[poespas]

Hoi,

Het lijkt mij toch wel logisch dat hij je eerst naar het ziekenhuis stuurt voor een hartfilmpje en niet zomaar een conclusie trekt. Stuurt hij je niet door?

[poespas]

Ik ben een vrouw van inmiddels 43, maar bij mij begonnen de problemen al toen ik 35 of 36 was. Jaren met pijn op de borst klachten rondgelopen, de huisarts had bloed afgenomen en had aan de hand daarvan geconcludeerd dat het in elk geval niet mijn hart kon zijn, slokdarm medicijnen geslikt en gewoon maar jaren doorgelopen met pijn, omdat als de huisarts niet eens weet wat het zou kunnen zijn, wat heb ik daar dan te zoeken? Uiteindelijk, op mijn 39e, bleek ik wel degelijk verstopte kransslagaderen te hebben. Bij mij uitte zich dat in een scherpe pijn op de borst, niet drukkend, zoals veel mannen dat hebben. Die atypische pijn is juist kenmerkend voor een vrouw, maar dat wist ik toen niet en de huisarts blijkbaar ook niet. Op mijn 39e ben ik driemaal gedotterd en kreeg tijdens twee van die behandelingen een hartinfarct, gelukkig met weinig schade tot gevolg. Ik rook niet, heb een slank postuur en ga drie keer per week naar de sportschool om te spinnen. Inmiddels heb ik alweer 2 jaar last van pijnklachten op de borst, eerst na inspanning, maar nu ook tijdens en soms ook na inspanning. Volgende week vrijdag krijg ik weer een catheterisatie en als blijkt dat er weer een vernauwing zit, word ik meteen gedotterd indien mogelijk. Overigens ben ik wél erfelijk belast via mijn vader die al ver voor zijn 60e kampte met dezelfde problemen. Mijn jongere broer kreeg op zijn 36e een hartinfarct (en leeft gelukkig nog) terwijl hij zich net van onder tot boven had laten controleren nadat van mij bekend werd wat ik mankeerde en nadat onze vader een 5-voudige bypass had ondergaan. Uit de controle bleek dat er geen enkele aanleiding was om te denken dat er iets niet in orde zou zijn.

[poespas]

Afgelopen dinsdag- en donderdagavond ging het sporten prima 🙂 Gisterochtend had ik een half uur van tevoren mijn medicijnen pas ingenomen en tijdens het sporten veel pijn gehad. Vreemd genoeg ook daarna nog, maar daar ben ik inmiddels wel een beetje aan gewend nu. Ik ben benieuwd of ik de komende week nog steeds geen last heb tijdens het sporten ’s avonds of dat ik gewend ben geraakt aan de vaatverwijders. Ik heb ook de 2 mg Perindopril weggelaten nu, want ik voelde me er niet lekker van. Na bloeddrukmeting bleek mijn bloeddruk 105-59, dus een beetje laag en daarmee waren de klachten verklaarbaar. Ik wacht de catheterisatie nu maar af, werk ietsje minder (80%) en voel me verder best goed.

[poespas]

Vandaag heeft de cardioloog me verteld dat het ’t beste is als ik weer gecatheteriseerd ga worden. Dit gebeurt dan meteen in het AMC, zodat ze dan indien nodig en indien mogelijk, meteen kunnen dotteren. Mijn klachten zijn recentelijk behoorlijk toegenomen. Wel heb ik sinds gisteren nieuwe medcijnen (voornamelijk vaatverwijders) die gisteren tijdens het sporten ervoor zorgden dat mijn klachten en stuk minder voelbaar waren, maar mijn ervaring is dat ik snel aan die vaatverwijders gewend ben en dat ze al snel niet meer werken. Morgen maar eens naar de arboarts, want op mijn werk weten ze van niks en ik weet ook niet of het verstandig is om nu gewoon maar door te blijven werken. Ik denk zelf dat het wel kan, maar overleg met een arts kan geen kwaad.
Ik weet dat zo’n catheterisatie in principe een routinebehandeling is, maar ik ben zelf drie keer gedotterd en kreeg maar liefst twee maal een infarct tijdens dit klusje. Ik sta dus niet te springen hierom.

