Een dag met een gouden randje….
Gisterenmiddag moest ik voor controle naar het ziekenhuis. Ik was op de fiets gegaan, het weer nodigde daartoe uit. De neuroloog was niet uitgelopen, nam genoeg tijd voor me, maar ik had na afloop nog een hele middag voor me. Ik had de keuze om thuis wat stof te gaan verplaatsen (loopt niet weg) maar koos ervoor om op de fiets naar onze dochter te gaan, een paar kilometer onder Maastricht. Genietend onderweg van de natuur langs de Maas, het uitzicht richting België, ik voelde me de gelukkigste mens op aarde. Ik realiseerde me dat ik het eind ook nog terug moest fietsen maar dan zou ik wel weer zien, ik kon altijd een stukje met de fiets aan de hand lopen. Mijn dochter stelde voor om nog een stukje verder te fietsen richting Eijsden. Nog zo’n juweel van een Limburgs dorp. We hebben daar een heerlijk moeder-dochter-middagje gehad. Saampjes genoten op een terrasje mét natuurlijk iets lekkers. :blush: Daarna weer terug naar het stekkie van onze dochter en ook daar nog even genoten van de tuin en het vrije uitzicht op het Limburgse heuvelland. Wat wil een mens nog meer. Op de terugweg had ik de wind tegen maar dat kon me niet schelen. Dan maar een tandje terugschakelen. Ik geniet nu nog na van de onverwachte gezellige middag. Er is zoveel moois maar je moet het willen zien. Vanmorgen was ik al vroeg in de tuin, luisterend naar de stilte, het oppikken van de zomergeuren….. Puur verwennerij. Ik wil niet teveel stilstaan bij mijn mankementjes, ik wil me focussen op de dingen die ik wél kan. Mijn man zou zeggen: ‘Het is zoals het ís’, en daar heeft hij gelijk in. Maar dat wil niet zeggen dat je leven ophoudt.
Carpe diem.
