Bedankt voor jullie woorden.
Ik ga inderdaad niet graag ver weg want stel je voor dat.
Ik weet dat ik waarschijnlijk ten alle tijden te laat ben.
Toch blijft iedere dag de angst voor dat telefoontje waar ik ook ben.
Ik kan heel vaak per dag op de telefoon kijken of ik geen gemiste oproep heb.
Ik kan niet zeggen dat ik (als we weg gaan) er dan minder van geniet hoor.
Het hoort er inmiddels bij.
Helaas is hij afgelopen vrijdag weer met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Alle symptomen van een infarct. Echter kwam uit bloedonderzoek niets naar boven. Hij mocht wel als hij wou een nachtje aan de nitro liggen. Dit heeft hij uiteindelijk niet gedaan. Hij had wel een hoge hartslag waardoor het hart uitgeput raakte. Hier heeft hij weer een tabletje voor gekregen. De dag erna nog altijd bij iedere inspanning (even naar de keuken) pijn op de borst.
Mijn vader vroeg in het ziekenhuis: wanneer moet ik dan weer bellen? Als U het niet meer vertrouwd dan belt U weer. Dan kijken we alles weer na.
Wij weten helaas zeker dat mijn vader nu niet meer zo snel aan de bel zal trekken als hij zich weer slecht voelt want het zal wel weer niks zijn. Het blijft zo ontzettend moeilijk.