[poespas]

Hoi Cees,
Op dit moment heb ik niet het gevoel aan het lijntje te worden gehouden, maar dat is wel anders geweest. Bij mij begonnen de klachten van pijn op de borst toen ik slechts 36 was. De klachten waren a-typisch, wat kenmerkend is voor AP klachten bij een vrouw, maar waar mijn huisarts kennelijk niet van doordrongen was. Gedurende de eerste twee en een half jaar na de eerste klachten werden mij hyperventilatie en slokdarmontsteking in de schoenen geschoven. Zelfs een longarts vond dat ik hyperventilatie had. Uiteindelijk heb ik zelf maar eens op internet opgezocht wat ik nou in godsnaam had en ik vond het nog ’t meest op AP lijken, dus daarmee naar de huisarts gegaan, die na lang aandringen een verwijsbrief voor een ECG schreef. Daaruit bleek dat er sprake was van ernstige ischemie. In het ziekenhuis zelf ben ik altijd correct behandeld. Telkens wanneer ik klachten had, werden deze zeer serieus genomen en verder onderzocht. Als ik morgen aangeef dat ik een catheterisatie wil, weet ik zeker dat ze dit zullen doen. Huisarts en huisartsenpost ontwijk ik het liefst met dit soort klachten, alhoewel mijn huisarts me nu gelukkig wel degelijk serieus neemt. In 2005 ben ik drie keer gedotterd en tussen de tweede en derde keer zat er weer eens een vat bijna volledig dicht, toen ik me meldde bij de huisartsenpost en zei dat er een arts bij me langs moest komen. Er kwam een mij onbekende huisarts aan wie ik mijn recente problemen vertelde en mijn klachten bestonden op dat moment uit een zeer gevaarlijke instabiele AP. Ze zei dat ik best een stuk of zes Isordil per dag mocht nemen en ging toen de deur weer uit. Gelukkig was ik zo slim om naar de eerste hulp van het ziekenhuis te gaan, waar ik meteen op de intensive care werd opgenomen. Ik zeg altijd dat je voor jezelf op moet komen, want huisartsen en huisartsenposten laten je gewoon doodgaan. Ze zien denk ik gewoon teveel gevallen van hypochondrie, waar de echte zieken dan onder moeten lijden, ik weet het niet.
Cees, ik wens je veel sterkte de komende tijd. Een bypass operatie is toch wel iets waar ik erg bang voor ben. Een beetje rotzooien met wat slangetjes en balonnetjes in je vaten is toch wel iets anders dan een open hart operatie waarbij ze je borstbeen eventjes open zagen.

[poespas]

Wandeltheo schrijft:
[quote]Zo zie je maar, geen mens is hetzelfde (en geen hart klopt hetzelfde).
Ik hoop voor jou, dat ze een goede en juiste diagnose weten te stellen.
Maar voor het zover is, lijkt het wel of de medici eerst van alles over je hart willen weten, wat op zich natuurlijk ook een goede zaak is.

Frappant bij mij was trouwens, naast die onbeheersbare hoge hartslag bij inspanning; een heel lage hartslag (en soms onregelmatige) in ruststand.

Maar ja, ze hebben overal een oplossing voor tegenwoordig.
Zaak is: op tijd en de juiste signalen af te geven, waar ze iets mee kunnen.
Blijf je haaks houden.[/quote]

Hoi Theo,

Bij mij wordt mijn hartslag met medicijnen laag gehouden, net als mijn bloeddruk. Waarschijnlijk zal de dosis Bisoprolol verhoogd worden. Dat kan niet meteen, maar is beter om het geleidelijk op de voeren, anders worden mijn hartslag en bloeddruk weer te laag en da’s ook niet echt lekker.
Mijn vader heeft dat ook, wat jij hebt. Zo’n hele hoge hartslag af en toe. Lijkt me heel vervelend en ook wel beangstigend.
Wat ik erg vervelend vind is dat de artsen bijna geen tijd voor je hebben. Ze lopen met hun spreekuur vaak erg uit en ik krijg het gevoel altijd zo snel mogelijk weer naar buiten te worden gewerkt. Ik zit hooguit tien minuten binnen en de eerstvolgend afspraak kan meestal pas na drie maanden plaatsvinden, omdat de cardioloog gewoon ‘volzit’. Ik heb een heel dik dossier en wegens personeelsverloop in ons ziekenhuis al meerdere cardiologen gehad.

[poespas]

Wandeltheo schrijft:
[quote]Het enige wat ik in jouw verhaal herken zijn de ritmestoornissen. Ik begrijp dat die zich voordoen bij inspanning (tegen de wind in fietsen) Hetzelfde zul je dan waarschijnlijk ook hebben bij traplopen of andere intensieve bezigheid.

