te vroeg laten komen, omdat het voor mij te zwaar werd (kon geen trap meer op enzo). In september ging ik terug op routinecontrole. We wilden vragen of we voor een tweede baby’tje mochten gaan, maar hoorden dat ze rond de jaarwisseling een hartcatherisatie wilden uitvoeren om te kijken of mijn tricuspiladusklep niet te fel lekte. Mijn “conditie” is immers erg achteruitgegaan. Die trap op enzo lukt mij nu sommige dagen niet. De catherisatie is inmiddels achter de rug en ze gaan opereren: ofwel de klep herstellen, ofwel hem vervangen. Zelf wil ik geen biologische klep: heb geen zin om achter een paar jaar weer geopereerd te worden en anders dan bij jou, heb ik al een kindje. Als ze de klep kunnen herstellen is er nog een kans op een zwangerschap. Bij een mechanische niet. De operatie is pas in september gepland, maar dat was op mijn verzoek.
Als je meer wil lezen, ook over hoe ik mij voel hierbij: ik heb sinds kort een blog (bloggen.be/hartkwaaltje).

Groetjes
Sandra

[Auteur]

Berichten