Als deze ritmestoornis (= te hoge hartslag) niet vanzelf verdwijnt na afloop v/d inspanning is het zaak even een hartfilmpje te laten maken op de Eerste Hulp. Alleen dàn ( tijdens de ritmestoornis) kunnen ze constateren wat er mis is. Deze wijheid heb ik niet van mezelf, maar was het advies wat ik destijds kreeg van cardiologen.
Blijft natuurlijk een toevalstreffer.

Succes,

Theo[/quote]

Hoi Theo,

Nee, ik heb weer eens iets wat een ander niet heeft…:silly: Ik heb niet een te snelle hartslag tijdens de ritmestoornissen, eerder een te langzame of het hart vergeet een slagje en haalt hem even later weer in. Lastig uit te leggen wat ik precies voel. Tijdens inspanning heb ik niet extra last deze ritmestoornissen en dinsdag is er een ecg gemaakt waarop ze duidelijk te zien waren, ondanks dat het filmpje slechts enkele seconden duurde.
Nu heb ik in rust lichte pijn op mijn borst (niet constant, maar zo nu en dan) en bij inspanning behoorlijke pijn, wat in de afgelopen week is verergerd, dus er is waarschijnlijk wel iets gaande, maar ik denk niet dat het acuut is en dat het wel tot morgen kan wachten.

[poespas]

Hallo allemaal,

Ik wil me graag even voorstellen: ik ben poespas, vrouw van 43 jaar en heb al vanaf mijn 36e AP klachten. In 2005 drie keer gedotterd en tijdens de behandelingen twee keer een infarctje gehad. Mijn vader is nog geen 65 jaar en heeft twee jaar geleden 5 bypasses ondergaan en ligt nu in het ziekenhuis vanwege een operatie aan een slagader in zijn been. Onze bloedvaten slibben dicht en helaas is het een erfelijke kwaal. Ik rook niet, ben slank en sport veel. In de afgelopen jaren heb ik wat slokdarm- en maagklachten gekregen die heel sterk op AP klachten lijken. Ik heb nu sinds een week last van ritmestoornissen waar ik op zich niet echt last van heb, behalve wat duizeligheid en vermoeidheid. De cardioloog heeft me een bètablokker voorgeschreven, maar er is nog niet veel verbetering en ik heb er pijn op de borst bijgekregen, vooral tijdens inspanning. Gisterochtend had ik veel pijn tijdens het sporten en ook daarna bleef het lang doorzeuren, waardoor ik dacht dat het misschien toch weer die irritante slokdarm moest zijn. Later die dag op de fiets gesprongen en een stukje stevig gaan fietsen en daar kwam de pijn weer, met uitstraling in de linkerarm en oksel. Vanmorgen merkte ik duidelijk dat de bètablokker weer was uitgewerkt, want mijn hart klopte nogal onregelmatig. Ik ben weer op de fiets gesprongen en ben flink tegen de wind in gaan fietsen en jawel, daar kwam de pijn weer en het toen ik stopte, zakte het weer weg. Lijkt me geen slokdarmprobleem, alhoewel ik er vanwege ervaringen in het verleden altijd aan zal blijven twijfelen.
Ik gebruik Perindopril, Bisoprolol, Tildiem, Plavix, Crestor, Ranitidine en Nexium, Ik moet morgen weer naar de cardioloog en ik verwacht dat hij zal proberen met de medicijnen nog wat te rommelen. Helaas is het niet ‘mijn eigen’ behandelend cardioloog.
Vorig jaar rond mei ben ik nog eens gecatheteriseerd en toen zag men een vernauwing. In de ambulance naar het AMC gebracht, waar ze een meting verrichtten en zeiden dat de vernauwing niet voor zulke klachten kon zorgen, dus ben ik niet gedotterd. Een deel van mijn klachten was ik daarna kwijt met medicijnen voor maag en slokdarm.
Nou ja, ik probeer het verhaal een beetje samenhangend neer te zetten, maar het blijft een gek verhaal wat lastig te beschrijven is. De cardioloog had afgelopen dinsdag gezegd (nadat hij me de Bisoprolol voorschreef i.v.m. ritmestoornissen) dat ik me maar op de Eerste Hulp moest melden als het te gek zou worden, maar ik denk dat het allemaal nog wel meevalt. Morgen moet ik toch voor controle en tot die tijd houd ik het nog wel uit. Voor mijn directe omgeving is het vervelender. Ik geloof niet dat er iemand is die zich in dit verhaal herkent, maar misschien is er iemand die op mijn verhaal wil reageren.

[Auteur]

Berichten